Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.618
20 годишната Марина Подигачоска има многу поинаков живот од нејзините колеги на Биотехнички факултет во Битола. Живее во прилепското село Долгаец и пред (колку) години останала без родителите, па сега живее само со дедо и. Од државата добива 5900 денари, и со нив го плаќа студирањето. Не се жали толку на сиромаштијата, вели се снаоѓа за да преживее. Најмногу и тежи осаменоста. Вели дека и недостига родителски, но и стручен совет во одредени моменти. Но, освен првиот пат кога дошле да ги утврдат условите за живот, социјалните работници досега не покажале интерес.
„Да се искажеш треба на некој, да му кажеш што чувствуваш, се. Не се јавил никој,никогаш немаат разговарано со мене, на оваа тема. Со тетките разговарам понекогаш и со дедо ми, по малку“, вели Марина.
Летово го минува во трошната куќа во селото, во малата соба, каде наместо под и тепих, гази на земја, делови од таванот може секој момент да паднат. Спие на железен кревет, во зима се покрива со бодликава покривка ткаена од козјо влакно.
„Се случува во текот на месецот кога треба да пријавиш испити да немаш пари?
-Не, досега си собирам, си заштедувам, за да имам тогаш, оти после казни треба да плаќам, многу ми е така. Немам ниту компјутер, ниту какви било други помагала“, вели Марина.
За да ги намали трошоците за живот, таа патува со воз. Но, пругата доаѓа само до соседното село Слепче.
„Ја патувам со возот, 90 денари ми е картата, ама после Слепче немам превоз наваму. Треба некој да ме пречека, а ако ме пречека по 300 денари ми земаат. Затоа се случува да пешачам и по саат ипол. Во лето е жешко, тешко, не се доодува, а во зима, снег има“.
Оваа млада девојка,оставена без родителска грижа и љубов во најкритичните години од младоста, учи сама да се справува со секој проблем. Испитите ги полага редовно со просек 8 и се стреми што поскоро да го заврши факултетот. А, потоа се надева дека ќе го оствари сонот, да има сигурна работа, мирен живот и семејство кое ќе го храни со бескрајна љубов.
извор: http://telma.com.mk
На маргините...
Кога ја ислушав Марина, почувствував дека ме боли душата за неа и имав силна ерупција од чувства. Прво шо си помислив е како и е за Нова Година и Божик кога сите се затвораат позади вратите,прејадувајќи се од полните трпези а таа со својот дедо се гуши во самотија и свеќите и железниот кревет немо сведочат за нивната голгота ...
Почувствував и грижа на совест затоа шо сите ние на овој или оној начин дозволуваме да постојат вакви луѓе опседнати со нашата себичност и ограниченост .
Почувствував и восхит затоа што и покрај сите срања, животот ја регрутирал Марина во борец кој не се откажува, во пламнат цвет и ја натоварил со нежност и храброст и верба...
А потоа дојде ред и на гневот...
Рекордна сиромаштија не пустоши знам, али сум бескрајно гневен и на држава и на институции и на социјални работници ( све отишло у ку*ац).
Се штанцаат само дополнителни трошоци и процедурални грешки, кои не верувам дека се нешо сменети од времето кога јас студирав, али кои секако дебело се наплаќаат. Навидум имаме најдостапно образование, факултетите ни станаа како детски градинки, а ваквите "случаеви" упорно се игнорираат.
Најава за едно легендарно прашање:
" Каде е сега државата да помогне? "
Дали пулсира совеста на изрезбаните работни маси или ваквите приказни само се архивираат за статистика? Како бе мајката се увезуваат странски студенти, да речеме на државниот Универзитет за информатички науки и технологии „Св. апостол Павле“ во Охрид и тоа сакаш од Танзанија, сакаш од Кина, Гана, дури и Амери имаат, а ваквите "случаеви" ко Марина се ТУ МАЧ за државата? Постои ли во нивниот речник зборот хуманост или барем бесплатно образование за "ваквите" ? До кога македонските студенти ќе тежнеаат кон владеачката гарнитура (било која) за да дојдат до некакви бенефиции? Дали еднаш ќе се деси државата самоиницијативно да им помогне без партиски книшки како средство за легитимирање? Дали социјалниот аспект не е доволна причина за да таа -државата застане на твоја страна?
