Смртен случај

[head]

Прими сочувство !

Ќе ти кажам нешто што горедоле и другите ти го кажаа .
Значи , немој да ги потискаш болката и тагата во себе , плачи ако ти се плаче , биди со најблиските , ако треба појди и разговарај со психолог , нема ништо страшно во тоа . Гледај да ги вршиш секојдневните работи/обврски , па колку и да ти изгледа тешко тоа во моментов . Нема фајде ако размислуваш за тоа како се случило и дали можело нешто да се направи за да се спречи најлошото . Едноставно така требало да биде
Поминаа 11 години откако ги загубив родителите , и знам као се чувствуваш во моментов . И ден денес страшно ми недостигаат , меѓутоа научив да се "справам" со тоа . Во такви моменти се потсетувам на убавите моменти поминати со нив(гледам албуми со слики,разговарам со најблиските ) и на тој начин ја ублажувам тагата .
Остави времето да ги "лечи" раните , бидејки болката и тагата веднаш нема да поминат .
Животот мора да продолжи понатаму !
Со среќа:smir:

 

[black angel]

тешко е знам бидејки нема ни година откако таткоми трагично загина во сообракајна несрека.......уште потешко беше кога ја видов колата каква беше судрена ......беше екстремно болно и ке биде понатаму......ете не чека матурска годинава а таткоми нема да биде тука да се радува со мене........што ке биде понатаму кога ке треба да се омажам да имам деца и свое семејство........тој нема да биде тука да ужива со нив......тешкото без него допрва доага..............ми фали многу Rest In Peace love you and miss you very much

 

[Chapstick]

Прими мое сочувство....

 

[SimonA]]

...Нека почива во мир...Мое сочувство!... и..Животот продолжува

 

[Тамарче]

Епа ако се присетувам на убавите моменти со татко ми, буквално ке си умрам од болка. Првата мисла што ми иде на ум е ЗОШТО МОРАШЕ МОЕТО ПРЕКРАСНО ДЕТСТВО ДА ЗАВРШИ ВАКА? Продолжува со:
Зошто баш мојот татко? ЗОшто во мојата фамилија да се случи таква трагедија, зарем му сметаше на некој нашата среќа? Што му имам грешено на господ за така да ме казни, да морам преку ноќ да пораснам и наместо да уживам во детството, да морам да се однесувам како возрасна. Зошто се се случи како гром од ведро небо, без никаква најава?

Се појавуваат еден куп прашања кои немаат одговор, барем тогаш немаше одговор за мене, 12 годишно дете

И затоа одбивам и да мислам на таа тема, кога почнат мислите сами да одат во таа насока, земам весник, читам вицови, пуштам смешен филм, живеам во филмовите, едноставно се лажам себеси за да преживеам

Истото ми се случува и мене, до ден денес, а веќе се поминати 6 години.
Едноставно, нема лек за ваква работа, никакво време не ги олеснува околностите, само станува се` проклето потешко и потешко.
Доаѓале матури, полуматури, доаѓаат дипломски, свадби, а него го нема..

 

[shubi-dubi]

Како го доживеав шокот досега? Јас ќе си признаам дека после 4ипол месеци сеуште сум во шок. Ја видов како почина после 10 месеци измачување со тој проклет тумор, но во тој момент не можев да пуштам солза, се пресеков, си мислев дека е само еден кошмар од кој ќе се разбудам надевајќи се дека ќе ја видам мајка ми. Излегов да го барам брат ми и седнав на едно столбче сама. Не верував сеуште, па дури и се јавив на татко ми затоа што очајно ми беше потребно да ми каже дека е грешка. Сеуште сум во шок, но имам моменти на длабока тага како и на огромна лутина и неисконтролирана агресија. Се карам со се наоколу. Едноставно водам битка со помирувањето која морам да си признаам дека ме вади од кожа. Не е баш така едноставно: остани силен/на, мораш напред. Тоа сите ние го знаеме, се бориме за да опстанеме, но битката како за секого, па така и за мене е претешка. Се што можам да ти кажам е дека ќе ти биде тешко многу, но многу е битно да имаш со некого да си направиш муабет за да исфрлаш. Секако, знам колку е тешко при наплив на емоции да се изговори самиот поим мама или татко кои веќе не се тука покрај нас, но доволно е да имаш да се исплачеш пред некого и што нема да те присилува да зборуваш кога нема да можеш. Следи го срцето само и не оди против себеси, јас знам дека си силна и дека можеш, но кога ќе се осетиш уморна од се и кога ќе ти затреба некој да се изнапишеш или искажеш за се што ти лежи не штеди се да се обратиш некаде. Јас верувам во тебе дека ќе надминеш. Нема да те лажам, борбата е тешка, но така ќе станеме многу посилни. Сега си шокирана, после следува фаза на депресија (според некои си правила) после лутина а на крај доаѓа прифаќањето. Се си оди тоа чекор по чекор. Ете јас сеуште во себе имам филм дека мајка ми е некаде на пат затоа што не можам да се помирам, шокирана сум, и секое освестување дека она не е тука мене ме сронува. Затоа додека не можеш да погледнеш не се буткај со сила во тоа, последиците можат да бидат катастрофални.

Ќе бидеш добро, тука сме:smir:

 

[rainbow1]

кај мене кога почина мајка ми не сакав да правам муабет на таа тема и тоа беше пред 4 години. сега малку по малку почнав да правам муабет за неа и не е толку тешко. времето ги лечи раните, едноставно се навикнуваш на ситуацијата. многу ме нервира кога некој ќе започне " да беше жива ... ". Едноставно мораш да си речеш што е тука е, силен/а си можеш да пребродиш се што ти наложува судбината

 

[smexy]

Не се преболува,само се свикнува.