Стефан Влахов Мицов

[Andonov Bale]

Бугарска завојувачка доктрина
Стефан Влахов Мицов

Први април во бугарија официјално е Ден на хуморот и на лагата. Но, годинава ова „празнување“ почна порано. На 31 март, во суперлуксузниот софиски хотел „Шератон“ беше претставена книгата „Бугарската политика кон Република Македонија“. Авторите и организатори на промоцијата го демонстрираа бајгањовското чувство за хумор со тврдењето дека книгата е издадена на англиски, бугарски и на „македонската книжевна норма на бугарскиот јазик“ (место македонски јазик) . Притоа, во заднината на објавениот поднаслов „Препораки за развојот на добрососедските односи по приемот на Бугарија во ЕУ и во контекстот на проширувањето на ЕУ и на НАТО во Западен Балкан“, во краткиот текст се истураат изрази како „современи евростандарди за добрососедски односи“, „нормална политика на добрососедство“, „коректна и здрава добрососедска основа“, „ интерес не само на граѓаните на Бугарија, но во помал степен и на граѓаните на Република Македонија“, небаре од торбата на штедриот Дедо Коледе пред Нова година. Но, нивната вистинска вредност е како во басната за волкот и за јагнето. И како што забележале уште на времето итри туѓинци, откако бугарскиот политички хумор влегува во брак со лагата се престорува во умор т. е. замирисува на крв. Кога станува збор за политичката доктрина, основните прашања се поврзани со мотивите на создавањето и со целите и средствата за нејзино постигнување и, природно - со нејзините автори. Според авторите, тие ја понудиле „на вниманието на компетентните бугарски институции“ на 24 јануари 2008 година. Од корицата произлегува дека текстот е печатен цела година: „јануари 2007 - јануари 2008“. Списокот на учесниците ги увеличува прашањата и предизвикува сериозни заклучоци. Првичниот поглед не открива нешто особено. Подредени се 25 имиња, приближно хаотично, не по азбучен ред, а пред повеќето од имињата се наведени научни степени и звања. Наредената група интелектуалци се нафатила да ја пропагира санстефанската доктрина, достојно на екипата на чело со професорот по медицина Григор Велев од пред повеќе години. Во случајов, нештата се од корен поинакви бидејќи шестмина од учесниците се активни или доскорашни бугарски пратеници, што ќе рече кадри на Министерството за внатрешни работи. Понатаму, во списокот фигурираат имињата на високи експерти од Народното собрание и од Министерството за образование и наука, личности со меѓународни контакти, советникот на претседателот Прванов - Божидар Димитров, заменик-претседателот на Бугарската академија на науките - Константин Косев, итн. Со два збора - актуелни кадри на „компетентните бугарски институции“ кон кои е упатена доктрината. И, поточно, кадри од вториот ешалон на институциите. Се покажува дека споменатите личности се решиле во печатена форма да им се обратат на институциите во кои работат и чијашто поетика спроведуваат. Нема што - голема шега! Вториот ешалон на државата испраќа препораки кон првиот во врска со државната политика. Впечатокот се заокружува целосно ако ги погледнеме спонзорите на изданието, меѓу кои фигурира трговецот со оружје Петар Манџуков, сопственик на весникот „Дума“, орган на владејачката БСП и пријател на претседателот Прванов, кој пред неколку години му го врачи највисокиот бугарски орден „Стара планина“. И така, повнимателниот поглед кон авторите на доктрината ја открива врската меѓу самите институции - претседателство, Министерство за надворешни работи, Парламент, политички партии, како ВМРО на Каракачанов, БАН. Но, тоа не е се. Топлата врска меѓу споменатите и бугарската националистичка доктрина од времето на Тодор Живков се осуштествува со некогашниот член на ЦК на БКП и сегашен заменик-претседател на БАН - К. Косев. Има и уште една линија на блискост со посредство на Државната безбедност, преку припаѓањето на ред учесници во неа. Очигледно е дека таа мала дружина се пројавува под амблемот на Атлантскиот клуб во Бугарија и е љубезно организирана од неговиот претседател Љубомир Иванов, кој притоа е и претседател на фондација што го носи името на долгогодишниот шеф на НАТО Манфред Вернер. Од ова што е кажано произлегуваат неколку основни прашања: 1) Според кој начин составот на авторите на доктрината, меѓу кои има долгогодишни номенклатури на тоталитарниот комунистички режим, приврзаници на воинствениот национализам, функционери и агенти на бугарската Државна безбедност, се запишани во општоевропски вредности на хуманост и на толеранција пропагирани од Атлантскиот клуб во Бугарија?
2) Каков придонес би можеле да дадат таквите луѓе за „нормална политика на добрососедство“ со Република Македонија и со другите балкански држави?
3) Резултат на што е создавањето на политичката група за која станува збор?
Одговорите на првите две прашања ќе дојдат во процесот на анализа на самата доктрина. Што се однесува до одговорот на третото прашање, авторите се цинично откриени. Според нив, досегашната политика на Бугарија кон Република Македонија „на никаков начин не ја одразува најновата реалност по први јануари 2007 година, кога освен што Бугарија е член на НАТО е членка и на Европската унија, додека Република Македонија не е“. Поинаку кажано, содржината на добрососедските односи новите доктринари ја мерат со припадноста кон една или друга организација. Меѓу државите-членки на НАТО, како Грција и Бугарија, на пример, добрососедските односи треба да бидат од различен вид во споредба со тие на нечленката Македонија. Поточно, вредноста на државата се определува не според нејзиниот потенцијал, туку од нејзиното членство, дури и да е најпрезрена таму, како што е Бугарија во ЕУ. А, добрососедските односи не се плод на заемно уважување и на заемна помош. Место тоа, комплексираната бугарска психологија смета на итрина и на измама,

СТЕФАН ВЛАХОВ - МИЦОВ ОТКРИВА НОВ ФАЛСИФИКАТ НА БУГАРСКИ ИСТОРИЧАРИ
Јаворов ревидиран, Делчев побугарчен!
Во бугарските медиуми деновиве „грмна“ веста дека тамошни современи историчари, кои ги „уточниле“ стенограмите на Пејо Јаворов, најголемиот биограф на Гоце Делчев, го откриле „бугарскиот карактер“ на идеологот на македонската револуционерна борба. Професорот д-р Стефан Влахов - Мицов за „Време“ го анализираше „откритието“ на неговите бугарски колеги и еве до какви сознанија дојде. Со навидум ситни преправки, една клучна реченица на Гоце Делчев доби сосема поинаква смисла. Преправката е навистина „малка“. Од технички аспект, само зборот „секое“ станал „бугарско“. Најновиот историски фалсификат е направен во наводното „фототипско“ издание на личните дневници на поетот, подготвено по повод 130-годишнината од неговото раѓање. Со оглед на тоа дека постојат и претходни изданија на дневниците, лесно се докажуваат најновите наивни фалсифукувања на историјата во Бугарија. Најновата ѓурултија ја крена новото фототипно издание „Личните дневници на П. К. Јаворов“ по повод 130-годишнината од раѓањето на бугарскиот поет Пејо Јаворов. Во издание се сместени и куп измислени наслови, како што се „Откриени ајдучките архиви на Јаворов“, во рубриката „Сензационално“ на весникот „Стандард“ од 11 јануари 2008 година и „Непознати стихови и записи на Јаворов“ во весникот „Дневен труд“, од 13 јануари годинава, а пред тоа беа објавени и уште покатегорични написи, како оној: „Гоце Делчев се изјаснувал како Бугарин“. Зошто велам невистинити или неточни наслови? Бидејќи местото каде што е пронајден деветтиот бележник на поетот, не само што отсекогаш било познато, туку и дел од содржината е публикуван уште во времето на триесеттите и четириесеттите години на 20 век. Другиот дел што го засега македонскиот период на Јаворов, е познат од двете изданија на книгата „П. К. Јаворов - летопис за животот и делото“ од Ганка Најденова-Стојанова, роднина на поетот. Првото е печатено во 1959 година, а преработено и дополнето во 1966 година. Од 1995 година споменатите бележници се чуваат во Народната библиотека „Св. Кирил и Методиј“ во Софија, па од споредбата се гледа дека тука нема ништо неизвесно и сензационално. Всушност, сензацијата почна пред неколку денови, со помпезната промоција во Народната библиотека на луксузно опремениот том „Личните белешки на П. К. Јаворов“, Софија 2008, во издание на „Захариј Стојанов“. И уште попрецизно, од една фраза на Гоце Делчев прочитана на нов начин, што Јаворов ја запишал во бележникот. Да појасниме: од деветте бележници на поетот два се пишувани со стенографско писмо. Јаворов изучувал стенографија во Пловдивската гимназија само една година. За толкав период може да се усвојат само основните принципи без да се постигне којзнае каква брзина при пишувањето. Поинаку речено, нема посебна разлика дали ќе ги запишувате зборовите стенографски или со обично писмо. Затоа и Јаворов не се обидувал да стенографира разговори за што е потребна брзина и техника, а запишувал одделни фрази, датуми и имиња. Следува логично прашање: Зошто поетот го користи стенографското запишување што не го владеел добро? Одговорот е во содржината на двата бележника. Означениот како Бележник број 4 е воден во периодот од шести јануари до 25 април и од 19 до 25 мај 1903 година, кога Јаворов бил во четите на Гоце Делчев, и потоа на Јане Сандански. Бележникот број 5, пак, го утврдува патувањето на Јаворов до Женева и Париз во 1904 година. Очебијно, Јаворов не сакал белешките да им бидат достапни на оние што во тоа време го одбегнувале, ниту пак на подоцнежните љубопитни погледи. Да не заборавиме дека во тоа време малкумина имале познавања од стенографијата. Многу подоцна, кога потписникот на овие редови активно се занимаваше со стенографија, интересирањата за стенографијата беа особено големи. Но, да се вратам на прочуената фраза на Делчев, запишана од Јаворов на 12 јануари 1903 година. Во досегашната редакција на Ганка Најденова - Стојанова „Летопис. . . . “, 1986 г. стр. 181 таа звучи вака: / Јас: Црното забулено. Дел/ ч/ев ќе го искинам тоа забулено. Ќе огрее сонцето на слободата, не на секое сонце. Јас. . . / Бидејќи Јаворов на повеќе места со стенографски запис ги запишува целите зборови, нивното прочитување не е воопшто тешко. Во контекст на дневната врева што ја покрена бугарската пропаганда изгледа дека проблемот е само во прочитувањето на зборот „секое“, кој според новата редакција е определен како „бугарско“. Практично, бомбата на дневните пропагатори отпорано ја фрли Најденова-Стоилова, а денес тие се држат за фитиљот. Утре: Големи фалсификати со една цртичка

 

[Andonov Bale]

Центарот на „светската наука“
Стефан Влахов Мицов

Значителен дел од нив биле окарактеризирани како “македонски националисти“, што ќе рече борци за обединување на трите дела на Македонија во самостојна македонска држава. Многу повеќе од споменатите репресирани 4.700 души се убиени во периодот 1941 - 1944 година од бугарските окупациски власти во Вардарска и Егејска Македонија. Следна лага - во Република Македонија имало “фалсификување на автенитични документирани сведоштва и артефакти, и преправање на историските споменици (натписи врз цркви, манастири, гробови и сл.) Како одговор ете ги фактите изнесени во изданието на Руската империска академија на науките, изнесени од Рускиот археолошки институт во Цариград во 1900 г. : „идувањата што се направени од Институтот, во времето на двете патувања на неговите членови во Македонија, напротив ги убедило членовите на Институтот во варварскиот однос кон старите словенски споменици од страна на самите тие Словени, особено од Бугарите, кои што ги уништуваат грчките и српските споменици или ги стругаат и внимателно ги премачкуваат фреските со ликовите од српските цареви со сопствените натписи. Најзагрижувачки случаи од таков вид се откриени во манастирот Трескавец, блиску до Прилеп и во Марков манастир, во близина на Скопје“.
На бугарската пропаганда и е својствено да натрупува толку лаги само во еден или повеќе искази за што на другите пропаганди им се потребни многу страници. И покрај популарната изрека дека една лага кажана стопати, станува вистина, бугарските лаги стануваат се по заплетени и понеразбирливи за надворешниот свет, слично на звуци од изгребана грамофонска плоча. За сметка на тоа, неизмерно е бугарското чувство за хумор: тврдењето дека Македонците немале ништо општо со бугарската нација „противречи на историската вистина потврдена доминантно во светската наука“. Може, ако прифатиме дека центарот на „светската наука“ е Софија со граници до Калотина и Деве Баир. На тие што немаат разбирање за бугарското чувство за „хумор“ на помош им се светските енциклопедии. Нема да цитирам што пишува таму од сожалување кон авторите на доктрината. Но, меѓу нив има и еден мој колега од студии... Во принцип бугарската психа се ниша меѓу лажната претстава за себеси, самопокајанието и агресијата. Општата концепција ја спроведуваат и авторите на доктрината. Прво, громогласно се величат како членови на НАТО и на ЕУ. Потоа се жалат дека светот не им ја прифаќа тезата за Македонија, а нели беше утврдена „во светската наука“? Понатаму се жалат од „агресијата“ на самите Македонци. Место да прифатат дека населението на Македонија е „составен дел од бугарската народност“, веќе како „идејни опоненти на поранешната југономенклатура“ ја отфрлија таа вересија, „ вклучувајќи ги и тие, кои биле репресирани како Бугари или бугарофили во минатото“ Е, како во таква ситуација Македонците да признаат „сочувана бугарска етничка припадност на определен дел од граѓаните на Република Македонија“ кога во практиката таква нема. Или се поддржувала со финансиска инјекција. Веќе споменав дека, за разлика од порано, тезата за бугарска припадност на Македонците е поднесена од авторите без многу ентузијазам, минорно и без внатрешна логика меѓу вклучените лаги. Зошто? Одговорот се состои во искажаните признанија дека бугарската кауза во однос на Република Македонија на историски план е тотално пропадната. И кога македонската држава ќе влезе во НАТО и во ЕУ „и најјаките аргументи на Бугарија тогаш би биле интелектуално и морално ранливи“. Затоа во основата врз која авторите ја поставуваат новата доктрина не се аргументите, ниту дури пропагандата, туку директно боксување. Во таа смисла, разработената политичка доктрина не е нова, бидејќи бугарскиот бокс од секогаш бил користен како аргумент спрема Македонија. Првпат претставници на бугарските државни институции признаваат дека единственото оружје на кое може да се надеваат дека ќе даде резултат е насилството - политичкото и економското насилство. И така, кои се работите што Бугарија треба да ги „побара директно“ (обрнете внимание на заповедникот тон, чиниш станува збор за односи кон колонијална држава) од Република Македонија?

