Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Парада

Се будам. Гледам веќе си се разденило. Слушам гулабите, слушам музика. Музика!? Но, од каде? Во нашиот мирен град немало таква. Отворам прозорецот, што ќе видам?? Гледам толпа луѓе насобрани околу патот, подеднакво на двете страни од него. Викаат, урлаат, дури имаше и некои кои личеа како да се бунат, сакаа да го преминат обезбедувањето, но, не не ги пуштаа. Зошто? Морав да видам, ја зедов јакната и летнав по скалите. Трчав со сета сила, се сопнав, паднав. Но, не се откажував, иако оставав трагио крв, ако си реков. Ќе исчисти платената чистачка. Ете некако слегов и отидов. Имаше гушва, многу урлаа, неможев да видам што се случува!? Се качив на . . . Чекајте чекајте...Да да видов една многу убава женска, ама то во друга тема, важно и зедов број. До кај бев? аха...Се качив на клупата, па после на уличните светилки кои не беа уклучени (сигурно дека НЕ, па ден било). Не, не неее јас уште неможев да видам што се случува. Се сеќавам дека слушам една забрзана музика, самба, рамба незнам како се викаше. Гледав низ процепите од луѓето шарено, се шарено, се возбудив. Си реков ова мора да е нешто интерено. Клекнав, поминував покрај нозете на луѓето, морав. Иако јадев рака по главата на секој направен четириножен чекор, јас успеав. После толкуѕ мака успеав, дааа. Се исправив и што да видам?!?!?! На големите модифицирани возила, шарени возила, најповеќе ги имаше розе и црвено. Гледам раскошни фустани, бразилска мода, играат, пеат, се смеат. Но, тука нешто недостасуваше. Ги протрив очите, но пак истото го гледав. Пробав да с ештипнам, белки ќе се разбудам од сонот, но пак, ништо. Кога ќе видам, кога ќе видам мажи облечени во фустани, нашминкани до учи, абе цела фаца. Гледам луѓе од страната, банди пробуваат да се пробијат преку обезбедувањето и да ги претепаат. Но остајте тоа. До тогаш трчав да видам што е, а сега неможев да трчам да не гледам што е. Да не ја гледам таа Геј Парада...
 
Задник покриен со модерни чипкани бели гаќички, од оние модерните, “врели“ гаќички.
Сега кога ви го привлеков вниманието, да ви раскажам за минатата вечер и фијаското кое се случи пред, за и по сексот.
Јас и таа имавме некои проблеми. Заедно бевме долго, и знаевме се` еден за друг. Се видовме после цели две недели откако се натегавме кој да попушти и да ја прифати вината. Склучивме примирје и се надојвме во мојата спална соба. Изгледаше просечно па дури и малку неатрактивно.
Со испитувачки погледи кој како ги поминал воените денови започнавме. Таа ме соблекуваше мене, јас неа... преигра немаше, почнавме веднаш и бевме гневни еден на друг. Сето тоа само повеќе не возбудуваше двајцата за во еден миг да го изговорам името на мојата поранешна девојка. Уау, од каде ли излета сега? Мора да ме мисли, ќе и се јавам веднаш по ова.
Таа се стаписа. Застана, стана. Почна да урла наоколу, да плаче, да вришти. Пак да плаче пак да кука и да вика, да фрла, да плаче. Како на цртан филм ги менуваше емоциите. На крајот констатираше дека не може така повеќе. Седевме во молк неколку минути, и јас прашав сега што. Почекавме уште малку и таа дојде до заклучок дека никогаш нема да го преболи тоа, но ќе ми прости. Ќе и треба време, но ќе ми прости.
Ќе ми прости? Не сакам да ми прости! Не ми простувај што ти е?
Ме праша дали се каам и дали ја сакам? Побара да и се извинам, да и надокнадам и да ја заведам. И реков дека не сакам да ми прости. Сакам да си оди. Почна повторно да урла, да вришти и да објаснува како таа дава се` за мене, ми го поклонила животот, ме сака неизмерно... Станав гол, застанав на креветот и и ја покажав вратата. Никогаш порано не сум го направил тоа. Виде дека сум сериозен. Гневно профучи како ќе зажалам за тоа што сум го направил, испарадира со прекрасното газе во бели чипкани гаќички пред да искочи од собата со намера да ме заведе. Откако ја тресна вратата и викнав гласно да не ми се јавува повеќе.
Како продолжува приказнава? Кој е епилогот во иднината? 5 години по оваа случка може ли некој да замисли? Да, имаме 2 деца и живееме прекрасно, бидејќи јас најдов начин како да имам 2 “пријателки“ плус. Жените и мажите имаат по една особина сите без исклучок. Жените секогаш го добиваат тоа што го сакаат, а мажите никогаш неможат да се воздржат да немаат секс.
И така земјата си живееше среќно до крајот на озонската обвивка...
 
Повторно бев сам,а околу мене луѓето танцуваа.Скриени под маските на кои се читаше среќа,танцуваа додека ноќта тивко го крадеше мојот разум.
На човек како мене тоа му е доволно за да ужива во сопствената тага.Да го изгуби разумот и да заборави зошто е тука.
Тие танцуваа,а јас бев сам.Тие се радуваа,а јас бев сам.Скриен од сите иако не носев маска.
Јас ги презирам маските.Тие се толку површни и ладни.Ти нудат мир и спокој само за миг.Само додека го кријат твоето лице.
Не ги сакам луѓето кои се кријат под маски.Ги презирам тие гротесни сенки кои танцуваат низ ноќта.Ги мразам повеќе од себе.Ги сожалувам повеќе од целиот жив свет.
Тие танцуваат и поминуваат покрај мене.
Никогаш не можат да препознаат што чуствувам.Никогаш не се обиделе ни да откријат.За нив јас сум ветер.
Затоа ги мразам.Луѓето и нивната парада.
 
Деновиве не бев дома. Но и покрај тоа лошите работи си врват пред мојот праг. Кога стигнав под стреата ми ги кажаа вестите. Си седнав со торбата пред мене, замижав и во целиот тој вртлог од чувства и идеи...
новата тема гласи: Како мало кученце кое ми го лиже лицето...
 
Бурек.Колку само мерак ми прави тој сабајлешен бурек.И покрај мојата мрза за која знае и врвот на Олимп,јас излегувам од дома и марширам храбро и истрајно секој ден до бурекџилницата каде како витез го берам плодот на рацете на чичко Мацко.

Убав ден за прошетка.Топол.Сеуште размислувајќи за смислата на вчерашниот муабет со еден другар-иден келнер на брод кој не сакал да го моли секој ден татко му за 10 денара и доста му било од командување.Ама,кога ќе се врател со пари во џеб,ќе му врател за се.Ќе го уништел.Ок...

Ги изминував статуи(чки)те на борците од мојот град.Овие се мртви,никој не ги ни гледа кога ги одминува.Сами "гордо" стојат немо сведочејќи за тоа како тие го изеле залутаниот куршум на Швабата.Една статуа нема глава.А и буквите му ги извадиле.Сиромашен народ,мора да краде за да јаде.Ајде,безимен јунаку,не се буни,заради тебе некој ќе јаде леб денеска.Еден дедо седнал на една клупа,наведнал глава...бастумот го потпрал на клупа и држи здравствена книшка во раката.Го мрзи син му да троши бензин за оваа потрошна будала да ја носи до аптека.И така неможе на раат од старецов да се исплеска со жена му.Уште се сеќава на шамарот шо го изел како мал оти ја обрал крушата на комшијата...и како му рекол на стариот дека ќе зажали....треба да изиграат една партија шах со другар ми.Сирото деде.Ја дигна главата.Ме погледна.Во очите му видов желба.За љубов.еден добар гест да му ја врати смислата,да му даде волја...во овој свет кој го заборавил.

Неможев да му помогнам.Не бев моќен.Животот е игра,јебига,кој како си наредил.Продолжив.Стигнав до нашата чаршија.Еден месар ја ранеше кучката со остатоци и расипани месишта кои смрдеа како чорап на камионџија.Го забрзав чекорот.Додека одев некои луѓе ми мавтаа,креваа раце,ама јас и мојот 6-ка диоптер(премногу тврдоглав за цвикери или леќи)не ги видовме.

Стигнав до фонтаната.Таму едни тројца шизици го лажеа едно циганче да се избања у фонтаната,а за награда ќе добие цели 10 денара.Сирото,соблече се освен ѓаќи и влезе во фонтаната.Пливаше малиот,нуркаше,маваше краул....овие се убија од смеење.На крај му рекоа доста е,малиот излезе,овие си отидоа.Ни денар....

Почна тивко да си плаче.Бев на 3 метра од него.Ме погледна.Со истиот тој поглед на старецот кој така ноншалантно го одминав.Се згрозив од себе,се чуствував како копиле.Зар ова дете заслужува да го има истиот поглед на човек кој е на чекор до смртта?Зошто вака правиме?Зошто дозволуваме да ни го лижат лицето?Кои сме па ние?Истите гомна со малку повеќе среќа.

