Македонија и Македонците

  • Креатор на темата Креатор на темата @cool@
  • Време на започнување Време на започнување
Во март 1881 година привремената Влада на Македонија објавила Манифест испратен (со Протоколарното решение на Македонското национално собрание) до дипломатските претставници на големите сили. Во Манифестот се барало признавање правото и на македонскиот народ, како историски народ со богато и славно минато кој оставил траен белег во цивилизацијата на човештвото, да ја возобнови својата државност. Привремената влада апелирала и до прогресивното јавно мислење, до сите «слободољубиви луѓе, со благородни срца», да му притекнат на помош на македонскиот народ во неговата борба за слобода. Со Манифестот привремената Влада на Македонија повикувала, пред опасноста татковината да биде распарчена од агресивните «околни народи», «гробари на големата и славна татковина» сите народни сили да се обединат под знамето на «единствена и обединета Македонија.., како единствен национален симбол» Бидејќи, само со единство можело да се смета да се извојува сопствената слобода, «тоа скапо наследство на народите». И со тоа да се обезбеди спасот на татковината. Владата предупредувала на опасноста од делба на Македонија и ново ропство што трајно ќе го спречело возобновувањето на македонската држава . Големите европски сили, и покај силната нивна поларизиранот, биле против создавањето нова држава на територијата од посебна стратегиска важност за сите нив, каква што во тоа време била Македонија. Затоа нивната главна грижа била и останувала да не допуштат било која од големите европски држави да воспостави свое предоминантно влијание. Во тој однос посебно се експонирале двете, «непосредно заинтересирани» големи сили Австро-Унгарија и Русија .Во 1881 година тие, заедно со Германија со тајниот трицарски договор од 18 јуни, се обврзале да гарантираат заштита за Македонија од евентуална агресија од Бугарија .А исто така и од Србија. Српскиот крал Милан за време на неговата посета на Виена во август 1882 година, бил предупреден за посебниот интерес на Австро-Унгарија Србија да се откаже од секаков план по однос на Македонија .
Пред крајот на 80-те години била обновени активностите за актуелизирање на македонското прашање на европската дипломатската сцена. Видни македонски личности се превзеле акции за придобивање на дипломатиите на големите сили. Кон крајот на јули истата 1887 година Наум Евро и Коста Групче упатиле апел до дипломатските претставници на големите европски држави во Цариград да ја признаат посебноста на македонскиот народ и да се застапат кај владата на Османлиската држава за разрешување на македонското прашање со давање посебен статус на Македонија во рамките на самата држава. Од европските сили барале заштита за Македонија која, «поради важноста на својата географска и стратегиска положба», станала објект на претензии агресивните соседни балкански држави. При тоа укажувале дека претендентите не барале сретства за остварување на своите претензии. Како и дека за Македонија подготвувале «застрашувачка катастрофа», што едновремено претставувала директна закана не само за мирот на Балкан туку и за европскиот мир. Барале интервенција на силите «за да се искоренат таквите илузии на речените (балкански) државички». Предупредувајќи при тоа дека «никој нема право да претендира на Македонија. Таа им останува на Македонците»
 
Во средината на јули 1888 година еден друг познат македонски национален деец, на прославата на 900-та годишнина од покрстувањето на рускиот народ во Киев, настапил со барање руските политички фактори и руската општественост да се ангажираат за решавање на македонското прашање. Во поздравната реч апелирал, во името на словенската солидарност словенска Русија да ја ослободи поробена Македонија. Изјавувајќи при тоа дека «македонскиот словенски народ» својата «најголема надеж» за избавување ја гледа во велика Русија. Дека верува и очекува Русија, која «ги спаси Грција и Србија, ги избави Романија и словенска Бугарија, еден ден ќе го спаси и македонскиот роб, подарувајќи му слобода» .
Меѓутоа, официјална Русија и тогаш, како и пред тоа. останала доследела на политика на неменување постојната состојба на Балканост и за одржување на територијалното статускво, следствено за останување на Македонија под власта на Османлиската држава.
Во 1894 година, македонското национално гласило «Лоза» повикуваше на единство на сите Македонци и дејствување во два правци: систематска борба против режимот на Османлиската држава и исто така систематска дејност со која што ќе се покаже «пред целиот надворешен свет» тешката положба во Македонија и «одново ќе го постави македонското прашање на зелената маса». И дека само тогаш и само така било можно да се натераат големите сили да извршат притисок на Османлиската држава да ги спроведе реформите пропишани со чл. 23 од Берлинскиот договор.
Европската дипломатија стравувала за можен непредвидлив развој на настаните на Балканот по се посилно манифестиран стремеж на македонскиот народ за слобода и своја државност. Во мај 1895 година германскиот вршител на работите во Цариград, грофот Хенкел фон Донерсмарк, во својот доверлив извештај, го известувал државниот канцелар во Берлин дека «сремежите на Македонците за политичка автономија добија заканувачка форма» за владта на Османлиската држава. Како и дека Македонците своето барање го засновуваа на чл. 23 од Берлинскиот договор. Евидентно со цел пред меѓународниот фактор да се потенцира легитимитетот на барањата. Истиот известувал за растечко незадоволство и за реална опасност незадоволството да ескалира и да дојде до «крвави и фатални нереди» .Потврда за тоа било и пишувањето на македонскиот весник «Револуција», орган на македонските социјалдемократи, револуционери, на крајот од јуни 1895 година, за неминовноста од оружена сенародна борба за ослободување, за независна Македонска република. Како и дека «oслободувањето на Македонија е дело на самите Македонци». А најостро се осудувале сите оние Македонци кои очекувале ослободување на Македонија од големите европски држави, односно, од «разни цареви, па биле тие руски, австриски или други» .Други македонски интелектуалци, ценејќи ги реалните можности при постојната меѓународна положба, и натаму сметале дека Македонија може да се ослободи и да се здобие со своја државност со војната на големите сили. Затоа било потребно да се дејствува не само пред официелните фактори на тие држави туку и на придобивање на демократското јавно мислење.
 
Во таа насока во 1896 година дејствувал во Париз македонскиот публицист Пол Аргиријадес. Пишувал дека опстанокот на Османлиската држава на Балканот бил несигурен и дека «треба, во догледно време, Македонија да добие своја независност, како што ја добија Грција, Романија, Србија и Бугарија». И дека независна македонска држава ќе ги има сите услови за брз развиток и изградување во современа просперитена држава. Аргиријадес бил категоричен дека на Македонија, «по нејзиното ослободување од турското ропство, Македонците.., ќе и дадат институции сообразно со политичкиот и социјалниот прогрес на времето» .Македонско прашање се позабележливо добивало гласност во европските центри. Во почетокот на 1897 година влијателниот лондонски весник «Тајмс» пишувал за гледањето на Вилијам Гладстон за положбата на Македонија и македонското прашање. Тој ги осуди стремежите на малите балкански држави «за присвојување туѓи територии» и се застапувал за «Македонија на Македонците, како што е Бугарија на Бугарите и Србија на Србите» . Но, не довело до промена на ставот на големите сили од кои зависело разрешувањето на македонското прашање.
Експлицитна потврда за тоа дале настаните во Македонија од крајот на истата и почетокот на 1898 година, познати како Виничка афера ,кога била разоткрина мрежата на тајната Македонска Револуционерна Организација односно постоењето масовно тајно национално¬ослободително движење. Откривањето постоење на едно такво движење во Македонија било примено со големо изненадување од Русија и другите сили. За сите нив постоењето на организирано револуционерно¬ослободително движење во Македонија претставувало директна закана за мирот и постојниот поредок во регионот. Особено загрижени биле двете големи сили, непосредно заинтересирани за Балканот, Русија и Австро-Унгарија кои во 1897 година склучиле посебен договор за зачувување на постојното статус-кво на Полуостровот .Нивните дипломатски претставници во Македонија постапувајќи по инструкциите од своите влади ја подржувале владата на Османлиската држава за брзо воспоставување редот во Македонија, а тероризирано македонско население очекувало нивна заштита.
 
Во времето на најжестоките прогони и масовни насилства од полициските и единиците на војската македонското население заштита барало од рускиот конзул во Скопје. Конзулот Лисевич не покажал ниту елементарна хуманост а уште помалку волја да интервенира за заштита. При тоа не се работело само за спроведување на руската официелна политика туку и за негов личен непријателски однос спрема македонското национално револуционерно движење и македонското ослободително дело. Тоа се потврдува во еден извештај на австро-унгарскиот конзул кој во Виена известувал за незадоволство на македонското население поради «многу студениот однос на рускиот (и српскиот) конзул во Скопје во време на жестоките прогони» .Подоцна, против својата волја, само затоа што дипломатските претставници на другите големи сили покажале нагласена хуманитарна ангажираност, рускиот конзул неколкупати интервенирал кај скопскиот валија по поплаките од семејствата на затворените Македонци измачувани во тамошнит затвор .Новиот конзул во Скопје Машков, кој на таа должност дошол од Белград ,имал уште понагласен непријателски однос. Затоа македонските барања за заштита биле испраќани до руската амбасада во Цариград. На добиеното барање од амбасадата за податоци и мислење за жалбите од семејствата на осудените македонски револуционери, конзулот Машков во својот одговор молел амбасадата «да не се застапува за (нивно) помилување». Со образложение дека тоа ќе ги охрабрело «неказнето, повторно да се впуштат во слични авантури, а положбата во Македонија и без тоа била ровита» .Таквиот отворено непријателски однос на рускиот конзул спрема македонското ослободително дело бил примен со посебно задоволство од српскиот дипломатски претставник во Скопје. Кутовиќ известил во Белград дека Машков со својот став «им правел услуга на сите што сакале да се одложи решавањето на македонското прашање» .А тоа подразбирало пред се на Србија.
Русија и Австро-Унгарија останувале доследни на политиката за одржвање постојната положба во Македонија. Во март 1898 година, поради се поотвореното манифестирање на претензии спрема Македонија, на владата на Кнежеството Бугарија истовремено и предале нота со којашто и препорачувале најголема воздржаност од мешање во работите на Македонија и барале да ги растури комитетите формирани за организирање бугарска пропаганда во отоманската провинција.
Во почетокот на 1899 година Централниот македонски комитет во Женева, објавил «Апелот за заштита на човечката совест, правдата, мирот и човечноста», за подршка на праведните стремежи на македонскиот народ за ослободување од тиранскиот режим на Османлиската држава, со којшто побудил интересот на дел од европската прогресивна јавност за Македонија и македонското прашање. Централниот македонски комитет во Женева, во својство на легитимен претставник пред европската јавност ги претставил «оправданите желби и политички барања» на македонскиот народ: радикални реформи и конституирање на Македонија како автономна држава, «со Солун како главен град» .При тоа била потенцирана надежта дека «Европа ќе го сврти своето внимание кон судбината на Македонија» .
Во тоа време во Македонија сеуште се гаеле надежи словенска Русија да се ангажира за ослободувањето на Македонија. Тоа верување се засновувало на општо извесниот историски факт дека Русија се изборила за ослободувањето на сите останати православни и словенски народи (Грците, Србите, Црногорците, Бугарите) од власта на Османлиската држава и за создавањето на нивните држави. Во 1899 година следувало ново обраќање од Македонија до рускиот император со кое се барало Русија да се ангажира за ослободување на Македонија (.Меѓутоа, Русија останала доследна на превземената обврска од договорот со Австро-Унгарија од 1897 година за зачувувањето на статус-квото на Балканот .Русија, како и на другите големи сили, во својата политика спрема Македонија и македонското прашање не се раководела според принципите за право и правичност туку, исклучиво, од потребите за на нејзините стратегиски интереси на Балканот и во поширокиот регион, во контекстот на глобалните односи со другите големи сили.
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom