Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.618
The National се инди рок бенд формиран во Синсинати, Охајо во 1999 година. Сами по себе се необична музичка појава составени од харизмантичниот Matt Berninger и два пара на браќа Aron (гитара, бас, пијано) и Bryce Dessner (гитара) односно Scott (бас, гитара) и Bryan Devendorf (тапани). Свират полека, но изнудуваат секогаш насмевки на лице.
Постојат бендови кои со својата меланхолија ја лечат нашата тага. Во тоа The National се вистински мајстори. Во време во кое многумина безуспешно ја копираат свеченоста на тагата и меланхолијата со која се бафтаа Joy Division, The National се можеби единствените кои им се приближија на тронот и тоа најверојатно затоа што ја погаѓаат онаа суштина на темнината низ која може да се пробие топол зрак на надеж и спас.
The National се бенд кои и се отворија целосно на публиката, се воздигнаа, растурија со мелодичноста и до плафон го подигнаа интезитетот на live изведбите со “Anyone's Ghost”, “Bloodbuzz Ohio”, “Squalor Victoria”, “Afraid Of Everyone”, “England” и “Fake Empire” .
Ако се обидеш да ги дефинираш ондах тогаш тоа би звучело сигурно вака: интимен, едноставен по малку херметичен, но сепак богат со звук, природен и опуштен бенд. Пулсирачки тапани, воздушести гитари и клавијатури кои го згуснуваат звукот на ветровитите двајца сето тоа е одлична позадина за едиствениот глас на Бернингер.Уствари ептен ме бендиса коментарот што го прочитав некаде дека The National создаваат совршена звучна слика за музика која може да се спореди со тешење на пијан пријател.
Инаку, квинтетот не влегува во традиционалната шема на состави за кои што околината паѓа во несвест, најмногу затоа што нивната музика носи извесна меланхолија од која што масовната публика вообичаено бега. Меѓутоа групата скоро секогаш остварува перфектен скор, создавајќи мелодии и песни кои се како печени за химни на нашето време. Таа универзалност е јасна, но бидејќи е спакувана во темносина (не е црна) кутија, го заслужува сето поттурнување што може да го добие од критиката.
Кога ги слушаш како да си со сите четри во воздух, а некој те скокотка по стомак.Не знам зошто не би му поверувале на човеков кој пее на начинот на кој што пее. Мене искрено ептен ми е смешен моментот за Matt , дека таков каков што е Јеховините сведоци сиурно би го сакале во својот состав.
Всушност тој глас ја ствара таа лесна тежина за која раскажуваат во секоја песна и ненаметливо ви ја наметнуваат потребата себично да ги ислушате уште еднаш додека не ги откриете.
Велам откриете, затоа што Matt Berninger како текстписец зборува низ стиховите за тагата, но не и за патетиката и затоа секоја песна крие цитати за паметење, али не гласно, па затоа е потребно одгатнување. Секако и синдромот на поново и поново слушање мора да го примените, затоа што со секое наредно преслушување подлабоко ги доживуваш нивните песни, кои никако не се од оние кои лесно избиваат на површина и уште полесно ги снемува како меурчиња.
Matt е низ секоја песна искрен и тоа се чувствува. Се чувствува таа негова закоченост на одредена фреквенција на чувства за која ни раскажува.
Со текот на годините, Matt има акумулирано јато зајадливи прекари од другарчињата во бендот како Dark Lord, the Naysayer, Mumbleberry Pie, Mr. Knee Jerk, Mr. Sony Headphones и Echo Chamber...
И кога сум веќе кај Matt нe е лошо да споменам дека бил creative director во една компанија која работи интернет страници. Уствари еве ви го самиот он за се:
” Тоа беше стварно добра работа, но ова ми повеќе лежи и го сакам. Претходно заработував повеќе, али боље е како сиромашен пејач. Кога ќе се сетам на нашата прва свирка, уф па тоа беше страшно. Идеш у некоја дупка, ќе одсвиреш неколку песни и никој не те слуша, од проста причина што и никој и нема. Застрашувачки страшно. Одсвиривме околу стотина такви концерти, по малите њујоршки клубови кои не направија да звучиме многу подобро во живо. Но, пазете јас сеуште се немам ослободено од тој страв од сцената. Сцената, со милионите рефлектори не е природен простор за мене. Ние не сме тој стил на музичари (showmakeri или забавувачи) и затоа сцената не ми е удобно место, но ја сакам. Тоа е местото на кое се борам против своите стравови. Не се трудам да бидам смешен. Едноставно доаѓам, отпејувам, се трудам да навлезам во самата музика, да... На тоа се концентрирам. ”
Дискографија:
The National (2001)
Sad Songs for Dirty Lovers (2003)
Alligator (2005)
Boxer (2007)
High Violet (2010)
The National се бенд кои искрено многу го сакам, уствари па тоа мислам дека сите го знаете веќе. Дури и кога се просечни, они звучат далеку, далеку подобро од многу други бендови. Нивната музика станува дел од тебе. Се испреплетуваш со неа, таа си игра со твоите емоции и без разлика колку ќе се разгрануваат твоите музички вкусови, мислам дека секогаш ќе си подготвен да се вратиш на топлиот вокал на Matt и треперливата гитара на Aron.
Ај да се преброиме колку не има “ Националисти ” на форумов?
