Британски документи за Македонците

[CELTIK]

Еheе, vo turskite arhivi ima kolku da sakas, ne mora nekoj drug da objavuva.

 

[Станоја]

 

[Bratot]

Британски Документ од 1944 г. со МАКЕДОНСКИ НАРОД

По заседанието на АВНОЈ од 29-30 ноември 1943 г и одлуките произлезени од таму, за нив особена загриженост предизвикува одлуката за создавање на Титова Југославија, во која се предвидувале шест републики од автохтоните народи кои во нив живеат.
- Особено вознемирувачка била одлуката за новата република Македонија, зашто се загрозувале британските интереси во Грција и извесниот судир меѓу Македонците и Грците заради Егејска Македонија и Солун (нешто што подоцна се случува). Со ова се загрозувале и останатите стратешки интереси на Велика Британија вложени во нивниот штитеник Грција.

- Заради ова веднаш по информациите за одлуките од АВНОЈ, на крајот од 1943 год и почетокот на 1944 год.,повеќе тела на британското Министерство за надворешни работи добиваат директиви за итно проучување на целокупните историски процеси на македонското национално прашање.

- Од сето тоа требало да се изготви посебен Елаборат од кој би се запознавале сите останати фактори на државата, за да знаат како да се постават при одредени ситуации при идно решавање на ова прашање.

- Еден месец по информацијата за статусот на Македонија како рамноправна федерална единица од Југославија, на 20 јануари 1944 год. британскиот министер за надворешни работи Антони Идн добива документ за Македонија, а преку нивниот амбасадор при југословенската емигрантска влада Ралф Стивенсон. Овој документ го изработило Политичко известителниот центар за Средниот исток.



- Овој документ ги запознавал Британците со историјата на Македонија но од “доселувањето на Словените ”натаму, запознавал со завладувачките интереси на балканските земји кон Македонија, ТМОРО и повиците “Македонија на Македонците”, пропагандите на балканските земји и војните кои произлегле од истите и меѓусебната поделба на Македонија.


Бидејќи овој документ е порачан за подобро запознавање со историјата на македонскиот народ за како Британската влада да се постави при преговорите со Тито но и Големите сили кои ги кроеја стратешките граници и сфери е особено важно што во истиот стои.

Имено Грција како штитеник на Британците моментно ги држи Егејска Македонија со Солун и важен дел од Вардарската долина, како и најстратешките брегови од Егејското море, реката Бистрица и голем дел од Олимп, па никако не им одговара ако некој друг фактор во иднина би претендирал на истите. Затоа им беше важно на Британците да го докажат спротивното дека историски не постоел фактор како македонски народ за да нема претензии.

Но истражувањата мораа да бидат реални како би знаеле каде и како би се однесувале при одредени моменти од разговорите за сега новиот момент.

Она што Британците сигурно го имале предвид е дека и САД, а особено Претседателот Теодор Делано Рузвелт интензивно ја проучувале македонската историја и уште на состанокот во Јалта (во истиот период од ноември 1943 год.) ја распнал картата на Македонија со Солун како нов центар на новата држава. Уште повеќе Рузвелт отишол чекор понатаму тој тврдел дека Македонците се потомци на античките, во што му се спротивставил првин Сталин кој тврдел дека се „Словени“ сегашниве и дека немаат врска со старите (на Сталин пак така повеќе му одговарало оти Русија е мајка на Словените!). Черчил веднаш побрзува да го поддржи во ова.

Министерот за надворешни работи на Британија Антони Идн (првиот од лево, над Черчил) добива изработен документ за македонското прашање од Политичко известителниот центар за Средниот исток


Во Британскиот Документ од 20 јануари 1944 год. проблемите од национален план кон територијата на Македонија произлегувале од националната освестеност како “најголем моќен фактор во политичкиот живот на Македонија “на“ она што може да се нарече МАКЕДОНСКИ НАРОД, СИЛЕН, НЕЗАВИСЕН...“

Подготвувачите на Документот не можеле да претпостават како би се поставиле македонските герилци – партизаните во политички контекст особено кон Британија и нејзините интереси. Особено ова им било важно оти увиделе дека националната посебност на македонскиот народ е едноставно пресилна за да можат да играат на картата на непризнавање и со рушење на идејата за посебност изразена преку новата република – членка на федерацијата.

Информациите од известителните центри на нивните мисии во Македонија но и другите по Балканот им укажувале за огорченоста на македонскиот народ од окупаторската бугарска и српска власт.

Посебно во извештајот се нагласува загриженоста од решеноста на македонскиот народ и неговото раководство да одлучуваат самите за себе. Оваа решеност го отварала прашањето за нив ”Дали Македонците ќе фаворизираат една автономна Македонија или повеќе би сакале инкорпорирање на Македонија како федерална единица“ во рамките на федеративна Југославија. Укажувањата дека и Бугарија би можела да влезе во федерација со Југославија, во овој Документ се сметаат како преуранети.


Инаку за првпат прашањето за автономна Македонија, британската влада ја заинтересирало од април 1944 год. по натписот во советскиот весник “Краснаја ѕвезда” во прегледот за меѓународните настани.Овој весник тогаш објавил:

“Тито сега и вети целосна автономија на Македонија и Влахов, еден од најистакнатите македонски водачи е избран за Потпретседател на Југословенското собрание.
Тоа предизвикало длабок впечаток ВО БУГАРИЈА И НА ПЕЧАТОТ И РАДИОТО ИМ БЕШЕ ЗАБРАНЕТО ДА ЈА ОБЈАВАТ ОВАА ВЕСТ. Титовата програма којашто предвидува создавање на една федеративна југосовенска држава ги привлече на негова страна дури и оние Македонци што порано и се спротивставуваа на големосрпската политика на предвоените југословенски влади и затоа беа наклонети да ја поддржуваат Бугарија“.

