Ваша поезија!

[Divider]

​

http://www.youtube.com/watch?v=FqYyedaTQr0&feature=related​

Копрена​

​

Бела прашинка на вивнати снегулки​

на снежнобели вејки танцува,​

​

надвиснати над потоци, ​

од бистра вода сенките пијат​

од призраци на сништа загубени ил' несоннени​

од сонливи очи души што горат,​

небиденки се, а' се кријат,​

зар ќе пожела душа да сокрива​

со бакнежи да ја кутрата покрива​

како превез зелени иглолисја на есента​

скоравена црнориза, ​

над печката со шамија,​

со поглед да милува,​

а како самовила,​

една синоличка крај прозорецот што венее,​

а не тагува за пеперутката чии крила исчезнаа​

во светлината на маглите и езерата.​

 

[OSHO-Lover]

Очи широко отворени...

Шшшшш... смири се и слушни...
премногу гласови насобрани...
се шират во просторот на четири димензии...
се будиш во сонот, а сеуште спиеш...
лажејки се себеси, снаодливо се криеш...
додека сонуваш мислиш си буден...
и на јаве сонот продолжува...
се забораваш во замаглена вистина...
Шшшшш... слушни...
подгледни наоколу во раздвиженоста на градот...
бизниси и контакти...
филмови и книги напишани...
музика и уметност...
чистачи и професори...
хуманитарци и агресори...
секој го сонува својот сон...
со очи широко отворени...
Шшшшш...
Откако се смири и освести...
можеш јасно да приметиш...
умот грациозно се заќути и опушти...
само ехото избледува во далечините...
на последните зборови...
остана тивкото Шшшшш...
да одекнува со повлекување...
мелодично во празниот простор од четири димензии...
сингуларитетот се отвори...
и се растегнаа во темни длабочини...
создавајќи непознати височини...
четирите димензии во една преточени...
Шшшшш...

 

[kjara]

Борејќи се со времето


Сакам да тече побрзо,
сакам да престане, да запре.
Сакам да те донесе,
посакувам да те однесе.
Можеби значи нешто кога ми даваш време,
можеби тоа е лек за раните мои.


Гледам во сказалките на часовникот,
во секој миг на нивното спојување
се повеќе сакам да сум со тебе.
Ги одбројувам часовите,
мислејќи на тебе,
сакајќи да те донесат, но залудно.


Ги пречкртувам датумите на календарот.
Секој нареден ден е нова надеж,
секој изминат е болка во градите мои.
Се надевам дека нема да биде долго тоа.
Земам длабок здив и ги бројам неделите,
дишам, воздивнувам, напати се предавам.


Прелистувам некои стари спомени,
ја откопувам Атлантида, ги земам богатствата.
Богата сум што си со мене, макар и во мислите.
Ги препрочитувам нашите разговори,
ја барам суштината на времето кога тоа врвеше.
Секој збор ми значи надеж, секоја реченица искажува болка.
Повеќе болка, отколку надеж. . . . . . . . . . .


Ја барам суштината на твоето време.
Дали и тоа ти врви бавно или вјаса во недоглед?
Дали и ти понекогаш ги одбројуваш часовите,
дали и ти ги броиш датумите?


Броејќи ги солзите се предавам на играта негова,
легнувам ничкум оставајќи да ме прегази.
Понекогаш станувам силум да го победам,
но, залуден е секој мој нов обид.
Ја губам битката борејќи се со времето.

 

[Medea]

Брзање

Кога случајно
ќе прочитам
љубов на улица
или во споените дланки
на двајца што шетаат
и гледам
како тој и ја допира нежно раката
или и ја става својата на половината
се смешкам,

и си велам
има приказни што вреди да се видат
да се напише за нив збор, два
да не се заборава
како Љубовта царува по улици
се тркала како есенските костени
се мириса како ланските спомени:
циметпортокалколеделедеситнипаричкииоган

А времето минува
во брзање
истурени сметки пред влезот
изгубени клучеви од точаци
недојадени појадоци
ненапишани семинарски и дипломски
а се’ е во брзање.
И љубовта е како инстант супа
кратко загрева и заминува

па завршува
како скромен тивок разговор
меѓу пензионерот и сосетката
(и двајцата без партнерот)
и зародишот на среќата.

И си велам
Секаде има по нешто
што се крие од нас
а јасно осветлува погледи
а ние, итаме забрзани
задишани и остарени
наместо
со обичен лист есенски
да си ја накитиме душата.
Награда
Зошто сме виделе
Допреле
Љубов.

И си се смешкам...

 

[Windfucker]

Како обледен графит на жолта фасада,
толку детски, толку наивно и толку демоде,
тргнуваш од премисата за совршен пар,
за совршена врска, за совршен свет.

