Ако Бог ми даде деца, јас нема да им наметнувам никаква вера, но ќе ги воспитувам во она што со мојата жена сметаме дека е правилно. Ќе ги воспитуваме на христијанските морални вредности, ќе им ја кажеме вистината која ние ја веруваме за Бог, Христос, животот, смртта, вечноста и сл. Ќе ги воспитуваме каква храна е здраво да јадат, да спортуваат, да не подлегнуваат на штетните навики што ги диктира општеството (алкохол, дрога, сексуален неморал и сл.)
Се разбира дека нема да го крстам како бебе, туку ќе оставам кога ќе порасне самото да одлучи дали ќе верува во она што сме го воспитувале или не. Ако поверува, ќе бидам среќен. Ако не поверува, ќе бидам тажен, но нема да престанам да го/ја љубам.
Вие што се изјаснивте дека нема да ги воспитувате вашите деца на вашата вера, ме интересира, што ќе му/и одговорите на вашето дете кога ќе ве праша што се случува по смртта? Или како настанал човекот и животинскиот свет? Или кој ја создал (како настанала) Земјата, небото, морето итн?
Ќе се обидам да ти одговорам како психолог.
И меѓу нас, психолозите, постои несогласување околу тоа дали треба децата да бидат воспитувани религиозно или не. Дали тоа носи позитивни, или негативни влијанија.
Јас сум од оние кои ја застапуваат нерелигиозната варијанта, заради тоа што, ти што го напомена, алкохолот, дрогата, сексуалниот неморал (зависи што подразбираш под тоа, апстиненција до брак??) не е нешто што е религиозна вредност денес, туку нешто на што се учи секој припадник на едно општество, без разлика дали е религиозен или не.
Тоа е процесот на социјализација, кој е многу важен. Рос Кембел, англиски психолог, смета дека црковното воспитание е многу значајно, посебно кај тинејџерите, за да најдат ,,утеха,,. Но, од друга страна, има една работа која обично се смета за непожелна - а тоа е неразвивање на хедонизмот кај верниците. Хедонизмот е посакуван и свесно вовлекуван во денешниот живот.
Јас не прифаќам ,,половични,, верници, односно, да, христијанин сум, ама не одам на миса/литургија/што и да е, не се молам, сум имал секс пред брак, сум извршил прељуба ,,на пијано,,. Жените, според Библијата (конкретно сега зборувам за определена религија) не треба да се образоваат и да бидат совозач на својот сопруг. Мислам дека е повеќе од јасно, дека такви семејства денес речиси и не постојат, зошто не се пожелни.
И детето, ако треба да го воспитувам во една религија, притоа, гледа дека јас палам цигара, одам на работа, седам во костим за капење на плажа, а сето тоа се коси со ставовите на Библијата, како ќе му објаснам што сум ЈАС?
Детето се раѓа како табула раса, и го учи она што ние му го нудиме да го научи. Што е Бог? Во првите 7 години за едно дете, Бог е мајката и Бог е таткото. Детето не е способно секако, да ја разбере смртта, постоењето на еден единствен Бог, зошто детето се наоѓа во една фаза, наречена ,,предоперационален стадиум,,. Не е способно да си објасни самото, ниту пак ние да му објасниме, зошто моментално, имагинацијата му е поголема и попријатна, отколку реалноста и нашите објаснувања. Имено, подобро му е да замислува самовили, отколку да верува во еден Бог, кој нема ниту лице, ниту претстава.
Настанување на Космос, соѕвездија, планети, вода, диносаурси, мамути, еволуција на човекот, не е нешто што го интересира едно дете до 7 години. Религиозно или нерелигиозно, секако, не може да си објасни, помеѓу другото, зошто не е способно да ги материјализира сите тие поими во својот ум.
Но, како детето ќе расне, јас сакам да се запознае со сите религии, и со сите научни верувања за настанокот на светот, човекот, и се по ред. Затоа многу сакав да се воведе Историја на религиите во училиштата, како задолжителен предмет. Треба децата да знаат што повеќе за религиите. Зошто, јас како некоја мешавина атеист и деист, немам право да му го наметнувам мојот став на моето дете. Самото ќе заклучи, доколку учи на училиште за христијанството, дека ние никогаш не сме имале слава дома, не сме биле во црква, не сме палеле свеќи, не ни доаѓале попови да ни чатат, не сме читале Библија. И самото ќе дојде и ќе ме праша - зошто е тоа така. Тоа ќе се случи во оној момент, кога умот на тоа дете ќе биде подготвен за извршување на една логичка операција, наречена мисловна компарација и дедуктивно размислување. Јас можам, тогаш, да му објаснам зошто ние не сме религиозни. И дека религиозноста не е нешто што мразиме или плукаме, туку нешто во кое не веруваме, но исто ќе му објаснам дека треба и понатаму да учи и да проучува, и дека е во ред доколку повеќе му се допадне креационизмот и реши да верува во Бог. Дека не е погрешно да биде различно од мене.
Но, религијата, наметнува силни стеги и му дава тежок удар на хедонизмот. Не верувам, дека некој хедонистички воспитуван, би се одлучил да биде религиозен. Иако би му била понудена секако, и таа опција. Јас верувам дека секој човек има право да си го креира животот онака како што тој сака. Но нема право никому да го наметнува својот избор. Тоа што јас ќе бидам нечија мајка, не значи дека треба да ги наметнувам моите ставови врз моето дете. Можеби ќе имам ќерка, која еден ден ќе реши да се омажи за муслиман. Јас не би спречила. Зошто, јас мојот избор го правам, и уживам во неговите придобивки, исто како што сама ќе си го поднесам товарот од евентуалните последици. Правото на избор, со себе носи и одговорност, која ќе биде побарана исто така, и од моето, веќе адолесцентно дете.
