Тука пишуваме на зададена тема (денес: „На суд...“)

[Erich Zann]

Во една просечна есенска квечерина, со слабо присуството на кислород како во гасните комори на Хитлер, седеа двајцата на каучот и тивко зборуваа еден до друг. Едниот додуша повеќе лежеше, поради истоштеноста која месец дена го беше завзела од првиот до последениот атом постоење. Другиот пак внимателно ги слушаше ретките зборови кои со слаб интензитет и придушена јачина излегуваа низ распуканата уста со боја на розов цвет чии лисја со секоја измината секунда како да венееа до целосно распаѓање. Одвреме-навреме климаше со главата горе долу, небаре се е во ред и под контрола, додека во позадина ја пушташе и собираше вештачки темпираната насмевка што требаше да покажува некаква надеж за подобро утре.

-Треба да јадиш од оризов. Ако сакаш да оздравиш-му рече на легнатиот кој со доза мачнина во дишењето, направи обид да ја опфати полната чинија со истоштените очи.
-Не ми се јади-одговори кратко
-Ама мораш. Немаш ништо јадено речиси два дена. Ајде земи касни, и продолжи го муабетот за свирката од Куд Идијоти, те слушам.
-Сакам пак да ги гледам. За некој месец свират Скопје...............-малечка солза поминувајќи секавично по бледото лице ја издаде неговата немоќ за било какви физички напори. Туку знаеш кој го пружи најблискиот допир со вистината?
-Не знам, кажи ми.
-Смртта. Затоа што смртта е посигурна работа од самиот живот. Човекот не чувствува задоволство. Човекот само се ослободува од страдањето на кое е вечно осуден. Плус знаеш дека алчноста води некогаш кон смрт?
-Не знам, кажи ми.
-Земи го за пример глушецот. Кога ќе намириса нешто на стапица и кога ќе посегне по нештото, си ја бара смртта затоа што е алчен. А јас, со што јас си ја барам смртта кога немам ни најмал апетит да каснам барем една лажица ориз, не пак да бидам алчен во потребата за јадење....
-Јас пак мислам дека глушецот умира на стапица поради нагонот за преживување, а не поради алчноста.
-Нагонот а? Нагонот за преживување? Тој нагон, тој посран Фројдовски Ерос го имам и јас, барем така мислам. Постојано го преиспитувам неговиот интензитет, дали е доволен за да излезам победник во оваа битка. Времето ќе каже. Таа битка на Ерос и Танатос ми ја греби душава од внатре. Се плашам братучед. Јас навистина се плашам...........
-Не е можно ослободување од стравот ако не се познава природата на нештата кои го предизвикуваат, така вика Сократ во една расправа.
-Ама јас ја знам природата, но ја немам моќта да ја покорам. Туку ти текнува кога ме праша дали го слушам Tom Waits? Ти реков дека ја сортирав сета негова музика за да ја слушам на старост. Морам да ти кажам дека те излажав. Сега знам дека никогаш нема да ја слушам. Нема да ја имам таа привилегија..........

Со поглед на срна пред испукан куршум, ја опфати внимателно фигурата на другиот, без да каже ниту еден збор.
....................................................................................................................................................
По неполна недела бев спремен да дадам се што имам, и животот да го подарам за тој исплашен поглед. Овој пат очните капаци беа цврсто затворени, недозволувајќи им на очите да го почувствуваат теретот од денската светлина, очи осудени на вечен мрак под тешката земја.

(посветено)

 

[Setsuko]

Ќе живееме заборавајќи се себеси, а трагајќи по правдата. Ќе мечтаеме за вселенската прав, а ќе се препелкаме во прашина. „На некои други светови“...

 

[Erich Zann]

Сатот кажуваше 5 и 23, а надвор беше темно.