Оваа вест била пренесена од британската амбасада во Москва, а во приватното писмо до британското Министерство за надворешни работи се нагласувало дека таквата идеја е одобрена од Москва. За статијата се заинтересрал лично Премиерот Черчил и побарал мислење од експертите на Форин офисот.


Заклучокот од ова е повеќе од јасен:

– прво, Бугарија ЗАБРАНУВА да се објави создавањето на новата македонска република како државна творба на македонскиот народ.

– второ, дека е во прашање чисто македонски национален интерес потврдува што кон ова се придружуваат дури и оние кои заради големосрпскиот експанзионизам, премолчано времено се приклониле кон Бугарија од каде очекувале некаква “помалку експанзионистичка“ политика.

– трето, за да ја разбие недовербата на македонскиот народ од бројните неисполнети ветувања низ историјата за посебност, Тито морал ова да го докаже и со висока позиција на познат македонски револуционер од калибарот на Димитар Влахов. Токму нему му е дадена функцијата потпретседател на југословенското собрание.

– четврто, овој важен миг од историјата на македонскиот народ е уште поважно што така мобилизирачки се следи и од големите сили како Русија така и Британија.Нивните специјално формирани тела за таа прилика и Извештаи за македонскиот народ денес се несоборлив факт уредно депониран во Архивите на Британската библиотека и Руските архиви.

– петто, особено се интересни деловите од овие Извештаи кои многу јасно ги посочуваат бугарските реакции – забрани и криења од сопствената јавност на историски факти за македонскиот народ а во други и реакциите на останатите глодачи на македонското национално и територијално ткиво, Србите и Грците.

 

[^Poor Knight]

“Тито сега и вети целосна автономија на Македонија и Влахов, еден од најистакнатите македонски водачи е избран за Потпретседател на Југословенското собрание.
Тоа предизвикало длабок впечаток ВО БУГАРИЈА И НА ПЕЧАТОТ И РАДИОТО ИМ БЕШЕ ЗАБРАНЕТО ДА ЈА ОБЈАВАТ ОВАА ВЕСТ. Титовата програма којашто предвидува создавање на една федеративна југосовенска држава ги привлече на негова страна дури и оние Македонци што порано и се спротивставуваа на големосрпската политика на предвоените југословенски влади и затоа беа наклонети да ја поддржуваат Бугарија“.

'Josip Broz' = 'Golemosrpska politika'? :tv:
Edinstven zakluchok, koj mozeme da go izvlecheme od skoro sekoe poglavje na Makedonskata istorija, e deka i koga drugite mislele deka makedoncite imaat sila neshto da promenat -nabrzo se uverile deka greshat.

 

[@cool@]

James David Bourchier е британски журналист, општествен и политички деец, долгогодишен кореспондент на лондонскиот “Тајмс” на Балканот (1888-1920). Тој е добар познавач на балканските проблеми, автор е на стотици статии во британскиот печат по прашањата на Македонија и борбите на островот Крит. Баучер е един от највлијателните и добро информирани членови на Балканскиот комитет, автор е на статиите за историјата на балканските држави и на Македонија во “Енциклопедија Британика”. Поради неговите опширни врски во управувачките кругови на Балканот тој е избран како посредник во редица дипломатски преговори уште во време на Критското востание (1896-1897). Џејмс Баучер ги критикува остро условите на Букурешкиот мировен договор од 1913 г.

Интересно е дека тој вовел активна промакедонска дејност, истапил на Париската мировна конференција со повик за правилно решение на македонското прашање. Резулат на неговото делување станал Меморандумот за уредувањето на Македонија (от 26.02.1919 г.), претставен пред претседателот на САД В. Вилсон, како и пред европските новинари и печат. Во Меморандумот Д. Баучер е потенцирано дека„ еден балкански народ неможе да владее со друг", подвлечена неопходноста од признавање на правата на македонците за самоопределување. Баучер сметал дека е оправдан принципот «Македонија на македонците»,
Меморандумот на Баучер добил подршка од видни британски, французски, американски и други обштествени дејци.

Свој интерес кон македонските проблеми пројавила и американската администрација. По нејзина молба извесен публицист и соборец во македонското национално-револуционерно движење, учесник во Илинденското востание Алберт Сониксен, подготвил опширен извештај за Македонија, нејзината положба и народ . Многу познати американски обштествени дејци добиле писма со молба од македонците да се зафатат за нивната судбина и да не дозволат ново распарчување на Македонија . Тоа го потврдува писмото на професорот Херон (од 26 март1919 г.), адресирано до полковник Хауз, член на делегацијата од САД на конференцијата во Париз, на која беа преставени барањата на македонците. Од особено значење се следните:

1) Македонците – се посебен народ, способен да создаде своја држава, и спротивставувајќи се на тоа, да бидат поделени меѓу Србија, Грција и Бугарија.

2) Македонците сакаат да ја уредат Македонија како независна држава под американски протекторат…

 

[Misirkov]

Лордот Роберт Сесил на еден состанок на Комитетот на тројцата во Друштвото на народите на 11.12.1923 година изјавил дека во текот на Првата светска војна постоел проект за формирање на автономна држава Македонија. Меѓутоа, откако се воспоставиле границите на париската мировна конференција во 1919, таа идеа била напуштена.

 

[Kasnakoski]

– трето, за да ја разбие недовербата на македонскиот народ од бројните неисполнети ветувања низ историјата за посебност, Тито морал ова да го докаже и со висока позиција на познат македонски револуционер од калибарот на Димитар Влахов. Токму нему му е дадена функцијата потпретседател на југословенското собрание.

Влахов е типичен пример за тоа како постепено се трансформира етничкото чувство кај Македонците. Во 1925 г. пишува „Борбите на македонскиот народ“ каде зборува за Бугари во Македонија и по неколку години веќе тие луѓе за него не се Бугари, туку етнички Македонци.

 

[Bratot]

За твојата поткупливост и психичка нерамнотежа во служба на Бугарското стипендирање пропагатори, Влахов најдобро го опишува во следнава реченица:

Б'лгарското правителство, което след преврата от 9 јуниј 1923 год. управлјава страната, прод'лжава да инспирира таја банда от злодеи — македонските чорбаджии и неколко десетки души чиновници на б'лгарското правителство, македонци по произход, за да тероризира и избива честните и доблестни македонски синове.

То прод'лжава да нас'сква и да дава всички улесненија на тија прест'пни типове да устројват поголовна сеч на всички онија македонци, които се борјат за свободата на Македонија и за нејната независимост.

Свободната македонска мис'л е скована.. Такова е сега положението на македонскија народ, под „братската” б'лгарска власт.

Без преувеличение може да се каже, че целија македонски народ е против с'штествуваштите режими в Македонија, под б'лгарска, с'рбска и г'рцка власт и се стреми да добие својата самостојателност. Има само една незначителна част от населението в Македонија, а именно едрите землевладелци, едрите т'рговци и индустриалци, които са се приспособили вече к'м с'штествуваштите режими в трите части на Македонија. Обаче, те с'ставлјават не повече от 5% от целото население, следователно те не са в с'стојание да укажат каквото и да е влијание в борбите на македонскија народ. Така че с увереност може да се каже, какво целија македонски народ е против сегашните балкански правителства и като един човек се бори за самостојателността на Македонија.


---

ЗАКЛУЧОК:

Замена на политички термини, македонскиот елемент во целиот текст е неспорен и разликите се јасно потенцирани.

Ги болдирав деловите конкретно за да биде појасно, иако знам кон што целиш.
Проблемот е што никако да ја докажеш таа наводна “трансформација“ која што е апсурдна, пред се' земајќи ја целината на историските аргументи каде Македонскиот народ е посебност и опстојувал во континуитет.

Териториите на Македонија и Бугарија пред политичките прекројувања на Турција беа една целина.

Но, Македонскиот идентитет не е спорен бидејќи тој како МАКЕДОНСКИ учествува во создавањето на Бугарскиот.
Кој е составен токму од македонското население кое денес се декларира како Бугари во политичка смисла.
Бугарската нација како таква постои откако ја добила својата независност.
Тука се наметнува употребата на терминот “Бугари“ иако е целосно стран за Балканските етнички домородни народи.

Доколку некој некому има право да му го оспорува идентитетот тоа се Македонците вам.

 

[martin__]

Овој Каснакоски се посмешен, и посмешен станува.

Ако еден од вас успее да ми одговори, зошто ние се нарекуваме себеси Македонци, а вие Бугари тек тогаш ќе почнам да ве сваќам сериозно.

 

[Bratot]

The British Foreign Office and Macedonian National Identity, 1918-1941
by Andrew Rossos, Slavic Review, vol. 53, number 2, Summer 1994

EXCERPTS

Consequently, until World War II, unlike the other nationalisms in the Balkans or in eastern Europe more generally, Macedonian nationalism developed with-out the aid of legal political, church, educational or cultural institutions. Macedonian movements not only lacked any legal infrastructure, they also were without the international sympathy, cultural aid and, most importantly, benefits of open and direct diplomatic and military support accorded other Balkan nationalisms. Indeed, for an entire century Macedonian nationalism, illegal at home and illegitimate internationally, waged a precarious struggle for survival against overwhelming odds: in appearance against the Turks and the Ottoman Empire before 1913 but in actual fact, both before and after that date, against the three expansionist Balkan states and their respective patrons among the Great Powers.

For the victorious allies, especially Great Britain and France, this meant putting the Macedonian problem finally to rest. It also meant that the allies could satisfy two of their clients which were pillars of the new order in south-eastern Europe: the Kingdom of Greece and the former Kingdom of Serbia

Greece, Yugoslavia and Bulgaria all sought to destroy all signs of Macedonianism through forced deportation, so-called voluntary exchanges of populations and internal transfers of the Macedonian populations. They also implemented policies of colonization, social and economic discrimination, and forced denationalization and assimilation based on total control of the edu-cational systems and of cultural and intellectual life as a whole.

