Стефус-Рефус
Jesus Loves Macedonia
- Член од
- 30 август 2009
- Мислења
- 3.452
- Поени од реакции
- 1.209
Слободниот пазар обезбедува широко поле за работа на претприемачите кои ризикувајки го сопствениот капитал отвораат нови работни места задоволувајки ги потребите на потрошувачите. Со зголемување на бројот на инвеститорите, се зголемува и побарувачката за работни места. Така расте цената на работната рака и самиот животен стандард. Така функционира слободниот пазар на работна сила. Слободниот пазар, на кој владее максимална конкуренција, ги наградува оние бизниси кои најмногу иновирале и ги задоволиле преференциите на купувачите по најповолни услови. Кога пазарот е слободен, тогаш не само што се охрабрува инвестирањето, туку уште поважно…преку профитниот мотив и низ системот на цени, инвестирањето на капиталот се одвива онаму каде се потребите на обичниот човек најголеми. Комплицираната мрежа од размени, преку системот на цени, секогаш ги елеминира сите недостатоци или вишоци на пазарот.
Меѓутоа размените не се секогаш слободни. Некои од нив се и насилни. Доколку разбојник ви впери пиштол, и ве услови со „пари или живот“…тогаш вашето плаќање е насилно а не доброволно. Тоа е грабеж, а не слободен пазар. Разбојникот добива, ограбениот губи. Тука нема взаемна добивка. Значи, експлоатацијата не се случува на слободниот пазар, туку таму каде што имате сооднос насилник-жртва. Гледано на долг рок, присилата е размена која завршува со негативна сума. Тоа понатаму значи дестимулација на инвестициите, производството и штедењето. Намалување на продуктивноста, пад на животниот стандард и полоши услови за живот за сите, па дури и за разбојникот.
Државата е секогаш единствениот субјект со законско право за употреба на принуда. Даноците се токму таква принуда, и колку се тие поголеми и пообемни, дотолку повеќе страда и економскиот раст. Некои принуди кои ги воведува државата (како на пример контролирањето на цените, и спречувањето на максималната конкуренција) ја попречуваат размената и производството, и доведуваат до намалена економска активност, додека пак други принуди (заштите од кражби, забрана за измами и фалсификати, принудно спроведување на потпишаните договори и сл.) влијаат позитивно на економските текови.
Најразвиениот систем на државна принуда е социјализмот. Во социјалистичкото централно планирање, на централните планери им недостасува системот на цени, врз основа на кои се врши реална пресметка. Како што многу социјалисти денес признаваат, социјалистичките комисии за планирање немале ефикасни начини за пресметка на цените, трошоците или поготово за вкупните инвестиции кои се ангажираат во производството. Состојбата во некогашен СССР и поранешните социјалистички земји, каде се продавниците бедно снабдени, а луѓето чекаат на ред во километарски колони за најосновните продукти, е јасен пример колку е планската економија ефикасна на дело.
Од друга страна, за да имате ефикасен слободен пазар (на кој се разменува приватната сопственост) клучен момент е почитувањето на правото на приватна сопственост, како и нејзината заштита и почитување низ системот на правната држава.
Меѓутоа размените не се секогаш слободни. Некои од нив се и насилни. Доколку разбојник ви впери пиштол, и ве услови со „пари или живот“…тогаш вашето плаќање е насилно а не доброволно. Тоа е грабеж, а не слободен пазар. Разбојникот добива, ограбениот губи. Тука нема взаемна добивка. Значи, експлоатацијата не се случува на слободниот пазар, туку таму каде што имате сооднос насилник-жртва. Гледано на долг рок, присилата е размена која завршува со негативна сума. Тоа понатаму значи дестимулација на инвестициите, производството и штедењето. Намалување на продуктивноста, пад на животниот стандард и полоши услови за живот за сите, па дури и за разбојникот.
Државата е секогаш единствениот субјект со законско право за употреба на принуда. Даноците се токму таква принуда, и колку се тие поголеми и пообемни, дотолку повеќе страда и економскиот раст. Некои принуди кои ги воведува државата (како на пример контролирањето на цените, и спречувањето на максималната конкуренција) ја попречуваат размената и производството, и доведуваат до намалена економска активност, додека пак други принуди (заштите од кражби, забрана за измами и фалсификати, принудно спроведување на потпишаните договори и сл.) влијаат позитивно на економските текови.
Најразвиениот систем на државна принуда е социјализмот. Во социјалистичкото централно планирање, на централните планери им недостасува системот на цени, врз основа на кои се врши реална пресметка. Како што многу социјалисти денес признаваат, социјалистичките комисии за планирање немале ефикасни начини за пресметка на цените, трошоците или поготово за вкупните инвестиции кои се ангажираат во производството. Состојбата во некогашен СССР и поранешните социјалистички земји, каде се продавниците бедно снабдени, а луѓето чекаат на ред во километарски колони за најосновните продукти, е јасен пример колку е планската економија ефикасна на дело.
Од друга страна, за да имате ефикасен слободен пазар (на кој се разменува приватната сопственост) клучен момент е почитувањето на правото на приватна сопственост, како и нејзината заштита и почитување низ системот на правната држава.