Не знам кој го пишал на форумов следново:
“Царот Стефан Душан е цар од српско потекло и во нашите учебници по историја се изучува како крал на Србите и Грците.’’
Апсурдно!
Во Скопје во 1349 Стефан Душан издава свој Законик, кој, за жал, во оригинал не е зачуван, меѓутоа зачувани се само десетина преписи и само од таму добиваме информации за оваа историска личност. Душановиот законик започнува со зборовите:
"Законик на пречесниот и христољубивиот македонски цар Стефан, владетел српски, бугарски, унгарско-влашки, далматиниски, арбанашки, и на многу други региони и земји".
Вака гласат загрепскиот (хрватскиот), раваничкиот (Србија), софискиот (бугарскиот) препис на Душановиот законик.
Душановиот законик со Стефан Душан како
македонски цар ќе се најде и во книгата на Љ. Стојановиќ: "Стари српски записи и натписи", книга трета" (Белград, 1905, стр. 41).
Дури и познатата Едит Дурхам во своето дело "Висока Албанија", прво издание, отпечатено во далечната 1909 година зборува за Македонците, каде што го цитира Душановиот законик:
"Законик на Цар Душан Македонски, автократ на Србија, Бугарија, Унгарија, Влашка, ..." (Едитх Дурхам, "Хигх Албаниа" Фирст публисхед ин 1909 паге 294., бѕ Лондон Едвард Арнолсд Публисхерс то тхе Индиа Оффице 1909).
Како што можеме да видиме, Цар Душан се прогласил за македонски цар, но не затоа оти бил Македонец, туку за некој да се прогласи за цар, император во средновековието морало да ја земе круната на некое царство кое веќе претходно постоело.
А кое би било тоа царство ако не Самуиловото!
Има ли поголем доказ со кој ќе се оспори тврдењето на некои бугарски историчари дека цар Самуил бил бугарски цар?
Дури и крунисувањето во цар морало да го извршат поглавари на две различни автокефална цркви, па затоа Стефан Душан за цар го прогласуваат заедно охридскиот архиепископ и трновскиот патријарх (бугарскиот поглавар).
За жал, Цар Душан во нашите учебници по историја е претставен како цар на Србите и Грците, т.е. онака како што пропагандата на нашите соседи ни ја сервира нашата историја уште од 19 век.
Еден валиден документ од 16 век е турската историја "Хисториа Турцица", напишана од дубровчанецот Феликс Петанчиќ (1455-1517), минијатурист и управник на Будимскиот скрипториум, а пред се одличен дипломат на дворот на Матија Корвин и Владислав Втори. Феликс Петанчиќ се смета за еден од најдобрите турколози на сите времиња со својата Хисториа Турцица (се чува во општинската библиотека во Нирнберг) во која цар Душан го има претставено како
цар на Македонците и Рашканите (Србите) "Мацедонум Расианорум Цаесар" (Извор: Хисториа Турцица, Муниципал Либрарѕ ин Нуремберг (прессмарк Мс Солгер 31.2).
Понатаму, кралот Волкашин (таткото на Крали Марко) и неговиот брат Углеша во Синодиконот на бугарскиот цар Борил (Борил Сѕнодицон) од 14 век,
кралот Волкашин е претставен како македонски крал.
Инаку, од средновековието, малку поназад во годината [FONT="]1027, [/FONT]во аналите на Бари прв пат во историјата се спомнати и Власите, но и Македонците (секако не првпат!) како посебен етникум при византискиот поход врз Сицилија во 1027 година "десцендит ин Италиам цум еџерциту магно, и.е. Руссорум, Гуандалорум, Турцорум, Бургарорум, Влацхорум, Мацедонум, алиарумљуе ут цаперет Сицилиам.'" Анналес Баренсес, МГХ СС, В, 53; понатаму Македонците се уште еднаш споманти во 1041 во истиот историски извор како "несреќните Македонци".
Anno MXXVII [1027]
Hoc Anno descendit Ispochitoniti in Italiam cum exercitu magno, idest Russorum, Guandalorum, Turcorum, Burgarorum, Vlachorum, Macedonum, aliorumque, ut caperet Siciliam: et Regium restaurata est a Vulcano Catepano. Sed peccatis praepedientibus mortuus in fecundo anno Basilius Imperator: qui omnes frustra reversi sunt.
http://digilander.libero.it/sudmedioevo/annales.html#annales
Аналите на Бари се важни (кои задно со Анналес Лупи Протоспатхарии и Анонми баренсис цроникон), се признати како капитални и најважни историски извори од средновековието, пишувани во тој временски период, бидејќи спомнуваат етничка припадност на носителите на настаните, за разлика од византиските извори кои луѓето ги именувале по територијата во која живееле, најчесто тема.
Во нашата историја ќе најдете цитирани византиски "историски" извори, кои се најчесто преписи од втора, трета рака со изменети факти, а многу западни извори кои говорат за македонскиот народ често целосно се игнорираат.
