Тука пишуваме на зададена тема

[Macedonian]

Колосек број 3.
Го чекам возот за Европа...ама изглеа отишол.

У пичку материну.

 

[Buterfly]

Stanuvas opsednat od zelbata da prodolzis, da se iskacis. Sakas da uspees da bides prv, vo toj tvoj kolosek ti si pobednik i pobeden vo isto vreme. Ne se predavas, ne gubis volja i nadez deka nema da uspees. Patot te vodi, magla e, uste i temnica mislis se gubis i pak dobivas sila. Pak stanuvas nekoj i nesto vo samite tvoi oci i vo ocite na drugite. Nekoja mala svetlina go obvi tvoeto lice. Se razdeni, sreken si ili mislis deka si sreken? Pak prodolzuvas, ne sakas da odmoris zasto uspehot ne trpi nerabotnici. Gordo so lesen od cekoris, niz krivini,ridovi i dolini, si go zapocnal ovoj pat, pat na tvojot uspeh, na tvojata licnost kako celina i moras da go izodis. Zastanuvas, krstopat... Sega kolosekot se razdvojuva kade da odis, koj e vistinskiot. Koj e onoj koj vodi kon tvojot uspeh koj go imas zacrtano koga pocna. Dali veke sakas da prodolzis ili ne? Site izgledaat ubavo no od kaj znaes koj e vistinskiot, a koj ne? Po nekoja si intuicija, trgnuvas, prodolzuvas pravo, mislejki deka toa e tvojot kolosek na zivotot, toa e tvoj pat, tvoj broj i sreka. Tvoe vozdignuvanje i uspeh. Veke gi nema modrinkite od neuspehot, koi od paganje i losi izbori se stvorija na tvoeto lice. Veke ne si prosecen ti si go izbral tvojot pat, tvoj kolosek br. 3! Samo tvoj! No dali, dali si siguren deka bas toj e vistinskiot, ili ti si mislis taka...

 

[Slatka_Mala]

based on a true story...

Пепел, прашина, сонцето пече и ја спречува секоја кутра желба во мене да погледнам наоколу и да сфатам што се случува...Сакам да се освежам, да се освестам, а не можам... Уште еднаш колоквиумската ме затече неподготвена - не во врска со материјалот, неподготвена да издржам...Одам механички по добропознатиот пат кој по правило треба да ме однесе дома за да ми почне денот, а кој тооооолку ме истоштува...По милионити пат си викам дека има толку потешки судбини од мојата и дека претерувам и дека немам право да се жалам, ама нешто во мене е така изморено и нежелно да опстои...
Стасуваме на железничка и иако ни е жешко и знаеме дека здивнувањето е само моментално, му се радуваме како мали деца и му дозволуваме да не излаже дека само да дојде возот, само да стасаме дома и се ќе биде во ред...А знаеме дека тогаш - пак одново...Ги качуваме скалите една по една, и го сеќавам секој мускул на ногата како ми се оптеретува и веќе попушта...Се препуштам на инстинктот и довербата во Маја, која чита каде треба да дојде вовчето од 10.50 за Велес, и додека ми одѕвонува во глава нејзиниот глас кој прави шега и врска меѓу колосек - колоквиум бр.3, а устата послушно ми се шири во насмевка за да ја спаси ситуацијата и да не ми го издаде паметот кој се дрзнува да одлета и да замислува некои подобри времиња, наеднаш ми светнува...
Кои подобри времиња, јеботе...времињата се сега, какви и да се...И додека ги искачувам главните скали после кои ќе се појави портокалова слика на вовчето кое ме чека да ме носи до дома, само сфаќам колку ми доста од субјонктив и желба за суперлатив...Колку ми треба еден обичен и мирен декларатив, поставен во презент индикатив - актив а не пасив...И така додека чувствувам излив на гнев и веселост и ми мириса на неубаво, победнички се насмевнувам...
Хаха...јеботе, живеам.

 

[Nemiseverue]

Огорчена жена... е новата тема... По барање на една фина рокерка-форумџика... Have fun...

 

[Тикви4ка]

Огорчена жена

ПС. темава стварно е малку приглупичка... барем јас така мислам

Некогаш не беше така... Некогаш беше поинаку.. Некогаш бев среќна, весела и задоволна со она што го имав. Бев задоволна со себе си, со моите пријатели, со мојот живот... Така беше се додека не се појави ти и ми го руши мојот свет. Твоите неверства и лаги го срушија се она што го градев целиот мој живот. Ме уништија како личност, ја уништи довербата што ја имав во луѓето, мојот оптимизам го однесе некаде со себе.. во неповрат. Од мене направи нешто што не бев. Направи едно незадоволно суштество кое се сомнева во секој што и нуди пријателска рака и поддршка. Од мене направи личност која сите ги мрази и која неможе да ја види светлата страна на нештата... Од мене направи само една осамена и огорчена жена...

толку од мене...
позззз

 

[Marinka]

Огорчена жена

Хмммм, беснеев тој ден. Имав лошо претчувство, некако коцките не ми беа склопени онака како што посакував. Чинам огин фрлав по домашните. Ѕверка...
Се облеков набрзина, црно, црвено...
Ме недостасуваа уште оние бесни рогови и сосема ќе соодвестував на ѓавол излезен од пеколот. Возев брзо, се инатев, се спротиставува на се што беше нормално. Стигнав. Добив многу комплименти, набрзина и дрско се заблагодарив и продолжив. Ме измачуваше нешто длабоко во себе. Тензијата растеше како одев, се повеќе лутината ми избиваше. Почнаа мислите да ми се разлетуваат небаре некој шамари ми маваше. Толку ме болеше. Не смеев пак, а јас се повеќе и повеќе дозволував. Пак на него, повторно тој истиот. Да, баш тој, невреден, полн злоба, несигурност, страв. Ме удираше без осет, безкрајно долго, без никаков срам чинам целата се вртев од тресокот . Полудев. Како да се наоѓав во центарот на торнадо. Без избезумена. Се вртев во круг без престан. Мислев, лутината ме избиваше, бев бесна. Неможев повеќе. Почнаа солзи да ми се слеваат по образите. Долго се држев така храбра, ама неможев повеќе. Како што ми течеа солзите, се повеќе беснеев. Не верував дека би го истрпела тоа, ама ете... издржав. Се обидов да вратам, ама бесполезно беше. Не го заслужуваше ни тоа. Уште се одржував, одев напред, а срцево... срцево ми се цепеш на парчиња. Одев уште долго, со тие рани. Мислев ќе зараснат, ќе биде тоа една мала лузна што времето ќе ја залечи. Но, одев веќе предолго, раната се повеќе се ширеше, се подлабоко, се поболно беше. Занесена бев, замислена за него. Ветрот уште дуваше, само сега многу посилно, помоќно, посамоуверено. Ме турна, се занишав. Се држев уште. Беше се посилно и конечно излетав од тој пат. Скршнав. Беше тоа нова патека. Се движев чинам со една нога. Бев несигурна, исплашена. Не гледав каде одам. Очите ме печеа од плачење, се тресев целата. Одев нога пред нога со погледот следејќи ги солзите кои паѓаа врз асфалтот. Се чувствував како огорчена и немоќна жена, изгубена.Одненадеж се појави некој пред мене, Брзо ја поткренав главата и рипнав. Ме изненади. Се засрамив. Само нежно ме фати за брадата и ми ја поткрена главата. Со пола уста му се насмевнав. Очите му блескаа, но не повеќе од солзливите и жални очи кои како да чекаа уште некој удар. Ме погледна уште еднаш длабоко, прашално. Не изусти ништо, само силно ме прегрна. Топлина ме обливаше, а тој се посилно ме стискаше. Не престана...

