Сабајлево, уште нерасонет, морав да го слушам урлањето на една мила и драга професорка која себеси се смета за хиперактивна иако има близу 60 години и е малку повеќе пополнета
Ме примети дека лежам на клупа и ме праша дали јас сè уште спијам. Кога и реков
“Па да, делумно“, типката се изнасмеа така гласно што ми поремети биоритам во рок од само една секунда.:uvo:
И тогаш ми текна нешто...
Како би било кога еден ден би се разбудиле во мртва тишина?
Дали тишината која понекогаш толку ја бараме ќе биде совршена, или пак ќе биде монотоно неподнослива?
Каков би бил светот кога потполно би западнал во тишина?
Посакувам да можев да си бирам денови кога сите звуци би се губеле и би можел да уживам во тишината.
Меѓутоа, колку и да некогаш ми е потребан таа тишина, не би можел да издржам во свет кој е во постојан молк.
Вие?