These policies were particularly pursued with great determination in Yugoslavia and Greece. Though he approved of these policies, C. L. Blakeney, British Vice-Consul at Belgrade, wrote in 1930:
It is very well for the outsider to say that the only way the Serb could achieve this [control of Vardar Macedonia] was by terrorism and the free and general use of the big stick. This may be true, as a matter of fact one could say that it is true ...On the other hand, however, it must be admitted that the Serb had no other choice ... He had not only to deal with the brigands but also with a population who regarded him as an invader and unwelcome foreigner and from whom he had and could expect no assistance

Ten years later, on the eve of Yugoslavia's collapse during the Second World War, it was obvious that the Serbian policies in Macedonia had failed. R.I. Campbell, British minister at Belgrade, now denounced them to Lord Halifax, the Foreign Secretary:

Since the occupation by Serbia in 1913 of the Macedonian districts, the Government has carried out in this area, with greater or lesser severity, a policy of suppression and assimilation. In the years following the Great War land was taken away from the inhabitants and given to Serbian colonists. Macedonians were compelled to change their names and the Government did little or nothing to assist the economic development of the country.

Athens made a concerted effort to eradicate any reminders of the centuries old Slav presence in Aegean Macedonia by replacing Slav Macedonian personal names and surnames, as well as place names, etc., by Greek. This policy reached its most extreme and tragic dimensions during the late 1930s under the dictatorship of General Metaxas when use of the Macedonian language was prohibited even in the privacy of the home to a people who knew Greek scarcely or not at all, and who in fact could not communicate properly in any other language but their own.

In 1944 Captain P.H. Evans, an agent of the Special Operations Executive (SOE) who spent eight months in western Aegean Macedonia as a British Liaison Officer (BLO) and station commander, condemned the Greek policies in a lengthy report for the Foreign Office. He described the attitude "even of educated GREEKS towards the SLAV minority" as "usually stupid, uninformed and brutal to a degree that makes one despair of any understanding ever being created between the two people." However, he also left no doubt that the Greek government's policies had failed: It is predominantly a SLAV region not a GREEK one. The language of the home, and usually also of the fields, the village Street, and the market is MACEDONIAN, a SLAV language... The place names as given on the map are GREEK...; but the names which are mostly used - - - are - - - all Slav names. The GREEK ones are merely a bit of varnish put on by Metaxas... GREEK is regarded as almost a foreign language and the GREEKS are distrusted as something alien, even if not, in the full sense of the word, as foreigners. The obvious fact, almost too obvious to be stated, that the region is SLAV by nature and not GREEK cannot be overemphasized

Sofia continued its traditional attitude towards all Macedonians, acting as their patron but claiming them to be Bulgarians. To a certain extent it left the Macedonians to do what they wanted; unlike Athens and Belgrade, it tolerated, or felt compelled to tolerate, the free use of the name "Macedonia" and an active Macedonian political and cultural life In its annual report on Bulgaria for 1922, the British Legation at Sofia referred to the Pirin region as "the autonomous kingdom of Macedonia" and stressed that "Bulgarian sovereignty over the district - - - is purely nominal and, such as it is, is resented by the irredentist Macedonian element no less strongly than is that of the Serb-Croat-Slovene Government over the adjacent area within their frontier."

More importantly still, the Macedonians, both in the large emigration in Bulgaria and at home, rejected the partition of their land and the settlement based upon it. As the British Legation at Sofia warned: "the Governments of Bulgaria and Yugoslavia, if not that of Greece, are faced with practically an identical problem in the pacification and control of a district overlapping both the frontiers inhabited by a population hostile to both Governments for different reasons and determined on strengthening the hands of the opposition parties in each country."

Disturbing to London were calls for open resistance to foreign rule. Early in 1922 W.A.F. Erskine, the minister in Sofia, drew Lord Curzon's attention to an anonymous article in the newspaper Makedonija, purportedly from a Macedonian professor at the University of Sofia, which exhortedthe Macedonians to follow the example of the Irish, who after a bitter struggle lasting through centuries, have succeeded in gaining their autonomy. "Their country is today free. Ours, too, will be free if we remain faithful to our own traditions of struggle and if we take as our example the lives of people, who, like the Irish, have "never despaired of the force of right."

To be sure, organized Macedonian activity in Aegean and Vardar Macedonia, which had declined after the bloody suppression of the Ilinden uprising of 1903 and the repeated partitions of 1912-1918, came to a virtual standstill immediately after World War I. Virtually the entire Exarchist educated elite, most Macedonian activists from Aegean Macedonia and large numbers from Vardar Macedonia had been forced to emigrate and now sought refuge in Bulgaria Furthermore, the remaining Macedonian population in Aegean Macedonia, overwhelmingly rural and lacking an educated elite, found itself after the Greek-Turkish War (1919-1922) a minority in its own land as a result of the Greek government's settlement there of large numbers of Greek and other Christian refugees from Asia Minor by the mid-1920s IMRO had emerged as a terrorist organization. It virtually ruled Pirin Macedonia and was a state within the state of Bulgaria, pursuing its own self-saving ends by relying on Bulgarian reaction and Italian fascism, and allowing itself to be used by both. However, officially and very conspicuously-it promulgated the aims and the slogans of the older movement: "united autonomous or independent Macedonia" and "Macedonia for the Macedonians." IMRO conducted repeated, so-called "Komitaji," armed raids and incursions into Vardar and, to a lesser extent, into Aegean Macedonia until the military coup in Sofia of May 1934 when the new regime liquidated the organization.

