Anco, ај кажи збор два за чадорџиите - кои оделе од куќа до куќа и им ги поправале чадорите на луѓето - и тие спаѓаат во групата на заборавени професии
Ееееј...како ли ти текна за оваа професија.
Како не се сеќавам,дури и фацата би им ја погодил на тие неколку со тој ЕСНАФ низ Скопјево.( а старо купујем се уште постој)
Е овие лица имаа исто така „школуван“ глас како тие сега што ве будат некогаш и откупуваат стари работи, и сега има еден не му рамен ниеден оперски пеач кога ќе викне СТАРОоооооооооооооооооооооо, е неможем со зборови да го опишам.
Е сега за чадорџиите,тоа им беше главна работа,не помошна па да си мисли некој кога ќе заврне па ај ќе поправа расипани чадори.
Можеби ги немаше само во снеговите,тогаш одмараа и друго работеа а лопови имаше многу малку,такво беше времето,срамота беше да ти застане модра Марица пред врата,а не пак да те повози отпозади. Е тие чадорџии,изгледа си имаа и свој реон,свој маала,каде секојдневно кружеа,нема ден да не ги видиш или сретнеш.На грбот имаа едно тесно торбиче-ранец,или не тоа беше едно тесно лимено - долго кутиче во кој беа сместени жиците со разна големина од разни чадори и по некоја рачка од чадор,со крајот рачката како од бастум.Тоа баш личеше и беше така обесено на рамо како стрелите на Робин Худ.А во друго торбиче -ранец беше потребниот алат,а тоа од некој ислужен воен што го поминал и Караорман и Срем.
Со тие лица се соживеавме,дури и се знаеше кое време треба да поминат,маалскиот народ ги повикуваше во својте дворови и тука се поправаа тие чадори под страта смоква или дуња. А понекогаш и на камените са седење пред порти,кој се уште ги има некаде во
Ново Маало.
Нов чадор било скапо да се купи,поради немаштија,се спиеше се уште на сламарици на тие железни кревети.
Овие самовработени занаетчии си одеа пешки,значи не се сеќавам на ниеден да беше со „точак“ или добиче, затоа што таква им беше работаа,улична-маалска,од куќа на куќа, а и целот прибор и алат не им тежеше.
Еј кога би се нашол некој жив од овие мајстори па тој да раскаже повеќе, а веројатно има некој во Скопјево.
--------------
Попосле ќе се јавам ме потсети на некој други изумрени професии,за жал и изумрени мајстоти, а еснафот не им е продолжен.кој лично ги познавав и се од Скопје и ќе те замолам да најдеш слики од нивните производи.А исто така бидеиќи долго време живеев буквално во чаршијата на градот,над црквата Св.Димитрија,па и сите занаети и дуќани од чаршијата ги знам.[DOUBLEPOST=1398978126][/DOUBLEPOST]
Пајтонџии, во Скопје во српско имало многу,околу 300 пајтонџии.Нешто интересно што имам читано за тоа српско,покрај тоа што овде имало 2/3 џандари од кралствотоСХС имало и најповеќе јавни куќи(во некоја тема пишував за нив) ама такви немало во внатрешноста во помалите места па така овие „ДАМИ“ со овие пајтони биле носени таму по порачка,како да речеме во Селото Војница велешко кај еден поет,потоа сопственик на хотел „Београд“ во Велес.........................................................................
чистачи на чевли - има уште некој. Јас ги помнам оние пред црквата Св.Димитрија,каде имаше и двајца од двете страни на вратата со Точна вага, (имаа доста работа)и уште продаваа дрвени закачалки.Се сеќава ли уште некој на нив.
---------------
Амали- Со дрвени колички и метални обручи на тркалата ги влечеа или буткаа со раце,ги имаше лоцирано кај старата железничка станица и веднаш до мостот (камениот) на левата страна до оној споменик од НОБ што го срушива.Ги имаше до 1969г.
--------------
Казанџиите- каква штета што ги срушива тие два дуќани на влезот во чаршијата десно до „Борово“.Па тоа требаше да стој вечно.
Секојдневно наутро ќе почнеше синфонијата на чеканите и цел ден така,да застанеш и да не се мрднеш од тоа место.[DOUBLEPOST=1398978783][/DOUBLEPOST]
фурнаџии - фурни. Ги нема повеќе онакви какви што беа пред земјотресот Маалски.Секое маало фурна.
Оваа ја сликав некни во Дебар Маало.Сигурно не работи над 20 години. А ги нема ни старите мајстори,фурнаџии. По ново пекари.
Тие фурни се знаеше кога го вадат лебот и рајата беше наредена надвор пред онаа долга штица уште пред време додека не беше изваден лебот и чекаа и лаф муабет малку,комшиски.На Водњанска имаше ваква фурна карши главната врата. После земјотресот ниедна фурна немаше во Пајко Маало и Еврејско Маало,одевме во фурната кај Француски гробишта.А потоа живеев и долго време во Ново Маало последната фурна тука беше онаа на местото на ДОЗ-Кјуби и таа ја срушива почеток на 70 тите години.
