Па сигурно не на 60 и 70
Не вреди останатиот дел од постот да се прочита, првиот ред одма ти е промашај
Кога имав 7 години, се сеќавам, најмногу од се сакав да си играме со другарите. Им се лутев на моите кога не прибираа дома. Врхунац беше играта.
Кога имав 13, врхунац беше една девојка од другиот клас. Многу слатко девојче, а јас заљубен во неа до уши. Она не ме приметуваше
Сепак, на школо одев само неа да ја видам.
Кога имав 16, ми се зголемија апетитите по девојките, ко што се зголемија нивните гради.
Кога наполнив 19, почнав да работам. Интересно беше, се чувствуваш корисен, запознаваш нови луѓе, учиш нови работи.
Кога наполнив 25, ми се зголеми апетитот, сакав се повеќе и повеќе да сум успешен во работата.
---- имам 27 ----
Веројатно, кога ќе наполнам 30, ќе ме израдува раѓањето на мојот син. Ќе ме радува сопругата, семејството.
Кога ќе наполнам 40, пак ќе ги имам нив. Во меѓувреме многу добри и лоши работи ќе се случат, што ќе го направат животот живот.
Кога ќе наполнам 60, децата ќе ми се здрави и живи, израснати, машкото ќе ми направи и внуче (мамето негово, а му кажав да пази... тоа ти е, деца).
Дамата ќе седи покрај мене на некоја зелена ливада, и ќе го гледаме зајдисонцето (јас со шешир на глава и некоја скапа цигара у уста) дур јас и кажувам како она и ден денес е прекрасна и има најубави очи на цел свет.
Муабетот ми е, секоја возраст има(ла) свои убавини. Ниту една убавина со другата не може да се спореди, сите се... убави, на свој, специфичен начин.
Не се плашам од староста, од смртта. Се плашам ако не сум живеел :/