 

[Bratot]

More than anything else, it succeeded in maintaining the Macedonian question on the international scene and, as champion of Macedonia and the Macedonians, it continued to enjoy considerable support throughout most of the 1920s

As Erskine reported from Sofia: "The program of the Communists, therefore, at the instigation of Moscow, was modified to a form of cooperation with the Macedonian revolutionaries - - - to stir up trouble generally - - - and to pave the way for a revolution by creating disorder." Commenting on the election in Yugoslavia, the British minister at Sofia, R. Peel, stressed that although Serbian troops had resorted to the worst excesses in order to terrorize the inhabitants into voting for government lists, "…a large proportion of communist deputies were returned from Macedonia." Clearly, the communist vote was, in effect, a Macedonian protest against foreign rule. This cooperation between communists and Macedonians, dating from the end of World War I, intensified in the late 1920s and early 1930s, when the Balkan communist parties, after long and heated debates, officially recognized Macedonia as a distinct Slav nation with its own language, history and territory. The Comintern followed suit in 1934 and thus supplied the first formal international recognition of Macedonian nationalism.

For some time following World War I, London refused to consider the unrest in Macedonia and, hence, the revival of the Macedonian question. A lengthy memorandum, "The Macedonian Question and Komitaji Activity," prepared by the Central Department of the Foreign Office in 1925, maintained that "While amongst the Slav intellectuals there is violent partisanship, probably the majority of Slavs - - - do not care to what nationality they belong." DJ. Footman, the vice consul at Skopje, echoed a similar sentiment when he wrote, "I believe that 80 percent of the population merely desire a firm, just and enlightened Administration, and regard Nationalism as of minor importance." If there was a problem, the explanation for it could be found in Bulgaria:

London blamed Sofia not only for tolerating, but for encouraging and sponsoring an organized Macedonian movement, revolutionary organizations and armed bands on its own territory
O.C. Harvey of the Foreign Office after a visit to Yugoslav and Greek Macedonia in April 1926: "Although the peasants are said to be doing well, the towns are dying from lack of trade. And wherever else the Serb is spending his money, he does not seem to be spending it in Macedonia. Yet this country is perhaps really the biggest problem for the Serbs."

Or, as R.A. Gallop, third secretary in the legation in Belgrade, put it: "What discontent there is comes from economic causes and the Government must seek palliatives. This of course will take time and cost money, but to my mind the key to the Macedonian question is now this: a prosperous Macedonia will be a contented one."
But most reports to London singled out the administration as the root cause for discontent in Macedonia. The new rulers had forced on the Macedonians their own, that is foreign, administrative and legal codes ''without regard to local conditions or requirements." Their manner of administration was considered even worse: it was described as invariably harsh, brutal, arbitrary and totally corrupt. As Colonel Corfe wrote: "One of the Macedonian's chief grievances is against the Greek Gendarmerie and during our tour we saw many examples of the arrogant and unsatisfactory methods of the Gendarmerie, who comandeer from the peasants whatever food they want…One visits few villages where some of the inhabitants are not in Greek prisons, without trial…"DJ. Footman described the Serbian officials in Vardar Macedonia as poorly qualified, underpaid, arbitrary and corrupt. "

Although this authoritative statement of the Foreign Office acknowledged the existence and the seriousness of the Macedonian problem, the underlying assumption was that, once the economic and administrative causes for grievance were allayed, it would be finally resolved. But while the Foreign Office endeavored to avoid dealing with the national dimension and implications of the problem until as late as 1930, by the mid-1920s its position was already being questioned and challenged by Foreign Office officials in the Balkans, and was becoming untenable. It was difficult to reconcile the use of three different terms-Slavophone Greeks, Old Serbians and Bulgarians-when referring to a people who called themselves Makedonci and spoke Macedonian or dialects of it.

The British could maintain their position only as long as relations between Athens and Belgrade remained friendly; and a crisis in Greek-Yugoslav relations in the mid-1920s provoked a heated debate over the national identity of the Macedonians -Although unwillingly, the Foreign Office was also drawn into this debate and was forced to consider: "Who are the Macedonian Slavs?"

Ironically, the crisis in Greek-Yugoslav relations was sparked by the conclusion of the abortive Greek-Bulgarian Minorities Protocol of 1924, which "connoted the recognition on the part of Greece that the Slavophone inhabitants of Greek Macedonia were of Bulgarian race." This infuriated the Serbs and the Belgrade government broke off its alliance with Greece on 7 November 1924; it also launched a press and a diplomatic campaign that Greece protect the rights of what it called the "Serbian minority" in Aegean MacedoniaColonel Corfe had written in 1923 that the Macedonians of Aegean Macedonia, and incidentally in the other two parts, were fearful of state officials and had nothing to say in their presence:
But in the evenings in their own houses or when we had given the officials the slip, we encouraged them to speak to us. Then we in-variably heard the same story as "Bad administration. They want to force us to become Greeks, in language, in religion, in sentiment, in every way. We have served in the Greek army and we have fought for them: now they insult us by calling us 'damned Bulgars"' … To my question "What do you want? an autonomous Macedonia or a Macedonia under Bulgaria?" the answer was generally the same: "We want good administration. We are Macedonians, not Greeks or Bulgars…We want to be left in peace."

The Greek-Serbian crisis, however, forced the Foreign Office to concentrate its attention, as never before, on the national identity of the Macedonian Slavs and, indeed, on the question: who are the Macedonians? On 30 June 1925, DJ. Footman, the British vice consul at Skopje, the administrative center of Vardar Macedonia, addressed this issue in a lengthy report for the Foreign Office. He wrote that "the majority of the inhabitants of Southern Serbia are Orthodox Christian Macedonians, ethnologically slightly nearer to the Bulgar than to the Serb.." He acknowledged that the Macedonians were better disposed toward Bulgaria than Serbia because, as he had pointed out: the Macedonians were "ethnologically" more akin to the Bulgarians than to the Serbs; because Bulgarian propaganda in Macedonia in the time of the Turks, largely carried on through the schools, was widespread and effective; and because Macedonians at the time perceived Bulgarian culture and prestige to be higher than those of its neighbors. Moreover, large numbers of Macedonians educated in Bulgarian schools had sought refuge in Bulgaria before and especially after the partitions of 1913.