Ах...!
„Да се искажеш треба на некој, да му кажеш што чувствуваш, се. Не се јавил никој,никогаш немаат разговарано со мене, на оваа тема. Со тетките разговарам понекогаш и со дедо ми, по малку“, вели Марина.
Летово го минува во трошната куќа во селото, во малата соба, каде наместо под и тепих, гази на земја, делови од таванот може секој момент да паднат. Спие на железен кревет, во зима се покрива со бодликава покривка ткаена од козјо влакно.
„Се случува во текот на месецот кога треба да пријавиш испити да немаш пари?
-Не, досега си собирам, си заштедувам, за да имам тогаш, оти после казни треба да плаќам, многу ми е така. Немам ниту компјутер, ниту какви било други помагала“, вели Марина.
За да ги намали трошоците за живот, таа патува со воз. Но, пругата доаѓа само до соседното село Слепче.
„Ја патувам со возот, 90 денари ми е картата, ама после Слепче немам превоз наваму. Треба некој да ме пречека, а ако ме пречека по 300 денари ми земаат. Затоа се случува да пешачам и по саат ипол. Во лето е жешко, тешко, не се доодува, а во зима, снег има“.
Оваа млада девојка,оставена без родителска грижа и љубов во најкритичните години од младоста, учи сама да се справува со секој проблем. Испитите ги полага редовно со просек 8 и се стреми што поскоро да го заврши факултетот. А, потоа се надева дека ќе го оствари сонот, да има сигурна работа, мирен живот и семејство кое ќе го храни со бескрајна љубов.
извор: http://telma.com.mk
На маргините...
Кога ја ислушав Марина, почувствував дека ме боли душата за неа и имав силна ерупција од чувства. Прво шо си помислив е како и е за Нова Година и Божик кога сите се затвораат позади вратите,прејадувајќи се од полните трпези а таа со својот дедо се гуши во самотија и свеќите и железниот кревет немо сведочат за нивната голгота ...
Почувствував и грижа на совест затоа шо сите ние на овој или оној начин дозволуваме да постојат вакви луѓе опседнати со нашата себичност и ограниченост .
Почувствував и восхит затоа што и покрај сите срања, животот ја регрутирал Марина во борец кој не се откажува, во пламнат цвет и ја натоварил со нежност и храброст и верба...
А потоа дојде ред и на гневот...
Рекордна сиромаштија не пустоши знам, али сум бескрајно гневен и на држава и на институции и на социјални работници ( све отишло у ку*ац).
Се штанцаат само дополнителни трошоци и процедурални грешки, кои не верувам дека се нешо сменети од времето кога јас студирав, али кои секако дебело се наплаќаат. Навидум имаме најдостапно образование, факултетите ни станаа како детски градинки, а ваквите "случаеви" упорно се игнорираат.
Најава за едно легендарно прашање:
" Каде е сега државата да помогне? "
Дали пулсира совеста на изрезбаните работни маси или ваквите приказни само се архивираат за статистика? Како бе мајката се увезуваат странски студенти, да речеме на државниот Универзитет за информатички науки и технологии „Св. апостол Павле“ во Охрид и тоа сакаш од Танзанија, сакаш од Кина, Гана, дури и Амери имаат, а ваквите "случаеви" ко Марина се ТУ МАЧ за државата? Постои ли во нивниот речник зборот хуманост или барем бесплатно образование за "ваквите" ? До кога македонските студенти ќе тежнеаат кон владеачката гарнитура (било која) за да дојдат до некакви бенефиции? Дали еднаш ќе се деси државата самоиницијативно да им помогне без партиски книшки како средство за легитимирање? Дали социјалниот аспект не е доволна причина за да таа -државата застане на твоја страна?
Ах...!
и ги мрзи да го мрднат задникот и да прошетаат да видат во какви услови живеат социјалните случаи.