Му ги дадов тие 100 денара у џеб.Ебати и бурек и се.Не му дозволив ни да ми рече фала.Не ми треба и мене да ми го лиже лицето.Додека си одев накај дома,слушав у позадина како малиот на глас го спомнува Господ и здравјето...ама не ја сватив смислата.Знаев само дека денес ќе ми биде најубавиот леб и маргарин појадок.
 
Си се навалив на отоманчето што дедо ми го има од памтивек. Не ја чувствувам убавината на времето во кое е направено. Ја чувствувам само мојата тежина на главата која можам само да посакам да биде испровоцирана од големината на мојот мозок.
Се најдов во просечно балканска ситуација. Додека оние во кои се колнев почнаа да ми ја објаснуваат техниката на аналните задоволства, секако во преносно значење, јас не знаев низ која врата да избегам. Но и кога ќе најдев некоја глувчешка дупка, таа повторно излегува пред мене без трошка срам.
Што се случи всушност. Таа ги пушти своите пајакови мрежи насекаде околу мене. На почетокот помислив дека сум на облаци, бидејќи мрежата дава таква асоцијација, но подоцна сфатив дека големите заби веќе ме јадат безмислосно. Но како што реков, потекнувам од суров балкан, каде додека ти ја гризаат едната рака ти наредуваат да ја засукаш и другата.
Сега барам помош и совет од луѓе кои и самите немаат за леб, очаен како мало дете загубено на преполна плажа. Плачам каде стигнам, офкам како да ме боли џигерот, а всушност плачам за нејзиното срце. Жал ми е да повредам едно такво мало ѓубре кое го поистоветувам со една помочана корпоративна америка и нејзините постапки кон третиот свет.
Но видел ли некој воопшо аир од кукање? Се што сакам сега е само едно малечко маченце... да маченце, гајле ми е за темата. Јас сакам маченце, да легне до мене, да ја најде вистинската топлина во мојата прегратка и да слушам како спие безгрижно. Ако веќе следниот миг се разбуди и почне да лумпува... секако, па тоа е само мало маче...

based on a true story
 
Моментиве некако моментално ми дојде мисла, и идеја. Прочитав нешто... за мислата, за моментот. Се замислив и се зафилозофирав со себе. Тие дебати на левата и десната хемисфера се најубави нели? поделетe го тоа со нас...


Филозофија на моментот
 
Знам дека она што сум го направил никогаш повторно нема да имам шанса да го направам. Господ(ако го има) е суров и во овој поглед меѓу другото. Никогаш немаш шанса да видиш дали си згрешил.
Јас верувам човечката моќ. Во секој поглед. Јас верувам дека ако ние посакаме да се вратиме во времето и направиме проблемот да исчезне, можеме да го сториме тоа. Но мораме и да се занимаваме со проблематиката на враќањето. Секако тоа што го зборувам се научно фантастични желби но тоа и во реалноста секако може да се имплементира.
Доколку реално не сме способни да се вратиме пред 15 минути и да не ја преминеме улицата, ајде да направиме еден експеримент.
Според сите Марфиеви закони(а тие се исклучително моќни), при преминувањрто на улицата ја пропуштаме шансата да се видиме со љубовта на нашиот живот која токму во тој момент мисли на нас и сака да не види. Со пропуштањето на таа шанса ние го менуваме комплетно нашиот живот.
Дали тоа значи дека треба да го препуштиме нашето патетично битисување на некоја надчовечка сила која нагалено ја викаме Господ? Секако не! Не можеме да ги вратиме оние 15 минути, но можеме да ги додадеме. Не можеме со токму таа личност, но можеме без токму таа личност. Секогаш кога ќе почуствуваме дека пропуштаме шанса(а често мислиме на саканата личност и мислиме дека е тука некаде во близина), време е да запознаеме нови луѓе. Значи по преминувањето на улицата, запознајте ја првата девојка која ќе ви се погоди на патот а ви се допаѓа барем малку. Инсистирајте да се запознаете. Сто пати нема да имате успех(можеби ќе имате и на првата средба) но потоа сигурно ќе наидете на џек пот.
Неверојатно е колку подобри срца има од она по кое копнееме. Тие се тука, околу нас, проблемот е што ни е премногу страв да му се препуштиме на моментот. Господ не е семоќен, ние сме! Ние сме тие кои го правиме моделот од глина. Ние ќе го извадиме она фамозно ребро. Ние ја правиме светлината на нашиот живот.
Од друга страна, да ме плукнете ако знам како се побудува таа моментална инспирација? Јас, сум вечно без неа. Дали “Семоќно несемоќниот“(тој е толку голем што сам одбира кога е што) ја има таа власт и го има тој збор кој ќе не принуди да ја бакнеме девојката во вистинскиот миг, незнам? Само знам дека моментот за големи дела, за револуција и моментот со кој ќе се гордееме не доаѓа два пати. Затоа, со ум... со стас... и делете бакнежи. Само така сите заедно ќе уживаме во потрагата по останатите деведесет проценти. А кога ќе ги најдеме, моментот ќе биде несфатлив за нас.
 
