Македонците во Мемоарите на Francois De Tott, француски барон
http://macedoniahistorydocuments.blogspot.com/2011/01/francois-de-tott.html
154
Мојот прв напор беше да ја расчистам земјата, со цел да ја израмнам и да извадам материјал од неа за ѕидањето на тврдините. Ова можеше да се направи само со употреба на барут заради квалитетот на карпите во кои се состоеше слој од порфир. Собрав заедно и ги ставив во куќички блиску до работилиштето, околу 1500 МАКЕДОНЦИ, кои се Авернантите* на Турција.
Артилериското училиште, леарницата и новите тврдини ме тераа заради нивната оддалеченост едни од други да патувам 6 лиги (1 лига = околу 4.8 километри)секој ден. Големиот Господин нареди Бостанџи-Бачи да ме снабдува со морнари од Сарајот, коишто требаше да се плаќаат вонредно од државната каса, и од тој момент
* Аувернанти - Жители на Ауверн, надалеку познати по нивната вредност, штедливост и посветеност во работата на мануаелните професии--тие се доставувачи, калајџии, оџачари во Париз; Шкотите и Ирците накратко во Лондон што се одлични војници.
-------
155
момент мојот брод беше ставен во арсеналот на фелуката(брз медитерански брод) на Големиот Господин.
Првите напори во новата леарница беа насочени кон конструирање на артилерија зашто таа им недостасуваше на Турците и со која требаше да се користат новите единици. Големиот Везир, во сите негови писма од армијата ги бараше и Големиот Господин ме задолжи да припремам педесет четврт-фунти со нивните кочии да ги придружуваат тристате Сурачи што се дисциплинираа во училиштето. Изработката на кочиите ми ја зголеми работата и затоа работата на замоците се пролонгира со зголемена активност за да се задоволи нетрпеливоста на Големиот Господин кој бараше да се завршат подолните батерии и снабдат со артилерија. Порамнувањето на карпите не снабди со камења, но масата на порфир што ја содржеа им одолеваше и на најдобрите и најостри алатки и ги правеше многу тешки за сечење. Но неуморните напори на МАКЕДОНЦИТЕ ги надминуваа сите потешкотии.
-------
156
Без оглед на барањата на Големиот Господин, јас одредив ден за одмор на работниците и им дозволив да одат секоја недела малку да се пренасочат во соседното село. Тие коишто работеа на замокот на Европа имаа исто дозвола да се забавуваат кај Фанараки*. Дваесет и двајца Македонци, секој со својата пушка на рамениците отидоа таму, се сместија во една меана и заедно пееја песни за победите на АЛЕКСАНДАР. Во меѓувреме, еден поголем едреник, натоварен со ствари за Варна и задоцнет заради спротивните ветришта се укотви заштитено под една карпа пред селото. Деведесет Турски војници кои беа на едреникот се истоварија, кога еден од моите работници ги напуштил своите придружници да земе воздух му пришол на брегот, каде ги нашол Турците, наоружени до заби. Еден од нив, дрзок заради бројот на неговата придружба му пришол на Македонецот и му удрил силна шлаканица на увото.
* Село ситуирано во Европа (Европскиот дел на Истамбул), на делот на р'тот каде почнува устието на каналот, и што е насловено по една ламба што е поставена таму.
157
увото. Бидејќи немал оружје да се одмазди за нападот, и бидејќи слабо го знаел Турскиот јазик, му дал знак на шампионот да почека додека не се врати. Го напуштил и директно се вратил во меаната, без да им рече ниту збор за тоа на своите придружници, ја зал својата мускета(пушка) и без да го приметат се вратил на брегот кајшто сеуште биле Турците; го пронашол својот противник и покажувајќи на образот му направил знак да го повтори ударот. Турчинот имал пиштол во раката и пукнал накај него, близу до градите но го промашил Македонецот којшто веднаш му набил(испукал) се во стомакот, и загинал од пукањето на осумдесетината мускети(пушки) кон него од другите Турци. Галамата го свртела вниманието на останатите дваесет и еден МАКЕДОНЕЦ; коишто виделе дека едниот од нивните придружници недостасува; тие го земале своето оружје, летнале кон брегот, го виделе својот пријател испружен пред Турчинот и без прашања ги нападнале нивните непријатели, по што деветмина (од Турците) загинале на лице место, и ги потерале останатите кон морето во таков наплив, што дел од нив пливале и другите во нивните кајчиња, овие
---------
158
овие луѓе се добрале до својот едреник, го исекле јажето и избегале кон морето. Оваа авантура беше мошне сериозна за мене, за да не ги дознаам сите неопходни информации. Двајца МАКЕДОНЦИ, решиле да ме почекаат, ми раскажаа што се случило; и за да го претекнам она што секако ќе дојдеше до Везирот јас веднаш појдов до куќата на Премиерот, кадешто јас станав тужителот за навредите кон работниците кај тврдините. --Везирот откако ме ислуша, студено рече , "Добро, нека не зборуваме веќе за ова." Не знаејќи дека е тој веќе запознаен со тоа што се случи, јас ова го сметав за незадоволителен одговор кон мојата жалба и инсистирав за надомест на штетата. Министерот којшто беше приморан да се дообјасни ми рече отсечно, "Што сакаш--Зарем девет Мухамедани што лежат мртви на местото не се доволен број жртви да се искупи смртта на еден неверник(христијанин)?" Јас на ова го смекнав тонот, но му нагласив дека е апсолутно потребно со најригорозни мерки и наредби да се обезбеди мирот на работниците--"Тоа е доволно добро."
--------
159
добро." додаде тој, смеејќи се:--"Па ти со твоите 1500 МАКЕДОНЦИ можеш да ја освоиш целата земја:--Твоите сопствени сили за сигурност се подобри од било кои што јас би можел да ти ги дадам." Го знаев ова добро исто како и самиот Везир, и бидејќи мојата единствена цел беше да добијам неказнување на моите луѓе, се повлеков, задоволен од успехот на моите преговори и сосема мирно почитувајќи ги последиците од настанот без оглед на заканите од страна на Јаничарите, за кои ниеден од нив немаше смелост да ги оствари.
--- надополнето ---
http://makedonskaiskra.com/mk/istorijaideologija/opropaganda/494-----francois-de-tott