Сеќавање на тажната приказна на сараевските Ромео и Јулија: Ни смртта не ги раздели!
Трагичната љубовна приказна за Адмира Исмиќ и Бошко Бркиќ веројатно е една од последните приказни за вистинска, искрена и безусловна љубов за која вреди да се живее, но и да се умре.
Адмира Исмиќ и Бошко Бркиќ се родени во иста година. Уште од младоста ги делеа своите радости, надежи, стравови, неизмерна љубов, а пред 19 година, на денешен ден заедно заминаа и во смртта. Љубовта на сараевските Ромео и Јулија, како што ги нарекоа своевремено странските медиуми, започна уште во нивните средношколски денови.
Адмира и Бошко се запознаа за време на Олимпијадата во Сараево, во далечната 1984 година. Нивното пријателство набрзо прерасна во искрена љубов, која продолжи да се развива и засилува и во времето кога главниот град на Босна беше опсипан со гранати, а злобните и профитерски умови од бившите ЈУ простори го започнаа својот сеопшт дивјачки поход.
Тоа што Адмира беше Босанка, а Бошко Србин, на младиот и вљубен пар воопшто не им беше важно. Никој не успеа да ги убеди во небулозата дека се различни само затоа што се викаат поинаку.
Бошко не го напушти Сараево само поради Адмира. Иако живееја со километри оддалечени еден од друг, тоа воопшто не беше пречка за постојано да се гледаат. Адмира и Бошко не успеаја д аги разделат ниту гранатите, ниту снајперските пукотници. И додека војната беснееше, нивната љубов сè повеќе се зацврстуваше.
Мртвите тела на Адмира и Бошко
Една година после почетокот на агресијата и војната во Босна, Бошко и Адмира одлучија да го напуштат Сараево во потрага по подобар живот, по место каде нивната љубов нема да биде третирана како предавство на сопствениот народ.
Пет дена после 25-от роденден на Адмира, на 18 мај, 1993 година, вљубениот пар тргна кон заедничката слобода. Преку нивни заеднички пријатели договорија излез од опколеното Сараево. Верувајќи дека на сила е прекин на огнот, не чекаа да се стемни туку околу 17 часот попладне тргнаа во нов заеднички живот.
Но, успеаја да стигнат само до мостот Врбања, кога снајперски куршум го погоди Бошко кој издивна на самото место. Вториот куршум ја погоди Адмира. Таа, смртно ранета успеа само да стигне до мртвото тело на Бошко, да го прегрне и да издивне.
Дури осум дена никој не се осудуваше да ги тргне нивните мртви тела, бидејќи истите се наоѓаа на ’ничија земја’. За да бидат сокриени доказите, телата беа полиени со бензин и гаѓани со запаливи куршуми, но тоа заврши безуспешно.
Најпосле, телата беа извлечени од страна на Војската на Република Српска и беа погребани на гробиштата во Лукавица, на гробиштата Лав, еден покрај друг. Родителите на Адмира, после војната, сакаа нејзиното тело да го префрлат во Сараево.
Приказната за овие двајца млади Сарајлии своевремено беше објавена во сите светски медиуми.
Трагичната љубовна приказна за Адмира Исмиќ и Бошко Бркиќ веројатно е една од последните приказни за вистинска, искрена и безусловна љубов за која вреди да се живее, но и да се умре.
Адмира Исмиќ и Бошко Бркиќ се родени во иста година. Уште од младоста ги делеа своите радости, надежи, стравови, неизмерна љубов, а пред 19 година, на денешен ден заедно заминаа и во смртта. Љубовта на сараевските Ромео и Јулија, како што ги нарекоа своевремено странските медиуми, започна уште во нивните средношколски денови.
Адмира и Бошко се запознаа за време на Олимпијадата во Сараево, во далечната 1984 година. Нивното пријателство набрзо прерасна во искрена љубов, која продолжи да се развива и засилува и во времето кога главниот град на Босна беше опсипан со гранати, а злобните и профитерски умови од бившите ЈУ простори го започнаа својот сеопшт дивјачки поход.
Тоа што Адмира беше Босанка, а Бошко Србин, на младиот и вљубен пар воопшто не им беше важно. Никој не успеа да ги убеди во небулозата дека се различни само затоа што се викаат поинаку.
Бошко не го напушти Сараево само поради Адмира. Иако живееја со километри оддалечени еден од друг, тоа воопшто не беше пречка за постојано да се гледаат. Адмира и Бошко не успеаја д аги разделат ниту гранатите, ниту снајперските пукотници. И додека војната беснееше, нивната љубов сè повеќе се зацврстуваше.
Мртвите тела на Адмира и Бошко
Една година после почетокот на агресијата и војната во Босна, Бошко и Адмира одлучија да го напуштат Сараево во потрага по подобар живот, по место каде нивната љубов нема да биде третирана како предавство на сопствениот народ.
Пет дена после 25-от роденден на Адмира, на 18 мај, 1993 година, вљубениот пар тргна кон заедничката слобода. Преку нивни заеднички пријатели договорија излез од опколеното Сараево. Верувајќи дека на сила е прекин на огнот, не чекаа да се стемни туку околу 17 часот попладне тргнаа во нов заеднички живот.
Но, успеаја да стигнат само до мостот Врбања, кога снајперски куршум го погоди Бошко кој издивна на самото место. Вториот куршум ја погоди Адмира. Таа, смртно ранета успеа само да стигне до мртвото тело на Бошко, да го прегрне и да издивне.
Дури осум дена никој не се осудуваше да ги тргне нивните мртви тела, бидејќи истите се наоѓаа на ’ничија земја’. За да бидат сокриени доказите, телата беа полиени со бензин и гаѓани со запаливи куршуми, но тоа заврши безуспешно.
Најпосле, телата беа извлечени од страна на Војската на Република Српска и беа погребани на гробиштата во Лукавица, на гробиштата Лав, еден покрај друг. Родителите на Адмира, после војната, сакаа нејзиното тело да го префрлат во Сараево.
Приказната за овие двајца млади Сарајлии своевремено беше објавена во сите светски медиуми.
