FILMOVISION CHALLENGE - Запознај ја филмска Европа

[Shawn Spencer]

Глеј бе шпански филмови.

Само аргентински цепа братот.
Гледаш следно Nueve reinas го гледал

 

[Mark Renton]

Almadovar во аргентинска или шпанска продукција е?
На листите со шпански го има, а јас го избегнувам демек аргентински

 

[Shawn Spencer]

Almadovar во аргентинска или шпанска продукција е?
На листите со шпански го има, а јас го избегнувам демек аргентински

Шпанска, од кај тоа аргентинска

 

[McLovin]

Само аргентински цепа братот.
Гледаш следно Nueve reinas го гледал

Одамна ми беа на вочлист тие два филма и сега искористив прилика да ги вметнам. Нема лошо

 

[Mark Renton]

Шпанска, од кај тоа аргентинска

Мислам дека е роден во Аргентина, и ми останало во глата то.

 

[McLovin]

#14 Шпанија

The Sea Inside (2004) /Mar adentro/



Бардем, мајсторее!
Бавна и тажна драма за живот на човек кој над 25 години е прикован за својот болничен кревет. После несреќен случај Рамон добива парализа на целиот дел на телото. Огорчен од судбината сака да стави крај на ова мачење и се обидува по легален начин да добие дозвола од државата да си го одземе животот.
Одлична глума на Бардем, за мене една од најдобро изиграните улоги во видените до сега од мене филмови.

4/5

 

[Варвара]

Guilty of being a sucker for Almodóvar's melodramas. Кај него го сакам тоа што (обично) се бави со женски приказни, во неговите филмови женскоста е онаа фигура на која ѝ припаѓа централното место. Го сакам и тоа што им останува верен на актер(к)ите, на своите психози и што останува доследен во секое свое наредно остварување. Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988) е разобличување на женската хистерија. И филм за уметноста на кичот. Кратката минутажа на Роси де Палма ми го направи гледањето поподносливо. La ley del deseo (1987), значи од тука тргнало сé - La mala educación meets Dolor y gloria meets Todo sobre mi madre. Премногу тестостерон и налудничавост. И да, дефинитивно не го сакам млад Бандерас кај Алмодовар, и тука и во Átame неговата појава ми е тиха језа. Carne trémula (1997) и загубениот внук на Марлон Брандо. Ова е веројатно неговиот најчовечен филм каде клишеата функционираат до крај. Tacones lejanos (1991), низ два часа сфатив само дека полесно се плаче зад наочари од Шанел. Она што не ми се допадна, и тука и во вториот, е тоа што кулминацијата е преслаба споредбено со целото дејство. Двата имаат солиден почеток со некое наговестување, за потоа да се расплинат и ја фатат најлошата кривина. А, да, оценки: 6, 5, 7, 5.
@Shawn Spencer малку се презаситив и затоа му раскинувам на неодредено време ама ветувам дека нареден ќе е Kika. Ваљда не е побизарен од сé што досега направил.
Jamón, jamón (1992) Бигас Луна е Алмодовар на стероиди. Срам ми е да кажам со каков идиотски осмех го изгледав и колку силно се смеев на крај. Премногу сатира за мој вкус ама не можам да му ја порекнам генијалноста. Ако оценувам про и контра ќе излезе просек, а е сé освен тоа. El espíritu de la colmena (1973) е тивка, ненаметлива визуелна прекраснотија. Не ме погоди толку многу содржински колку што останав занесена пред неколку кадри. Наидов на овој документарец, би го изгледала за да видам дали пак ќе му се навратам некогаш. 6/10 No habrá paz para los malvados (2011) Пропалитет и голтар или господин чоек, најважно од сé - мадафакер. Заплетот е пребрз и нелогичен, уште по првите сцени требаше да знам дека не треба да очекувам многу ама ме фати на финта со лудачкава жичка. 4/10 Не можев да останам на вака лош трилер, па повторно го пуштив Contratiempo (2016). И пак го гледав без да трепнам. Е до толку е добар, класа над El cuerpo Мене ми беше прв од Пауло и ден денес останува најдоброто нешто што сум го гледала од него. 8.5/10 Los amantes del Círculo Polar (1998) се повикува на прашањата за случајностите низ животот, цикличноста на времето и судбината. Ми се допадна начинот на кој што ги прикажува двете перспективи и постојаната динамика помеѓу ама кај мене вакви теми не функционираат. 6/10
El fin

 

[Zlatikevichius]

Правиме летна пауза до 11.08, guys. Продолжуваме од 12.08. Тие што заостануваат во патувањето имаат време да не стигнат. Убави летни одмори на сите!

 

[Shawn Spencer]

Vamos pa' la playa, pa' curarte el alma...

Шпанија
#27. La Ley del Deseo (1987)

Не стигнав да изгледам ништо од Шпанија во рок, ради Синедејс и додатни обврски, ама не се испушта Еспања.

А еден од најпознатите шпански режисери на денешницата е Алмодовар. Човекот на кој треба да му благодариме за Синедејс. Грасиас маестро.

Back in 2001, on the initiative of the Spanish director Pedro Almodovar and Viviane Reding, serving at that time as a European Commissioner for Education and Culture, CINEDAYS was established as an idea of ‘celebrating the European cinematography’ in each of the major European capitals. Since then, only in Skopje, CINEDAYS evolved from a ‘week of celebrating the European cinema’ to a true, well established and recognized festival of European film.

Наиме, првиот пат кога се 'запознав' со Алмодовар беше преку Кика веќе далечната 2015 (или 2014), кога Скопскиот филмски фестивал направи негова ретроспектива.

Од тогаш до денес имам изгледано 13-14 негови филмови и од режисер со убав визуелен идентитет и интересни филмови, како се приближувам кон неговите почетоци ми станува сè поодбивен со транссексуалциве/педериве. Дали е до тоа што е доста репетитивен содржински или пак сум ја надраснал визуелноста и сега повеќе ценам приказна, не знам, веројатно од двете по малку.

Филмов почнува со една порно сцена на лик кој добива инструкции од друг лик (кој не го гледаме на екран) да мастурбира. После некоја минута се запознаваме со Пабло, филмски режисер - геј кој ја снимил сценава и тагувајќи по еден лик, се заплеткува со Антонио - лик кој манијакално се затрескува во Пабло, иако е на почеток стрејт?

Тоа ми е најсрање кај Алмодовар и мислам беше присутно и во други негови филмови, стрејт лик сака да се запознае со некој геј режисер да поразговараат за филмовите, гејов го вика дома на партија секс, овој како не сака, стрејт е и во рок од 30 секунди си вика што го ебам, ќе го примам. И во следна сцена го гледаме Бандерас како го шупчат.
Да не си на негово место, да те препознаваат по филмовите на Алмодовар кај што обично те шупчат или си манијак.

И секако неизбежно е тука да има транс лик, овојпат ко брат на геј режисеров, што се шупчел со татко им и сменил пол, па сега е сестра. Да не беше трагично, ќе беше смешно.

Нормално и фиксацијата кон поповите си ја има и тука, сцената со трансот што бил заљубен у попот додека учел школо, ја имаше и во друг негов филм (мислам La mala educacion беше).

Тешка мехчина од филм, филм кај што ни самиот Алмодовар не знае кај тера, филм што труе со инцест, педерлук, транспедерлук и што ли уште не.

Една 2/5 чисто ради визуелност и пар сцени во средината кога успори малку со ЛГБТИ промоцијата.

 

[Shawn Spencer]

Шпанија
#28. Apartado de correos 1001 - Поштенското сандаче 1001 (1950)

Филмчево е дел од A season of classic films - програма на Асоцијацијата на европски кинотеки, кај што под нивно спонзорство 20 и кусур кинотеки (меѓу кои и Македонија) реставрираат свои филмови и потоа ги претставуваат реставрираните филмови во своите земји во живо и плус неколку дена онлајн стриминг за меѓународни гледачи. Така Каталонија оваа година го избрала токму овој филм, за кој до пред неколку дена немав ни слушнато.