Какво значење може да има нешто што воопшто не сум ни помислила дека можам да замислам? Постои такво нешто да се појави невозможна замисла? Зарем постои некоја завеса која може да се спушти во еден момент кога се чувствуваш ослободен од секаков притисок и сакаш да си дозволиш слободен проток без да се плашиш дали ќе станеш свесен дека за прв пат полека се појавува замисла? Не ми е познато.
Постојано тргнувам кон она што сакам да го видам, да го допрам, да го имам, да го почувствувам, да го дофатам, сфатам. За она што знам дека постои па макар и скриено некаде. Но, што ако се појави момент во кој ќе ми текне дека има нешто што сум пропуштила да посакам и што всушност ми недостасува? Зарем ќе направам нешто што може да го смени тоа и по извесно време да речам дека сум достигнала до уште една точка за која не сум била ни свесна дека е можно да биде дофатлива? Ќе ги пуштам ноктите и ќе гребам до крв? Ќе гледам на целта како на цел која мора да се постигне?
Ах, знам. „Пропуштеното“ ќе добие ново име, ќе го прекрстам во „сегашност“ и нема да ми недостасува. Па не можам ни да се сетам на ниеден момент кој ме натерал да се откажам и да и` го свртам грбот на целта. Таа е моја, не ја напуштам, нема да бидам себична и да ја оставам сама. И потоа заедно можеме да се смееме и да евоцираме спомени, да се присетуваме на тоа како сме го поминале патот откако сме се сретнале некаде на крстопатот и сме продолжиле во ист правец. Моментот е кога во дел од секунда донесувам одлука некоја цел да е моја цел.
Кој е изворот на сила, од каде се црпи таа моќ? Не станува збор за нешто што мора да биде големо, нешто што е тешко да се премине со еден чекор. Толку мало, но и тоа малку е и повеќе од доволно. Само треба да си доволно подготвен за да препознаеш кога и каде треба. Изолирајте ги погрешните впечатоци дека некои надворешни влијанија прекриваат со прашина се` што сакаме. Не станува збор за прашина.
Но, за секој случај, треба да научиш која од двете врати за излез е вистинскиот излез.

--------------------------------------------------------------------
Власта и зборот кој ќе принуди да го направиме вистинското во вистинскиот миг е во самиот учесник во моментот. Сами одлучуваме што да правиме со моментот.
 
Fortune напиша:
...Постојано тргнувам кон она што сакам да го видам, да го допрам, да го имам, да го почувствувам, да го дофатам, сфатам. За она што знам дека постои па макар и скриено некаде. ..
Кликни за повеќе...
Се будам од сон во кој верував дека можам се!Можеби ти,таква каква што те посакувам си скриена баш таму.Во моите соништа.И повторно се запрашав.Што сум јас без тебе?Кој сум јас без тебе?
Морам да си признаам себе си и на сите!Сонувам и само тогаш сум среќен.Во сонот како сончоглед се вртам кон тебе,зашто ти си моето сонце.Те допирам и знам дека ти светиш само за мене.
Сонувам,а не живеам.Зошто таму те имам тебе.Те создавам од соништа и темнина.Ги оставам сенките да играат на зидовите од оваа соба додека јас те сонувам тебе.Сакам овој сон да трае засекогаш и никогаш да не се разбудам.
Но што тогаш.Дали сонот ќе биде доволен засекогаш.Дали твојот мирис ќе остане засекогаш?Дали твојот лик ќе го гледам засекогаш?
Само тоа ме плаши.Дека ќе избледиш и од моите соништа.Дека ќе морам да продолжам без споменот на тебе засекогаш.
Тоа ме плаши,тоа и ќе ме убие.
 
