- Член од
- 4 јуни 2009
- Мислења
- 11.332
- Поени од реакции
- 27.887
Ултрас нема име, само добрите пријатели го познаваат. Ултрас нема лице, многу пати капата му ја покрива главата, шалот устата. Ултрас не се облака како останатите, не прати мода, не сака новитети. Кога шета по улица, нема обележја од својата екипа, он е препознатлив. Ултрас напаѓа ако е нападнат, помага кога е тоа потребно, не престанува да биде ултрас кога ке го симне шалот и ке се врати дома, туку се бори 7 дена неделно.
Искусниот ултрас дава пример на помладиот, младиот има респект према постариот. Младиот ултрас е горд додека стои покрај поискусниот, учи од критиките на постариот и поцрвенува кога овој ке му пружи рака. Кога обичните луѓе го гледаат ултрасот, не го разбираат, а он нејке да биде разбирлив, не сака да ги објаснува своите идеали. Секој ултрас е различен: постојат некои кои носат обележја на групата или клубот и некои кои никогаш во животот немале такво нешто; постојат некои кои одат само со својата група и други кои се индивидуалци и кои самите се своја група.
Ултрасите се различни, но ги спојува љубовта према својот клуб, упорноста во стоењето 90мин на нозе на дожд или ладно, го спојува топлината која ги грее додека пеат со цел глас, додека спијат во полу-пијана состојба во воз кој ги носи на гостување, ги спојува еден сендвич кој ке го поделат четворица после многу саати гладување, ги спојува една поделена цигара, ги спојува нервозата околу резервниот напаѓач кој промашил пенал, ги спојува еден поглед, еден идеал, еден единствен менталитет.
Сите ствари кои нас меѓусебно не спојуваат, во исто време нас не двојат од останатиот свет: од загризени родители, од запрепастени роднини, од уплашени школски или колеги од работа, и од нетолерантни професори или шефови. Ултрас е излез, изненадување кое ти ја краде насмевката кога сваќаш дека си се извлекол за педа. Ултрас е рака која те внесува во возот кој веќе трга. Ултрас не е вандализам или насилство без причина, туку упорна одбрана, еден начин на живот, кој паднал во криза од социјални проблеми, поради глупата телевизија, поради дискотеката која привлекува се повеќе млади, а највеќе поради НЕОПРАВДАНА РЕПРЕСИЈА.
Да бидеш ултрас е се ова и многу повеќе, емоција и страст која неможе да се објасни со зборови на луѓе кои не сакаат тоа да го сватат, и кои секако попрво едноставно би ја свртеле главата и би продужиле да живеат позади едно стакло, луѓе кои никогаш немале муда да скршат стакло и влезат во нашиот свет.
Ултрас движењето е име дадено за организираните навивачки групи на спортските екипи (претежно европските) и фудбалските тимови. Се појавува во Италија во текот на доцните шеесети.
Ултрас групите се доста бројни и доаѓаат од сите краеви, т.е. на нашки кажано се делат на подгрупи, според политичкото размислување, локацијата т.е. населбата или пак на пријателска база. Материјалите што Ултрасите ги користат се скоро исти почнувајќи од транспаренти, бајраци, мотки, застави, шалови, капи, дуксери и слично со симболи од навивачката група на која што Ултрасот припаѓа.
Ултрас култура сепак постој, постојат и правила кои многу од навивачките групи кај нас не ги почитуваат.
Срцевината на ултрас менталитетот ја сочинуваат четири елементи:
• Никогаш не престануваме да пееме во текот на целиот натпревар без оглед на резултатот
• Никогаш не седиме за време на натпреварот
• Следиме што е можно повеќе натпревари без оглед на цената и далечината
• Лојалност на трибината каде што сме лоцирани.
Можеби најзначајниот дел е т.н. звучна поддршка. Секоја група има поголем број на скандирања за својот клуб, за играчите, за разни настани и нормално за противничките групи. Мелодијата често се зема од некоја популарна музика, а некои песни или скандирања се копираат од другите групи со менување на имињата.
Пред големите натпревари, секако се спремаат кореографии кои ќе бидат прикажани кога екипата ќе влезе на теренот или кога ќе започне натпреварот. Во зависност од финансиските можности, кореографијата може да биде на трибината на која што се наоѓа групата или пак на целиот стадион. За оваа цел групите користат најразлични материјали како: картони, најлони, бабулина, мали знаменца, хартиени ролни и сл. во боите на клубот распоредени според седиштата така што формираат некоја порака или форма.
Овие кореографии се одлична можност да се прикаже љубовта кон својот тим иако некогаш може да биде планирана со месеци и да биде неуспешна. Многу убав ефект се добива на стадионот со убава кореографија, но за жал навивачкиве групи кај нас не слушнале за поимот Кореографија да не зборам пак за креативност.
Се почеста е појавата на непријателство на ултрасите кон т.н. модерен фудбал. Тие се противат на стадиони кои што мораат да имаат седишта, натпревари во петок, сабота и понеделник во доцните часови наместо традиционалните неделни натпревари во 3 часот, екстремно скапи билети, играчите се продаваат како “стока на пазар”, се носат играчи кои не го сакаат дресот на својот тим и фудбалот се повеќе и повеќе се комерцијализира.
Против модерниот фудбал (Contro il Calcio Moderno, Against modern football) е се почеста фраза која верувам многу од вас ја слушнале.
Фанзините исто така играат значајна улога во целото ова движење. Се почесто се печатат во А5 професионален печатарски формат со добар квалитет и во боја намести црно-бели списанија пишувани на печатарска машина и потоа само пресликувани. Обично секоја група уредува ваков фанзин со информации за наредните натпревари, репортажи, вести и слики. Во Европа најпознат фанзин е италијанскиот SuperTifo, додека во Македонија моментално има само еден Фанзин од Комити кој излага секој 6 месеци (при крај е новиот број) иако порано се печатеа МакТифо и Хаос.
Ултра групите обично имаат претставници кои зборуваат со газдите на клубовите околу влезните билети, местоположбата и употребата на придружни материјали. Некои клубови им обезбедуваат на групите поефтини билети, место за чување на транспарентите и другите материјали, пристап во стадионот пред натпреварот за подготвување на кореографија и сл.
Некои од овие односи со клубот се критикувани од обичните фанови кои ги гледаат Ултрасите како создавачи на проблеми кои само им создаваат проблеми на клубовите а тие немааат никаква корист од тоа. Доколку клубот има повеќе ултра групи тогаш некои од нив не се согласуваат со фаворизирањето на една група во однос на друга.
Многу ултра групи се поврзуваат со политичките движења што доведува до ривалство и соединување меѓу групите само врз политичка основа. Додека некои групи како на пример на Лацио и Реал Мадрид, Irriducibili односно Ultras Sur се познати по честото истакнување на келтскиот крст и свастиката, други групи не се плашат да ги истакнат црвената ѕвезда, чеканот и српот или анархистичките симболи. Сепак постојат и такви групи кои не дозволуваат истакнување на политички симболи на нивните материјали.
Најголемите ривалства се скоро сите во Италија. Некои од нив настануваат помеѓу клубовите од ист град (Рома – Лацио, Интер – Милан, Сампдорија – Ѓенова, Јувентус – Торино), а некои како резултат на политичка основа како што е Аталанта – Лацио, каде ултра групите на Аталанта се познати како лево ориентирани додека Irriducibili е десно ориентирана. Некои ривалства можат да произлезат и помеѓу групите од истиот клуб, како резултат на борбата за место на трибината и водење на навивањето. Сигурно знаете за што зборувам нешто што го гледаме често на балканот(пр. Партизан – Шкендија тепачка на трибината на Гробари помеѓу подгрупи ( Јанг Бојс и Јужни Фронт против Алкатраз) едноставно се водат битки за превласт на трибините.))
Ривалството значи офанзивни скандирања, фрази, транспаренти или пораки кон противничките групи кои често знаат да почнат или да завршат со физичка пресметка и крадење на “непријателски” транспаренти. Групата која ќе го изгуби главниот транспарент е понижена и најчесто доаѓа до нејзино расформирање.
Се надевам дека после толку изнапишано и изџвакано нешто ќе сфатите и дека ќе ви се разбистрат некои мисли за навивачите.
Секој навивач се дели според културата - Ултрас и Кежуал. Во некоја наредна прилика и за Кежуал културата.
Искусниот ултрас дава пример на помладиот, младиот има респект према постариот. Младиот ултрас е горд додека стои покрај поискусниот, учи од критиките на постариот и поцрвенува кога овој ке му пружи рака. Кога обичните луѓе го гледаат ултрасот, не го разбираат, а он нејке да биде разбирлив, не сака да ги објаснува своите идеали. Секој ултрас е различен: постојат некои кои носат обележја на групата или клубот и некои кои никогаш во животот немале такво нешто; постојат некои кои одат само со својата група и други кои се индивидуалци и кои самите се своја група.
Ултрасите се различни, но ги спојува љубовта према својот клуб, упорноста во стоењето 90мин на нозе на дожд или ладно, го спојува топлината која ги грее додека пеат со цел глас, додека спијат во полу-пијана состојба во воз кој ги носи на гостување, ги спојува еден сендвич кој ке го поделат четворица после многу саати гладување, ги спојува една поделена цигара, ги спојува нервозата околу резервниот напаѓач кој промашил пенал, ги спојува еден поглед, еден идеал, еден единствен менталитет.
Сите ствари кои нас меѓусебно не спојуваат, во исто време нас не двојат од останатиот свет: од загризени родители, од запрепастени роднини, од уплашени школски или колеги од работа, и од нетолерантни професори или шефови. Ултрас е излез, изненадување кое ти ја краде насмевката кога сваќаш дека си се извлекол за педа. Ултрас е рака која те внесува во возот кој веќе трга. Ултрас не е вандализам или насилство без причина, туку упорна одбрана, еден начин на живот, кој паднал во криза од социјални проблеми, поради глупата телевизија, поради дискотеката која привлекува се повеќе млади, а највеќе поради НЕОПРАВДАНА РЕПРЕСИЈА.
Да бидеш ултрас е се ова и многу повеќе, емоција и страст која неможе да се објасни со зборови на луѓе кои не сакаат тоа да го сватат, и кои секако попрво едноставно би ја свртеле главата и би продужиле да живеат позади едно стакло, луѓе кои никогаш немале муда да скршат стакло и влезат во нашиот свет.
Ултрас движењето е име дадено за организираните навивачки групи на спортските екипи (претежно европските) и фудбалските тимови. Се појавува во Италија во текот на доцните шеесети.
Ултрас групите се доста бројни и доаѓаат од сите краеви, т.е. на нашки кажано се делат на подгрупи, според политичкото размислување, локацијата т.е. населбата или пак на пријателска база. Материјалите што Ултрасите ги користат се скоро исти почнувајќи од транспаренти, бајраци, мотки, застави, шалови, капи, дуксери и слично со симболи од навивачката група на која што Ултрасот припаѓа.
Ултрас култура сепак постој, постојат и правила кои многу од навивачките групи кај нас не ги почитуваат.
Срцевината на ултрас менталитетот ја сочинуваат четири елементи:
• Никогаш не престануваме да пееме во текот на целиот натпревар без оглед на резултатот
• Никогаш не седиме за време на натпреварот
• Следиме што е можно повеќе натпревари без оглед на цената и далечината
• Лојалност на трибината каде што сме лоцирани.
Можеби најзначајниот дел е т.н. звучна поддршка. Секоја група има поголем број на скандирања за својот клуб, за играчите, за разни настани и нормално за противничките групи. Мелодијата често се зема од некоја популарна музика, а некои песни или скандирања се копираат од другите групи со менување на имињата.
Пред големите натпревари, секако се спремаат кореографии кои ќе бидат прикажани кога екипата ќе влезе на теренот или кога ќе започне натпреварот. Во зависност од финансиските можности, кореографијата може да биде на трибината на која што се наоѓа групата или пак на целиот стадион. За оваа цел групите користат најразлични материјали како: картони, најлони, бабулина, мали знаменца, хартиени ролни и сл. во боите на клубот распоредени според седиштата така што формираат некоја порака или форма.
Овие кореографии се одлична можност да се прикаже љубовта кон својот тим иако некогаш може да биде планирана со месеци и да биде неуспешна. Многу убав ефект се добива на стадионот со убава кореографија, но за жал навивачкиве групи кај нас не слушнале за поимот Кореографија да не зборам пак за креативност.
Се почеста е појавата на непријателство на ултрасите кон т.н. модерен фудбал. Тие се противат на стадиони кои што мораат да имаат седишта, натпревари во петок, сабота и понеделник во доцните часови наместо традиционалните неделни натпревари во 3 часот, екстремно скапи билети, играчите се продаваат како “стока на пазар”, се носат играчи кои не го сакаат дресот на својот тим и фудбалот се повеќе и повеќе се комерцијализира.
Против модерниот фудбал (Contro il Calcio Moderno, Against modern football) е се почеста фраза која верувам многу од вас ја слушнале.
Фанзините исто така играат значајна улога во целото ова движење. Се почесто се печатат во А5 професионален печатарски формат со добар квалитет и во боја намести црно-бели списанија пишувани на печатарска машина и потоа само пресликувани. Обично секоја група уредува ваков фанзин со информации за наредните натпревари, репортажи, вести и слики. Во Европа најпознат фанзин е италијанскиот SuperTifo, додека во Македонија моментално има само еден Фанзин од Комити кој излага секој 6 месеци (при крај е новиот број) иако порано се печатеа МакТифо и Хаос.
Ултра групите обично имаат претставници кои зборуваат со газдите на клубовите околу влезните билети, местоположбата и употребата на придружни материјали. Некои клубови им обезбедуваат на групите поефтини билети, место за чување на транспарентите и другите материјали, пристап во стадионот пред натпреварот за подготвување на кореографија и сл.
Некои од овие односи со клубот се критикувани од обичните фанови кои ги гледаат Ултрасите како создавачи на проблеми кои само им создаваат проблеми на клубовите а тие немааат никаква корист од тоа. Доколку клубот има повеќе ултра групи тогаш некои од нив не се согласуваат со фаворизирањето на една група во однос на друга.
Многу ултра групи се поврзуваат со политичките движења што доведува до ривалство и соединување меѓу групите само врз политичка основа. Додека некои групи како на пример на Лацио и Реал Мадрид, Irriducibili односно Ultras Sur се познати по честото истакнување на келтскиот крст и свастиката, други групи не се плашат да ги истакнат црвената ѕвезда, чеканот и српот или анархистичките симболи. Сепак постојат и такви групи кои не дозволуваат истакнување на политички симболи на нивните материјали.
Најголемите ривалства се скоро сите во Италија. Некои од нив настануваат помеѓу клубовите од ист град (Рома – Лацио, Интер – Милан, Сампдорија – Ѓенова, Јувентус – Торино), а некои како резултат на политичка основа како што е Аталанта – Лацио, каде ултра групите на Аталанта се познати како лево ориентирани додека Irriducibili е десно ориентирана. Некои ривалства можат да произлезат и помеѓу групите од истиот клуб, како резултат на борбата за место на трибината и водење на навивањето. Сигурно знаете за што зборувам нешто што го гледаме често на балканот(пр. Партизан – Шкендија тепачка на трибината на Гробари помеѓу подгрупи ( Јанг Бојс и Јужни Фронт против Алкатраз) едноставно се водат битки за превласт на трибините.))
Ривалството значи офанзивни скандирања, фрази, транспаренти или пораки кон противничките групи кои често знаат да почнат или да завршат со физичка пресметка и крадење на “непријателски” транспаренти. Групата која ќе го изгуби главниот транспарент е понижена и најчесто доаѓа до нејзино расформирање.
Се надевам дека после толку изнапишано и изџвакано нешто ќе сфатите и дека ќе ви се разбистрат некои мисли за навивачите.
Секој навивач се дели според културата - Ултрас и Кежуал. Во некоја наредна прилика и за Кежуал културата.