Само што ја дочитав Скриена Камера на Лидија Димковска.
Ова ми беше прва книга што ја читам од неа. Да бидам најискрен, одвај ја дочитав, петнаесет пати се мислев дали да ја оставам, приказната не води никаде, нарацијата не создава никаква слика во мојата глава, не одам подалеку со имагинација од тоа што е напишано тука, тоа е тоа, на моменти е репетитивна, другпат е здодевна, трет пат личи на некое книжевно предавање, итн.
Не знам баш многу за Лидија како автор освен дека има формално образование во областа на книжевноста и дека живее во Словенија негде таму, но ова ми личи како чисто автобиографско дело и ништо повеќе, записи од доживеани случки по белиот свет.
Она што особено ми смета кај македонски автор со формално образование е тоа што мора на секоја втора страница да потенцира дека нараторот студирал книжевност. Во „Скриена камера“ споредниот лик Едлира (или така нешто) е Албанка која што се занимава со фотографија, слика шолји со талози од кафе. Во еден миг, поетесата нешто ѝ објаснува, и оваа вели „да, тоа е дури и тавтолошки“ вака нешто, и овие ситници кај прикажување ликови ме нервираат, не верувам дека фотограф кој се занимава со фотографирање кафиња од чиста страст би зборувал со истиот јазик како ликот книжевник, односно не знам кои се шансите дека некој што не е книжевник би го искористил терминот тавтологија. Вакви некои ствари, ама да не цепидлачам, може другите книги ѝ се подобри.