visnecrew09PP
ZZZZZ
80s FASHION. BIRTH OF THE CASUAL ( Mода на 80`те , рагање на „Кежуал“ )
Во очите на новините , типичниот тинејџерски навивач е сеуште „простак“ во излижани фармерки, прљава јакна и тело полно со белеци. Или е психопатски скинхед со големи чизми и без памет. Мегутоа овие сега се тотално променети. Мораш да се однесуваш примерно за да одиш на утакмици, затоа што сите останати се такви. ако си отиден да изиграваш проститутка тогаш би те исмејувале сите“. кажува Лука Милингтон ватрен навивач на Тотенхем. Тој е исто така кежуалец кој не оди само на фудбалски утакмици туку оди до тоа ниво да се увери дека изгледа удобно за таа прилика. Да изгледаш удобно тоа значи се на се - ознаки кои покажуваат колку си потрошил на тоа да изгледаш како кежуал- со познати марки на спортски облеки кои знаат да коштат и до 200 фунти, или ако тоа го пресметаме во година 1983 отприлика би било околку 2 месечни плати.
Трендот мораше да се прати назад неколку години од кога Адидас спортските патики и дождливите маици со капа, почнаа да преминуваат на атлетските патеки до фудбалските игралишта т.е локацијата на трибината. Беа елегантни предмети за „момците“ кои мораа да стојат на отворено и кога можеби некогаш морале да трчат од или до противничките навивачи. Но од тогаш тоа се ескалирало дека Адидас, строго ексклузивната спортска марка настанала заштитен знак на фудбалските навивачи кои знаат да одберат моден тренд.
Повекето фудбалските насилства во тоа време биле помегу малолетниците, нивните групи, ги одвојувале често проблематичните „дечињата“ како West Ham Inter City Firm, Leeds "Service Crew" i Portsmouth 6,57 Crew, во возовите за време на патувањето кога се идело на гостувања , најчесто за да ја избегнат полицијата која стално ги прати навивачите. Овие екипи ке се степаат и против екипа со кој нивниот клуб воопшто и не игра, а често ги знаат и членовите на другите екипи по име и репутација. Но за повекето навивачи фудбалското насилство е само нешто во кое се чита по весниците, а нивната облека станува уште поважна во навивачка смисла.
Тешко е да се каже кој клубски навивачи први ја почнале оваа култура. На страниците на "The Face", младински магазин, кој прв почнал да го прати овој изглед на навивачите, може да се пронајде статии околу тоа која „екипа“ е најдобра и каде е тој начин на облекување за фудбал во стварност започнал. Судејки по тоа , Ливерпул или Лондон се местата на кои би требало да се бараат најјаките и најстарите трендови во облекувањето за фудбалските натпревари.
Во 1981 Ливерпул играше против Реал Мадрид во финалето на Европскиот куп, во Паркот на Принцовите во Париз. „Pariz Soir“ пушуваше со потсмев за навивачите на Ливерпул. „Тие беа пијани , но не се степаа со никој. Тие пазаруваа по продавниците, најчесто бараа спортска опрема , t-shirt маици и тренерки, поточно бараа Најк спортска облека, Ла Косте маици со видност на „крокодилот“ напред, Sergio Tacchini, и тренерки со амблемот со кој John МcEnro ги преплави телевизиските еграни после освојувањето на Вимболдон.
SKAPO KOSTAA OVAA OBLEKA ALI NEKOI OD USTATA SI DELAT ..:helou:
Во очите на новините , типичниот тинејџерски навивач е сеуште „простак“ во излижани фармерки, прљава јакна и тело полно со белеци. Или е психопатски скинхед со големи чизми и без памет. Мегутоа овие сега се тотално променети. Мораш да се однесуваш примерно за да одиш на утакмици, затоа што сите останати се такви. ако си отиден да изиграваш проститутка тогаш би те исмејувале сите“. кажува Лука Милингтон ватрен навивач на Тотенхем. Тој е исто така кежуалец кој не оди само на фудбалски утакмици туку оди до тоа ниво да се увери дека изгледа удобно за таа прилика. Да изгледаш удобно тоа значи се на се - ознаки кои покажуваат колку си потрошил на тоа да изгледаш како кежуал- со познати марки на спортски облеки кои знаат да коштат и до 200 фунти, или ако тоа го пресметаме во година 1983 отприлика би било околку 2 месечни плати.
Трендот мораше да се прати назад неколку години од кога Адидас спортските патики и дождливите маици со капа, почнаа да преминуваат на атлетските патеки до фудбалските игралишта т.е локацијата на трибината. Беа елегантни предмети за „момците“ кои мораа да стојат на отворено и кога можеби некогаш морале да трчат од или до противничките навивачи. Но од тогаш тоа се ескалирало дека Адидас, строго ексклузивната спортска марка настанала заштитен знак на фудбалските навивачи кои знаат да одберат моден тренд.
Повекето фудбалските насилства во тоа време биле помегу малолетниците, нивните групи, ги одвојувале често проблематичните „дечињата“ како West Ham Inter City Firm, Leeds "Service Crew" i Portsmouth 6,57 Crew, во возовите за време на патувањето кога се идело на гостувања , најчесто за да ја избегнат полицијата која стално ги прати навивачите. Овие екипи ке се степаат и против екипа со кој нивниот клуб воопшто и не игра, а често ги знаат и членовите на другите екипи по име и репутација. Но за повекето навивачи фудбалското насилство е само нешто во кое се чита по весниците, а нивната облека станува уште поважна во навивачка смисла.
Тешко е да се каже кој клубски навивачи први ја почнале оваа култура. На страниците на "The Face", младински магазин, кој прв почнал да го прати овој изглед на навивачите, може да се пронајде статии околу тоа која „екипа“ е најдобра и каде е тој начин на облекување за фудбал во стварност започнал. Судејки по тоа , Ливерпул или Лондон се местата на кои би требало да се бараат најјаките и најстарите трендови во облекувањето за фудбалските натпревари.
Во 1981 Ливерпул играше против Реал Мадрид во финалето на Европскиот куп, во Паркот на Принцовите во Париз. „Pariz Soir“ пушуваше со потсмев за навивачите на Ливерпул. „Тие беа пијани , но не се степаа со никој. Тие пазаруваа по продавниците, најчесто бараа спортска опрема , t-shirt маици и тренерки, поточно бараа Најк спортска облека, Ла Косте маици со видност на „крокодилот“ напред, Sergio Tacchini, и тренерки со амблемот со кој John МcEnro ги преплави телевизиските еграни после освојувањето на Вимболдон.
SKAPO KOSTAA OVAA OBLEKA ALI NEKOI OD USTATA SI DELAT ..:helou:
