Прозни искри
- Креатор на темата The`bItCh
- Време на започнување
еци^^^
Walking the line of nature's palm
- Член од
- 9 декември 2005
- Мислења
- 2.945
- Поени од реакции
- 58
Prostalnoto pismo na Gabriel Garsija Markes:
Oci vo oci so smrtta...
...Vljuben vo ljubovta, koga bi imal samo malo delce od zivotot, bi im pokazal na lugeto kolku gresat koga mislat deka treba da se vljubuvaat koga ke ostarat,a ne znaat deka ostarele koga ke prestanat da ljubat. Koga Bog bi zaboravil deka sum samo obichna kukla i bi mi podaril samo edno delche od zivotot, mozebi i ne bi kazal se shto mislam,no nesomneno bi go mislel seto ona shto ke go kazam. Bi spiel pomalku-bi sonuval povekje, zatoa shto so sekoja minuta shto ke ja pominam so zatvoreni ochi gubam sheeset sekundi od svetlinata. Bi se sonchal gol ostavajki gi goli ne samo moeto telo-tuku i dushata.
Koga bi imal samo edno delche od zivotot bi gi ubedil sekoj maz i zena deka mi se najdragi na svetot, bi ziveel vljuben vo ljubovta i bi uzival vo sladoledot od chokolado. Ne bi pominal nitu eden den a da ne im kazam na onie shto gi sakam deka gi sakam,a na decata bi im podaril krilja, no bi gi ostavil samite da nauchat da letaat, a starite bi gi poduchuval deka smrtta ne doagja so starosta,tuku so zaboravot.
Tolku mnogu nauchiv od vas lugje. Nauchiv deka shtotuku rodenoto bebe, koga za prv pat ke go stegne prstot na svojot tatko-toa trae vechno. Nauchiv deka chovekot ima pravo da gi gleda rabotite odozgora. Nauchiv deka lugjeto ne prestanuvaat da ljubat koga ke ostarat, tuku ostarele koga ke prestanat da se vljubuvaat..
Markes pred svojata smrt,im go ispratil ovaa pismo po elektronska poshta na site svoi prijateli!!!
Oci vo oci so smrtta...
...Vljuben vo ljubovta, koga bi imal samo malo delce od zivotot, bi im pokazal na lugeto kolku gresat koga mislat deka treba da se vljubuvaat koga ke ostarat,a ne znaat deka ostarele koga ke prestanat da ljubat. Koga Bog bi zaboravil deka sum samo obichna kukla i bi mi podaril samo edno delche od zivotot, mozebi i ne bi kazal se shto mislam,no nesomneno bi go mislel seto ona shto ke go kazam. Bi spiel pomalku-bi sonuval povekje, zatoa shto so sekoja minuta shto ke ja pominam so zatvoreni ochi gubam sheeset sekundi od svetlinata. Bi se sonchal gol ostavajki gi goli ne samo moeto telo-tuku i dushata.
Koga bi imal samo edno delche od zivotot bi gi ubedil sekoj maz i zena deka mi se najdragi na svetot, bi ziveel vljuben vo ljubovta i bi uzival vo sladoledot od chokolado. Ne bi pominal nitu eden den a da ne im kazam na onie shto gi sakam deka gi sakam,a na decata bi im podaril krilja, no bi gi ostavil samite da nauchat da letaat, a starite bi gi poduchuval deka smrtta ne doagja so starosta,tuku so zaboravot.
Tolku mnogu nauchiv od vas lugje. Nauchiv deka shtotuku rodenoto bebe, koga za prv pat ke go stegne prstot na svojot tatko-toa trae vechno. Nauchiv deka chovekot ima pravo da gi gleda rabotite odozgora. Nauchiv deka lugjeto ne prestanuvaat da ljubat koga ke ostarat, tuku ostarele koga ke prestanat da se vljubuvaat..
Markes pred svojata smrt,im go ispratil ovaa pismo po elektronska poshta na site svoi prijateli!!!
