Седам така до гробот и пробувам да извлечам некој збор од друг универзум.
-Абе зборни, дедо, абе зборни.............до кај застанавме со прикаската за Егејска Македонија а? Кажи нешто...
Молчење од зад мермерната плоча.
Го гледам онака нацртаното сликче со очи вперени право во мене. На него веднаш до дедо ми зркнала и баба ми и таа гледа во мене, иако старата со пополнета една бројка на плочата (1931-ва цртичка празно место) седи дома и следи некоја турска серија, .
-Циууууууууууу (се јави некое пиле)
-Абе не те барам тебе, дедо ми го барам...
-Циуууууууууу (пак истото)
Станав, зедов еден камен и го отепав. Го оставив веднаш до гробот. Сега циуикај пак- му реков. По него се јави уште едно. Фатив и него го отепав со истиот камен. По него уште едно и така три-четири со ред.
Реков малку да здивнам сега, ко шо сум попраен тро, се уморив брзо при мала физичка активност. Додуша да отепаш пиле и не е некоја мала aктивност нели, особено ако се повеќе. Сака внимание, концентрација, нерви и прецизност. Па најсетне фатив си турив во едно чаше мало ракија. И таман да се напијам од чашето, на истата гранка долета црн гавран.
-Шо сакаш па ти сега му велам?
Молчи така тивко и ме гледа со сериозен поглед, додека мрда со крилјата по малку ради реда...............
Набргу долета уште еден, па уште еден, па уште еден. И се насобраа така три 30-40.
-Кој кур сега ебаве...........
Набргу сфатив дека тоа се птиците од Хичкок, ама касно беше. Ми ебаа мамата за сите отепани пилиња. Барем ракијата да ја испиев..............
(сон во раното пролетно утро додека свиркаше музика од компјутерот чиј кулер беше далеку погласен од сите музичи записи во рандом плејлиста)
