Сега кога конечно здивнанв, може да пишем збор два, за Вардар и натпреварот.
Мислам дека комшиит ќе ме одминуваат на улица.. или ќе ме рачунаат за лудак, пошто цело друштво се деревмее ко ненормални, рипавме, урлавме навиваме..
Не може да се задржаат такви емоции во себе..
Како почнавме постоеше многу мала надеж дека ќе свртиме, јбг логиката беше таква, ама ништо не ни одеше, освен Милосављев кој колку толку не држеше у игра и баш на полувреме зборевме за натпреварот сo Сегед, изгледаше невозможно два натпревари еден по друг да правиш таков пресврт, но сите потајно се надевавме дека можеме и тоа се деси, каков само кам бек за ракометните учебници..
Не испукаа невидени емоции човече, па ова што го прави Вардар за македонскиот народ, а слободно можам да кажам и за голем дел од балканскиот е нешто непроценливо..
Фала ти Вардаре!
И утре викни со сиот глас за Вардар наш, да го слушнат сите крикот на ранетиот лав!
Вардаре не те даваме!