Трауми од детството,толку широк поим за мене. Искрено незнам ни од кај би почнал да раскажувам,зашто ги има толку многу. Велат дека некогаш е и полесно да се испразниш на некој што не го знаеш,па затоа ќе го пробам тоа тука.
Израснав и сеуште растам во општината Чаир,сите знаеме какви гласини се шират за неа. Некаде до 5-то одделение животот ми беше нормален,потоа лека полека се претвараше во пекол. Иако мојот татко беше родител на 2 сосема здрави и прави деца,кои никогаш не направиле ништо лошо,тој го избра алкохолот како решение на неговите проблеми. Поради нервозата на моите родители и притисокот кој беше створен од страна на мојот татко,тие се одлучуваа сета своја негативна енергија да ја исфрлуваат на мене. Секогаш ја бараа најмалата ситница која ќе ја сторам за тие да ми се развикаат,којзнае,можеби така се чувствуваа подобро? Како и да е,на почетокот можев да се справам со тоа,мислев дека е само фаза,но ете испадна дека не било така. Покрај тој проблем се додадоа и милион други! Бевме многу мало друштво,а кај мало па и несложно. Секојдневие ни беше да ни започне денот со тепачка помеѓу Македонците и Албанците,а тие беа 85% во школото каде што учев. После извесно време јас се навикнав на тоа,но исто така и драстично се променив. Секој ден излегував надвор до ниедно време и правев работи за кои што не сум баш горд дека сум ги сторил,мислејќи и залажувајќи се самиот себе дека тоа е решението,дека така ќе исчезнат сите проблеми. Почнав и другачје да се однесувам,школото го изоставив и ги расипав односите со скоро сите членови од моето семејство,ги разочарав. Немаштија,недоволна комуникација со родителите,немање човек на кој што ќе се довериш..ова и плус многу други проблеми. Дојде до период кога веќе не бев сигурен дали сакам да сум повеќе дел од светов,и како дете со заматен ум,пробав да се убијам. Се качив на тараса и бев спремен да скокнам,бев веќе со едната нога во вис. Но,пред да тргнам и со другата,се замислив малце и ми се вратија во глава сите среќни моменти што сум ги имал,јесда беа малку,сепак ми значеа. Се решив да размислам подобро,се симнав,се разбистрив малце и се запрашав - зар ова е решение? И покрај сите овие срања што ми се случија,ЈАС НИКОГАШ НЕ СЕ ПРЕДАДОВ! Секогаш бев позитивен,никогаш не дозволував мојата ситуација дома да ја тргне мојата насмевка од лицето,и покрај се,спремен бев да дадам совет на секој што ќе ми побара. Со глава горе и со надеж за подобри времиња,стигнав до тоа што сум денес. Имам ангелче девојка која ме разбира и ми е константа поддршка кога ми е потребно,имам НОРМАЛНО друштво кое што донекаде поминале низ слично како јас,имам скоро се што ми е потребно за да продолжам да живеам како нормален човек и покрај се што ми се случило. Секој ден се обидувам колку што е можно повеќе да си го надоградам мојот ум,тренирам,се едуцирам. Полека полека им враќам на сите што ми имаат згрешено,најчесто по физички пат но што да правам,така ме научил животот.
До сите кој што сте на работ,или пак сте биле,знам дека ќе ме разберете. Топката се врти,некогаш сте на врвот,а некогаш сте доле помеѓу заборавените. Но,во која ситуација и да сте,НИКОГАШ НЕ ГУБЕТЕ НАДЕЖ! Кога надежта умира,умира и човекот - велат некој. Знам дека ретко кој и ќе го исчита сето ова,но до тие што ќе го прочитаат - се надевам дека извадивте некаква поука.
За крај,би ја посветил оваа песна :
Со среќа!
од прееска чекам што се десило.
Леле од телефон пишував и ми се исклучи ,ке ја допишам попосле