Ами, темава ко шо ја читам неколку страни наназад е станата препуцавање до немајкаде, а не истакнување свое мислење.
Членките убедуваат за тоа како тие ќе се добри совесни мајки, делат совети прекрасни, демек абу бабу, а овие членовиве и тие истото та истото, како не ќе ги оставаат децата на жените, затоа што се курви, и пак абу бабу.
Поента некоја нема.
Она што сакам посебно да го потенцирам е следново.
детето кај мајката се разбира!
А ова е обичен пример на она за кое раскажував погоре. Од вакви коментари почнувам да го барам оној емотиконон со чоечено кај што повраќа, ама не можам да го најдам, а порано ко да го имаше, али не е битно.
И повеќето мислења од некои членови кои немаат ни адекватни допирни точки со темава, мислат дека разводот се случува така во еден момент. Демек, не оди работава и развод е ај, така ова се дешават во еден ден, му текнало на еден од двата родители и после ебање нема каење.
Колку глупаво, па развод, тоа не се случува преку ноќ. Поминуваат месеци, години некогаш за шанси за спасување на бракот. Па истрауматизирани деца. Па нормално е тоа, јебига, ни тој што е со двајца родители не му е баш розово. Кога доаѓа до тоа едниот родител да заебе, точно се знае кој заебал.
Затоа што ако си мало детенце додека твоите се разведуваат, таткото ќе вели - мајката е крива, мајката ќе вели - таткото е крив, и така одат тие работи, затоа детето е истрауматизирано.
Но не е во секои случаи така, некогаш точно се знае кој е крив макар и да си бебенце. А тој што точно знае дека е крив ги поминува тие судски процеси колку да испадне дека се борел демек, а не дека стварно ги сака децата покрај себе.
Не мора да значи дека одат кај родителот со појака финансиска состојба.
Видете, кај нашиов правен систем постојат многу дупки. Некогаш финтата е во тоа кој родител повеќе ќе се снајде да добие поени кај правните лица.
А најмногу се нервирам кога се спомне тоа, демек разведени родители, и те гледаат после ко да не им си јасен нешто. А децата при развод не се прашуваат кај кој родител сакаат, туку се прашуваат какво семејство сакаат, и ќе ти дадат еден лист празен и да нацрташ, ти нормално ќе си ги нацрташ мама, тато, бато и куќата во позадина, а на предна страна ќе нацрташ трева порасната едно метро.
Али кај е среќата таму, и да не се гледаш со другиот родител, мање више битно, ако си среќен само со едниот зошто да се трауматизираш да го гледаш другиот? Кај нас е тоа чудна работа, некако во менталитетот е да се мисли дека нормално семејство е тоа кај што ги има двата родители. Не мора да значи, тоа е само плитко размислување на некои пилиштарчиња кои како мали си играле со коцки и се тркале со количиња.
