Не би помислил дека би отворил тема за ова,ама јебига се иди ви животов.
19 години,со голема амбиција за животот.Требаше оваа година да почнам на факултет како сите нормални деца од генерацијата,ама се случија пресврти во животов и не ми се верува колку многу можи една година да те смени како личност генерално.Главно ја отварам темава за да добијам совет од некој постар,да ме насочи/посочи кон нешто позитивно оти искрено не ми е баш најдобро моментално.
Пред неколку месеци,татко ми направи сообраќајка,беше кома еден месец.Се разбуди,се опорави за неколку месеци,но искрено има патено од друга болест (рак),и човекот е едноставно половина човек,во обзир колку операции на него се извшрени,колку има претрпено физички/психички поради домашни проблеми итн.По 3 месеци се случи развод помеѓу домашниве,се разведоја.Работев во меѓувреме како келнер,исто како и минатите години (прилично од 16 години до 19 години ги искористував летните распусти да работам,домашните немаа многу и мораше сам да заработам за да си купам нешто).Летово завршив со работа,требаше на факс да почнам.Што е најлошо,мајка ми вети дека ќе ми помогни на факс финансиски (во меѓувреме се премажи за 1 месец после разводот),и јас си реков океј,супер.Сам си платив на факс трошоците што беа и ме фати 10к првиот семестар.Сам си купував алишта,се што ми беше потребно бидеќи работев парно 4 месеци откако завршив средно.На крај испаѓа,дека уствари НЕ МОЖЕ да ми помогне финансиски бидеќи и таа самата немала пари (дур бев на работа летово,мајка ми не штедела ни денар од парите,сето вложено за нејзина корист за купување на алишта,шминки и тн).Long story short,ни баби,ни дедовци,ни мајка ни никој не сакаше да ми помогни за да заминам на факс,и до ден денес плукам по истите луѓе со кои сум род.Џабе фрлив пари за партиципација,џабе вложив пари и сега на крај останувам да ги гледам другите како водат студентски живот и искрено имам љубомора кон тоа.Зошто и јас да не просперирам ?..
Моментално сум broke as fuck,барам работа во угостителство и искрено на овие 19 години,не знам кај сум ни што да правам со животот.Мислам да барам посредници за Германија,исто се мислам да работам на брод,да одам воен рок.Англиски ми е прилично усовршен јазик со фактот дека го научив сам како помал.
Морав негде да го напишам ова,бидеќи до курцу ми е дојдено..
19 години,со голема амбиција за животот.Требаше оваа година да почнам на факултет како сите нормални деца од генерацијата,ама се случија пресврти во животов и не ми се верува колку многу можи една година да те смени како личност генерално.Главно ја отварам темава за да добијам совет од некој постар,да ме насочи/посочи кон нешто позитивно оти искрено не ми е баш најдобро моментално.
Пред неколку месеци,татко ми направи сообраќајка,беше кома еден месец.Се разбуди,се опорави за неколку месеци,но искрено има патено од друга болест (рак),и човекот е едноставно половина човек,во обзир колку операции на него се извшрени,колку има претрпено физички/психички поради домашни проблеми итн.По 3 месеци се случи развод помеѓу домашниве,се разведоја.Работев во меѓувреме како келнер,исто како и минатите години (прилично од 16 години до 19 години ги искористував летните распусти да работам,домашните немаа многу и мораше сам да заработам за да си купам нешто).Летово завршив со работа,требаше на факс да почнам.Што е најлошо,мајка ми вети дека ќе ми помогни на факс финансиски (во меѓувреме се премажи за 1 месец после разводот),и јас си реков океј,супер.Сам си платив на факс трошоците што беа и ме фати 10к првиот семестар.Сам си купував алишта,се што ми беше потребно бидеќи работев парно 4 месеци откако завршив средно.На крај испаѓа,дека уствари НЕ МОЖЕ да ми помогне финансиски бидеќи и таа самата немала пари (дур бев на работа летово,мајка ми не штедела ни денар од парите,сето вложено за нејзина корист за купување на алишта,шминки и тн).Long story short,ни баби,ни дедовци,ни мајка ни никој не сакаше да ми помогни за да заминам на факс,и до ден денес плукам по истите луѓе со кои сум род.Џабе фрлив пари за партиципација,џабе вложив пари и сега на крај останувам да ги гледам другите како водат студентски живот и искрено имам љубомора кон тоа.Зошто и јас да не просперирам ?..
Моментално сум broke as fuck,барам работа во угостителство и искрено на овие 19 години,не знам кај сум ни што да правам со животот.Мислам да барам посредници за Германија,исто се мислам да работам на брод,да одам воен рок.Англиски ми е прилично усовршен јазик со фактот дека го научив сам како помал.
Морав негде да го напишам ова,бидеќи до курцу ми е дојдено..