StormAngel
Stormology
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 5.059
- Поени од реакции
- 244
- Возраст
- 42
- Локација
- Zurich, Switzerland
- Веб-сајт
- www.kajgana.com
Долго време немав ништо напишано, па ете во кратки црти и за кратко време нешто и од мене. 
Критиките се добредојдени. Сум за`рѓал малку, ама ќе ми простите, верувам.
Патепис (Вовед)
Уште една ноќ која што тешко поминува. Се трудам да се убедам себеси дека сум среќен, но, некако не ми успева. Бивало и полошо од ова, си се тешам.
Не знам колку пати сте се скамениле и сте се запрашале у инстант момент: Што тоа побогу правам јас? Каде одам? Кој сум?
Јас себеси често се прашувам тоа. Некако си залутав барајќи го одговорот.
Ми снемуваат методи на ауто-среќа и како да ми фали и стимул за правење себеси среќен. Ете таму, некаде далеку, уште едно цвеќе овена.
Сите оние кои што ја згазнале, се смеат. Овене, ама сепак среќна остана.
Ме направи и мене среќен за момент. Се свртив и си заминав.
После некој ден, се гледам себеси у трамвај, тргнувајќи за на работа. Морам да побрзам оти со мојата среќа, и него нема да го фатам. И секогаш исто, пак го промашив и него а и будилникот не го наместив како што треба. И се ова се врти во круг, а јас упорно си се барам некаде по улици. АЛО! ПОМОШ!
Ако ме најде некој, нека ми каже кај сум. Си требам сам на себе.
Ех!
Моето мото е, живеј и немој да си дозволиш да си уште само едно бројче плус или минус у Матриксот. Биди Нео, биди што сакаш, само не дозволувај да бидеш бројче. Во свет каде што многу нешта зависат од бројки, не си го дозволувај тоа.
Што е најбаналното што може да ви се деси?
Знам дека не ме сфаќате, ни јас себеси не се сфаќам понекогаш. Ама нели е тоа патетично слатко?
Критиките се добредојдени. Сум за`рѓал малку, ама ќе ми простите, верувам.
Патепис (Вовед)
Уште една ноќ која што тешко поминува. Се трудам да се убедам себеси дека сум среќен, но, некако не ми успева. Бивало и полошо од ова, си се тешам.
Не знам колку пати сте се скамениле и сте се запрашале у инстант момент: Што тоа побогу правам јас? Каде одам? Кој сум?
Јас себеси често се прашувам тоа. Некако си залутав барајќи го одговорот.
Ми снемуваат методи на ауто-среќа и како да ми фали и стимул за правење себеси среќен. Ете таму, некаде далеку, уште едно цвеќе овена.
Сите оние кои што ја згазнале, се смеат. Овене, ама сепак среќна остана.
Ме направи и мене среќен за момент. Се свртив и си заминав.
После некој ден, се гледам себеси у трамвај, тргнувајќи за на работа. Морам да побрзам оти со мојата среќа, и него нема да го фатам. И секогаш исто, пак го промашив и него а и будилникот не го наместив како што треба. И се ова се врти во круг, а јас упорно си се барам некаде по улици. АЛО! ПОМОШ!
Ако ме најде некој, нека ми каже кај сум. Си требам сам на себе.
Ех!
Моето мото е, живеј и немој да си дозволиш да си уште само едно бројче плус или минус у Матриксот. Биди Нео, биди што сакаш, само не дозволувај да бидеш бројче. Во свет каде што многу нешта зависат од бројки, не си го дозволувај тоа.
Што е најбаналното што може да ви се деси?
Знам дека не ме сфаќате, ни јас себеси не се сфаќам понекогаш. Ама нели е тоа патетично слатко?
No, podocna se ispostavi deka toa ne e delo na Markes, tuku na anonimniot meksikanski veterinar John Welch, koj pesnata ja napishal za svoeto bolno kuchence.
Ova delo pogreshno mu se pripishuva na Markes.