Мечтата за „Голема Бугарија“
Стефан Влахов Мицов

Голата кампања се меша со економски притисок, купување надворешнополитички сојузници, материјална и бизнис поткрепа за бугарските Македонци. Каква е крајната цел? Од една страна, Софија декларира откажување од територијални претензии. Во практиката значи задачата е „приопштувањето кон бугарската нација на Бугарите од Република Македонија, Србија, Албанија и Косово“. Ако некому не му е јасна до крај целта на доктрината од изнесеното до тука, нејзините автори прават многу значајна паралела со Германија и Австрија, и со Романија и Молдавија. Првиот пример наметнува асоцијација со времето на Хитлер и „единствената“ германска нација, вториот - со своевремениот хаос во некогашната советска република. Нејзиното рускојазично население објави автономија, а државното раководство се колебаше за конфедерација со Романија. Ете ја суштината на старата- нова бугарска надворешно политичка доктрина. Не само анексирање на Република Македонија, откако пред тоа ја прогласија за „втора бугарска држава“. А и реализација на Санстефанските идеи во насока Србија, Косово и Албанија. Видливо е дека бугарските медиуми сесрдно печатат и пропагираат закана со „ Голема Албанија“. Едноставно за да ја прикријат мечтата за „Голема Бугарија“. На крај да го посочам и најголемиот гаф на авторите. Доктрината кон Република Македонија што ја предлагаат на државните институции практично се реализира од бугарскиот државно - политички врв. И тоа не од 2006 - 2007 година туку дури од 2001 година. Зошто ја објавуваат сега? Бидејќи, од една страна, очигледно пропаѓа и не дава резултат. Едноставно, агентското сценариото со Љубчо Георгиевски не се реализира. Во таа ситуација, на бугарското општество, кое не ја одобрува бугарската државна политика ниту во однос на Србија, ниту спрема Македонија, се предлага друга варијанта. Антимакедонските кампањи кои течат во медиумите треба да подготват јавноста за официјална промена на државниот курс кон Република Македонија. Според испробаниот рецепт од времето на комунизмот, кога државно - политичкиот врв се „потчинуваше“ на растревожената општествена свест. Во случајот, улогата на загрижен за „недобрососедското“ поведение на Република Македонија ја изигра вториот ешалон на државата. Првиот ешалон, пак, во лицето на претседателот, премиерот, шефот на парламентот, министерот за надворешни работи и на МВР направи торжествена промоција на старо-новата политика меѓу 6 и 12 март оваа година на средбите со македонското раководство. Има логика во тоа вистинските автори на доктрината да ја претркаат промоцијата на формалните нејзини творци. Вистинската, а не формалната логика бара и нешто друго. Треба да се има предвид усложнетата ситуација за НАТО и за ЕУ поради „доборсоседството“ на Грција и на Бугарија, во Република Македонија да се создаде постојан стратегиски центар од експерти, чиј единствен интерес е Македонија. Анализите и препораките на тој центар треба да бидат гордост на целиот македонски државно-политички врв, којшто ќе ги користи постојано. Наместо во кризни ситуации да се бара решение „ад хок“, при што се јавува противречност и настанува хаос. Со оглед на принципиелното гарантирање на својата безопасност и територијалната целовитост на Република Македонија, треба: 1) Да се склучи во најбрзо време договор за одбрана и заемна помош: со САД, со останатите држави, кои на средбата во Букурешт категорично ја поддржаа за членство во НАТО и со Албанија. 2) Да се насочат дипломатските напори кон признавањето на државата под уставното име од други држави од светот, со оглед на побрзото достигање на мнозинството од две третини во ООН. 3. Грција да биде дадена на меѓународен суд за нарушување на двостраната спогодба од 1995 година. 4) Да се активира процесот со финансиско барање кон Грција за обесштетување на депортираните Егејски Македонци5) Да се достави нокаут-мерка спрема Грција по согласност со претседателот на САД. Таа мерка да биде најсилното оружје на Република Македонија, исклучувајќи предвремено и медиумско разгласување.

СОФИЈА ШИРИ АНТИМАКЕДОНСКА ПРОПАГАНДА ВО БРИСЕЛ
Грчкиот притисок ги зголеми бугарските апетити
Игор Чавески

Како смислена, заедничка, бугарско-грчка непријателска пропаганда, која отворено изразува територијални претензии кон Македонија, ја оценуваат македонските историчари и официјални претставници последната книга со наслов „Македонија“, објавена во издание на бугарската ВМРО на контроверзниот пратеник Красимир Каракачанов. Во книгата, која треба да им биде поделена на амбасадорите на земјите-членки на Европската унија, се „докажува“ бугарскиот карактер на Македонија. Македонската влада најавува дека соодветно ќе одговори на сите обиди за нарушување на нашиот територијален, национален, културен и историски идентитет. - Очекувавме дека со влегувањето на Бугарија во ЕУ и во НАТО политиката на негирање на Македонија ќе биде погребана, но, за жал, таа и понатаму продолжува - изјави Ивица Боцевски, портпарол на Владата. Историчарот Михајло Миновски смета дека објавувањето на оваа книга, која била забранета во 1947 година, воопшто не е случајно, туку дека е заедничка, доброосмислена антимакедонска пропаганда на Бугарија и на Грција. - Оваа книга треба да претставува насока каква ќе биде бугарската политика кон Македонија и во иднина. Со тоа што книгата е преведена и на англиски јазик, Бугарија на свој начин ќе го наметне македонското прашање пред европските фактори. Бугарите само вешто го користат договорот со Бугарија што беше потпишан од владата предводена од Љупчо Ѓеорѓиевски, во која стоеше дека Македонија не смее да поставува услови и да го покренува прашањето за јазикот, како и за односите меѓу Бугарија и Македонија во кои на источниот сосед слободно му се дозволува да ја пропагира политика против Македонија - вели Миновски. Ова е за кратко време втора книга издадена во Бугарија директно насочена против Македонија. Неодамна беше промовирано и изданието „Бугарската политика спрема Македонија“, во која стоеше дека Бугарија треба да ја заостри својата политика спрема Македонија и дека македонското прашање треба да се реши пред влегувањето на Македонија во ЕУ и во НАТО. - На оваа најнова бугарска провокација на партијата на Каракачанов спрема Македонија најдобро ќе одговориме доколку пред европските институции презентираме книги и изданија во кои се говори за посебноста на нашиот национален, историски и културен идентитет. Бугарија постојано претставува свои дела во земјите од Европската унија, но ние малку правиме во однос на ова прашање. Потребно е што повеќе книги да бидат преведени на англиски јазик и претставени пред амбасадорите на земјите- членки на Европската унија - вели професорот Стефан Влахов Мицов. Претседателот на организацијата на Македонците во Бугарија, ОМО Илинден, Јордан Костадинов, вели дека луѓе како Каракачанов се платени од бугарските служби да работат против Македонија и да се служат со лаги за да и наштетат на Македонија при зачленувањето во НАТО и во Европската унија.
Промоцијата на алманахот во бугарскиот парламент предизвика најразлични коментари.