 

[Razorblade Kiss]

Огорчена жена

Две минути по полноќ.Не е навикната да чека.Секогаш е точен.Го чекаше на прозорецот,да пијат вино и да губат време под ѕвездите на балконот на кој имаше засадено диви рози.Бели рози.
Ја погледна старата фотографија на која се виде себе, беше тоа неодамна,имаше дива коса и очајна шминка.Убава.Се погледна потоа во огледало.Беше прекрасна,со дисциплинирана коса,совршен тен,извајано тело...божица.Страшило.
Потекнуваше од сиромашно семејство.Нејзините беа припрости луѓе,а таа беше амбициозна.Сакаше да напредува,сонуваше да носи чевли од Бланик и облека од Диор-како и секоја млада девојка.Среќата не и се насмевна.На денот од нејзиниот 17 роденден беше силувана од нејзиниот шеф каде што работеше како помошничка...се што сакаше беше екстра дневница.
Кога сфати дека станала како парче облека кое се облекува за свечени пригоди,загуби контакт со себе.Таа само сакаше да биде богата,да има пари...по секоја цена.
По прикладна цена.Стана...придружничка.Просечна над просечното.Бурна ноќ...уште една...и уште една.Никогаш не беше уморна.Секогаш страствена,подготвена да даде лажна љубов.Од нејзината лудница и плочата на Аеросмит веќе искористена и изгребана,која секогаш сакаше да ја слуша кога е тажна,единствен знак на невиност беа нејзините очи.Толку наивни и полни со сјај,а сепак лажливи.Беше мајстор за маскенбалот кој го предводеше.
Три часот по полноќ.Го нема.Ја заборавил.Оваа вечер сакаше да ги заборави спомените што ја следеа како патници што го следат нејзиниот нов чекор.Сипа од виното во нечистата чаша.Пиеше,сакаше да се удави во тоа мизерно скапо шише кое не ни беше купено од неа.Не и беше гајле.
Три часот и триесет минути.Некој затропа на вратата.Ја стави ироничната насмевка на лицето.
-Доцниш.Премногу доцниш-му рече.
Овој само одмавна со главата,само сакаше да го направат тоа што е можно побрзо и да заспие.Му се гадеше од нејзината појава,иако покрај скапиот мебел и кралскиот кревет и светкавите кристали,таа највеќе светеше.
-Да излеземе...на балконот-прошепоти.
Овој неволно се довлечка до вратата и ја позема чашата со вино.
-Почекај ме-рече.Ќе дојдам за секунда.
...........Се слушна истрел.Дебелиот голтар падна на земја,а белите рози станаа црвени.Крваво црвени.
-Среќен роденден до мене-помисли.Продолжи да ги гледа ѕвездите во ужасната тишина.Ја дочека крвавата зора.Будна.

 

[Toreador]

Ти си Горчлива Жена.

Имаш вкус на расипано овошје.

А вагината ти мириса на риба.

Горчлива Риба.

 

[Nemiseverue]

Ново барање на стар форумџија... -Масакр во клубот ”Скршени срца”...-

едвај го формулирав насловов и глуп е... ама ај да ве видам на два глупи по ред напишете

 

[Marinka]

Масакр во клубот ”Скршени срца”...

Беше студено и врнежливо. Улиците беа празни. Капките дожд се слеваа по куќите, како солзите по наште образи. Седевме. Си зборував сама со себе. Па улогата се менуваше од една на друга. Монологот течеше, а сите беа чиниш неспособни за изустат збор. Сите некако очајни, замислени, со погледите во недоглед. Никој на никој не можеше да помогне. Рацете ми трепереа, се чувствуав само, изгубено. Ме излудуваше тишината. Веќе не мислев ништо само гледав во една точка, без да се помрднам, без плач, без мисли, без да чувствувам нешто. Празнина, вакум. Бум. Се скрши некоја чаша. Се стресов, се свртев, и го вратив погледот во една нова бела точка. Имав заборавено. Да, на него. Ми го скрши срцето, за да биде со друга. Тоа сеуште го правеше. Јавно се фалеше, а јас понекогаш полудував. Ејјјјјјјјјјјјјјјјј, кај отидов? Готово е со него. Нема веќе да сонувам за него, никаков е. Ми се инати, сака да се чувствувам лошо, да збеснувам. Ама нема. Сега веќе научив како да се контролирам, како да не мислам на него. Ах, да. Тропна некој, влезе меѓу нас. Беше ведар и насмеан. Не беше сам, беа неколку весели момци со слатки насмевки. Кажуваа некои стари досетки и детски игри. Ја прифатив нивната игра. Бргу успеаа да не насмеат, да ни го повратат сјајот во очите. Мислиш тоа не беше тој клуб на скршени срца повеќе. Се слушаа многу среќни гласови, многу насмевки. Беа тоа многу среќни луѓе. Не беа тоа девојчињата од пред малку. Сосема други беа. Се случи масакр во нашиот клуб. Сега веќе нема скршени срца, тажни очи... :smir:

 

[MorrisonKA]

Масакр во клубот ,,Скршени срца‘‘

,, Одмаздата е јадење кое се сервира ладно‘‘

Кобно време. Жежок асфалт, пеколна горештина.
Со својата Катана на рамо, излезе од автомобилот. Среде пустиот град на хипокризијата, ова место навидум беше поинакво.
Движење со елеганција, ни трага од насмев, студен поглед на белото лице, на коа паѓаше русата коса, онаа истата која претходно Лицемерот ја милуваше.
Го премина прагот, над кој стоеше натпис ,, Клуб - Скршени срца‘‘. Иронично се насмевна, единствено скршено срце за коа таа знаеше беше нејзиното. Ладнокрвност течеше низ жилите преполни со крв.
Таа знаеше што треба да стори.
Ја извади својата Катана, и се препушти на древната самурајска уметност во која ја најде смислата на своето постоење.
Крвта на подот во која гниеа пресечените глави говореше за гневот на оваа Жена.
Го напушти ова место и повеќе никогаш не се врати.

 

[Buterfly]

Aj druga tema, ne nekoja licna samo za eden clen ve molam, posto nikoj ne pisuva, i ja bi napisala ama sto?

 

[Serpico]

Aj druga tema, ne nekoja licna samo za eden clen ve molam, posto nikoj ne pisuva, i ja bi napisala ama sto?

Spread your wings and prepare to fly.

 

[SCORPIO__20]

Одевме по распаднатата калдрма, со мојата девојка се сакавме, смеевме , бевме заедно, лудо вљубени, решени дека засекогаш ке бидеме заедно и во добро и во лошо, дека засекогаш ке се сакаме и ништо нема да не раздели. Сонцето ги осветлуваше нашите мили очи , ветерот ни ги дуваше косите, одејки така на крајот од калдрмата беше Клубот за ”” Скршени срца ””” си велевме дека ние никогаш нема да дојдеме овде, по малку бевме себични и цинични смеејки се на туѓата несрека, весели и исполнети си дадовме завет дека никогаш нема да се разделиме. и дека засекогаш ке останеме еден покрај друг..



-Подоцна : 4 години

Одам Одам чекорам или веке лебдам сам по оваа калдрма, овај есенски ден го донесе и дождот, се прашував плаче ли бог за мене, толку ли се силни мојте солзи, се крши ли моето срце, коцките од калдрмата беа преголеми за мојата душа, знаев дека се распагам..
Чекорам чекорам.. во следниот момент паднав..во калта од калдрмата,,Не НЕ НЕ НЕ НЕ можам повеке , НЕМАМА сили , НЕМАМА надеж НЕМАМ волја, Не сакам да продолжам, го осекав моментот дека секој момент ке згаснам и ке ги затворам очите
Со надеж дека повторно ке бидеме заедно на другиот свет.
Станав ми помогна едно дете исполнето со сила и волја за живот , и продолжив, одејки се прашував што згрешив толку ШТО ГОСПОД МОРАШЕ ДА ТЕ ЗЕМЕ ТЕБЕ, ТИ што ми беше се во животот, Зошто мораше да умреш.
Застанав пред клубот..на скршени срца, плачев бев мокар и се прашував дали припагам и јас овде . НЕможам не сакам , немам веке сили... ја отворив вратата и влегов, ходникот беше предолг знаев дека после овој ходник ке бидам поблиску до моето мило до мојата сакана, чекорев бавно. во следните мигови бев блиску до големата соба
Клубот на ’’ скршени срца ’’ ..
влегов внатре, имаше поставено љубовни слики , желби , текстови , беа испишани многу солзи, многу страдања, плачови, тука беше рајот на живите смртници . Еден од нив бев и јас , седнав на столчето сите ме гледаа чудно . сите го имаа истиот проблем, безнадежни распаднати лица, скршени срциња , животот умрел во нив, сите се спремаааа за свечениот чин.:icon_frow:cry:...
Се плашев дали е ова прочуениот масакар во клубот на скршените срца, се прашував дали во некој од следните мигови ке ја видам повторно дневната светлина, калдрмата која ја чекорев срекно.
Но бев решен да бидам таму горе високо на небото покрај мојата сакана , неколку отчукувања до следниот момент
...
....
.. Чкрап ....Пау Пау :pop:


23.05.2006 година во дневниот печат излезе уште еднаш веста, дека повторно се случи уште еден масакар во клубот на скршените срца.
во поменот на срмтниците : Клубот на скршени срца им посакува мирен и вечен сон и засекогаш да бидат со својте најблиски ако не тука горе на небото, почивајте во мир ..

 

[Buterfly]

Mnogu ubavo Scorpio, se naeziv

Da probam jas, dobro e sto se pisuva

Po neznam koj pat pisuvam, za tebe, moja vecna ljubov kako te narekuvav porano. Hah porano... Bevme li nie voopsto zaedno? Se sakavme li? Eve se prasuvam koj znae po koj pat. Koga ke se prisetam na nas.. bevme edna celina, koja ne se delese, vo dobro i zlo, smea il plac, bevme zaedno, jas i ti...hah jas i ti, smesno zvuci toa "jas i ti", zasto go nemase toa. Samo znam deka ti bese sekogas tuka za mene, letav, ko peperutka od granka na granka, gi sirev moite krilja, bev srekna, ili misliev deka sum? Rastev vo tvoite oci, a moite krilja bea se pojaki i pojaki. I koga mi bese tesko il umorna od site tie drugi baknezi i dodvruvanja, i malku tesko jas se vrakav kaj tebe, ti bese moeto zasolniste, moja potkrepa, moja generacijo se me razbirase i me cekase. I taka eden den celata vo plac i rani od predavstvo, slaba letav kaj tebe, po koj znae koj pat da me utesis. Hah sto si mislam jas, kolku sebicno zvucam, kolku sum sebicna, zar si mislev deka po sive ovie godini ti pak ke me cekas?Nauciv da lazam, od mnogute drvja preletano i granki zastanati, no ne sum znaela deka i sebe si mozam da se lazam. Naslusnav deka te videle nekade kade odat samo osamenite, onie koi ne se sakani..ne mi se veruvase no otidov,preletav nabrzinka i sto ti ne sakav da ti kazam, deka sum umorna, i deka site ovie godini jas se igrav so tvoeto srce, tvoeto skrseno srce, nesvesno, sakav da ti se izvinam za se... hah zar mislev deka i tamu vo toj klub na skrseni srca ke te najdam, najdov samo izrezano ime deka si bil i nasol druga. Kako nemozev da pretpostavam, bev slepa, ah moite krilja se skrsija, veke ne sum silna.. te zagubiv..hah zagubiv pa jas nikogas ne sum te ni imala, nikogas. Tonam, se gubam, ostanav jas so skrseno srce, vo istiot toj klub,hah nikogas ne veruvav deka jas ke sedam na ova stolce kaj sto si sedel ti i ke cekam,kako sto me cekase ti. I ke pomisluvam na masakr..Koga ke razmislam,nisto ne izgubiv,nitu dobiv, zatoa sto nisto ne dadov za da mi se vrati.Skrsena sum,zasto sega svativ deka te sakam...Kasno e znam za tie zborovi,ali sto mozam drugo da kazam. Mracno e tuka,baram uteha,ocajna mi e pomislata deka sum premala vo tvoite oci, duri nevidliva. Poleka gi siram moite krilja, vozdivnuvam i sakam povtorno da letam, da jas ke letam, no nema kade da se vratam, osven vo klubot na skrsenite srca..I po neznam koj pat posle porazot na moeto srce, posle masakrot na istoto, se prasuvam How far can I fly with broken wings?