|Volkswagen|
Тастатурата е посилна од мечот!
- Член од
- 21 јули 2009
- Мислења
- 2.725
- Поени од реакции
- 892
Жолтата светлина ја исполнува мојата соба. Како што пречекорив преку прагот што води до балконот в лице ме удри ладното утринско ветерче.
Белиот чад на утринското кафе чадеше како некоја фабрика со огромна брзина. Одеднаш темно сивило ги прекри моите очи. Низ мислите ми поминаа сцени од големите циглени оџаци и сивите облаци за време на индрустијализацијата. Измачени јагленосани лица на работниците кои излегуваа од овие чудовишта, со свиткан грб поминуваа под прозорите на големите капиталисти со црни цилиндри и цинична насмевка. Како што паѓаше ноќта, овие сопрузи и татковци, полека својата беда ја давеа во некоја прчварница (а.к.а Pub) чистејќи ги своите јагленосани раце од локалната проститутка по име Луси со голема бемка на левиот образ и заби како да има пушено петарда.
Силната сончева жолта светлина го прекина тој меланхоличен и темен амбиент. Боите добија поинаков тонитет. Се беше жолтеникаво, дури и црната боја добиваше тонови на жолто. Сепак, сликите штотуку ги замислив не ме оставаа рамнодушен. Се трудев да се утешам себе си дека тоа било пред долго време,...но чувствував дека сето тоа е една многу убаво сплетена приказна. Вистинска заблуда...
Кафето сум го направил горко. Острата болка во главата од самото гадење од горчината ме примора да го оставам кафето и да продолжам со ткаењето на мислите. Одеднаш со ист интензитет од болка која ја доживеав од горчината на кафето...ме удри помислата.
Денес...
Сум се разбудил во свет, во кој баш во овој момент се виткаат од болка, за парче леб. Замислете...и полека размислете. Умираат од глад!
Сум се разбудил во свет на тенкови, пиштоли, митралези, томахавки, бомбардери, нуклеарки...направени САМО со една цел - како да УБИЕТЕ друго човечко суштество. Суштество кое има татко, мајка, жена, маж,...брат,... сестра, ...син, ќерка,... девојка, дечко...Спомени од своето детство, најдобриот другар, другарка, матура, факултет,...
Сето тоа заради територија, ресурси, идеологија...моќ!
Сум се разбудил во свет, во кој некој во сив или тегет костум, добра фризура, тазе бричен, политичар (читај: ниски морални вредности)... ми диктира каде да живеам, каде да се движам, колку да се движам. Луѓе кои креираат закони кои ја ограничуваат мојата слобода, моето движење, мојот интелект и моето срце,...
Сум се разбудил во свет, во кој што едни го живеат својот сон, а други се дел од општиот кошмар, кошмар од кој неможете да се разбудите, а имате постојано чувство на паѓање во бездна.
Сум се разбудил во свет во кој скоро секој човек е еден осамен остров, опкружен со океан од тага, мачнина, неисполнетост...осаменост. Една совршена машина...со срце, со душа,...со страст...со емоции...чии соништа полека бледнеат од нејзините очи, оставени на милост и немилост и само еден многу мал дел од мозаикот наречен човештво.
Модерното општество е една заблуда, кои самите ние како луѓе ја креиравме по еден лажен превез на една лажна глобална демократија,... на едно робовладетелско општество и систем кој го скршува човечкиот дух наречен капитализам (а.к.а глобализам).
Белиот чад на утринското кафе чадеше како некоја фабрика со огромна брзина. Одеднаш темно сивило ги прекри моите очи. Низ мислите ми поминаа сцени од големите циглени оџаци и сивите облаци за време на индрустијализацијата. Измачени јагленосани лица на работниците кои излегуваа од овие чудовишта, со свиткан грб поминуваа под прозорите на големите капиталисти со црни цилиндри и цинична насмевка. Како што паѓаше ноќта, овие сопрузи и татковци, полека својата беда ја давеа во некоја прчварница (а.к.а Pub) чистејќи ги своите јагленосани раце од локалната проститутка по име Луси со голема бемка на левиот образ и заби како да има пушено петарда.
Силната сончева жолта светлина го прекина тој меланхоличен и темен амбиент. Боите добија поинаков тонитет. Се беше жолтеникаво, дури и црната боја добиваше тонови на жолто. Сепак, сликите штотуку ги замислив не ме оставаа рамнодушен. Се трудев да се утешам себе си дека тоа било пред долго време,...но чувствував дека сето тоа е една многу убаво сплетена приказна. Вистинска заблуда...
Кафето сум го направил горко. Острата болка во главата од самото гадење од горчината ме примора да го оставам кафето и да продолжам со ткаењето на мислите. Одеднаш со ист интензитет од болка која ја доживеав од горчината на кафето...ме удри помислата.
Денес...
Сум се разбудил во свет, во кој баш во овој момент се виткаат од болка, за парче леб. Замислете...и полека размислете. Умираат од глад!
Сум се разбудил во свет на тенкови, пиштоли, митралези, томахавки, бомбардери, нуклеарки...направени САМО со една цел - како да УБИЕТЕ друго човечко суштество. Суштество кое има татко, мајка, жена, маж,...брат,... сестра, ...син, ќерка,... девојка, дечко...Спомени од своето детство, најдобриот другар, другарка, матура, факултет,...
Сето тоа заради територија, ресурси, идеологија...моќ!
Сум се разбудил во свет, во кој некој во сив или тегет костум, добра фризура, тазе бричен, политичар (читај: ниски морални вредности)... ми диктира каде да живеам, каде да се движам, колку да се движам. Луѓе кои креираат закони кои ја ограничуваат мојата слобода, моето движење, мојот интелект и моето срце,...
Сум се разбудил во свет, во кој што едни го живеат својот сон, а други се дел од општиот кошмар, кошмар од кој неможете да се разбудите, а имате постојано чувство на паѓање во бездна.
Сум се разбудил во свет во кој скоро секој човек е еден осамен остров, опкружен со океан од тага, мачнина, неисполнетост...осаменост. Една совршена машина...со срце, со душа,...со страст...со емоции...чии соништа полека бледнеат од нејзините очи, оставени на милост и немилост и само еден многу мал дел од мозаикот наречен човештво.
Модерното општество е една заблуда, кои самите ние како луѓе ја креиравме по еден лажен превез на една лажна глобална демократија,... на едно робовладетелско општество и систем кој го скршува човечкиот дух наречен капитализам (а.к.а глобализам).