Приказната започнува со едно младо момче по име Рафаел кое оди во Барселона, се симнува од автобус и на улица е застрелано од некоја кола. Полицијата има само една трага на почетокот, поштенското сандаче 1001 и низ целиот филм ја следиме истрагата на двајцата главни инспектори.

Интересен филм што ми го задржа вниманието од почеток до крај. Ова е еден од првите ноари во Шпанија, колку што прочитав, и се приметуваат инспирации од американските ноар филмови.
Добро режиран, добро напишано сценарио, немам некоја замерка.

Можеби малку глумата ми беше чудна од онаа што ја гледаме во денешно време и фактот што мислам дека ќе го заборавам за брзо влијаеше да му ставам 3.5/5.

За жал Каталонциве не направиле добра реставрација и на моменти имаше шум на сликата, а звукот на дијалозите беше пренизок и кога ќе појачаш почнува да шушти и крче. Баш би сакал да го изгледам филмов пак со саглам реставрација и во кино.

 

[Zlatikevichius]

Заврши летниот распуст дечки. Автобусот низ Европа го продолжува своето патување. Од сончевата Шпанија одиме на малку посвежо место. А во Шпанија:

25 филма вкупно изгледавме што е трета држава по гледаност. Средниот просек - 7,025 со што е втора најдобро оценета по Македонија.

@devilko , @Dumbledore , @Shutmanga , @grande-juve , @moongoses , @Corvus , @Imperatorot , @zmija1 , @Darling и @Agda Beata не ја посетија Шпанија, останаа заглавени некаде низ Европа.

@Shawn Spencer , @Filip Telford , @The Cooler King , @Mark Renton , @Violetova , @Keyser и @Варвара - продолжуваме понатаму.

Следна дестинација (15 држава):



АВСТРИЈА 19.08-25.08.2022

И некои листи:
„NEW AUSTRIAN CINEMA“ 1990s - Every feature film production released in the 90s
Austrian Cinema
Austria Ranked
Best of austrian cinema
Every Film ever nominated for an Austrian Film Award
Austrian Films
Best of Austrian Cinema
Austrian submissions for the Academy Award for Best Foreign Language Film

Јас сум гледал вкупно 7 австриски филмови, велат листите, ама немам некој кој ептен отскокнува освен можеби Amour на Ханеке. 2 ни се од Клубот, гледани на повеќето. Оскаровскиот The Counterfeiters не ме воодушеви, а исто ни предложените за Оскар од Австрија - минатогодишниот Great Freedom кој влезе во топ 15 пред номинациите, хоророт Goodnight Mommy и уште еден на Ханеке кој го гледавме на Синедејс пред некоја година со @џимеј , @Anon , @Corvus ... ако не се лажам и кој сите не остави занемени од што беше лош - Happy End. Па ете, ако сакате некоја препорака од мене, не го гледајте Happy End на Ханеке.

Се надевам ќе најдеме нешто за уживање.

Viel Spaß

 

[McLovin]

Ке ви се приклучам покасно јас, среќен ви пат.

 

[Zlatikevichius]

34. The Piano Teacher / La Pianiste (2001)



За мене патувањето во Австрија започна со Ханеке, ова е трет негов филм кој сум го гледал. Доста познат филм, еден од тие по кои е најпознат (симнав уште некои, се надевам дека ќе најдам време да ги гледам). Филмот е снимен по романот Пијанистка на нобеловката Елфриде Јелинек. И не можам да кажам дека ме запрепасти, за жал. Да не се разбереме погрешно, филмот е супер, само во него не најдов ништо што отскокнува, ништо што би ме оставило без здив. Слично како и со Amour, затоа и го оценив со иста оценка, 7/10, на климави нозе. Сосема просечна драма за една средовечна професорка по пијано која се уште живее со мајка и, и дозволува таа да управува со нејзиниот живот. Типката има веројатно некои психички проблеми, и еден болен и настран фетиш заради кој врската во која се впушта завршува не баш онака како што обајцата посакуваат. Изабел Ипер одлична во главната улога, ама повторно во филм во кој со ништо не ме натера да ми е гајле за нејзиниот лик. Крајот беше амбивалентен, како да сакаше Ханеке нешто повеќе да ни каже, ама толку бев незаинтересиран да размислувам што би можело да значи, што буквално отшетав исто како неа, само без да си забијам нож во градите, зашто уште го немам достигнато тоа ниво на ненормалност, веројатно. Како што реков, 7/10. Не можам да кажам дека препорачувам.