Ниту на циникот не му е лесно оти не дава шанса,
најмалку на лажниот како мене.
Најхрабро е да се насмееш после пораз,
тоа тикварите го зборуваат за да продаваат книги.

Игноранцијата е родена во рајот,
и тоа тикварите ги учеле кога биле мали.

 

[kakos]

Ете ти револуција, nihilistо
Светот треба да се смени и да се хуманизира на мирен начин со ментална револуција.

--- надополнето: 13 ноември 2012 во 22:02 ---

ЈИН И ЈАНГ

Ако белото е сосем бело - ќе ослепиш
Ако црното е сосем црно - ќе полудиш
Во секоја добрина има зрнце себичност
Во секоја честитка има капка завист
Во секоја верба има трошка сомнеж
Во секоја вистина има малку лага ...
Сакаш да те пуштам -
Не ти верувам

Ова е одлично! Ваше ли е?

 

[RocknRolaa]

Плукни крв да знаеш оти си жив,
набрекнати жили на челото,
лузни на душа од години.
Така млади, а се веќе минало
само бол помнам, ништо повеќе,
лоши соништа и лоши денови што ги чекам.

Ќе ми тропне на врата оној ден,
кога ќе се сруши се.
Ќе се оклештам.
Во право бев.

Дотогаш ќе дишам со тешкотија,
ќе гледам туѓи животи како врват со лесно.
За мојот не било пишано.

 

[gvinevra]

Ова е одлично! Ваше ли е?

kakos, колку што гледам, овде се претставуваат сопствените творби и обиди
--- надополнето: 15 ноември 2012 во 21:01 ---


Ај да си легнеме

Не ми зборувај надолго
и нашироко
за работи кои немаат врска
со мене и со тебе.

Не ми цртај туѓи соништа
да ми го одвлечеш умот
од нашите сиви пејзажи
во кои сме две матни фигури
во самракот измиен
од страстните бои
на залезот.
Тенката бразда изјаловен пурпур
истекува кон сливникот
на денот,
а јас сум толку папсана
чинам ќе истечам
заедно со него.

Не ми зборувај
не ме заморувај
само гушни ме
и заборави
се` што реков вечерва.

 

[Лигеја]

ТАРГЕТ КОЛЕРИК


Постојат денови кога стравот од
патријахалните манијакалности е неизбежен.
Чудна е потребата за обновување и
регенерација на суштината кога во ништожноста има
премногу феникси а премалку пепел.
Зошто од сите можности обесени како
средовековни виновници на јазикот
се извлекуваат токму пеколните изданија
на самоволието и зависта?
Парчиња од треперење,партали од немост.
Јавното понижување е јавна забава,
бесплатна смеа и јалова,празна хемисфера.
Виктимизација.
Интегрумот е оставен да се лади на површината,
а нацијата да се топли на бавната општествена корозија.
Се смеам громогласно на друштвената полемика,
ја водат кловнови и сватови,
забавна е и доминантна иако
само едно,ограничено движење и грчење
на усните предизвикува.
Гласните жици се лита слика во
дебела енциклопедија.
Да,забавно е.
Спонтано учење на реплики пред да
се спознаат буквите на азбуката.
Тогаш постојат денови кога стравот од
либералните либералисти е неизбежен.
Чудна е потребата за комедија
добиена како залог за коцкарски долг.
Пеколен долг.

 

[OSHO-Lover]

Борба...

Предолга борба низ психотропна хистерија...
мечот оштар, се одразува победата на неговата метална сјајност...
мирис на свежа крв, нова жртва во оваа пеколна реалност...
Корените на оваа борба се уште од древноста...
Борба за превласт, моќ и опстанок...
Која во денешнава модерна, постапокалиптична древност...
се рефлектира...
во детските игри...
во школските денови...
во пријателските натпревари...
во работната атмосфера...
во општествената хемисфера...
во политичката хипокризија...
во блискоста на љубовниците...
Мечот е оштар и сече без милост...
отворените рани се последица од минатото...
будалетинки пробуваат да ги закрпат во утрешнината...
стремејки се за поубава иднина...
во вечната борба против никој друг него себе си...
во раката држат меч со две острици...
изгравирани во Санскрит со златни букви...
...Минато......Иднина...

 

[gooner4life]

. . .
“Како ветрец мил
неговите лисја да ги трепери,
Како глогот на дождливец,
романтично гнездо да им искрои.

Сам , во огромна шума
со полно познаници тагува.
Тој е без својата сопатничка,
рака со рака да спојува.

При пад, жолтеникавите лисја,
последни искри на мемории праќаат,
само заедно битки да борат,
секој стремеж, удар и бол
до своите припиени корени
вљубено ќе го исполнат.

