C
Cool Hand Luke
Гостин
(Lectio Divina), или Свето читање.
Оваа основна гностичка пракса има потекло од 220. година од новата ера а автор е монахот Ориген, еден од првите христијански сколастичари, теолози и оци на Црквата. Неговиот допринос е многу важен бидејќи бил меѓу првите кои се обиделе да го толкуваат христијанството од интелектуалната страна, и го поддржувал платонскиот поглед на еволуцијата на душата која по пат на усовршување го достига Кралството Небесно. Меѓутоа во шестиот век неговите верувања биле анатемисани од страна на Црквата, но неговата пракса се одржала до ден денес.
Што е во суштина Lectio Divina?
Тоа е опуштено, контемплативно читање на светите записи со кое писмото станува средство за постигнување лично единство со Бога, или како кој сака да го нарече тоа. Бидејќи е Лектио со христијанско потекло се користи првенствено за читање на христијански свети записи, од Стариот и Новиот завет, но се разбира и на гностичките апокрифни записи. Меѓутоа, бидејќи е Гнозата сама по себе изразито жива и крајно индивидуална работа, Лектио Дивина може да се користи и со свети записи на други вери и деноминации, било какви записи кои што припадниците на ннекоја вера и деноминција ги сметаат за свети во оквир на тоа на што припаѓаат или воопшто, тоа што им е лично свето. (Примедба на авторот на овој пост, што може да биде и некој роман неповрзан директно со религија, Зоки Поки на пример )
Праксата се состои од четири дела:
1.Читање/слушање
Овде светиот запис се чита многу бавно, со концентрирано внимание на зборови и реченици. Тоа се постигнува така што читачот се одвојува од околината и седи во тивок простор, како би можел да го чуе оној „тивок мал глас“ од внатре со кој што Божеството му се обраќа, и како би го смирил својот ум, не би ли го чул тој глас во своето срце. Кога ќе го чуе тој глас, тоа ќе се манифестира во вид на пронаоѓање на еден или повеќе зборови, или реченици, или цел дел во текстот, со кое што Божеството одредило да оној кој што го чита, со помош на него се спои со Бога. Не грижете се за должината на текстот или времетраењто на читањето, тоа не зависи од вас туку од Него. Истотака ни за секојдневните мисли кои ќе ви јавуваат сами, не обрнувајте внимание на нив, пуштете ги да течат и посветете се на читањето.
2.Медитација
Кога еднаш сме го пронашле нашиот збор или дел од текстот, треба да, како што говореле нашите оци, да го „преживаме“. Слика на животно кое што мирно лежи и прежива се користела во старите времиња како симбол на христијанинот кој што медитира во зборот Божји. Овој симбол не учи дека нашиот збор или текст треба да си го повторуваме во себе, мирно, тивко и бавно, треба да стане дел од нашите мисли, чувства, надежи, стравови, да се преплетува со нив и да стане дел од нив и дел од нашиот ум. Допир на Бога со нас.
3. Молитва
Иако така се вика, ова не е молитва во вообичаената смисла на зборови, туку е многу важен чекор кој се однесува на нашиот со Бога и нашиот однос со самите себеси. Тоа е разговор со Бога, во кој ние му се отвораме и му ги нудиме нашите најдлабоки тајни, нашите стравови, фрустрации, најболни искуства, сомнежи, желби и надежи. Можеби притоа ќе плачете, ќе се смеете, ќе бидете бесни или се заедно но не е битно, битно е се да излезе од вас и да му се покаже Нему. Сите оние работи од кои што се срамиме, кои што ги криеме и од самите себеси и кои што сме ги сметале за недостојни да му ги понудиме на Бога како жртва. Напротив, се што имате дајте му Нему. Додека ги извлекуваме на површина, нежно и со внимание го рецитираме оној текст или оној збор што не допрел. Со помош на тој збор му дозволуваме на Бога да трансформира се што е негативно, лошо и не кочи. Од оваа причина се вели дека Лектио Дивина има моќ да промени нечиј живот од корен, ако редовно и совесно се практикува.
4.Контемплација
Конечно, кога ќе почувствуваме дека сме завршиле со вежбата за тој ден, потребно е да се препуштиме и одмориме во Божјата прегратка. Најлесен начин да се опише оваа состојба е ситуацијата којашто секој ја искусил, во однос со суштеството кое го сака и каде што љубовта е обострана. Моменти во кои зборовите се непотребни и одвишни, кога се што постои е чувство на препуштање и уживање во љубовта и сигурноста. Овде се препуштаме во рацете Божји и се одмораме некое време во Неговата прегратка.
Важни напомени: Праксата на Лектио Дивина не значи дали е некој ангажиран во облици на молитва или други апостолати туку внатрешен ритам на нашата духовна активност насочени кон Бога; два поларитета: нашата активност насочена кон Бога и нашата рецептивност кон Божјото влијание. То ест, праксата не се смета за нешто што е насочено надвор туку внатре во самите себеси, нашето активно учество во Божјата мудрост и милост по пат на запознавање на самите себеси, искоренување на пороците и маните, и така овозможување на Духот Божји внатрешно да не трансформира по својата слика, да бидеме духовно совршени.
Праксата обично се прави наутро еден саат, а може и по пола саат наутро и навечер, но не мора да значи генерално. Битно е да тоа да се практикува редовно и во одреден временски период како би имало ефект. Клучот на успехот не е да бидеме свртени кон постигнување на цел, не смееме да имаме рационален пристап, како на пример да го поделиме времето кое што ќе го минеме во пракса туку тоа треба да му го препуштиме на Бога.