Ova delo pogreshno mu se pripishuva na Markes.
eci^^^ напиша:
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
(го најдов ова на интернет случајно, и премногу ми се допадна, па сакав и вие да го прочитате)
Закопан од Ангелот
Таа е добра, таа е прекрасна, таа е забавна, таа ми е СЕ! Има прекрасно лице и тажни, големи, кафени најубави очи. Во нив има некаква скриена болка во длабочината, а на површината се познава нејзината преголема гордост. Има и прекрасна насмевка која уште повеќе го краси нејзиниот лик и ја оцртува нејзината внатрешна добринa. Сето тоа беше мое,сета нејзина добрина,сета нејзина убавина,пред два ебани месеци беа само мој и само за мене...два крваво поминати месеци...
Од тогаш ја гледам само како питомо суштество пуштено во дивината каде што царуваат и опстануваат само најјаките.Не...таа не беше за таму,таа не е за во овој свет. Таа беше Вистински ангел избеган од рајот,со недоволно искуство и знаење за животот во пеколот - земјава. Премногу наивна и не знаеше за зло, веруваше во секој збор, веруваше во секого, наивно веруваше во сите и беше слугинка на злобата околу неа односно на тие што ја опкружуваат. Веруваше во љубовта иако не го признаваше тоа. Веруваше затоа што ја почувствува и беше повредена од неа. Веруваше дека постои прекрасен принц кој на бел коњ ќе дојде и со бакнез ќе ја разбуди од нејзиниот едногодишен кошмар.Мислеше дека животот е бајка,но погреши. Со секој поминат ден нејзината болка беше се поголема. Принцот го немаше,а трњето кој го попречуваа патот стануваа се поголеми...
Приморан да ја заборавам,не можам но морам!Решив никого да не пригушувам во моите проблеми,потонував во нив сам,едноставно сам сакав да се вратам во тоа што бев,да го вратам моето камено срце без чувства, да го вратам мојот груб поглед и повторно да станам камен,тоа што бев пред да ја запознаам. Секој ден се потешко, како животот да ми претставува еден филмо во кој морам секогаш да глумам и немам право на ниедна грешка, чувам се само во мене,чувам се во ова срце кое не може да се врати во тоа што беше.
Времето проаѓа,но сепак... кога од сите се разделувам,болката останува и го прати секој мој чекор. Ме прати каде и да сум, ја урива секоја моја насмевка, го расипува секој убав миг.На секоја мирна пауза става крај, секој сон го прави кошмар,секое будење пекол,секое заспивање - смрт. Водата станува отров а ПРОРОКОТ спас.Единствено со тоа можам да ја преболам,единствено со тоа заборавам. Умирам свесно,патам и уживам во тоа.Уживам зошто знам дека со тоа ја плаќам казната. Сакам што побрзо да заврши, сакам еден ден да се разбудам и да заборавам...да мислам дека целиот живот ми бил само еден лош сон... Сакам и сите да ме заборават мене,да живеам внатрешно умрен а не доживотно проколнат. Барав љубов добив омраза, барав бакнеж добив одмазда, барав срце добив камен,сакав ангел а бев мразен. О Семоќен, Дозволи ми вербата во тебе да ја вратам, помогни ми побрзо до рајот да стасам,спаси ме од сите лаги, спаси ме од сета болка, уби ме и извади ме од оваа бездна зошто доволно видов и доволно страдав!А потоа кажи ми... Дали некогаш во било кој живот ќе бидам среќен заедно со Ангелот кој ме уби?
Закопан од Ангелот
Таа е добра, таа е прекрасна, таа е забавна, таа ми е СЕ! Има прекрасно лице и тажни, големи, кафени најубави очи. Во нив има некаква скриена болка во длабочината, а на површината се познава нејзината преголема гордост. Има и прекрасна насмевка која уште повеќе го краси нејзиниот лик и ја оцртува нејзината внатрешна добринa. Сето тоа беше мое,сета нејзина добрина,сета нејзина убавина,пред два ебани месеци беа само мој и само за мене...два крваво поминати месеци...
