Филмови, режисери, актери: Генерална дискусија

Setsuko

Модератор
Член од
29 јануари 2006
Мислења
6.487
Поени од реакции
5.963
Џ

Џонтра Волта

Гостин
The Revenant

Второ, ова е филмски класик, значи не зборам за филм за кој викаш бил добар и го забораваш после две недели. Ова е буквално филмски класик ко да речеме Once upon a time in America или Кум 1.
 
Член од
2 септември 2010
Мислења
7.148
Поени од реакции
7.515
Немој бе човеку неее. Кум и Серџо Леоне ги стави во иста реченица со овој. :place:
Once Upon a Time in America е нешто невидено, нешто кое остава без коментар. Исто и Кум.
 
Член од
26 јануари 2009
Мислења
11.568
Поени од реакции
17.968
Немој бе човеку неее. Кум и Серџо Леоне ги стави во иста реченица со овој. :place:
Once Upon a Time in America е нешто невидено, нешто кое остава без коментар. Исто и Кум.
Ахам, а кој од поновиве филмови би можел да биде филмски класик, или по дифолт се е срање од седумдесдруга наваму?
 
Член од
2 септември 2010
Мислења
7.148
Поени од реакции
7.515
Ахам, а кој од поновиве филмови би можел да биде филмски класик, или по дифолт се е срање од седумдесдруга наваму?
Не реков дека е се срање, ама со тие филмови никој не може да се мери, од овие поновиве 2010 па навака.
 

Setsuko

Модератор
Член од
29 јануари 2006
Мислења
6.487
Поени од реакции
5.963
Да.
И замисли, тоа го пишува уште во втората реченица од текстот!?
А јас као не го прочитав текстот пред да прашам?

Не е наведено во правила за рецензија. Можам сериите да ги симнам од торент и да ги изгледам па да пратам текстови. Со неопходно алудирам на тоа дали такви рецензии би се земале предвид.
 
Член од
2 септември 2010
Мислења
7.148
Поени од реакции
7.515
Birdman, True Grit, War Horse, 12 Years a Slave, The Turin Horse, Leviathan.
Јас ова ќе го сфатам како заебанција. Бидејќи мислење каде Birdman и 12 Years a Slave се рамнат со Godfather i Once Upon a Time in America не е сериозно.
True Grit е одличен филм, ама тој со Џон Вејн. Сепак, далеку од тие две ремек дела.
 
D

Daedalus

Гостин
Јас ова ќе го сфатам како заебанција. Бидејќи мислење каде Birdman и 12 Years a Slave се рамнат со Godfather i Once Upon a Time in America не е сериозно.
True Grit е одличен филм, ама тој со Џон Вејн. Сепак, далеку од тие две ремек дела.
Има повише призми низ кои можеш да ја доживуваш уметноста. Што мислиш, дали да се рамња шољата на Дишам со Мона Лиза е заебанција? Или возовите на Рајх со Моцарт?

Духот на времињата носи нови аспекти у начинот на кој се творат ремек делата.
 
Член од
10 октомври 2011
Мислења
6.098
Поени од реакции
9.903
Стварно некои претеруваат со тоа како немало добри филмови. Ова не се рамни со она и слично. Зошто мора да ги рамните филмовите? Демек ако му ставиш 10 на Кум, не можеш да му ставиш и на еден Birdman?
Јас филмовите ги ценам според тоа дали ја пренеле правата емоција, а не дали се од 19ти век или 28ми.
И дај уживајте малку во филмовите, наместо да бистрите води. Кој што сака нека гледа.
 
D

Daedalus

Гостин
У задњо време, ме мрзи да се објаснуем на долго и на широко али ајде, ќе потрошам време за подолг пост пошто муабетов вреди да се напраи за сите пари, па кој сака нека чита.

Овој елитизам во уметноста не е ништо ново и најчесто доаѓа или од луѓе кои плитко ја разбираат или од луѓе кои немаат доволно познавања за уметноста и историјата на истата ама им тече самодоверба од уши.
Муабетов ме потсеќа на една ситуација у која другарка ми кажуеше како денешната уметност е срање и слики со црни квадратчиња на бела позадина, се продаваат за милиони, а не се ни блиску до ремек дела како Мона Лиза (пустата, само тоа и го знаеше). Има доста примери низ историјата кога напувани академици и уметнички критичари, мрчеле за нешто што тогаш било у зачеток како правец.
Кога се појавиле Реј, Ернст, Дишам и слични великани кои денес ги учат по историја на уметност, тогашните критичари ги сметале за ходајуча шега и неспоредливо полоши од историските великани како Гог, Гоген, Дега, Моне, Мане и кој ти кур знам таму. Комично е што со истото срање се соочувале и Гог, Гоген и остала багра кога нивниот импресионизам (патем погрдно име дадено од тогашните критичари поради тоа што сликите им се состоеле од бои без линии кои ги одделуваат објектите у просторот, нешто што обично другите академски сликари го користеле како мапа (импресијата со бои) пред да ја довршат сликата со тоа што ќе нацртаат линии, а тие мапи се нарекувале импресии. По ова установено академско правило, цртале тогаш популарни сликари посебно реалистите ко Констабл и сите антиромантичари у тој период, неокласичарите пред нив и така уназад) бил исмеван од Ојле и Дојле.

Дадаизмот на пример, довел до промена на парадигмата за тоа што е уметност и како уметноста треба да биде перцепирана, како и до поставување на клучното прашање, а тоа е функцијата на уметноста во општеството, формата во која е претставувана и пред се', субјективниот критериум за тоа што е уметност, а што не кој се менува низ времињата. Што е ремек дело, а што не?

Истиот елитизам се јавува и во филмската уметност, музиката и така натаму. Авангардата отсекогаш била серена од традиционалниот и конзервативен (ова нека биде сфатено во контекст на уметноста) ум, ако продужам да давам примери кога тоа се дешавало у музиката, литературата и тако даље, ќе треба да пишуем 100 страни.

Од иста призма може да се гледа глорифицирањето на легендарни филмови наспроти новото срање кое излага, најчесто од ликови кои се релативно плитки кога станува збор за разбирање на филмската уметност. За некој којшто ја прати оваа сцена подлабоко, јасно е дека филмот е флуидна материја која се менува со времињата, моменталните проблеми во општеството, економската, политичката атмосфера и така натаму. Се менува и текот, наративот и динамиката со која се творат филмовите. Да зеам ја сеа Ерјсерхед на Линч да го споредувам со Анфоргивен на Клинт Иствуд, треба да сум комплетно луд бидејќи станува збор за подеднакво добри уметнички дела (ултимативно според моите критериуми), ама на различен начин, со различна намена и во различни димензии на постоење у случајов, ебате.

Брдмен е на пример ненормално добро уметничко дело, филмиште, тоа мексиканско гомно (има нешто у тие Мексиканци со име Алехандро) успеало да продре во милион различни теми, психолошки елементи, апстрактни социјални концепти, па напраил некоја опака динамика со нешто лудо од сценографија, допрел до некои тешки шопенхауерови егзистенцијални дилеми, се мучел мексикански и мушки да бутне душа у тие 2 саата подвижна слика и тоа го напраил со успех на ниво на Чанкинг Експрес, за да дојде некој со комплетно површно разбирање за работите и со нос дигнат у небо, онаа празна незаслужена самодоверба што опаѓа со времето како што човек набива мудрост низ животот и сфаќа колку малце разбира, ама е карактеристична за недоучени квазиексперти, и тука објаснуе како е тоа невозможно, срање како Брдмен, да се споредува со големиот Кум, сигурно тука за да не испадне покус, ќе ги спомне и Ситизен Кејн, Рејџинг Бул и Казабланка. Ја неам ништо против тие филмови, тие филмови стварно се ремек дела, во своето време, во било кое време... Тоа што не можам да го поднесам, се луѓе кои ја спамаат социјалната меметика за "легендарните дела" пошто тоа ги прави кул, тоа им ја крева самодовербата, тоа го чуле/прочитале од некој авторитет и го повторуваат како папагали.
Тие луѓе, никогаш нема да може комплетно да продрат во уметноста и да ја разберат темелно, све додека гледаат еднострано и статично на работите.
 
Член од
2 септември 2010
Мислења
7.148
Поени од реакции
7.515
У задњо време, ме мрзи да се објаснуем на долго и на широко али ајде, ќе потрошам време за подолг пост пошто муабетов вреди да се напраи за сите пари, па кој сака нека чита.

Овој елитизам во уметноста не е ништо ново и најчесто доаѓа или од луѓе кои плитко ја разбираат или од луѓе кои немаат доволно познавања за уметноста и историјата на истата ама им тече самодоверба од уши.
Муабетов ме потсеќа на една ситуација у која другарка ми кажуеше како денешната уметност е срање и слики со црни квадратчиња на бела позадина, се продаваат за милиони, а не се ни блиску до ремек дела како Мона Лиза (пустата, само тоа и го знаеше). Има доста примери низ историјата кога напувани академици и уметнички критичари, мрчеле за нешто што тогаш било у зачеток како правец.
Кога се појавиле Реј, Ернст, Дишам и слични великани кои денес ги учат по историја на уметност, тогашните критичари ги сметале за ходајуча шега и неспоредливо полоши од историските великани како Гог, Гоген, Дега, Моне, Мане и кој ти кур знам таму. Комично е што со истото срање се соочувале и Гог, Гоген и остала багра кога нивниот импресионизам (патем погрдно име дадено од тогашните критичари поради тоа што сликите им се состоеле од бои без линии кои ги одделуваат објектите у просторот, нешто што обично другите академски сликари го користеле како мапа (импресијата со бои) пред да ја довршат сликата со тоа што ќе нацртаат линии, а тие мапи се нарекувале импресии. По ова установено академско правило, цртале тогаш популарни сликари посебно реалистите ко Констабл и сите антиромантичари у тој период, неокласичарите пред нив и така уназад) бил исмеван од Ојле и Дојле.

Дадаизмот на пример, довел до промена на парадигмата за тоа што е уметност и како уметноста треба да биде перцепирана, како и до поставување на клучното прашање, а тоа е функцијата на уметноста во општеството, формата во која е претставувана и пред се', субјективниот критериум за тоа што е уметност, а што не кој се менува низ времињата. Што е ремек дело, а што не?

Истиот елитизам се јавува и во филмската уметност, музиката и така натаму. Авангардата отсекогаш била серена од традиционалниот и конзервативен (ова нека биде сфатено во контекст на уметноста) ум, ако продужам да давам примери кога тоа се дешавало у музиката, литературата и тако даље, ќе треба да пишуем 100 страни.

Од иста призма може да се гледа глорифицирањето на легендарни филмови наспроти новото срање кое излага, најчесто од ликови кои се релативно плитки кога станува збор за разбирање на филмската уметност. За некој којшто ја прати оваа сцена подлабоко, јасно е дека филмот е флуидна материја која се менува со времињата, моменталните проблеми во општеството, економската, политичката атмосфера и така натаму. Се менува и текот, наративот и динамиката со која се творат филмовите. Да зеам ја сеа Ерјсерхед на Линч да го споредувам со Анфоргивен на Клинт Иствуд, треба да сум комплетно луд бидејќи станува збор за подеднакво добри уметнички дела (ултимативно според моите критериуми), ама на различен начин, со различна намена и во различни димензии на постоење у случајов, ебате.

Брдмен е на пример ненормално добро уметничко дело, филмиште, тоа мексиканско гомно (има нешто у тие Мексиканци со име Алехандро) успеало да продре во милион различни теми, психолошки елементи, апстрактни социјални концепти, па напраил некоја опака динамика со нешто лудо од сценографија, допрел до некои тешки шопенхауерови егзистенцијални дилеми, се мучел мексикански и мушки да бутне душа у тие 2 саата подвижна слика и тоа го напраил со успех на ниво на Чанкинг Експрес, за да дојде некој со комплетно површно разбирање за работите и со нос дигнат у небо, онаа празна незаслужена самодоверба што опаѓа со времето како што човек набива мудрост низ животот и сфаќа колку малце разбира, ама е карактеристична за недоучени квазиексперти, и тука објаснуе како е тоа невозможно, срање како Брдмен, да се споредува со големиот Кум, сигурно тука за да не испадне покус, ќе ги спомне и Ситизен Кејн, Рејџинг Бул и Казабланка. Ја неам ништо против тие филмови, тие филмови стварно се ремек дела, во своето време, во било кое време... Тоа што не можам да го поднесам, се луѓе кои ја спамаат социјалната меметика за "легендарните дела" пошто тоа ги прави кул, тоа им ја крева самодовербата, тоа го чуле/прочитале од некој авторитет и го повторуваат како папагали.
Тие луѓе, никогаш нема да може комплетно да продрат во уметноста и да ја разберат темелно, све додека гледаат еднострано и статично на работите.
Смири се пријателе нема потреба лекции за уметност да се држат. Знам дека Birdman ти е најдобриот филм во последниве години, ненормална емоција предизвикал, допрел до сите итн... Исто и 12 years a slave допрел до сите, па може да се смета за ремек дело и нешто невидено. Не ми е јасно дали според тоа сите филмови за робови се сметаат за ремек дела?
 

Kajgana Shop

На врв Bottom