На пуштениот телевизор одеше некое реално шоу со наслов ,,Големиот Рат без Б". Го гледам таму во собата седнат Хегел му даваше иронично некои замерки за трансценденталниот идеализам на Кант, кој пак наместо да го слуша Хегел, го наслушуваше муабетот од другата маса меѓу Декарт и Џон Лок кои расправаа нешто околу рационализмот и емпиризмот. Веројатно овој Прусинов сакаше да му се нафрли со критицизмот, ама не го стори тоа. Во другиот агол од собата седеа Аристотел и Коперник кои се објаснуваа за вселенската материја, па така овој со телескопов му замери на Аристотел дека направил огромна утка кога рекол дека телата во вселената не се менуваат и дека за разлика од земските, содржат четврта материја позната како етер. Од нигде никаде им влезе в џигери Бруно, кој го исплука лично Коперник заради немањето машкост да застане пред вистината, само за да си го спаси животчето. Надвор пак на едно од дрвените столчиња вртеше мустаќи Ниче и зборуваше нешто сам со себе, недоволно да се слушни и разбери. Во другите соби беа сместени писателите и поетите кои ги кажуваа омилените стихови и фрази кои ги напишале. Беа по малку досадни и напорни за гледање, особено Толстој, Достоевски и Набоков со нивните муабети за Русија. Сите некако идивидуално и мисловно војуваа.

Во еден момент ми се присака да се напијам кафе, но бидејќи немав во куќата тркнав до продавница. Таму продавачот со еден од муштериите веќе толкуваа разговори од ова реално шоу шо првпат видов дека се емитува пред некоја минута. Кога тргнав за назад, слушнав како две деца кои се враќаа од училиште, разговараат за некакво музичко шоу во кое се натпреварувале Вагнер, Бах, Моцарт и Бетовен, кој ќе напиши подобро дело во рок од 15 минути. И кога влегов дома забележав дека завршило ова минатото шоу и дека сега се емитува музичкото. Во левиот горен агол стоеше знакче Р , за да напомени и да ги потсети абдалите како мене дека станува збор за реприза. И навистина седнати на бина овие четири лика, пишуваа на лист хартија некакви ноти, додека зад нив нетрпеливо чекаше огромен оркестар да ги изведе новонастанатите композиции.

Кој кур се случува со светов (помислив во себе). Ставив да се вари кафето и погледав некоја минута во телевизорот. И додека го слушав звукот на водата која полека се вжештуваше во ѓезвето, заприметив како во самиот агол од собата стои едно ситно човече, ни помалку ни повеќе, метро високо. Наместо човечка глава, носеше на рамена некој чуден суратски деформитет, нешто налик оној Слоновскиот од филмот на Линч. Прво се задевна со мене. Ме праша дали знам што се случува со светот. Му одговорив дека и самиот сум изненаден од целото збиднување, вклучувајќи ја и неговата појава која е поразлична од онаа нормалната, човечката.

-Ова е друг свет-ми рече. Ова е друга земја. Се вика Досадонија. Секој има широки познавања, секој разговара со секој за мудри теми, секој сака да дебатира, да се докажува, да напредува, да учи секојдневно, секој сака да е поголем и помудар од секој.

-Колку јаден и досаден свет лишен од човековата глупост- му реков. Да имав малку повеќе пари ќе отворев пекара со име „Бајат Леб".......

Сатот кажуваше 5 и 24, а надвор беше темно. Се разбудив и посакав да се напијам кафе. Дома немаше ни грам. Се облеков и заминав до продавница.

 

[Гладиус]

Ќе погледнеш во нечии очи и пред тебе ќе се исцрта иднината.
Ќе видиш како седите заедно, фатени за рака со насмевка на лицата. Како трчате еден по друг низ зелена ливада и паѓате смеејќи се. Ќе видиш како одите по улица скарани, но се пазите еден со друг, да не ви се случи нешто. Ќе ти се претстави ден на плажа, како седите на најжешкото сонце стуткани под еден чадор бидејќи ве мрзи да се качите во соба и да одморите под сенка. Ќе ти се пристори моментот кога ќе решите да бидете заедно цел живот и ќе го овековечите тоа со прстени, слики, музика и пријатели. Ќе загледаш подлабоко во очите и ќе видиш како жртвуваш сè за да бидете среќни. Ќе замислиш како трчате заедно спроти сите ветришта и бури бидејќи знаете дека на крај сонцето ќе грее само за вас.
И на крај очите ќе трепнат, ќе го тргнат погледот од тебе и на повторното враќање гледаш дека веќе не ја осеќаш таа енергија како излага од нив. И знаеш дека она што го виде претходно останува за некоја друга прилика, за некое друго време, на некои други светови. Светови во кои и твоите очи ќе ја најдат иднината во моите.

