-Kај си бе мали?
Жарко само ги подотвори устата во обид да каже неште, но веднаш следниот момент само одмавна со рака. Малишанот седеше на плочникот пред влезот во зградата, со рацете покривајќи ги крупните, насолзени очи.
-Што се случило? Пак ве малтретираше? Ах да му ебам ѕверот, што човек ќе беше?!? - Зачудено се прашуваше самиот себеси комшијата Борјан.
-Абе не знаеш ти. Штотуку си се доселил тука. Ова се влече со години. Во почетокот се беше в ред, додека не започна со коцкање и пијанчење. Мајка ми мислеше дека конечно нашла човек кој што ке се грижи за нас, но наместо сигурност, кај нас се вселил само стравот!
-Хммм...не знам како да ти помогнам бе младичу-Се чудеше повторно Борјан, овојпат со уште позагрижен израз на лицето.
-Што се случило со татко ти?-
-Загина во сообраќајка пред 10-тина години. Тогаш имав пет години, се сеќавам на него како низ магла. Знам само дека секој ден пред врата го чекав од работа, секогаш имаше нешто за мене.-
-Што е со полицијата? Контактиравте со некого?-
-Не! Мајка ми премногу се плаши од него. Има чувство дека е спремен сите да не убие. Затоа ќути и трпи додека кретенов се иживува над сите нас.-
-Жарко, дома, веднаш!-
-Мајка ми, ке се видиме чичко Борјан-Одвај прозборе малишанот додека ја креваше раката за ”спортски” со единствената особа која што секогаш наоѓаше време за него.
-Борјан, само Борјан, не ме праи толку стар!-Со насмевка му дофрли на момчето.
Додека се качуваше по скалите, ги избриша солзите со ракавот од блузата. Не му се идеше дома, но знае дека мајка му го вика зошто требаше нешто да му се заврши работа нему.
-Што праиш бе? Кај си до сега? Ке ми почнат утакмиците за 10 минути, а јас сеуште неам пиво! Трк у продавница!- У еден здив му се изнавика очувот.
Малиот како по команда ја испружи раката накај мајка му за да му даде пари, и веднаш излета низ влезната врата. За помалце од 10-тина минути, се врати со ќеса полна со пивски флаши. Мајка му го отвори првото, и го постави на столот пред насилникот. Следеше добро позната наредба:
- Ајде сеа у соба, и двајцата, сакам у наредниве два часа да биде тишина у станов!-
Жарко ја гледаше мајка си како стрпливо му ги крпеше панталоните на Петар.
-Кај ли се мувал идиотов!- Слегнувајќи со раменцата се обидуваше да разбере малишанот.
-Ќути бе, немој да те слушне овој!-
-Што ни требапе сето ова мамо? Не ли ќе беше подобро да останевме сами, но да го имавме својот мир?- Упитно ја погледна својата мајка.
-А што ке јадеше? Доста ајде, каков е, таков е, внесува леб у нашиот дом. Треба да го почитуваш тоа!-
Жарко и самиот знаеше дека мајка му и самата не мисли така.
На Биљана тешко можеше да и се примети дека некогаш била топ модел. Сеуште ја имаше својата убава става, перфектно долги нозе, затегнати гради, но лицето веќе одамна ги покажува последиците од трагедијата која што ја погоди нејзината фамилија.
Беше сеуште толку убава и атрактивна што го натерало болниот мозок на Петар да отиде во фирмата во која што работеше да ги натепа и нејзинот менаџер и директорот на компанијата, наводно поради нивните флертувања со неа. После тоа никогаш веќе не и дозволил ни да побара работа. Нејзината работа беше во тие 40-тина квадрати, а главна задача и беше да го задоволи во секој поглед манијакот со кого живееше веќе осум години.
Петар им беше познат на сите во маало како конфликтна фигура, и никој не се ни обидуваше да разбере што се случува во станот број 33, во строгиот центар на градот. Комшиите неколку пати повикаа полиција после бучните расправии во станот, но домаќинката Биљана по наредба секогаш ќе ги дочекаше на врата со насмевка на лицето. Од тогаш веќе и тие престанаа да доаѓаат. Биљана и Жарко беа препуштени сами на себе, во канџите на умноболниот снагатор.
Поминаа неколку недели. Малишанот повторно се сретна со Борјан, овојпат на скалите во зградата.