R.A. Gallop, third secretary of the Legation at Belgrade, spent a week in April 1926 in Vardar Macedonia; his report after the tour is most revealing:


Those of the latter that I met were equally insistent on calling themselves neither Serbs nor Bulgars, but Macedonians.... There seemed to be no love lost for the Bulgars in most places. Their brutality during the war had lost them the affection even of those who before the Balkan War had been their friends..

Gallop defined more clearly than ever before the central issue in the Greek-Serbian dispute. He reminded Bateman that the Serbian claim is founded not on the contention that among the Slavs of Greek Macedonia there are some that can be picked as Serbs, but on the contention that the population is of exactly the same stock on both sides of the border. The Serbs see that to admit that the Macedonians in Greece are Bulgars weakens their case that the Macedonians in South Serbia are Serbs.

While he agreed with Bateman "that the Macedonian Slavs used, before the days of propaganda, to call themselves 'Christians' rather than Serbs or Bulgars," Gallop did not agree "that the Macedonian Slavs are nearer akin to the Bulgar than to the Serb." In any case, he questioned the impartiality of so-called "authorities" and emphasized the actual reality that "nowadays" the Macedonian Slavs considered and called themselves "Makedonci."


Oliver C. Harvey of the Foreign Office, who visited both Vardar and Aegean Macedonia, reinforced Gallop's views. Indeed, in his "Notes" on the fact-finding mission he left no doubt about the existence of a distinct Macedonian consciousness and identity. In connection with Vardar Macedonia he reported that "The Slavophone population of Serb Macedonia definitely regard themselves as distinct from the Serbs. If asked their nationality they say they are 'Macedonians,' and they speak the Macedonian dialect. Nor do they identify themselves with the Bulgars, although the latter seem undoubtedly to be regarded as nearer relatives than the Serbs." As far as Aegean Macedonia was concerned, Harvey noted that in its eastern and central part "the Slavophone population had 'voluntarily' emigrated and their place had been taken by 500,000 Greek refugees" from Asia Minor. "'Voluntary' emigration," he observed, "is a euphemism; incoming Greeks were planted on the Slavophone villagers to such an extent that life was made unbearable for them and they were forced to emigrate."

In addition to the USSR or, rather, the communist movement, which already enjoyed widespread support among the Macedonians, by the end of the decade both Germany and Italy actively advocated schemes for "the liberation of Macedonia" with which "they are trying to attract Macedonians …"

While the Foreign Office either minimized or was ignorant of the strength of Macedonian nationalism on the left, it was not ready to overlook the spread of German and Italian influence in the area. And it was this more than anything else, that brought about a renewed British interest in the Macedonians and the beginning of a British reappraisal of the Macedonian national problem. After the fall of France in summer 1940, G.W. Rendel, the minister at Sofia, warned of the increased Soviet, German and Italian activities in Macedonia and concluded that "Presumably' however the Macedonians would accept any 'autonomous' Macedonian state which a great power succeeds in establishing."


Early in 1941 the vice consul at Skopje provided the Foreign Office with an even more extensive and perceptive analysis of the current state of the Macedonian problem. He claimed that the vast majority of the Macedonians belonged to the national movement; indeed, he estimated "that 90 percent of all Slav Macedonians were autonomists in one sense or another...." Because the movement was wrapped in secrecy, however, it was extremely difficult to gauge the relative strength.

 

[Bratot]

The Central Department drafted a new, updated memorandum on the Macedonian question in 1929. Parts of the first version were revised shortly thereafter as a result of last minute critical comments and objections voiced by Waterlow. The final draft of this lengthy and valuable document, dated 2 July 1930, presented the official British interpretation of the history of the Macedonian question since the 1860s, as well as an analysis of the contemporary political problem. It acknowledged once again that the Slav inhabitants of Macedonia, the Macedo-Slavs or Macedonians, were neither Serbs nor Bulgarians, and thus implicitly recognized their separate and distinct identity. It also admitted the existence in Yugoslav Macedonia of "a uniquely dangerous minority problem, which is aggravated by the fact that the Macedonians are the most stubborn and hard-headed people in the Balkans."

R.A. Gallop, third secretary of the Legation at Belgrade, spent a week in April 1926 in Vardar Macedonia; his report after the tour is most revealing ...

In a highly revealing, indeed almost prophetic, comment on Thomas's report, Reginald J. Bowker of the Foreign Office conceded this when he wrote: "To the layman the only possible solution of the Macedonian problem would seem to be in giving the Macedonians some sort of autonomy within Jugoslavia. Possibly after the war the Jugoslavs may be willing to consider this. But such a measure would, no doubt, incur the risk of whetting the appetite of the Macedonians for complete independence."

Moving to other Parts of European Turkey.
HC Deb 30 June 1904 vol 137 cc143-4
144

§
MR. MOON (St. Pancras, N.) To ask the Under-Secretary of State for Foreign Affairs whether the prohibition against Macedonian or Bulgarian inhabitants of the three vilayets moving to other parts of European Turkey has now been removed or relaxed, so as to admit of such persons entering Constantinople itself and working there at their usual seasonal occupations.