 

[Финеса]

На некои други светови

Две сме во мене. Не можеме да се погодиме. Едната сака да е софистицирана, брендирана, другата сака да се препелка во нежност. Се менуваме, двапати неделно. Малку едната, малку другата, па не можат крајот да ми го фатат. Да може да ми го сецираат умов, ќе најдат сложувалка од два. Дури и за шминка дебатираме. Едната сака само маскара и лесна бледа подлога, другата сака контури, слој од прајмер, тежок кармин и тежок парфем. Мажите уште не се на тој степен на развој за да ме отворат, а камоли да ме прочитаат. Не дека не се обиделе, кутрите. Само Мајкл Корс може малку да ме направи негова. На 2 минутки. Мајкл, ми требаат овие шеснаесет комбинации за следната недела. Благодарам.

Самодовербата никогаш не ми се нашла на дневен ред. Ако нешто не ти недостасува, не го мислиш многу. На пример, оној бариста, што мораше да бара инструкции за да ми ја погоди едноминутната нарачка. Верувам дека очекуваше да се откажам и да земам само „американско, без шеќер“, но бескрупулозно му дадов до знаење дека нема компромиси кога станува збор за мојот вкус. Дури и ми рече „фала“ за животната лекција што му ја дадов гратис - ако го имате во менито, научи да го правиш. И, те молам побрзај, времето ми е ограничено. Не очекувај мојот перфекционизам да се прилагоди на твојот медиокритетски нетрениран дух на работно место.

Најсилна сум кога во дијалозите со себе си ги пребројувам следните дестинации на патувањето. Мене ништо не може да ме поколеба да застанам. Како и би можела, кога егото ми е темплар и Бог, кога самата на себе сум си најдобар пријател и не зависам од ничие мислење и емоција. Емоција, какви глупости! О, еве го Корс повторно се обидува да ме поколеба со еден пар чизми.

Ги гледам девојчињана, се задоволуваат со некаков полу-потпросечен машки простаклук. Како можат? Мислам дека им е потребен Коста Петров да ги научи на самопочит, високи стандарди и високи резултати. Па се расфрлаат со термини како „жртва“, „наивна“, „изманипулирана“, а притоа немаат доволно доблест да си кажат дека самите се направиле тоа. Светот им бил виновен, светот им ги убил амбициите, светот ги запрел. Девојчиња, пребарајте на Google maps и ќе видите: Тој свет, кој ви ги убил амбициите, женственоста и моќта ќе покаже право во центарот на вашиот мозок.

 

[Krstev]

кому припаѓавме јас и ти? во време кога конформистите се во мода, кога „правилното“ е исправно и „исправното“ е правилно, јас и ти каде бевме?
имаше многу работи кои сакав да ти ги кажам како збогум, на разделување, но збор не изустив... најверојатно доволно ми беше да потонам во тишина. не, не за друго... џабе се сите твои напори да спасиш давеник кога ни воздух не сака да земе.
а бевме добри, бевме наши... се опиваше од воздухот кој го дишев, дишев опиум од твоите раце.... и така секоја ноќ. ќе те испратев со поглед или ќе гледав додека заспиваш, полека, тивко. потоа почнуваше да ги мрдаш усните во најсмешната симфонија на овој свет и блиска ми беше, моја, те обожавав до последен сантим и претпоследна несовршеност.
дојди, повторно да се соблазниме во ноќите... да припаѓаме... на некои други светови.

 

[Sungerot Bob]

@Вокерка кога ќе има нова тема за пишување?


На некои други светови

Утро. Покриен со чаршавот почнувам да се будам уште пред да ѕвони алармот. Се решавам да го продолжам спиењето и да ги искористам сите оние минути до ѕвонењето на алармот, затоа што музиката на алармот е една од музиките кои најавуваат иста монотонија како вчера.
Алармот почнува да ѕвони, го гасам и станувам. И покрај чудното чувство станувам и се спремам за на работа. Го гледам своето лице на огледалото во купатило на кое се исцртани подочњаците од ненаспаноста и го мијам со вода, со цел да се освежам и да поставам почеток на новиот ден, за кој се надевам дека ќе биде подобар од вчерашниот.
Тргнувам на работа, гледам лица исполнети со иронија, омраза, нетрпение, невоспитаност, некултура, но и лица исполнети со лицемерие, скриени зад маската на лажната насмевка. Во тој момент почнувам да посакувам да живеам на оние места од моите замисли за кои се трудам еден ден да ги остварам. Стигнувам на работа, повторно истата глетка. Простор исполнет со монотонија и лажни лица.
Работим, се решавам да направиш минимална пауза и во тој момент погледот се вкочанува во една точка во која почнува да се развива фантазијата за подобро утре, за некои други светови. Но тоа трае кратко, работата не чека и повторно се враќаш во реалноста.
Доаѓаш дома, се соочуваш со лошата финансиска состојба и со проблемите кои секојдневно те опкружуваат. Но сепак приквечер е, гледаш телевизија за да се опуштиш и чекаш да дојде време за легнување. Сакаш да си легнеш затоа што креветот го сметаш за едно место кое ти нуди топлина и одмор, место на кое се создава енергија кога ќе легнеш на перницата.
Легнуваш, ја ставаш главата на перница и замижуваш. Почнуваш да размислуваш за тоа колку ти бил тежок денот, колку не ти било убаво, но добиваш некоја чудна енергија. Си викаш дека грижите ќе поминат и дека ќе има подобро утре, фантазираш и правиш планови за тоа подобро утре, за тоа како да ги оствариш твоите цели и дури почнуваш да чувствуваш добро. Почнуваш со мислите да одиш на некои други светови кои ти даваат надеж за некое подобро утре и одеднаш заспиваш. Доаѓа новиот ден, но сепак тие одлетувања на други светови со мислите ти даваат сила до понатаму.

 

[Krigar]

Ден 67

Досадно е да бидеш Бог. Посебно на планета каде што најразвиеното суштество моментално е способно само да скокне за да скине овошје од дрвото. Но, тоа е што е, немам друг избор. Не дека имав некој избор. Оваа планета ми ја дадоа од Советот, со порака дека сите други нови Богови добиваат обични и мали планети, без некоја возбуда. Мал тест, за следните, повозбудливи планети. Некогаш сонувам за некои други светови, каде што другите Богови уживаат во секојдневието. Магии, војни, портали, суштества кои можат да создаваат материја од ништо. Но, добро. Веројатно и јас овие работи ќе ги видам во некоја од следните планети.

Ден 98

Ништо ново, но морам да пишувам нови информации на некое време. Суштествата на планетава им текна дека може да земат овошје од дрво ако го маваат со скршена гранка. Премногу возбудливо...

Ден 103

Добро, ова беше брзо. Суштествава научија да прават оган и почнаа да излегуваат почесто од пештерите. Можеби сепак овој свет ќе биде интересен со тоа што со оганот ќе научат да не војуваат меѓу себе. На другите светови најчесто после оган решаваат да се смират.

Ден 104

Згрешив. Војуваат.


Ден 122

Малку бев зафатен деновиве, решив да правам мали островчиња низ водата. Ептен изгледаше досадно само вода. Барем тоа може и смеам да го правам. Како почетник не смеам ништо поголемо од мал вулкански остров. Кога се вратив на копното се изненадив. Суштествата ловат риби, научиле земјоделство, градат куќи, комуницираат. Веројатно ако не гледам, подобро работат. Време е за мал тест!

Ден 144

Тестот успеа! 22 дена воопшто не гледав што прават. Сега живеат во големи камени куќи, во голем број на едно место. Се движат со помош на коњи. А, да. Заборавив. Уште војуваат. Веројатно ќе им здосади брзо, кога ќе научат нешто ново. Поради овој успешен тест, ќе направам уште една пауза, овој пат 25 дена. Се надевам кога ќе се вратам дека ќе бидат смирени малку. Ќе го искористам времето да дознаам некако што се случува на другите светови.

Ден 161

Паузата е прекината! Голема експлозија на планетата! Не знам што се случува. Не требаше да ги оставам толку сами. Еве уште една! Што се случува?!

Ден 164

Пробувам на секакви начини да ги смирам, но не успевам. Решени се да се убијат меѓу себе. Во ред, нека им биде! Не е моја вина! Им дадов на почетокот се што треба. Тоа што не знаат сами да си помогнат е нивен проблем! Веројатно на другите светови следни ќе ми се погодат некои подобри суштества, наместо овие!

Ден 171

Малку се смирија, немаат толку многу војни. Можеби ќе биде пресвртница. Сега се решени да прават чудни машини и да одат колку што може повисоко и надвор од атмосферата. Интересно...Можеби со помош на нив ќе дојдам до други светови!

Ден 174

Ова....ова не го очекував...машините...ме....маваат....нема....излез....умирам....ме убиваат....помош....веројатно....требаше...да...не...ги....оставам......сами. Треба...да...пратам порака...до...другите светови.... Сепак....боговите...можеле да умрат........

 

[Eru]

Кројачот, саатчијата и кожуварот седеа во меаната кај саатот. Ручек време беше, и по масите во дворот беа насобрани и испоседнaти сите дуќанџии, па се јадеше, се пиеше и се вревеше, до толку што на кутриот момок умот му се имаше земено. На момчето му беше прв ден во меаната, а како за беља му се погоди ден кога имаше изнадојдено туѓинци од далеку зад планините, па едвај ги разбираше кога ќе сакаа да нарачаат нешто. А кога ќе дојдеше време за плаќање пак, му се плачеше.

„Гатанка!“ – свика кројачот мавтaјќи со полуизедениот копан додека им раскажуваше на двајцата пијатели. „Демек само гатанки знаел!“

„И?“ – праша кожуварот смеејќи се.

„Што и? Му реков да крши глава и друг пат кога порачува нешто, да си ги пушти нозете колку што му е чергата.“

„Е добро де, можеби била некоја убава.“ – кажа саатчијата кревајќи ги рамениците.

„Каква сака нека е. Гатанки ги имам полни тетратки.“ – пресече кројачот, најпосле спуштајќи го копанот во чинијата и посигајќи по широката чаша вино. „Вие како поминавте од сабајле?“

„Богами, ќе речеш денес делник, ама јас каков пазар сум направил...“ – почна кожуварот, боцкајќи од печените компири пред него. „Кога ми се заредија од овие дојденциве... Ретко кај имам чуено такви приказни. Уште малку и цел тефтер ќе наполнам.“

“Ти се погодил денот тебе. Јас послабо. Пет-шест басни. Предание едно. Засега толку, па попладне ќе видиме.“ – рече саатчијата. „А инаку, за Крутово беше преданието.“ – додаде вртејќи ја главата кон кројачот.

„За Крутово? Кое предание?“ – праша кројачот. Тој беше крутовчанец. „За тунелите или за калето?“

“Не.“ – ја заниша главата саатчијата поднасмевнувајќи се. „За тоа што имало закопано под манастирот.“

„Навистина?“ – се замисли кројачот. „Тоа го немам чуено.“

„Епа го немаш. Не поправам јас саатови на којгоде.“ – слатко одговори саатчијата.

Кројачот најмногу ги сакаше приказните од родниот крај, па кога чу дека ортакот му беше научил предание од неговото место веднаш почна.