Осуда за истрагите против ОМО

Во институциите на Европската унија се зголемува поддршката што ја добива ОМО Илинден за остварување на своите права. Европската комисија посочи дека доколку Бугарија продолжи да ги игнорира пресудите од Судот за човекови права во Стразбур, таа ќе биде судена и пред Европскиот суд за правдата во Луксембург. Во меѓувреме, Обединетата македонска дијаспора ги осуди истрагите што се водат против членови на ОМО Илинден. ОМД потсети дека ваквото однесување на Бугарија беше посочено и од Европскиот суд за човекови права, но и покрај тоа Бугарија упорно одбива да ја регистрира партијата со образложение дека немаат доволен број членови. - Шокирани сме што една држава, која тврди дека ја поддржува Македонија и Македонците на патот до евроатлантските интеграции, може истовремено да изврши такво кршење на човековите права. Го повикуваме Брисел да ја употреби клаузулата за „добрососедски односи“ против Бугарија и против Грција со оглед на грчкото вето за прием на Македонија во НАТО - велат од ОМД.

 

[Andonov Bale]

Грција на патот кон адот
Стефан Влахов Мицов

Историјата често ги казнува народите и државите кои се обидуваат да ја надитрат својата судбина. Пред тоа им испраќа предупредувања во вид на сигнали што тие од невнимание или од преголемата важност што си ја придаваат не ги забележуваат. Предупредувањата кон Србија и кон Бугарија беа испратени пред дваесетина години. Двете држави не им посветија внимание и Србија веќе трпи последици, а Бугарија допрва ќе страда. Како дел од природниот свет и човечкото општество се потчинува на законот на земјотресите. Сериозниот потрес го најавуваат неколку помали. Кога имаме во предвид дека досегашните предупредувања за Грција беа во периодот 1946 “ 1949 година со Граѓанската војна и 1967 “ 1974 со фашистичката диктатура на „црните полковници“, можеме да претпоставиме што ја очекува во иднината. Впрочем истото се однесува и за Европа и главно за државите од Европската унија. Не случајно и двете досегашни светски војни почнаа на европскиот континент, којшто даде и најмногу жртви и најмногу беше разурнат. Во тој од на настани нема ништо мистериозно. Бумерангот на историјата секогаш се враќа кон агресорите, кон тие кои се самовеличале, или како Пиемонт на Европа или како лидери на Балканот. Во споредба со Србија и Бугарија, Грција има најтешки општествено психолошки проблеми. Како долгогодишен сателит на Москва, пред тоа на Германија, а денес на САД, Бугарија никогаш не се сфаќала сериозно во светот. Убаво искажан доказ за тоа е дека во дваесеттиот век меѓународниот амблем на оваа држава беа природни богатства како што се маслото од рози и бацилус булгарикус (за квасење кисело млеко) , плус Македонецот Димитров на Лајпцишкиот процес. Психолошкиот проблем во бугарското општество е помеѓу величењето на полуизмисленото минато и дипломатскиот и отворен презир кон Бугарија од меѓународните фактори. За разлика од „државата на Стоичков“, Србија - колку што е омразена заради својот национализам, толку и е уважувана за самостојниот пат на развој и како основен фактор во поранешна Југославија. Србија катастрофира, бидејќи без да има неопходен потенцијал сакаше да ја игра улогата на Југославија во меѓународниот процес. На Грција и е уште полошо, бидејќи во споредба со не долгата, но компактна српска историја од средновековието до денес, пропагира четири илјадагодишни митолошки и историски измислици. Не Србија, туку Грција е вистинското галениче на Европа во последните три векови. Тоа се должи на острата европска реакција меѓу експанзијата на Османската империја, која што стаса до Виена. Турците биле сметани за Варвари, но вистинскиот страв за Европа доаѓал од фактот дека имено турската култура, јазик, религија и кујна почнуваат да се наметнуваат не само на Балканот и во Средниот исток, туку и во „срцето“ на Европа. Заради контрабаланс Англичаните и Французите почнаа да ги пропагираат идеите на антиката. И кон фалсификатите на античките Елини почнуваат да додаваат свои измислици во полза на „нероден Петко“ (непостојната уште грчка нација и држава) . Во 1831 година со меѓународна поддршка Грција е ослободена од османската власт, а како и секое недоносено брза да се зголеми за сметка на соседите. Европската политика го актуализира митот за древноелинската култура, го поставува во основата на европската цивилизација и ја врзува Грција кон тој мит. На самите Грци им е претставена улогата на кучиња чувари што треба да го бранат митот. И тоа до денес. “Цела Грција ми личеше на евтин забавен парк со искршени мермерни статуи, каде што високостручно ти набиваат во глава лекции за древногрчката култура. . . „ (Пол Теру) . Денешните немири во Грција не се изненадувачки ниту според времето ниту според местото. Убиството на петнаесетгодишниот Александар Григориополос од полицијата и вклучувањето на анархисти во масовните протести се знаци на судбината, бидејќи Грција од создавањето досега е полициска држава. А анархизмот и воопшто левичарските движења се најсилни во држави од таков тип. Грчкото општество пропагира пред светот дека е демократско и толерантно, но вистината е спротивна. Грчкото општество е длабоко конзервативно, искомплексирано и фрустрирачко. Тоа е општество што генерира внатрешно насилство и раѓа омраза кон соседните држави и народи. “Грците ми се сторија уште поголеми ксенофоби од Французите, поизбувливи и ирационални, нивната држава е поназадна дури и од Хрватска. Грците ги презираат Албанците и ги депортираат. Громогласно ги проколнуваат Турците. Се фалат со славното минато, иако очигледно пропуштаат одредени периоди, тие што едвај вчера - во шеесеттите години “како запалени демократи се помирија со воен преврат, што создаде еден од најреакционерните режими - седумгодишната диктатура на полковниците „ (Пол Теру). Грците немаат ниту менталитет, ниту можности да ги поддржат измислените им од Европа можни историски конструкции. Заплашени се, слично на Сизиф, да бидат смачкани под таа историска конструкција па затоа прибегнуваат кон апсолутна конзервација “ на државата, на црквата, на политиката. Во државата господарат неколку произведени политички кланови кои и одговараат на аристократијата од 18 век. Државата е образец на верски фанатизам и реакционерност. Средната класа е обезвреднета и очајна, бидејќи е во улога на „третиот услов“ според времето на Француската револуција од 1789 година. Само што во случајот главен двигател на бунтот е младината, чијашто невработеност надминува 20 проценти. Грција стана член на Европската унија во 1981 година од политички причини, како и Бугарија. Во моментот помеѓу 27- те членки првото место по корупција на Грција и го оспорува Бугарија. Факт е дека околу 30 проценти од бруто домашниот производ на Грција е дело на сивата економија и по тоа е слична со Средна и Јужна Италија, каде што управува мафијата. Со два збора, грчко општество разјадено од шовинизам, корупција и насилство се наоѓа во лавиринт без излез. Пречистување не е можно, бидејќи се трули самите основи на грчката држава, . Беспатието по кое оди Грција ги заплашува со криза, многу потешка од финансиската, нејзините стари покровителки во Европската унија. Така наречената Нова Европа беше зачната со лаги и насилство. Доаѓа времето да се плати сметката.