Философија на моментот

Момент?Дел од ден,час,минута,секунда...колку трае?Се` додека вдишуваме и издишуваме со празни гради,а сега дури и на воздивнувањето му ставија камата.
Phill Collins пее за One day in paradise,а јас импровизирам пред колор ТВ момент на бело.Мелодија од талкање во точката на меланхолијата и недоверливо голтање на течноста која полека,но сигурно прави да се чувствуваш како шест инчен ништожник.
Кога си мал,полесно доспеваш до ќошињата каде ни правосмукалката не помага.Го гледам ѓубрето што сум го криела со години наназад,а сепак некој успеал да остави свој потпис на него.
Чудна работа е,како едно ќебе во тој момент може да те заштити од сите`натрапници`во ноќта,а уште почудно е како успевам да им побегнам на светлата кои ѕиркаат низ мојот прозорец.Зошто ѕиркаат?Да проверат дали спијам.А што ако се побунам?Што ако вечерва го скршам Песочниот Човек?Ќе просам за сон,или засекогаш трнливите рози ќе ги милуваат и така раширените зеници,иако овде зборот`секогаш` звуќи толку патетично.
Со отворени очи кон светот кој не сака да те прифати?на кој му треба светот аnyway...
Го затворам моментов на празни зборови,со надеж дека некој ќе го заобиколи празниов лист,и пенкалово кое се чувствува виновно за мојот гнев.Моментот е мртов!
 
Филозофија на моментот

Знак за тревога ме натера да се скријам во мојава пештера. Злонамерниов момент блесна во полуоблачното небо, инстантно проткајувајќи го со најтемните облаци. Возвишените коментари се повеќе ме оддалечуваат и ме тераат да барам засолниште.
Пештерава моја, извор на мисли, ме успокојува.
Моментов ме води до прекрасните палми кои се играат во песокот со нивната сенка. Човечките силуети околу мене остануваат незабележани. Оставам трага во песочната плажа обѕрнувајќи се и барајќи те ТЕБЕ, спасителу мој, сенко моја, причина за секој мој стих, за секој мој здив...
Го преколнувам моментов да ми го покаже патот кон ТЕБЕ. Запаѓам во несвест од крвавиов копнеж кој ме држи во живот. Ова би бил вистинскиот момент да го покажеш своето присуство! Каде Си?

*пи.ес.* го добив својот одговор :smir: 07.24 пм 04/08/07 :icon_bigg :pipi:
 
Добро значи... Стварно некогаш не знаеш на што си! Излезе од таа состојба, ја победи депресијата, конечно заврши она кое те уништуваше? И сега пак ни тоа не е доволно? Или секогаш мора да има нешто. Сега на средина си, медитираш... Ама знам јас, ти тоа не го сакаш. Премногу е празно чувството нели? Празна си! Празна беше и претходно, а тоа е најлошо. И ајде што да се прави? Што да правам кога ми го згрешиле векот? Јас требало негде во хуманизмот и ренесансата да живеам, таму кај што се заљубувале на прв поглед и се онесвестувале од возбуда кога ќе добиеле писмо од љубените хахахаха...
И кај е проблемот: Во мене ли е? Нормално ли е? Ненормално? Понекогаш се чувствувам како да ги немам 18, понекогаш како многу повеќе да ги имам. И зошто сето ова? Да учам? Да стекнувам искуства? Па зарем не е веќе доволно? Зошто и кај мене еднаш нешто не профункционира па макар и на кратко?
The more I see, the less I go! Изгледа така е. Секој ден, се поголеми стравови, несигурности, сомнежи, недоверба... И како сакаш да има напредок?
Ќе полудам! Некој ден стварно ќе полудам. Овој мој анализаторски ум ќе ме убие... заедно со мојата чувствителност.
Не е фер! Незнам зошто се случува, незнам ни која е целта, незнам ни до кога чекањето барем и за ронки... Ништо повеќе незнам и иако веќе сум се навикнала некогаш боли, некогаш стварно боли! Иако за момент.

П.С. Расправија на левата со десната хемисфера... Мисли на моментот :toe:
 
Filozofija na momentot

Dva poima koi ne postojat. Navistina koga podlaboko ke pomislis neli ? Bidejki momentot koga ova go pisuvam ne postoi veke e minato dali bi mozelo da se kaze bidejki nema moment deka ne moze da postoi ni filozofija a kamoli filozofija na momentot , no od druga strana pa da eureka tokmu toa e sustinata na filozofijata samiot moment a mozebi i samoto filozofiranje okolu toa - izgovori Jack obiduvajki se da izleze od koshulata koja beshe vrzana od obratna strana.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom