Некаде кон средината на '90-тите години бев некаде второ или трето одделение, дете кое летата ги поминуваше во село, кај бабата. Тоа лето, во куќата под нашата се досели семејство Босанци, бегалци од војната таму. Имаа три деца: најстариот - Предраг, една година постар од мене, Иван - мој врсник и Горан - штотуку родено бебенце. Морале да го напуштат родниот дом таму и да избегаат во држава во која никого не познаваат, само за да си ги спасат животите. Тоа лето го поминавме со Предраг и Иван од утро до мрак. Можеби не делевме и постела како Реми и Лео, но скоро секој ден децата беа и на ручек кај нас. Буквално си најдов уште двајца браќа. Тоа е едно од летата кои засекогаш ќе ги паметам во животот. Но, летото помина, таткото на децата најде работа како шумар (поточно - доставувач на дрва од планината до Шумското во градот), па честопати за викенд ги земаше и жената и децата во шумската куќарка во која престојуваа шумарите. Тој септември врнеа многу дождови. Една ноќ сонував сон како во една бандера блиску до игралиштето каде најчесто игравме со Предраг и Иван удрил гром додека јас бев потпрен на неа и целата бандера, заедно со мене стана црна, јагленосана. Не дека верувам во соништа и дека мислам дека имаше некаква поврзаност, само го спомнувам ова за да дадам целосно објаснување за емоциите на едно осум-деветгодишно дете. Утрото сите дома се однесуваа чудно, дошепнуваа нешто, како да сакаат да сокријат нешто од мене. Се сеќавам дека надвор се уште врнеше дожд. Подоцна дента ја дознав тажната вест. Утрото, пред да тргне на работа, додека децата и жената уште спиеле, татко им сакал да им го запали шпоретот за да им биде топло кога ќе станат. Во ходникот на шумската куќичка имало туби со бензин за камионите со кои ги доставуваа дрвата. Не знам дали го палел огнот со бензин или некоја искра случајно одлетала, но се запалил целиот ходник и таткото избегал надвор без да може да влезе во собата и да спаси некое од децата. Се обидувал од надвор, низ прозорецот, но на истиот имало метални шипки кои не можел да ги исече. Изгореле сите внатре, угушени од чадот во сон. Мајката и трите деца. Невидена трагедија. По таа вест се поврзував со сонот кој го сонив претходната вечер. Се плашев да седам сам во соба, се плашев сам да излезам надвор, се плашев од дождот, се плашев кога грми... А најмногу од се, чинам, се плашев од бандерата во која удри громот. Бегав од тоа игралиште што подалеку. Се повлеков во себе сам со сопствените стравови. Моите дома не беа некои со кои би можел да разговарам за чувства. Се сомневам дека воопшто нешто и забележаа дека не е во ред со мене. А во тоа време (не верувам дека и сега е многу поразлично) на училиште немавме советувалишта и разговори со психолог за загубата која ја доживеавме. Морав сам да се справам со се, и со моите мисли, и со моите чувства. Ми требаа месеци, можеби дури и години, не се сеќавам, за да се вратам во колосек. Затоа можам да замислам како му е на Лео по загубата на најдобриот другар. Подоцна, многу подоцна, кога имав 20-21 година загубив уште една блиска личност која болеше уште повеќе од загубата на Предраг и Иван, но тогаш имав со кого да разговарам, не ги потиснав чувствата во себе и некако излегов силен, иако и ден денес ми фали и и ден денес боли...