HC Deb 24 July 1930 vol 241 c2404
2404

§
80. Captain CAZALET asked the Secretary of State for Foreign Affairs whether he can give the House any information in regard to the petition recently presented to the League of Nations by three prominent Macedonians?
§
Mr. DALTON This petition was presented on the 14th of January last, and was examined, in accordance with the usual procedure, by a committee of three members of the council, who, however, have not brought the matter before the council itself.

Sir Douglas Hogg Lords — June 15, 1932
THE SECRETARY OF STATE FOR WAR (VISCOUNT HAILSHAM)

The grievances of the Macedonians against Yugo-Slavia are much more largely in the public eye. The modern Macedonian movement is very much what it was as long ago as the days of Mr. Gladstone. By the Treaties of 1913 the largest slice of Turkish Macedonia was given to Yugo-Slavia, with the result that large masses of Macedonians emigrated to Bulgaria. The Macedonians are linguistically more nearly allied to the Bulgarians than to the Serbs. The Yugo-Slav Government apparently aims at unification and ironing out of differences between its constituent populations, but we still have in our memories the reminder in the expression macédoine of what a mixture Macedonia really is.

With reference to the question whether the Bulgarians in Macedonia are a minority, one has to remember that the Yugo-Slav Government have taken up the attitude that there is no Macedonian minority in Yugo-Slavia, and that contention is one upon which the League of Nations, as far as I know, has never pronounced any judgment. Expert writers on the subject are divided in their opinion, and the best information which the Foreign Office is able to give me with regard to the position of the Macedonians in Yugo-Slavia is that the facts themselves are very obscure, that widely different conclusions are drawn from the facts by the persons and Governments who are best qualified to know and understand them, and that the League of Nations has explicitly refrained from expressing any opinion on the point; and we think it would be unwise and very rash for His Majesty's Government in the United Kingdom to pronounce any public judgment upon it.

The Macedonian revolutionary organisation, which is a relic of the Turkish days, does a great deal to prejudice the whole question, because it introduces the element of political terrorism and is very apt to compromise the Bulgarian Government, from whose territory it operates. There is some evidence that, with the lapse of time and with the appearance of a new generation, the Macedonian revolutionary organisation is losing its hold on the so-called Macedonian minority
909

in Southern Serbia. There is some ground for hoping that the Macedonian problem may, if political passions are definitely discouraged, solve itself through the gradual assimilation of the so-called Macedonian minority into the Yugo-Slav nationality, since neither from the point of view of race, religion, or language is there any fundamental distinction between the Serb and the so-called Macedonian such as should make that assimilation impossible. If events prove that, after all, this Macedonian problem cannot be solved even in that way, then the noble Lord is quite right, of course, in saying that the League of Nations may eventually have to take up the question whether the so-called Macedonian minority in Southern Serbia is or is not a minority for the purposes of the Minority Treaties.


Major McCallum

HC Deb 12 November 1946 vol 430 cc45-76

There is one point upon which the hon. Gentleman did not touch and which I think ought to be mentioned when we discuss Bulgaria, Greece or Yugoslavia. It is the Macedonian question which, after all, is generally at the bottom of all these troubles. I have seen a man step from a tramcar, level a gun and shoot a fellow Bulgarian dead at a range of five yards. Ostensibly, they were two perfectly
58

peaceful Bulgarians, but, on investigation, the shooting was found to be due to a Macedonian feud. There was also a case in which a hospital nurse in Sofia went inside to one of her patients and shot him dead. She had been instructed by the Macedonian caucus there which was the cause of the trouble. The Macedonian element in the Bulgarian make-up is responsible for most of the trouble, and from it come most of the agitators.


HL Deb 08 March 1944 vol 130 cc1097-134
LORD STRABOLGI

agree with the noble Earl in hoping that King Peter will presently play the part he ought to play and put himself at the head of the people who are doing the fighting. In the National Liberation Committee in Yugoslavia there are diverse elements—Moslem Turks, very tough and what I may call a reactionary, religious and racial minority in the Balkans; Macedonians, the most troublesome people in the past; and even the German Volksdeutsch have joined the banners of the Partisan Army and are fighting against the Germans now with great success.


HC Deb 13 November 1956 vol 560 cc754-883
Mr. Amery

I remember an old Macedonian terrorist of long experience in resistance saying to me once, "Dictators are like snakes. You must either kill them or admire them, but never go poking them with a stick."


Policy
HL Deb 11 December 1991 vol 533 cc731-3


Lord Kennet My Lords, while thinking about the possible independence of Slovenia and Croatia, will the Government keep closely in touch with the Greek Government? The more Yugoslav republics attain independence, the more the future of the Macedonian republic of Yugoslavia comes into question. The more the interest of Greece is then affected.

http://hansard.millbanksystems.com/

http://digicoll.library.wisc.edu/cgi-bin/FRUS/FRUS-idx?type=goto&id=FRUS.FRUS1945&isize=M&submit=Go+to+page&page=238

 

[Ч Е Н Т О]

Одлични постови.
Треба што поскоро да се преведе одличната книга на докторот професор Андреја Дико Рошов АКА Andrew Rossos "MACEDONIA AND THE MACEDONIANS, A history".
Конечно некој со педигре на PhD од светски познатиот универзитет Stanford да му предочи на светот дел од Македонската историја на достоен начин.


