(Болдираните букви се акцентот)
“Гудинти са ногу - дивидесит и две-три гудини им. Десит им рудену. Шес моми им туа и идно дети. Детто најмалечко биши. Деуто си умре. Дујде ут мианта и си изумре. Риче: Дај ми да јам, да пијам. Ки вичерами, вељам. Несакам, риче. Јадехми риби вааден, несакам. Дај малце млеко да пијам и малце лепче дај ми да топн`м.
Су лепче млекото гу јаде. Прискукна прагут. Дур да прискокни прагут да седни и хајде деуто си умре. Тиди, умре.
Идинајсит гудини лижа деуто за бугарин. М`ки мачихми, бре душо, м`ки мачихми на селто. М`ки, м`ки, м`ки, крај немат. Бигачки, дома да лежми хич. Са тука, там. Да не си виат (клетва) ни грцити, ни бугарјто, ни германцити. Германцити ако не доеа, мож да не бихми така. Арно ма дујдеа германцити. Си измачихми, бигахми с`та тајфа туа. Женцка тајфа там к`д (каде) ке а устајми на селто да? К`д ке а устајми. Дујдеха исљумиата (гр. астономија, полиција) ноќта - фиљан мома да ми а даш, идин веле.
-Нема, нема, не са туа. Бигани са. Шо, шо ке т`даат мома!
Ногу м`ки, ногу гладуси трпехми. Трева јадехми ву селто. Германците сѐ дигнаха. Ни брашно уставиха, ни лат уставиха. Ништо не уставиха, ни риба, ни ништо. Шо имаши бугати чувеци, су пари цели фудаи (одаи) имаха и трпаа за леп. Ка кинисали три деца, ја кату Митри, фодат п`тут да фатат за Кукуш, да уттам ке најат малце брашно. Имаши идна вудиница там. Фоат там, седнуват. Ка фоат да и видат - и трити умрени уд глат. Ногу м`ки мачили сми, душо.“
Раскажано во 1980, од Ѓурѓа Груткова, на 92 години од Градобор, солунско.