Од тогаш ја гледам само како питомо суштество пуштено во дивината каде што царуваат и опстануваат само најјаките.Не...таа не беше за таму,таа не е за во овој свет. Таа беше Вистински ангел избеган од рајот,со недоволно искуство и знаење за животот во пеколот - земјава. Премногу наивна и не знаеше за зло, веруваше во секој збор, веруваше во секого, наивно веруваше во сите и беше слугинка на злобата околу неа односно на тие што ја опкружуваат. Веруваше во љубовта иако не го признаваше тоа. Веруваше затоа што ја почувствува и беше повредена од неа. Веруваше дека постои прекрасен принц кој на бел коњ ќе дојде и со бакнез ќе ја разбуди од нејзиниот едногодишен кошмар.Мислеше дека животот е бајка,но погреши. Со секој поминат ден нејзината болка беше се поголема. Принцот го немаше,а трњето кој го попречуваа патот стануваа се поголеми...
Приморан да ја заборавам,не можам но морам!Решив никого да не пригушувам во моите проблеми,потонував во нив сам,едноставно сам сакав да се вратам во тоа што бев,да го вратам моето камено срце без чувства, да го вратам мојот груб поглед и повторно да станам камен,тоа што бев пред да ја запознаам. Секој ден се потешко, како животот да ми претставува еден филмо во кој морам секогаш да глумам и немам право на ниедна грешка, чувам се само во мене,чувам се во ова срце кое не може да се врати во тоа што беше.
Времето проаѓа,но сепак... кога од сите се разделувам,болката останува и го прати секој мој чекор. Ме прати каде и да сум, ја урива секоја моја насмевка, го расипува секој убав миг.На секоја мирна пауза става крај, секој сон го прави кошмар,секое будење пекол,секое заспивање - смрт. Водата станува отров а ПРОРОКОТ спас.Единствено со тоа можам да ја преболам,единствено со тоа заборавам. Умирам свесно,патам и уживам во тоа.Уживам зошто знам дека со тоа ја плаќам казната. Сакам што побрзо да заврши, сакам еден ден да се разбудам и да заборавам...да мислам дека целиот живот ми бил само еден лош сон... Сакам и сите да ме заборават мене,да живеам внатрешно умрен а не доживотно проколнат. Барав љубов добив омраза, барав бакнеж добив одмазда, барав срце добив камен,сакав ангел а бев мразен. О Семоќен, Дозволи ми вербата во тебе да ја вратам, помогни ми побрзо до рајот да стасам,спаси ме од сите лаги, спаси ме од сета болка, уби ме и извади ме од оваа бездна зошто доволно видов и доволно страдав!А потоа кажи ми... Дали некогаш во било кој живот ќе бидам среќен заедно со Ангелот кој ме уби?
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
Втаена во плач
Потковав срце со лага,го заштитив од сите вистини кои носеа бол. Вербата во БОГ почнува да се губи. Дали постои - секако дека не...или можеби да… Ако постои тогаш ова е неговата казна за мене. Скитник, просјак, трагач по љубов, трагач по богатство, по моќ и по сила. Дали тоа е неговиот пат или само тоа е патот до пеколот? Дали Ѓаволот создал нешто или ние самите создаваме? Дали тој уништил или сами сме уништиле? Дали...