А за Британците што да се каже... уште од деновите кога станаа светска поморска супер-сила, па до последниве 2-3 века се едни од најважните (некои би рекле и најважни) играчи во доменот на гео-стратегијата.
Нема да биде претерано ако се каже дека имаат опасна дипломатска школа на сплеткарење, секогаш усмерена на зачувување на "интересите на круната" (кои и да се тие во одредениот момент)

Во односот спрема нас не смееме и нема да заборавиме на нивниот четирикратен премиер од XIX век Sir William Gladstone и неговото сега бесмртно мото: MACEDONIA TO THE MACEDONIANS!!!

Иако во моментов се доста коректни и отворени кон нас и не нарекуваат со нашето уставно име http://www.fco.gov.uk/, http://ukinmacedonia.fco.gov.uk/en/, сепак не смееме да заборавиме дека во периодот пред и за време на создавањето на Македонската република на крајот на втората светска војна, жестоко и бескрупулозно застануваат на страната на нашиве јужни негатори, и се поборници за таканареченото status-quo и неменување на границите зацртани на Париската мировна конференција после крајот на првата светска војна. Само эаради своите гео-стратешки интереси на "јужното крило" и Босфорот (читај: задржување на статус на светска империја) ги ставаат на мраз легитимните борби на помалите народи за свое ослободување и формирање држави по принципот на самоопределување зацртан од американскиот претседател Wilson.

Па еве за да не испадне дека эборувам на памет, да ви предочам неколку документи од критичниот за нас период, последните месеци од 1944, т.е. помеѓу двете заседанија на АСНОМ, период за кој Тодор Чепреганов (инаку наш експерт за односот на Велика Британија кон Македонија) вели дека е единствениот во кој Македонија е навистина слободна и независна на чело со Методија Андонов Ченто, пред КПЈ да го испрати Кардељ да се "справи со Македонските сепаратисти".

Прв меморандум, или препорака на некојси "специјалист" со име O.G. Sargent за тоа како треба Велика Британија да се постави по прашањето на формирање на Македонска држава, и до каде "смее и каде не смее да се протега таа" напишан во ноември 1944. Заклучокот му е во последниот, 11-ти параграф:

Во следниот документ Британската влада на чело со Черчил веќе донесува одлука како да се однесува по "прашањево" и прави препораки за своите вработени како да се настапи пред Русите.
(Втората и третата страна се за нас. Запазете како сепак си стои Macedonia)

Мислам дека е излишно да давам коментар и да расправам зошто со сесрдна поддршка од нашите "братски народи" на чело со пионот Јоже отидовме на Срем а не на Солун.

Е сега нормално покрај Британците во ситуацијава имаше и други "големи играчи", СССР и USA.
Ако сеуште не може да се прокопа по огромните советски архиви за дотичниов период, во Америка има закони што бараат објавување на вакви материјали. Па така има и ревносни истражувачи што пишуваат одлични книги за периодов. Еве најдов една таква одлична книга од еден Норвешки историчар напишана во 1978 г., каде има интересни факти эа однесувањето на Америка по истово "прашање".

Насловна:

Задна корица:

Страна 354:

Страна 355:

Забелешки (FRUS = Foreign Relations of United States, одличен иэвор на информации. Поздрав за Братот од погорниот пост )

 

[Misirkov]

Др. Влатко Мачек, водачот на здружената опозициja во Кралството Jугославиja:

" И затоа Србите ги прикажуваат Македонците како наjчисти Срби, а Бугарите како начисти Бугари, иако македонското наречjе наполно се разликува и од српскиот и од бугарскиот литературен jазик. ...

Постоjат Македонци кои и денес имаат посебна национална свест, та уште пред Балканската воjна беа распнати мегу српските и бугарските национални агитатори, кои и едните и другите не се задоволуваа своjот национализам да го шират мегу Македонците со културни сретства, туку ги сметаа за многу позгодни сретства комитските насилиjа, па успехот и на едната и на другата агитациjа би можел да се процени дури тогаш кога еднаш овоj измачен народ би можел да доjде до слободен збор."

(R.W. Seaton Watson and the Yugoslavs: Correspondence 1906-41, II 1918-41, London-Zagreb 1976, стр. 218-220)

 

[Ч Е Н Т О]

Реферат напишан и објавен од нашиот историчар проф. д-р. Тодор Чепреганов со осврт на еден меморандум направен од британскиот министер за надворешни работи (подоцна и премиер) Антони Идн, од 7 јуни 1944 г.

Во меморандумот се образлагаат британските наспороти советските геостратешки позиции и влијанија на Блаканот (вклучувајќи ја и Македонија) и плановите за тоа што ќе се случува на крајот на војната.

На линкот го имате целиот реферат, а после него (скрол надолу) на крајот се наоѓа и целосниот оригинален меморандум подготвен од Антони Идн.

БАЛКАНОТ МЕЃУ БРИТАНСКАТА И СОВЕТСКАТА ГЕОПОЛИТИЧКА СТРАТЕГИЈА ВО МЕМОРАНДУМОТ НА АНТОНИ ИДН ОД 7 ЈУНИ 1944 ГОДИНА

Антони Идн е високиот слаб човек на десната страна од фотографијава. Другите двајца мислам дека нема потреба да кажувам кои се.

Долнава слика е направена на 16 март 1953 г. во резиденцијата на Британските премиери, Даунинг стреет бр. 10.
Од лево на десно: Поповиќ (југословенски министер за надворешни), Черчил, Тито и Антони Идн.