“Да не ти треба елек? Овој што му го правев на ајдамаков ми остана, а тебе таман ќе ти биде. Знаеш каков сум го направил? Мерак.“ – рече кројачот.

“Ах, не е само за еден елек.“ – одговори саатчијата одмавнувајќи со раката. „Знаеш колку беше стара таа што ми го кажа?“

„Е што приказна ќе беше тоа?“ – се вмеша кожуварот.

„Добро. Тогаш за елекот и за десет детски бројалки. Нели син ти се роди? Ќе ти требаат.“ – не попушташе кројачот.

“Е, додуша бројалки многу не знам.“ – рече саатчијата и се замисли. „Убави се?“

„Нема поубави. Крутовски се, ни ти, ни жена ти не ги знаете.“ – одговори кројачот.

„Епа... Тогаш може.“ – се согласи саатчијата.

„Ете така.“ – задоволно климна кројачот и ја крена чашата. „Ајде.“ Сите заедно наздравија. Откако поседоа и помуабетија уште малку, видоа дека пак им се ближи време за да се вратат секој во својот дуќан, па свикаа.

„Дете! Ајде преслагај таму, стануваме ние!“

Саатчијата и кројачот се фатија за тефтерите.

„Стој!“ – ги фати за раце кожуварот. „Ви велам, денес цел тефтер наполнив. Јас плаќам.“

„Така ли?“ – му се насмевнаа двајцата.

Меанџичето дојде, целото вцрвенето и испотено. Со себе влечкаше една огромна тетратка, која изгледаше како да е готова да се распадне. Во тетратката беа изнапишани најразлични приказни, песни, басни, гатанки, преданија, легенди и какви ли се не други сказни.

„Ќе платам јас, вие одете, долга е оваа. Па ќе се видиме приквечер.“ – им кимна на пријателите и откако се поздравија се сврте кон момчето. „Ќе памтиш или ќе пишуваш?“ – го праша.

„Какво памтење на волку народ? Има се да измешам, ќе ме отепа мајсторот.“ – рече момокот, бришејќи си го челото.

„Епа ајде тогаш, седи и пишувај.“

Момчето седна, ја отвори тетратката, го спреми моливот земајќи го од зад уво, а кожуварот откако се позамисли малку како најдобро да почне, фати да му ја раскажува приказната со која тоа утро му плати една стара жена откако од кај него си купи пет лакти штавена кожа за чевли.

Кожуварот раскажуваше, а момчето пишуваше.

 

[Setsuko]

Божик е кога се будиш со сонцето и појадуваш светлина. Заспиваш со месечината и вечерата им ја оставаш на кучињата-бездомници...

 

[Zlatikevichius]

Светот го покрил
бел плашт смрзнати желби.
Христос се роди!

 

[Setsuko]

Бадниковата вечера уште како дете ми го веселеше срцето. За мене главниот и свечен чин беше кршењето лепче со паричка, паричката која носи среќа цела година и која толку силно ја посакував за себе. Како дете од сиромашна фамилија верував дека со парите што ќе ги добијам подоцна би можел да купам здравје и спокој за мојата болна сестричка.

Настанот за којшто сакам да ви раскажам го паметам до најситни подробности. Сликите ми се враќаат наназад како да премотувам филмска лента. Го оживувам преку овие зборови, овие слуги на сеќавањето после кое веќе ништо не е исто:

Во одајчето владее пријатен молк, јас стуткан во ќош со книга во рака не забележувам ништо друго освен мирисот на портокали, мирисот на пржена риба и мирисот на „мискојна“ што би рекла баба ми, Бог да ѝ душа прости. Домот само денес мириса вака, само на Бадник и никогаш повеќе. Покрај мене е и комшиското куче што понекогаш бргу бргу го прибирав во топлиот дом скришум, оти ми беше жал да смрзнува надвор, оти неговите весели очиња го разгоруваа детското срце како мајчина прегратка. Го криев и вечерва, покрај мојот кревет, замоткан во ќебиња, дремеше спокојно. Понекогаш ги отвораше очите полека и мрзоволно, само кога ќе слушнеше далечен звук, а веќе во следниот миг кога потполно ќе се увереше дека тоа се безопасни чекори што доаѓаат од кујната повторно потонуваше во својот длабок, кучешки сон. Ми беше пријатно и топло, уште посреќен бев заради неговата безбедност. Колку и да ме прекоруваа, колку и да го бркаа, сето тоа беше залудно.

Така задлабочен во книгата едвај забележав дека всушност мајка ми веќе подолго време ми стои над глава и по којзнае кој пат ме вика - Ајде да вечераме!

Како што е редот домаќинот на куќата стана, се прекрсти, Бог нека ни е на помош, догодина пак да се собереме на ваква трпеза и така натаму и така натаму. Веќе чувствував како срцето забрзано ми чука - годинава среќната паричка сигурно ќе биде кај мене! Татко ми, стариот почна да го крши лебот на четири еднакви парчиња. За него, за мајка ми, за сестра ми и... Оп! Одеднаш тропање, чекори, викање, бркање!

- Дојди ваму. Врати се! Врати се џукело низаедна!

Мојот штитеник, црниот комшиски пес веќе грабна скоро половина од бадниковата погача и избега надвор како од најцрниот ѓавол. Јуреа по него низ цело маало но никој не успеа ни да го стигне, ни да го дофати. Лебот тој одамна го скрил во својот гладен стомак. Татко ми мајка ми и сестра ми се вратија дома вџашени и со изрази на лицата од кои се читаше незадоволство и прекор. Стоев на прагот виновно и засрамено.

Продолживме со вечерата, но како што веќе сигурно претпоставувате паричката никаде ја немаше. Безнадежно буричкавме по лебот, горд сопственик на нашето париче беше комшискиот пес.

Мајка ми воздивна и тивко изусти:

- Ех, и оваа година ли ќе ни биде кучешка?

Истата година сестра ми го испушти последниот здив. Оттогаш празнува Божик со ангелите.

 

[Setsuko]

Пред да завладее неподносливиот молк само испушти заканувачки извик: „Ќе се видиме на суд“...

 

[Saladin]

Во стилот на @Zlatikevichius

На суд, заедно
немаше да појдеме
да ме сакаше.

 

[Erich Zann]

Минатата недела ноќите траеа подолго од вообичаено, не затоа што сонцето го мрзеше да станува рано наутро, туку беше зима, и тоа не било каква, туку од оние најстудените, со температури длабоко под нулата.
Во една од ноќите добро се сеќавам дека ја запалив колата, го пуштив парното на најсилно и заедно со неа се возевме низ улиците од градот, гребејќи со мазните, летни гуми по замрзнатиот пат на кој многу души ги беа оставиле коските.
Се сеќавам дека возев побрзо од дозволеното и дека во еден момент со предницата од колата ја бакнавме оградата од една куќа.
Следно што се сеќавам беше утрото во кое моето неподвижно тело тежнееше како никогаш претходно надолу кон гравитацијата заковано како со клинци за еден од болничките кревети. Почувствував јад во пределот на темето, но не можев да се почешам затоа што мојата десна рака беше целосно ампутирана. „Докторите спречија затровање на крвта, или така некако" беше она што успеав да го слушнам од ликот кој лежеше до мене, додека на радио свиреше добропознатата песна од Галија „Дигни руку, дигни оба две......".
По некој ден, ја побарав на телефон и неа. Слушнав дека од ударот го изгубила видот на двете очи. Најпрвин одбиваше да разговара со мене. Само молчеше и го слушаше сето мое каење. Накрај кратко ми рече „Се гледаме на суд".
Пуста навика во говорот...-помислив во себе. Таа никогаш нема да прогледа. Некои навики мора да се истребат согласно новонастанатите моменти. Еден од тие беше и оној дека мора да заборавам како се мастурбира со десна рака. Ајде барем можам да гледам порнич дури не сум заглавил в затвор, некој не може ни тоа...