Под црно небо во темни ноќи се слуша само шепот… Глас на тажен човек… Плач… Солзите кои капеа на водата ја растураа рајската тишина… Внатрешен немир… Горчливо срце затаено длабоко во љубовта,во темнината ноќ ги пали своите фенери и се присетува на сите спомени. Спомени од минатото и визии за иднината. Во тоа и се криешe неговата сила,во тие визии кој го одржуваа во живот, визии за кои мислеше дека вреди да се живи, но сите се уриваа една по една а со него остануваше само омразата и желбата за одмазда. Создаде војна, војна против сам себе си, се бореше против љубовта, разумот против срцето и душата. Сакаше со срцето, сакашe со душата, сакаше со се, но не го сакаше тоа… Не сакаше да сака а да биде мразен, не сакашe да сака камен но сакаше… Стаута пред која се молат за љувовта а не знаат дека таа статуа се храни од омраза и од невозвратена љубов… Како крвник ги следи трагите на темнината и ги убива сите по пат… Ги убива со својата убавина и шарм и ја краде нивната душа, за секогаш да биде сакана а никогаш да не го возврати тоа. Ја благословував, но таа ме проколна. Ме проколна на живот без љубов, на живот без ништо живо во него...
Солзите на сонцето пресушија… Да… ЈАС ЌЕ ЗАБОРАВАМ, ЈАС ЌЕ ПРЕБОЛАМ, но ти со својата горчина ќе останеш, ќе патиш како што пателе за тебе, ќе сакаш како што некој те сакаше тебе, вo ноќи ќе го чекаш одговорот за кој знаеш дека нема да стигне, ќе сонуваш и со отворени очи, будна, ќе сонуваш како што сонувал некој дека можеби некогаш ќе биде среќен и ќе знаеш дека тоа е само сон, сон кој нема да се исполни, ќе молиш да ти се прости но од сега знај дека ќе ти остане непростено бидејќи гревот е преголем,гревот е огромен, кој само господ може да ти го прости, а јас… јас не сум господ… јас сум само обичен човек кој нема веќе сили, нема чувства, бездушник кој само сака одмазда за потоа да може мирно да умре...
Потковав срце со лага,го заштитив од сите вистини кои носеа бол. Вербата во БОГ почнува да се губи. Дали постои - секако дека не...или можеби да… Ако постои тогаш ова е неговата казна за мене. Скитник, просјак, трагач по љубов, трагач по богатство, по моќ и по сила. Дали тоа е неговиот пат или само тоа е патот до пеколот? Дали Ѓаволот создал нешто или ние самите создаваме? Дали тој уништил или сами сме уништиле? Дали...
Под црно небо во темни ноќи се слуша само шепот… Глас на тажен човек… Плач… Солзите кои капеа на водата ја растураа рајската тишина… Внатрешен немир… Горчливо срце затаено длабоко во љубовта,во темнината ноќ ги пали своите фенери и се присетува на сите спомени. Спомени од минатото и визии за иднината. Во тоа и се криешe неговата сила,во тие визии кој го одржуваа во живот, визии за кои мислеше дека вреди да се живи, но сите се уриваа една по една а со него остануваше само омразата и желбата за одмазда. Создаде војна, војна против сам себе си, се бореше против љубовта, разумот против срцето и душата. Сакаше со срцето, сакашe со душата, сакаше со се, но не го сакаше тоа… Не сакаше да сака а да биде мразен, не сакашe да сака камен но сакаше… Стаута пред која се молат за љувовта а не знаат дека таа статуа се храни од омраза и од невозвратена љубов… Како крвник ги следи трагите на темнината и ги убива сите по пат… Ги убива со својата убавина и шарм и ја краде нивната душа, за секогаш да биде сакана а никогаш да не го возврати тоа. Ја благословував, но таа ме проколна. Ме проколна на живот без љубов, на живот без ништо живо во него...
Солзите на сонцето пресушија… Да… ЈАС ЌЕ ЗАБОРАВАМ, ЈАС ЌЕ ПРЕБОЛАМ, но ти со својата горчина ќе останеш, ќе патиш како што пателе за тебе, ќе сакаш како што некој те сакаше тебе, вo ноќи ќе го чекаш одговорот за кој знаеш дека нема да стигне, ќе сонуваш и со отворени очи, будна, ќе сонуваш како што сонувал некој дека можеби некогаш ќе биде среќен и ќе знаеш дека тоа е само сон, сон кој нема да се исполни, ќе молиш да ти се прости но од сега знај дека ќе ти остане непростено бидејќи гревот е преголем,гревот е огромен, кој само господ може да ти го прости, а јас… јас не сум господ… јас сум само обичен човек кој нема веќе сили, нема чувства, бездушник кој само сака одмазда за потоа да може мирно да умре...