-Здраво Жарко, како иде денеска?-
-Добро чич...овај Борјан..добро е, еве од школо накај дома-
-Слушај, ме интересира нешто. Но сакам искрено да ми кажеш, и да не се плашиш. Јас сум всушност полициски инспектор, и веќе месец дена го пратиме твојот очув. Ми требаат некои информации, кои што само некој од внатре може да ни ги даде. Ги пратиме сите комуникации на Петар, фиксниот, мобилниот телефон, но сега очекуваме да добие и важен и-мејл. Имате компјутер дома?-
-Да, беше на мама, но само Петар го користи у последно време, влече некои комбинации за кладилници.-
-Ја знаеш неговата и-мејл адреса? Се разбираш у компјутери малку?-
-Мислам дека има 3 или 4 различни адреси. Да, нормално, знам да сурфам-
-Хаха, добро Жарко, значи ова треба да се случи. Со прислушување на неговиот мобилен дознавме дека ќе добие важен и-мејл точно во 20 часот вечерва. Јас ке поѕвонам кај вас на врата, и ке го побарам него да поразговараме. Ти за тоа време стрчај се до компјутерот, мејлот сигурно веќе ке биде отворен. Сакам само да погледнеш што точно пишува. Може?-
-Ова ќе помогне ли да се решеме од Петар?-Праша малиот со важен глас.
-Да, секако. Биди внимателен. Не смее да примети дека си чепкал по комјутерот-
-Немај гајле...дискреција загарантирана!-
-Хахаха..ајде сеа мал ѓаволу. Среќно!-
Малишанот отрча накај станот полн со дечачки ентузијазам. По влегување во станот, веќе и не го слушаше гласот на Петар. Само грозничаво фрлаше поглед накај сказалките на ѕидниот часовник.
Некаде три минути по дваесет часот, се огласи ѕвончето на влезната врата.
-Добро вече чич..овај Борјан. Како сте вечерва?-
-Здраво Жарко, може да зборам со татко ти?-
Да, само да видам да не е зафатен.
-Тебе те бара-Со резерва му се обрати малиот на Петар, длабоко загледан во мониторот.
-Што сака бе?-
-Не знам-
-Кој курац бе сега-Процеди Петар кликајќи на стрелката за минимизирање на страницата.
-Добро вече-
-Добро вече комшија. Што можам да сторам за Вас?-
-Абе сеа у поминување, само да ве прашам, имате ли вие кабловска у станов? Би сакал и јас да се приклучам, па ако може ќе делиме.
Малиот веќе повторно ја отвори страницата со мејлот. На брзина го прочита, и со задоволен израз на лицето повторно ја минимизираше страницата.
-Што кур ќе делам бе со тебе, ќе ми го упропастиш сигналот-Самиот себеси у брада си збореше Петар додека ги затвораше влезната врата.
-Каде бе мали?-
-До другарче едно, на брзина, за домашно-
-Ајде бриши!-
Надвор веќе го чекаше Борјан.
-Кажи Жарко. Што пишува?-
-Пишуваше, субјектот доѓа вечерва. 2215ч, колосек број три. Понеси ја чантата за размена.-
-Одлично! Колку е сега? Осум и петнаесет. Сакаш со мене? Ќе стоиш на страна,и ќе видиш што ќе се случи! Јунак си ти бе!-
2210, Жарко беше со Борјан у теретниот вагон, заедно со 5-6 специјалци. Неколку секунди подоцна, се појави Петар, носејќи ја темно-зелената спортска торба.
Во 2220, со само 5 минути закаснување, се појави и возот. Свиркањето на кочниците го одбележаа неговото влегување на станицата на 3-тиот колосек.
2225, маж на некои 40-тина години изрони од густата магла. Во сред размена на чантите, специјалците по наредба ги опколија од сите страни, и по кратка акција им ставија лисици на двајцата.
-Жарко, свесен ли си колку ни помогна? Петар штотуку беше вмешан у зделка со 30-тина килограми дрога. Без тебе, немаше да го сториме ова!-
-Не го сторив ова за тебе Борјан! Го сторив ова за мене и мама. Таа заслужува подобар човек од оној ѕвер!.-
-Не се секирај-Со насмевка додаде Борјан.
-Ќе се погрижиме веќе никогаш да не го видите. Петар е минато, за иднината, погрижете се самите. Гледајќи те како раснеш, знам дека ќе се погрижиш за мајка ти!-
-Благодарам Борјан. Збогум!-
-Се гледаме наоколу-
