RickyLFC9
Модератор
Сите кои живееме во државава секојдневно сме изложени на муабети од тоа зошто државата треба да се сака, од една страна, и зошто државата е ужас и треба да се бега подалеку од неа, од друга страна. Обично овие две страни се во судир една со друга како доброто и злото, светлината и темнината, Америка и Русија, плавиот меч од стар ворс и црвениот меч од стар ворс и тн. Мене, како што ми налага идната професија, застапувам апсолутно неутрален став по полемикава, па така ме замисли една работа.
За да имаш љубов и приврзаност кон нешто, треба да имаш една од две работи. Некаква корист, некаков бенефит, што тоа што го љубиш ти овозможува нешто кое не може ниедно друго да ти овозможи (ова е на граница со „љубов“ од материјална корист). Таа е првата работа. Втората работа е она кое што го љубиш да поседува нешто уникатно, нешто на што можеш да се угледаш и да кажеш дека си горд на истото. Поради некакво искуство си се стекнал со приврзаност. Би сакал да се задржиме на вториот дел. Мене не ми е јасно како може по дефолт да сакаш нешто само пошто си роден во тие граници (без разлика за која држава се работи), сметам дека тоа не е можно и таквото размислување е лажно и вештачко, што значи дека за љубовта колку-толку треба да имаш некаква причина. Воедно оние кои велат дека државата треба да се сака обично се повикуваат на гордост на нас Македонците како народ, истакнувајќи дека поседуваме нешто посебно, па би сакал да ги анализираме причините за она што не приврзува кон Македонија.
Би сакал да ги слушнам вашите размислувања. Тргнувајќи од 1991 година и прогласувањето за независност се до ден-денешен, кога имаме вистинска држава во права смисла на зборот, и кога како народ можеме самостојно да си ја кроиме иднината, а со тоа и самиот живот. Што е она позитивно кое ни се случило, за да можеме да кажеме дека имаме нешто што некој друг го нема, и за тоа дека треба да си ја сакаме државата. Да опфатиме повеќе сфери, примарно од културата, но може и од други области. Дали тоа можеби е некоја личност? Да речеме „е, тој беше Македонец и на него сме горди“. Некаков настан? Да викаме „нашите вака направија, браво наши“. Па дури може да биде и поапстрактно, од типот на тоа каков народ сме и зошто ни е убаво тука? Може дури и да е нешто пофиксно, нешто што ни го овозможува природата, географската положба и слично. Значи во главно ставаме акцент на колку што може поуникатните моменти кои сме ги доживеале, моменти кои за момент не замислиле да си кажеме „абе, ипак убаво е тука, ако за ништо друго барем за ова ми е мило што тука сум се нашол“, и кои за момент ни овозможиле да сме среќни што сме си тука.
Знам дека ќе има бајаги сеирџиски коментари, отсега можам да погодам што ќе има највише лајкови, али откако ќе го поминеме стандардниот сеир, се надевам ќе се опфатат посериозни работи и ќе има некаква дискусија. Ве повикувам да се сетите на моментите кога сте биле среќни и радосни од една или друга причина, поврзана со животот во нашата Македонија.
Повелете
За да имаш љубов и приврзаност кон нешто, треба да имаш една од две работи. Некаква корист, некаков бенефит, што тоа што го љубиш ти овозможува нешто кое не може ниедно друго да ти овозможи (ова е на граница со „љубов“ од материјална корист). Таа е првата работа. Втората работа е она кое што го љубиш да поседува нешто уникатно, нешто на што можеш да се угледаш и да кажеш дека си горд на истото. Поради некакво искуство си се стекнал со приврзаност. Би сакал да се задржиме на вториот дел. Мене не ми е јасно како може по дефолт да сакаш нешто само пошто си роден во тие граници (без разлика за која држава се работи), сметам дека тоа не е можно и таквото размислување е лажно и вештачко, што значи дека за љубовта колку-толку треба да имаш некаква причина. Воедно оние кои велат дека државата треба да се сака обично се повикуваат на гордост на нас Македонците како народ, истакнувајќи дека поседуваме нешто посебно, па би сакал да ги анализираме причините за она што не приврзува кон Македонија.
Би сакал да ги слушнам вашите размислувања. Тргнувајќи од 1991 година и прогласувањето за независност се до ден-денешен, кога имаме вистинска држава во права смисла на зборот, и кога како народ можеме самостојно да си ја кроиме иднината, а со тоа и самиот живот. Што е она позитивно кое ни се случило, за да можеме да кажеме дека имаме нешто што некој друг го нема, и за тоа дека треба да си ја сакаме државата. Да опфатиме повеќе сфери, примарно од културата, но може и од други области. Дали тоа можеби е некоја личност? Да речеме „е, тој беше Македонец и на него сме горди“. Некаков настан? Да викаме „нашите вака направија, браво наши“. Па дури може да биде и поапстрактно, од типот на тоа каков народ сме и зошто ни е убаво тука? Може дури и да е нешто пофиксно, нешто што ни го овозможува природата, географската положба и слично. Значи во главно ставаме акцент на колку што може поуникатните моменти кои сме ги доживеале, моменти кои за момент не замислиле да си кажеме „абе, ипак убаво е тука, ако за ништо друго барем за ова ми е мило што тука сум се нашол“, и кои за момент ни овозможиле да сме среќни што сме си тука.
Знам дека ќе има бајаги сеирџиски коментари, отсега можам да погодам што ќе има највише лајкови, али откако ќе го поминеме стандардниот сеир, се надевам ќе се опфатат посериозни работи и ќе има некаква дискусија. Ве повикувам да се сетите на моментите кога сте биле среќни и радосни од една или друга причина, поврзана со животот во нашата Македонија.
Повелете