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
Камено срце - омраза и љубов
Низ звуците патувам соборувачки,победоносно
гордо и заљубено во самиот себе,
грдоста на туѓото ја сакам повеќе
отколку убавината што ја имам за мене.
Болката на другите од мене подарена,
засекогаш ќе остане кај нив.
Одсекогаш мразен од сите околу себе,
разни сништа имав но се со иста содржина,
сон…
во сонот ти…
во тебе срце…
во срцето јас…
во мене омраза…
во омразата причина…
во причината ти…
сонот не е сон ако ти не си негов дел,
секој здив е божја клетва ако не си ти со мене,
животот не е живот ако не си дел од него.
Те сакав а бев мразен,
се молев за тебе а бев проколнуван,
молев за прошка но остана непростено.
Грешев…
Но самото носење на твојата маска
е поголем грев од сите мои гревови.
Лажев…
Но самата твоја дадена љубов
е поголема лага од сите мои лаги.
А сега прости … прости за СЕ…
Веќе никогаш нема да те видам…
Можеби живеев за други…
Но ќе умрам само за ТЕБЕ…
Можеби овие усни бакнаа друга…
Но ова срце те сака само тебе…
љубов претворена во омраза
а душа претворена во камен,
во каменот ништо човечко…
Низ звуците патувам соборувачки,победоносно
гордо и заљубено во самиот себе,
грдоста на туѓото ја сакам повеќе
отколку убавината што ја имам за мене.
Болката на другите од мене подарена,
засекогаш ќе остане кај нив.
Одсекогаш мразен од сите околу себе,
разни сништа имав но се со иста содржина,
сон…
во сонот ти…
во тебе срце…
во срцето јас…
во мене омраза…
во омразата причина…
во причината ти…
сонот не е сон ако ти не си негов дел,
секој здив е божја клетва ако не си ти со мене,
животот не е живот ако не си дел од него.
Те сакав а бев мразен,
се молев за тебе а бев проколнуван,
молев за прошка но остана непростено.
Грешев…
Но самото носење на твојата маска
е поголем грев од сите мои гревови.
Лажев…
Но самата твоја дадена љубов
е поголема лага од сите мои лаги.
А сега прости … прости за СЕ…
Веќе никогаш нема да те видам…
Можеби живеев за други…
Но ќе умрам само за ТЕБЕ…
Можеби овие усни бакнаа друга…
Но ова срце те сака само тебе…
љубов претворена во омраза
а душа претворена во камен,
во каменот ништо човечко…
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
Mracen spomen
Vrati zatvoreni, soba prazna
Umot slavi a srceto e tazno,
Nedostiga nesto strasno,
Nesto prekrasno, nesto jasno,
Gi poglednav cetirite strani...
zidovite
I na sekoj zid imase nesto tvoe
Tvoite oci me gledaa
A od niv tecea solzi
Tvoite usni me baknuvaa
I so krut glas velea TE MRAZAM
Tvoite race me miluvaa
I voedno me zadusuvaa,me povreduvaa
A tvoeto lice me razneznuva
Na site spomeni me potsetuva
Sekoj mig so tvojata nasmevka se povratuva
No mojata zrtva ne bese dovolna
Da te zadovoli tebe
Kako bozica na tagata...
Me prokolna na zivot
Koj ne sakam da go ziveam
Me prokolna da bidam
So licnost
Licnost koja ne znae za vistinata
Ne znae za ljubovta
Ne znae za cuvstvata
Se e nepoznato
Se e nejasno
Magla vo mojot pogled
Temnina vo moeto srce
Tazen covek,slep za ljubov,
A ti imase mok da go razbudis,
Imase mok da go ubies i da go ozivis
Imase ...