Оваа основна гностичка пракса има потекло од 220. година од новата ера а автор е монахот Ориген, еден од првите христијански сколастичари, теолози и оци на Црквата. Неговиот допринос е многу важен бидејќи бил меѓу првите кои се обиделе да го толкуваат христијанството од интелектуалната страна, и го поддржувал платонскиот поглед на еволуцијата на душата која по пат на усовршување го достига Кралството Небесно. Меѓутоа во шестиот век неговите верувања биле анатемисани од страна на Црквата, но неговата пракса се одржала до ден денес.
Што е во суштина Lectio Divina?
Тоа е опуштено, контемплативно читање на светите записи со кое писмото станува средство за постигнување лично единство со Бога, или како кој сака да го нарече тоа. Бидејќи е Лектио со христијанско потекло се користи првенствено за читање на христијански свети записи, од Стариот и Новиот завет, но се разбира и на гностичките апокрифни записи. Меѓутоа, бидејќи е Гнозата сама по себе изразито жива и крајно индивидуална работа, Лектио Дивина може да се користи и со свети записи на други вери и деноминации, било какви записи кои што припадниците на ннекоја вера и деноминција ги сметаат за свети во оквир на тоа на што припаѓаат или воопшто, тоа што им е лично свето. (Примедба на авторот на овој пост, што може да биде и некој роман неповрзан директно со религија, Зоки Поки на пример )
Праксата се состои од четири дела:
1.Читање/слушање
Овде светиот запис се чита многу бавно, со концентрирано внимание на зборови и реченици. Тоа се постигнува така што читачот се одвојува од околината и седи во тивок простор, како би можел да го чуе оној „тивок мал глас“ од внатре со кој што Божеството му се обраќа, и како би го смирил својот ум, не би ли го чул тој глас во своето срце. Кога ќе го чуе тој глас, тоа ќе се манифестира во вид на пронаоѓање на еден или повеќе зборови, или реченици, или цел дел во текстот, со кое што Божеството одредило да оној кој што го чита, со помош на него се спои со Бога. Не грижете се за должината на текстот или времетраењто на читањето, тоа не зависи од вас туку од Него. Истотака ни за секојдневните мисли кои ќе ви јавуваат сами, не обрнувајте внимание на нив, пуштете ги да течат и посветете се на читањето.
2.Медитација
Кога еднаш сме го пронашле нашиот збор или дел од текстот, треба да, како што говореле нашите оци, да го „преживаме“. Слика на животно кое што мирно лежи и прежива се користела во старите времиња како симбол на христијанинот кој што медитира во зборот Божји. Овој симбол не учи дека нашиот збор или текст треба да си го повторуваме во себе, мирно, тивко и бавно, треба да стане дел од нашите мисли, чувства, надежи, стравови, да се преплетува со нив и да стане дел од нив и дел од нашиот ум. Допир на Бога со нас.
3. Молитва
Иако така се вика, ова не е молитва во вообичаената смисла на зборови, туку е многу важен чекор кој се однесува на нашиот со Бога и нашиот однос со самите себеси. Тоа е разговор со Бога, во кој ние му се отвораме и му ги нудиме нашите најдлабоки тајни, нашите стравови, фрустрации, најболни искуства, сомнежи, желби и надежи. Можеби притоа ќе плачете, ќе се смеете, ќе бидете бесни или се заедно но не е битно, битно е се да излезе од вас и да му се покаже Нему. Сите оние работи од кои што се срамиме, кои што ги криеме и од самите себеси и кои што сме ги сметале за недостојни да му ги понудиме на Бога како жртва. Напротив, се што имате дајте му Нему. Додека ги извлекуваме на површина, нежно и со внимание го рецитираме оној текст или оној збор што не допрел. Со помош на тој збор му дозволуваме на Бога да трансформира се што е негативно, лошо и не кочи. Од оваа причина се вели дека Лектио Дивина има моќ да промени нечиј живот од корен, ако редовно и совесно се практикува.
4.Контемплација
Конечно, кога ќе почувствуваме дека сме завршиле со вежбата за тој ден, потребно е да се препуштиме и одмориме во Божјата прегратка. Најлесен начин да се опише оваа состојба е ситуацијата којашто секој ја искусил, во однос со суштеството кое го сака и каде што љубовта е обострана. Моменти во кои зборовите се непотребни и одвишни, кога се што постои е чувство на препуштање и уживање во љубовта и сигурноста. Овде се препуштаме во рацете Божји и се одмораме некое време во Неговата прегратка.
Важни напомени: Праксата на Лектио Дивина не значи дали е некој ангажиран во облици на молитва или други апостолати туку внатрешен ритам на нашата духовна активност насочени кон Бога; два поларитета: нашата активност насочена кон Бога и нашата рецептивност кон Божјото влијание. То ест, праксата не се смета за нешто што е насочено надвор туку внатре во самите себеси, нашето активно учество во Божјата мудрост и милост по пат на запознавање на самите себеси, искоренување на пороците и маните, и така овозможување на Духот Божји внатрешно да не трансформира по својата слика, да бидеме духовно совршени.
Праксата обично се прави наутро еден саат, а може и по пола саат наутро и навечер, но не мора да значи генерално. Битно е да тоа да се практикува редовно и во одреден временски период како би имало ефект. Клучот на успехот не е да бидеме свртени кон постигнување на цел, не смееме да имаме рационален пристап, како на пример да го поделиме времето кое што ќе го минеме во пракса туку тоа треба да му го препуштиме на Бога.