Ах тоа спонтано рекиче на судбината,
бавно,спокојно и молчеливо
дрвото-осамего го препливува.
Со надежта се бие како вечна битка
на море и небо
на декот на хоризонтот,
дали некогаш ќе се врати таа,
во очите капка солза што пробудува? “
. . .

 

[Тапетарот Петар]

Монoтестикуларен Монструм

(според вистински настан)

Саноќ, везден и постојано,
монструм душа ми јаде,
та ја вари во желудник свој.

Пак, уште еднаш, одново, и повторно,
во слоу моушн, ми ја одмотува
таа иста сцена, ме испотува...
Оти не застанав?
Оти не слегов долу да те вратам?
Оти се испонашав?
Едно вечно ОТИ како замена за ЗОШТО...

Ќе ми прозбореше ли твојто ментол усте?
Ќе ми се насмевнеше ли, лично либе?
Ќе генерирав ли кул вајб ако твојто нежно раче
го кладов во моето, пулејќи те во шеќерните ти очи?
Ќе имаше ли мерит ако те информирав
дека сéуште страсно те сакам
ко на денот на нашиот прв бакнеж?

Ќе имаше ли некаква цел од тоа?
Ќе имаше ли некаква цел под тоа?
Ќе имаше ли некаква цел над тоа?

Ќе ми олеснеше ли, или ќе ми отежнеше,
или пак ќе беше нерешено?
Едно вечно ЌЕ + аорист + ЛИ како супституција на ДАЛИ...

Прашања реторички грстој, гргорат ли гргорат...
Прашања тешки тучој, легнале, та натежнале...

 

[Тапетарот Петар]

Чочек о Андон Шверцинегер
(протестинела о јавно транспорти)

Топ мангупо шверцинела у реиз константно
никад превоз платинела -- кроз врата инстантно.
Алтобуско контролори тотално дилеми
можда мучинела брко фискално проблеми?

Абе баци, нај мангеа, на нема опасно,
никад карта купинела врло ефикасно!
Све реизи о глобално раат шверцинела
близу стредно врата увек спремно кидавела.

Андон Шверци, лептир машна, флизура педантно
џабе реиз возинела ептен елегантно.

 

[OSHO-Lover]

Wilderness of the Heart...

Standing still in the stream of rushing change...
Thy love and thy wilderness...
Oh, my quiet heart...
From the ancient dawn, through the pains of time...
even now in the Neo one...
bound in thousand chains...
you have been...
led by the politics of the mind...
Shame on me, shame on me...

The human game is no childrens play...
it's serious and concrete...
it needs security and is based on tricky guilt...
like the moth attracted to the light...
his blindness it's his own death...
That's how this game we adore to play...
is dead in itself...
The game of chasing shadows...
With closed hands you are born...
with fist you die...
gripping to life...
Losing only your self...

In love, let go...
in trust your breath is free...
melting in nature...
wild cats you are running with...
wolf like your spirit is...

escape in your heart...
for there is where the danger dwells...
where you can grow in the changes of living...
where the spirit unbound...
And is free to fly...

 

[Лигеја]

Синестезија во ноќна синкопа

Рефлексот роден од уморот ми наложи
да ги смирам трепките во тивката ноќ.
Го нахранив телото со релаксант и
се подготвив за патување,
се радувам на месечината само затоа што
тоа патување во темнината ме дели од
сонот кој го живеат сите на светлината.

Те сонував за прв пат како единечност а не проекција.
Беше во бела,античка туника а потоа во викторијанска постела.
Те повикував со секој врежан отпечаток во мојата
флуидна инспирација,воздишка која би го замаглила
светот окулу нас и не би оставила простор за жестока катарза.
Не би знаела да слушам,не би знаела да постојам
во таа библиотека од емоции и страсти.

Но,не ги сакам соништата потпишани од тебе,
во нив читам за сите градби кои под ноктите на времето
ео ипсо се лупеле од старост,
евдемонизмот сепак е еротска илузија а јас
одамна ја потрошив својата младост.
Дојди,прегрни ме со магична евокација,
ќе паднат сите црни пердуви од мојата телесност и
повторно ќе постојам само во разликата
помеѓу Небото и Земјата како ноктурно импровизација.

На колку начини те љубам?
Не би знаела да ја определам точно
висината,ширината и длабочината.
Љубовта е иреална инвенција во моето постоење,
ја открив кога ги покрив сугестиите и
го открив срцето пред тебе.

Замолкни ги демоните во себе и поитај кон мене,
оковај ги во синџири додека трае мојот
бакнеж а потоа пушти ги да беснеат во сенките.
Со голите секунди врз стрелките на часовникот
и тие ќе исчезнат во ноќта.
Сеуште те бакнувам на светлината.
Твојата проекција.