No ti samo go ostavi povreden da umira,
Od svojata ljubov da pati,
Bez da mu bide prosteno da zamine,
Bezgresnik vo pekol da gori,
Na macen zivot i posle smrtta osuden,
Krvta negova vo kori se prestori,
A toj samo gledase vo nejzinata slika
I posakuvase samo eden baknez
Baknez na smrtta
So koj bi bil ubien...
Ubien od negoviot vtor mracen zivot
Izbrkan od pekolot zaradi predavstvo
Namesto omraza ljubov tvorese
Namesto dusi da zema - dusa podaruvase
I za nejzinata dusa se molese ...
Se molese seta ljubov
da ne bide prestorena vo
eden del od zivotot
od koj ostanalo spomen na bolka
spomen od neverstvo i laga
mracen spomen!
Vrati zatvoreni, soba prazna
Umot slavi a srceto e tazno,
Nedostiga nesto strasno,
Nesto prekrasno, nesto jasno,
Gi poglednav cetirite strani...
zidovite
I na sekoj zid imase nesto tvoe
Tvoite oci me gledaa
A od niv tecea solzi
Tvoite usni me baknuvaa
I so krut glas velea TE MRAZAM
Tvoite race me miluvaa
I voedno me zadusuvaa,me povreduvaa
A tvoeto lice me razneznuva
Na site spomeni me potsetuva
Sekoj mig so tvojata nasmevka se povratuva
No mojata zrtva ne bese dovolna
Da te zadovoli tebe
Kako bozica na tagata...
Me prokolna na zivot
Koj ne sakam da go ziveam
Me prokolna da bidam
So licnost
Licnost koja ne znae za vistinata
Ne znae za ljubovta
Ne znae za cuvstvata
Se e nepoznato
Se e nejasno
Magla vo mojot pogled
Temnina vo moeto srce
Tazen covek,slep za ljubov,
A ti imase mok da go razbudis,
Imase mok da go ubies i da go ozivis
Imase ...
No ti samo go ostavi povreden da umira,
Od svojata ljubov da pati,
Bez da mu bide prosteno da zamine,
Bezgresnik vo pekol da gori,
Na macen zivot i posle smrtta osuden,
Krvta negova vo kori se prestori,
A toj samo gledase vo nejzinata slika
I posakuvase samo eden baknez
Baknez na smrtta
So koj bi bil ubien...
Ubien od negoviot vtor mracen zivot
Izbrkan od pekolot zaradi predavstvo
Namesto omraza ljubov tvorese
Namesto dusi da zema - dusa podaruvase
I za nejzinata dusa se molese ...
Se molese seta ljubov
da ne bide prestorena vo
eden del od zivotot
od koj ostanalo spomen na bolka
spomen od neverstvo i laga
mracen spomen!
Офчар
The Bite of The Mamba [81]
бибе..
темата е прозни искри.
за стиховите не ти замерам.
ама ти си распламтила цел огин овдека..
:icon_roll
темата е прозни искри.
за стиховите не ти замерам.
ама ти си распламтила цел огин овдека..
:icon_roll
Офчар
The Bite of The Mamba [81]
ThA-BiTcH напиша:
ај нема да бидам безобразен
абе, шо одма дефанзива. океј си се.. ја само покакав малце. иначе, има и за позија тема. мислам.
ако не, ете ти, потеични искри, отвори
еци^^^
Walking the line of nature's palm
- Член од
- 9 декември 2005
- Мислења
- 2.945
- Поени од реакции
- 58
Poraka do edna dusha: Otkopchaj mi go srceto i frli mi novi horizonti za dushava da ima kade da talka. Ostavi ja cigarava da se otrue samata vo belata magla shto zrachi. A ti,podari podari mi go tvojot smrtonosen vozduh zavitkan vo rozeva pandelka i kazi mi TE SAKAM...samo togash koga omrazata kje stane ljubov!:wub:
ne sum znaela za toa.....
Thief напиша:
ne sum znaela za toa.....