 

[Andonov Bale]

Македонската енциклопедија и националното достоинство
Стефан Влахов Мицов


Скандалот со македонската енциклопедија едновремено изнесе на виделина повеќе нешта: кризата на денешното македонско општество, надмоќта на политиката над науката, односот кон државните институции, апатијата на македонските соседи. За секој што мисли со сопствена глава е сосема јасно дека текстовите во енциклопедијата не беа вистинската причина за граѓанските реакции. Веднаш по свечената промоција немаше никакви реакции. Тие почнаа два дена подоцна, откако, непознато од каде (но тоа лесно може да се утврди) протекле информации дека американската и англиската амбасада биле незадоволни од текстовите за војната во 2001 година. Впрочем, и тие информации беа само повод и алиби за скандалот. Во меѓувреме, од енциклопедијата беа пуштени во продажба само 50 примероци од тиражот од 2.000 примероци. Оттука и прашањето: како за споменатите два дена лидерите на македонските Албанци прочитале 1871 страница од енциклопедијата со 9.000 одредници и кога успеале да се подготват за да почнат протести? Уште поглупави се тврдењата дека целата албанска заедница (голем дел од неа не ни знае македонски јазик) била незадоволна. Може да бидеш незадоволен од нешто ако добро се разбираш што е тоа. Објективно, лидерите на македонските Албанци се покажаа како поттикнувачи на етнички немири. Ако не беа нивните изјави, малкумина од нивните членови воопшто и ќе знаеја за енциклопедијата. Затоа не треба да се сокриваат зад обичните граѓани, туку да преземат одговорност за скандалот. Да ги видиме сега текстовите што предизвикале гнев кај нив. Тие се однесуваат на доселувањето на Албанците во Македонија, со нивното именување, со војната од 2001 година. Именувањето „Албанци“ за Албанците само по себе не е навредливо бидејќи тие меѓусебе така се нарекуваат. Во други држави, значи, на пример во Бугарија, тоа има негативен призвук.
Има такви зборови кои во различни земји имаат различно значење. На пример, името на рускиот премиер Путин. Во Русија тоа доаѓа од „пат“ и има нормално значење. Инаку, самиот Путин не би го носел. Во Бугарија, значи, тој збор има друга смисла. Е, треба ли Путин (аналогно на Албанците) да си го промени името затоа што на други јазици звучи двосмислено? Од друга страна, треба ли македонските лексикографи да не го регистрираат фактот дека едно име може да носи различен смисла? Тука нема место за навреда. Или, да го земеме фактот за албанското доаѓање во Македонија. Во енциклопедијата што излезе пред три години, прва општа и македонска, исто се одбележува дека „според пописот на населението и според турскиот тефтер од 1568 година во полошкиот регион населени места со чисто муслиманско население немало. Во Полог поорганизирано почнале да се населуваат жители на Албанија по 1690 година кога Турција решила, по војната со Австрија, да ја стабилизира ситуацијата во Македонија, каде што востанието на Карпош се уште траело“ (т. 1, стр. 32). За првпат името на Албанците се споменува во средината на 11 век, кога историчарот Михаил Аталиат говори за бунтот на Латините и Албанците во јужна Италија против Византија. Албанската историографија тврди дека Албанците се наследници на Илирите, но во нашиот случај и енциклопедијата МИ-АН и македонската енциклопедија на МАНУ пишуваат за Албанците во Македонија. Ако Албанците во Албанија се автохтони, тоа не значи дека се такви и на останатите делови на Балканскиот Полуостров, каде што ги гледаме денес. Исто како денешните турски малцинства во балканските држави да тврдат дека се автохтони иако е познато дека го следеле патот на османлиските завојувања од 14 век наваму. Ќе ви дадам уште еден пример од претходната енциклопедија: „Војната во Македонија што на 16 февруари 2001 година во с. Танушевци, блиску до македонско- југословенската граница на делот кон Косово, ја почнаа албански терористи. На овој ден екипа на телевизијата А1 од Скопје, која сакаше да сними репортажа за меѓуетничкиот живот во селото, беше заробена од припадниците на Ослободителната војска на Косово… Истиот ден кај селото дојде до вооружена престрелка на органите за безбедност на македонската граница и непознати вооружени лица во црни маскирни униформи – почна војната на албанските терористи од Косово и од Македонија против интегритетот на Република Македонија“ (т. 1, стр. 261). Внимавајте, по излегувањето на четиритомната енциклопедија немаше негаторски реакции на албанска страна, трудот доби и награда. Текстовите со иста содржина во енциклопедијата на МАНУ предизвикаа бунт. Можните оправдувања се дека првата енциклопедија, макар и составена од повеќе од 100 македонски професори и интелектуалци, се појави како издание на приватен издавач. А втората е издадена од државна институција. Впрочем, лидерите на македонските Албанци игнорантски изјавија дека се
чувствувале предадени од МАНУ како државна институција. Само што не се дистанцираа од паролите: : „Долу Македонија“ и „Умрете Македонци“ кренати од студентите на, исто така, Државниот универзитет во Тетово. Историската вистина не се менува со тоа кој и кога ја соопштува. Во 2001 година тогашниот генерален секретар на НАТО, Џорџ Робертсон, ги означи акциите против државните институции на Р. Македонија како дело на криминалци и терористи, со кои македонската држава требаше да се справи час поскоро. Заедно со тоа, значи, токму НАТО помогна за евакуацијата на терористите во Арачиново. Меѓу опколените беа 17 воени советници на американската компанија МПРИ. Како појаснување, тоа е водечка приватна компанија со седиште во Александрија, во државата Вирџинија. Таа наизменично присуствува на местата на раздор на Балканот уште од почетокот на 90-тите години на минатиот век. Тогаш во неа работеле 800 луѓе, поголемиот дел од нив поранешни високи офицери во американската армија. Според Шведската транснационална фондација за мир и истражувања за прогнозирање (ТПП), од крајот на септември 2001 година споменатата компанија ги обучувала како вооружените формации на албанските сепаратисти, така и националната армија на Р. Македонија. Парадоксално е што од 1998 година МПРИ ги потпомагала реформите во македонската армија за приближување кон стандардите на НАТО во рамките на „Програмата за стабилизација и асоцијација“. Во таа врска, текстот во енциклопедијата за искажаната поддршка од специјални делови од САД и од Велика Британија кон т.н. Армија за национално ослободување може да се прецизира. Но, суштината на фактот се зачувува. Затоа и Пол Вијвар, експерт за воени и разузнавачки прашања и портпарол на британската информативна група “Џејнс“, специјализирана за одбранбени и геостратешки истражувања, уште тогаш директно изјави: „Државниот департмент на САД и ЦРУ ги создадоа чудовиштата АСК и АНО и сега не можат да ги контролираат“ (14 март 2001 г.). Впрочем, за војната во 2001 година излегоа редица анализи и трудови на Запад и не во интерес на самите лидери на македонските Албанци, како и на нивните тогашни покровители, да се отвори денес широка дискусија на таа тема.
Како и секое човечко дело, македонската енциклопедија има недостатоци. На пример, не е дефинирана добро поврзаноста меѓу античките и средновековните Македонци. Сите што ги потенцираат непрецизните определби и неточностите забораваат, дека станува збор за крупен научен труд, кој што е плод на десетгодишни напори од страна на МАНУ и со учество на цветот на македонската наука, на интелектуалниот потенцијал на македонската нација во лицето на 265 автори и 25 редактори. Со огромните придонеси и со неизбежните пропусти, што ќе бидат отстранети, енциклопедијата е стожер и симбол на македонската независност. Само слепец, сепаратист или потплатен човек може да ја негира врската меѓу денешната борба за уставното име на државата со борбата за одбрана на македонскиот јазик, култура и историја. Македонската енциклопедија не е и не може да биде албанска, бугарска, грчка или српска. Таа е македонска енциклопедија, бидејќи ја содржи гледната точка на македонската нација за нејзината историја и култура. Затоа како крајна цел се жестоките реакции против неа во самата Р. Македонија и меѓу нејзините соседи.
Оттука произлегуваат редица тешки прашања. Првото е за лидерите на македонските Албанци. Како се чувствуваат тие: македонски Албанци или само Албанци? Затоа што разликата е огромна. Во последните десет години тие постојано мавтаат со американското знаме и ги фалат американските национални вредности. Но треба и во практика да учат од нив. Многумина американски конгресмени, сенатори се со германски, грчки, англиски, источноевропски и други етнички корени, но никој од нив не го става своето потекло над интересите на САД. Џорџ Буш, на пример, дури ги затегна односите со Германија во 2002-003 година во врска со војната во Ирак. Никој американски лидер со неамериканско етничко потекло не оди во државата од каде што потекнуваат неговите предци за да ја оцрнува државата во која е роден, како, на пример, Али Ахмети во Тирана. Некои лидери на македонските Албанци се прават поголеми Албанци од тие во Албанија. Според лидерот на вонпарламентарниот Национален демократски сојуз, Хисни Шаќири, кој беше коорганизатор на протестите, во Македонија „Албанците се уште се сметаат за малцинство, со што ние не се согласуваме“. Во математиката на Шаќири дваесетината проценти на македонските Албанци му изгледаат како мнозинство, на кое вистинското мнозинство треба да му се потчини. Мене не ми е познато дека при пишувањето на албанската историја биле правени консултации со македонското малцинство во Албанија.
Второто прашање е поврзано со однесувањето на македонските Албанци од МАНУ. Вистинскиот интелектуалец секогаш има став и не го менува заради конјуктурни причини. Ако имале забелешки на текстовите од енциклопедијата, требало да ги искажат јавно. А не да се откажуваат од учеството во неа со различни предлози, после да молчат, а денес слепо да им се покоруваат на етничките лидери. А какви интелектуалци ќе бидат шовинизираните до крај тетовски студенти и какви интелектуалци се нивните предавачи, кои ги обучуваат на омраза кон Македонците и кон државата во која што се родени?
Третиот проблем ја засега манипулацијата на политиката над науката. Куриозитетно е политичари да говорат за политизација на научна институција како МАНУ и да бараат оставки на нејзините раководители. Науката треба да се управува од научници, а ако на некој политичар не му се допаѓа како е претставен во енциклопедијата, треба да го премисли својот живот, а не текстовите напишани за него. Ако некој бил терорист, а подоцна се откажал од своето минато (ако тоа го направил во практика), енциклопедијата ќе го посочи и едното и другото. А имаат ли нешто заедничко со научната вистина паролите од типот: „Албанија со 5.000 години европска цивилизација“ или „Александар е Албанец“?
Следниот проблем е поврзан со кризата во дел од македонското општество. Некои македонски академици, професори, интелектуалци до толкава степен се партизирале и се исполниле со страст што фрлаат кал против енциклопедијата, а со тоа и против своето национално достоинство. Чиниш има некакво значење кој со колку реда е застапен и дали воопшто го има таму. Важно е да те има реално во науката, во уметноста, во културата. Денешната застапеност во која и да е енциклопедија не е гаранција за бесмртност. Обратно – може да бидеш пренебрегнуван од современиците, а да те вреднуваат потомците. Македонската историја е полна со такви херои. За да нема лични скандали, често во западните енциклопедии се вклучуваат само оние личности што заминале од овој свет. Друг проблем за македонското општество е неразликувањето и стравот. Разликата меѓу „став“ и „страв“ е само во една буква, но последиците се огромни. Отсуството на став е пречка за изградбата на граѓанско општество во Р. Македонија, а изобилното присуство на страв води до деградација на целата нација. Овие денови кога МАНУ и нејзината енциклопедија се распнати на крст, бугарската црковна општина во Мелбурн ја купила зградата на македонската црква „Свети Кирил и Методиј“ во градот за само осум илјади долари. Го искористила спорот меѓу различните крила на тамошната македонска емиграција. А, пак, бугарската емиграција во Монтреал е во процес на закупување на католичкиот храм во градот. По свое Дирекцијата за вероисповед во Софија испратила 10.000 евра подарок на храмот „Свети Атанасиј“ во македонското село Баранци. Во времето на бугарската експанзија, еден македонски професор оспори текст во енциклопедијата затоа што по востановувањето во 1878 г. бугарската држава имала територијални аспирации кон Македонија. Затоа, замислете си, немало „никакви историски докази“.
Со два збора, во денешното македонско општество се шират севозможни идејни и политички движења како пред сто години. Она што ни треба повеќе од кога било е еден нов Александар.

 

[Strastniot]

Немој Бале со Мицов, незгоден тип е за татарчињава, ќе почнат ко плева да се множат на темава.

 

[Костурино]

Цитат од Влахо Мицов

"Има такви зборови кои во различни земји имаат различно значење. На пример, името на рускиот премиер Путин. Во Русија тоа доаѓа од „пат“ и има нормално значење. Инаку, самиот Путин не би го носел. Во Македонија, значи, тој збор има друга смисла. Е, треба ли Путин (аналогно на Албанците) да си го промени името затоа што на други јазици звучи двосмислено? Од друга страна, треба ли македонските лексикографи да не го регистрираат фактот дека едно име може да носи различен смисла?"

Не са прочели русите умните мисли на тоа ваш историчар. Да не стане с Мицков како с енциклопедиата на МАНУ.

То бива простотиjа, ама па чак толкова.

 

[Andonov Bale]

Херостратовци
Стефан Влахов Мицов

Дали сте си го поставувале прашањето зошто од древните седум светски чуда до наши дни е зачувано само едно? Притоа, не најубавото. Ами најздравото, најтрајното - египетските пирамиди. Но, зошто односот меѓу нормалните луѓе и идиотите во човековата историја е, исто така, еден наспрема седум? Поинаку кажано, човечката глупост може да издржи нешто толку огромно и сугестивно за да се чувствува бессилна кон него. Третото чудо на светот бил храмот на божицата Артемида, кој бил граден цели 120 години. Двајца прочуени градители, татко и син, Харсифрон и Метаген создаваат величествено архитектонско дело со димензии 110 на 55 метри, опшиено со два реда столбови. Само што на 21 јули 356 г. пр. хр. еден Грк, Херострат, решава да се прослави уништувајќи го храмот. Го опожарува и, навистина, влегува во историјата. Истиот ден, значи, како што пишуваат античките историчари, се раѓа Александар Македонски. Се чини судбината сакала да направи двојна компензација. Бидејќи кога по одредено време „новото чудо на светот“ - Александар влегува во Ефес заповеда забрзано да биде возобновен храмот. И неговиот дворски архитект Дејнократ ја „воскреснал величествената убавина на тој храм во неговата првобитен сјај каков што го имал уште на првиот ден по завршувањето“. Повеќе од пет векови таа градба на човековиот гениј ги радувала очите на посетителите. Потоа доаѓаат варварите - Готите и оставаат зад себе урнатини што денес ги гледаме во Ефес. Создавањето и уништувањето циклично се редат, но резултатите од првото сме принудени да ги гледаме, пред се, во музеите. А, колку и да се богати тие - Египетскиот музеј во Каиро, Музејот на анатолиските цивилизации во Анкара, Ермитаж во Петербург итн. зачувувањето во тие скривници е капка во морето на бесповратно загубеното. Трагите од разурнувањето по целиот свет ги согледуваме од работата на археолозите. Скандалот, или поточно срамот на првата македонска енциклопедија, ме потсети на античките настани за храмот во Ефес, Херострат, Александар и варварите. Во нашиот случај проблемот е уште посериозен, затоа што станува збор за туѓи или кои се сметаат за такви, и за домашни херостратовци. Впрочем, албанските писатели и критичари Макс Мело и Фатос Лубоња им одржаа лекција на лидерот на ДПА Мендух Тачи и на академик Али Алиу по политички и граѓански морал и одговорност. Во дебатната емисија на ТВ „Клан“ од Тирана Фатос Лубоња директно изјави: „Да живееш во Југославија, а потоа и во Македонија и да зборуваш и работиш против државата во која живееш, тоа е голем културен недостиг. Затоа сметам дека е добро да се идентификувате како Македонец“. Со своето однесување двајцата албански интелектуалци им удрија шлаканица не само на нивните македонски собраќа туку и на својот премиер Бериша, кој мечтаеше за голема Албанија. И потоа требаше на двапати да се извинува, дека не сакал да го каже тоа што, всушност, го кажа. Тоа беше пример за реално спротивставување на политичкиот екстремизам без значење од каде доаѓа. Спротивно на споменатата достојна реакција се изјавите на МАНУ. На почетокот на скандалот македонската академија објави дека спорните одредници во енциклопедијата ќе бидат прецизирани во второто издание. Следуваше повлекување на двотомното издание од продажба. Подоцна, без да има законска основа, Претседателството на МАНУ објави дека формира нова редакција на енциклопедијата. Што ќе рече - нова енциклопедија. Ако тројцата македонски академици со албански етнички корени се во состојба да ја вртат на прст целата македонска академија, тоа практично значи дека таму треба да се направат сериозни реформи. Не случајно на почетокот македонските Албанци бараа корекција во десет одредници, подоцна - на 16, а потоа уште на 50. Посветете внимание, двотомната енциклопедија има девет илјади одредници. Текстовите можеа да се редактираат за една седмица (имам информација дека тоа е веќе направено) и енциклопедијата да се пушти во книжарниците. Место тоа, со својата плашливост и непринципиелност МАНУ дозволи скандалот да вишнее речиси еден месец. Денес веќе се говори за рамковна МАНУ и за рамковна енциклопедија. Аргументите, ако претензиите на македонските Албанци не бидат задоволени (во моментот тие веќе бараат промена на 20 проценти од одредниците, бидејќи не е луд тој што го јаде зелникот...), тие ќе си направат своја академија, се смешни и глупави. Пред една година во Бугарија, незадоволни од Бугарската академија на науките создадоа алтернативна БАНУ. Според законот за општествени здруженија може да се регистрираат уште многу слични „академии“. Денес споменатата БАНУ издава само грамоти за нови членови. Од државата, нормално, не добива ниту лев бидејќи има законита академија. Што е проблемот македонските Албанци да си направат „академија“? Да си собираат меѓу себе членарина и со тие пари да прават „истражувања“. Можат да се прогласат и сите за „академици“ на чело со Ахмети и со Тачи. Македонската држава нема да ги финансира затоа што има законска академија. Ако тоа што ќе напишат биде во духот на искажаното од тетовските студенти: „Долу Македонија“ и „Умрете Македонци“ ќе има суд и затвор. Едноставно, македонската држава треба да си ги преземе функциите и своите права. Ако МАНУ продолжи со колаборативниот однос и конечно ја повлече енциклопедијата, тоа ќе означува две работи: Прво, дека се прави обид да биде уништен многугодишниот истражувачки труд. Второ, дека Р. Македонија уште неколку години нема да има своја енциклопедија. А, кога ќе се појави, таа нема да биде македонска. Можеби затоа денешните херостратовци се надеваат на меѓуваријанта. Да си го присвојат трудот на досегашната редакција и на 265 автори. И да го публикуваат како свој, откако претходно го присвоиле. Е, такво нешто не му текнувало на некогашниот Херострат. Инаку, ќе посакаше името да му биде испишано и на влезот на возобновениот храм. Затоа што не верувам дека авторите на енциклопедијата ќе го подарат својот труд на херостратовците, можам да им предложам решение. Уште повеќе, бидејќи имам скромно искуство во тој однос. Во 2001 година со уште тројца универзитетски професори и писатели бев ангажиран за пишување на учебник по бугарска литература за 11 клас. Само што на Министерството за образование не му се допадна учебникот, бидејќи го критикувал национализмот во творештвото на бугарските писатели. Поточно, нудел спорни теми, кои можеле да ги збркаат учениците. Тие ќе биле принудени да мислат, а со децении мислењето во бугарските училишта е непожелно. Учениците треба само да паметат и да го изнесуваат тоа што пишува во учебниците по историја, литература и сл. Тогаш на колегите им предложив да објавиме учебник со наслов „Забранет учебник по литература“, но тие не се согласија. Од Министерството им ветија нови договори за други учебни помагала. Затоа јас си ги зедов моите 110 страници, посветени на Ботев, Вазов, Алеко Константинов и на Кирил Христов, и ги објавив како „Отфрлени страници“. Ефектот беше голем, а колегите долго време жалеа за пропуштената шанса со издавањето на целиот учебник. Така, мојот сегашен предлог до сегашната редакција на Македонската енциклопедија е, во недостиг на друга можност, да се појави пред читателите, да ја издадат под наслов „Забранета македонска енциклопедија“. Сигурен сум дека ефектот и ехото ќе бидат исклучителни. И ќе ги надминат македонските граници. Ако лидерите на македонските Албанци можеме да ги карактеризираме како туѓи (тие самите држат до тоа) херостратовци, а тие од МАНУ како суетни плашливци. Каква определба да дадеме за домашната фауна, во која македонската енциклопедија предизвика од грчеви во стомакот до парализаторски грчеви? Видливо е дека голем дел од нив, кои се против енциклопедијата, се изјаснуваат и против македонското античко минато. Покажаните мотиви се различни, но суштината им е иста. Тие луѓе без разлика дали се политичари, новинари, научници и друго, слично на Херострат сакаат слава без оглед на цената. Моментната слава и личниот интерес се призмата преку која ја оценуваат не само денешната политика туку и македонската историја. Александар и македонската антика ги плашат бидејќи во тогашна Македонија имало јасни правила. Толерантност, но, исто така, и дисциплина. Точно се знаело какви биле правата на Македонците, на наемниците Грци и Тракијци, подоцна на Персијците и на другите народи во империјата. Освен тоа, за разлика од денес „насекаде ќе се забележи јасната свест на Македонците дека се еден народ за самите себе, кој како таков, има мисија да добие слава и сила во светот“ пишува најдобриот познавач на историјата на елинизмот - Корест. Подоцна дел од Македонците се елинизирани, уште подоцна византизирани. Во средните векови се мешаат Бугари, Срби, Турци и хаосот почнува да царува не само во Македонија туку и на целиот Балкански Полуостров. На денешните домашни херостратовци тој хаос многу им се допаѓа бидејќи преку лична корист еднаш можат да ги подметнат грчките интереси во Македонија, друг пат - да го разменат македонското достоинство за бугарски пасош. Херостратовците наоѓаат благодарни извори и за своите најпеколни дејства. Тргањето на вината од албанскиот тероризам во 2001 година за нив е висок хуман акт. Одновото пишување на македонската историја во корист на соседите за нив е белег на нова „вредносна ориентација“. Во електронските форуми анонимни идиоти се потпишуваат како „Македонец во ЕУ“, „Културен Балканец“, „Цивилизиран Македонец“ и слично, што ќе рече, со помпезни самоопределби сакаат да го сокријат своето незнаење и простотија. Овие денови познатиот чешки уметник Давид Черни, кој на почетокот на годината ја направи смешна целата бугарска политичка елита, имаше свое второ успешно деби. Ќе потсетам дека во неговото дело во Брисел посветено на државите што се членки на ЕУ, Черни Бугарија ја претстави како „тоалет“ („нужник“). Цела пролет бугарските медиуми го пцуеја авторот, а политичарите, на чело со претседателот Прванов, влегоа во улогата на херостратовци и бараа да биде уништена инсталацијата. По свое, Европејците се смееја на бугарските реакции. На крајот, Черни се смилостиви и го покри „тоалетот“ со црн партал, со што симболично ја погреба Бугарија. Нов резил и нова смеа во Европа. На 10 октомври црниот партал дојде во Пловдив за да учествува на изложбата „Европското искуство 20 години по железната завеса“. Откако разбра дека Черни е меѓу поканетите 33 европски творци да ја отворат изложбата, градоначалникот на Пловдив издаде писмена заповед: „Забранувам Давид Черни да биде пуштен на територијата на која и да е општина во Пловдив“. И испрати обезбедувачи на општинската полиција да ја чуваат изложбата. Черни е светски познат творец, а пловдивскиот градоначалник - анонимен шовинист. Кога друг пат ќе му се посреќи да се јави во улогата на Херострат? И не го пропушти случајот да го разгласи своето име дури и по цена на дипломатски скандал. Некои политичари и медиуми го поддржаа и бугарската простотија одново стана вест во Европа. Истовремено и една друга простотија, која почна пролетва, имаше свој финиш. Станува збор за романот на германската писателка Сибиле Левичаров, кој ја доби наградата на годинашниот Саем на книгата во Лајпциг. Таткото на Сибиле емигрирал од Бугарија во Германија во 1945 година, а романот „Апостол“ многу реалистично и извонредно критички ја опишува бугарската сегашност. Сите бугарски медиуми, без исклучок, се нафрлија жестоко на авторката затоа што, за разлика од некогашниот Херострат, неговите денешни следбеници веќе се организираат во хајки. Бугарските хистерии, нормално, не и пречеа на книгата да стане европски бестселер. Досега е издадена во четири држави, а во моментов се преведува во уште седум. Се надевам наскоро дека ќе се појави и на македонки јазик. Минатата недела во Институтот Гете се случи софиската промоција. Едно појаснување. Цела Бугарија ја исплука Левичаров, а повеќе од 20 бугарски издавачи се бореа за авторските права. Отидов на промоцијата од љубопитство за да видам до кој степен, не простаците, туку интелектуалците можат да ги разберат посланијата на авторката. Подвлекувам, во салата беа универзитетски професори, писатели, и преведувачи од германски. И покрај тоа, со два-три исклучока, избувна огромен вулкан од незнаење и директни клевети. Добро што Левичаров не знае (доколку знае покажува вонземска ладнокрвност) бугарски јазик. А книгата, навистина, е неверојатна. Не затоа што го критикува бугарскиот бит и нарав, историја и култура. Туку затоа што слично на уметникот Черни, го разоткрива безизлезот пред Бугарија, генетската и духовна обременетост на нејзините граѓани. Левичаров бескомпромисно ја опишува и духовната криза на светот, беспоштедна е и кон Германија. Но, ако во делото на Черни и во романот на Левичаров цела Европа се деградира, Бугарија е врвот на таа агонија. На промоцијата еден бугарски културолог тажно кажа: „Проблемот е што така сме кодирани. Ништо не може да се промени“. Уште побеспомошни се херостратовците.

 

[@cool@]

Мицов: Црвени линии за македонскиот јазик и кон Бугарија

среда, 20 јуни 2012, 17:30

Македонија да постави црвени линии со Бугарија во однос на негирањето на Македонскиот јазик и идентитет. Ваквата теза на познатиот универзитетски професор и публицист од Бугарија, Стефан Влахов Мицов ги подели мислењата на лингвистите.

- Малку се потценуваат односите со Бугарија, Бугарија не е помалку опасна отколку Грција. Со секој кој нема став или не ви го кажува отворено, со него секогаш ќе имате потешки проблеми - вели Влахов.

Светските лингвисти и македонисти се жалат оти дражавата ги игнорира и наместо да се создаваат кадри кои ќе продолжат да се занимаваат со македонското прашања во иднина, бранејќи го она што е исконско, им ја сечат гранката на која седат.

Македонскиот јазик треба да го сочуваме, пред се за себе, велат македонистите во рамки на Научната конференција посветена на македонскиот јазик и неговото прашање во Охрид

http://www.vesti.alfa.mk/default.aspx?mId=36&egId=6&eventId=51309

 

[глагол]

Политикологот Стефан Влахов-Мицов, кој гостуваше на дебатната емисија во телевизијата „АлсатМ“, беше испровоциран од страна на водителката како и од некои од гостите, по што ја напушти емисијата.

- Се наоѓаме во Република Македонија, сакам да ми се зборува на официјалниот јазик во Република Македонија. Станува збор за почит, тука има двајца претставници Македонци, а нив треба да им се зборува на македонски јазик. Ќе имаме проблем со комуникацијата од тој аспект – рече Мицов на почетокот од гостувањето во дебатната емисија.

Сепак, на Мицов не му беше овозможено да ги добие прашањата на македонски јазик, по што настана расправија, по која политикологот демонстративно ја напушти емисијата.

 

[puno]

Нема да престанат овие на овој начин да манипулираат, ама до кога бе......

 

[Roy Fokker]

Нема да престанат овие на овој начин да манипулираат, ама до кога бе......

објасни,кои се тие овие и на кој начин манипулираат,која им е целта на манипулацијата и дај сенс на мислењето што го постави во темава

 

[puno]

објасни,кои се тие овие и на кој начин манипулираат,која им е целта на манипулацијата и дај сенс на мислењето што го постави во темава

Па смрди ова Дуи и Дпмне да добиваат политички поени, пред избори.

 

[Roy Fokker]

Па смрди ова Дуи и Дпмне да добиваат политички поени, пред избори.

и мене ми смрди ова на добивање политички поени на карта на национализам да потврдам........ермирчето многу голем патриот излезе што му рече да излези гостинот ако не сака да добива прашања на албански........

 

[puno]

и мене ми смрди ова на добивање политички поени на карта на национализам да потврдам........ермирчето многу голем патриот излезе што му рече да излези гостинот ако не сака да добива прашања на албански........

Колку што се сеќавам и Груевски на истава емисија присуствуваше со слушалки, уште колку други, но на овој му текна дека му пречи...