 

[Violetova]

What we wanted 2020 Austrian drama film
Го најдов на Нетфликс, па ај него ќе го гледам, бил избран да биде Австриски филм за Best International Feature Film за 93rd Academy Awards, ама не го номинирале.
Брачен пар во обид за бебе, првиот пат го абортирале, сега не може да се фати. Отидоа на одмор во Сардинија, по препорака дека треба да се олабават, и таму во куќата до нив брачен пар со две деца, едно помало девојче што беше многу гласно (на почеток ги нервираше) и едно тинејџер момче, за кое мајка му рече дека бил грешка (кое ли е чувството да растеш со сознание дека си грешка?).
Овие што ги слеедиме без дете, за малку ќе се оставеа, се испокараа, мажот ја загледуваше комшиката која топлес се шеташе во дворот, и така.
Се случи момчето (кое мајка му пред него велеше дека е грешка) проба да се самоубие со пилули, па изгледа сите вклучени се освестија: неговите го прекинаа одморот, а брачниов пар без деца се смирија.

На моменти досаден филмот, ама па и не толку лош за драма.
6/10

 

[Zlatikevichius]

35. Funny Games (1997)



Повторно Ханеке, ама овој пат - оооо, каков филм! Прочитав дека не му била намерата да направи хорор филм, туку еден вид social commentary за насилството во филмовите, но испаднал навистина вознемирувачки хорор. И еден од подобрите кои ги имам гледано. Двајца психопати, инаку млади дечки, влегуваат во викенд-куќата на едно богато семејство (татко, мајка и син) и ги принудуваат да играат најразлични настрани и садистички игри при што ги повредуваат и сакаат да ги убијат. Филмот те држи напнат од почеток до крај, не ти дава да трепнеш, и на крај те остава со едно горчливо чувство, помислувајќи - зошто не си го прекинал? Тоа и му било поентата на Ханеке - да направи гледачите да бидат се само неми воајери, туку да се чувствуваат како соучесници. За да го постигне тоа, еден од актерите за време на филмот од време на време се обраќа директно на гледачите прашувајќи како да постапи, еднаш вели дека не ги убил уште членовите на семејството само затоа што се уште нема поминато доволно време за да се нарече долгометражен игран филм филмот, а еднаш го враќа со далечинско филмот назад, се со цел да не се спаси никој од семејството, зашто тогаш гледачите би го оправдувале своето „соучесништво“ во целото насилство со тоа што демек на крај доброто победило. Сето ова, искрено, кај мене спушти една оценка помалку од тоа што би го добил нормален вознемирувачки филм како овој (call me a psycho if you want)! Поентата на Ханеке е да ја покаже целата хипокризија кај гледачите на филмови со насилство кои го коментираат насилството како лошо дури по завршувањето на филмот, иако можеле да сопрат со гледање наместо да се жалат отпосле. Па така и јас, хипокрит! Имаше еден цитат, го видов некаде, велеше: оние што го догледале филмот до крај, не ја сфатиле целта на Ханеке и се баш тие кои тој ги опишува во филмот. И сето тоа е навистина генијално, па затоа и таков како што ме опиша: воајер, садист и хипокрит, сепак му дадов една висока 8/10.

Генијално, во секој случај! Има и американски римејк на филмов од 2007 година, со Наоми Вотс, исто во негова режија, зашто уште од старт поентата му била да направи американски филм со американски актери, зашто коментарот за насилството е насочен токму кон насилството во американските филмови.

Еден интересен факт кој ми го привлече вниманието: од четворицата главни актери во филмот, денес е жив само оној чиј лик во ниту еден момент од филмот не умре.