Се работи за ирационален страв, фобија. Го викаат поликофобија.
Причини: 1) Можна поврзаност со друга фобија (како страв од затворен простор), 2) сцена во детството (вистинска или на ТВ) која оставила длабок впечаток, а полицаецот не постапил како што треба / не заштитил / нападнал / убил; 3) како мал те плашеле со “Ако не напраиш ова и ова, чичко полицаец ќе те однесе таму и таму“ или 4) силен впечаток од кажување на некој за работата на полицијата во социјализмот, угледот кои го имале тогашните полицајци и начинот на кој “пеглале“ по пети.
Како да се ослободиш?
Бидејќи се работи за ирационален страв, кој нема вистинска причина, мора да се соочиш со изворот на таквата состојба. Т.е. што повеќе да си во близина и контакт со полицајци. Ако имаш некој познат полицаец (не мора да кажуваш што те мачи, освен ако ептен не ти е близок), контактирај со него што е можно почесто, посебно кога е на должност (во униформа). Многу е битно поздравувањето (физичкиот контакт) и муабетење за секојдневни теми.
Полицаецот (по функција) е должен да заштитува и брани. Тој е (обичен) човек како и секој. Тоа што носи униформа, не му дава моќ, туку должност да го спроведува законот. И тоа што носи оружје, не е моќ, туку последно средство на присила. Полицаецот смее да употреби огнено оружје САМО доколку лично нему или на друг граѓанин му е загрозен животот од трет или доколку сторител на кривично дело казниво со казна затвор над 5 години (убиство, тешка телесна повреда, тешка кражба) не застанува на третата гласна и јасна негова наредба.
Се си мислам дека виновни за ваквата состојба се лошите примери во полицијата и погрешниот пристап на родителите кон своите деца, кои полицајците ги заменуваат со “баба роги“ за да ги дисциплинираат своите деца.
Полицаецот треба да биде тој на кој ќе му се обратиш за да прашаш за правец, место низ град што не го познаваш, да му кажеш ако некој друг го крши законот или се однесува девијантно и да побараш да те заштити ако се чуствуваш загрозен од било што. Полицаецот е тука за да ти помогне, а да ги уапси престапниците. Тој е сервис на народот. Така и треба да се гледа на нив.
Јас искрено, осеќам сожалување кон многумина од нив. Посебно кога ќе видам некој со несредена униформа и држење на телото кое оддава впечаток на се, само не на достоинство.