Човекот е политичко животно велат големите филозофи уште од антиката и навистина не грешат но ние знаеме дека покрај основните егзистенцијални потреби човекот сепак има емоции всушност тоа е она што не прави луѓе.Интересен е начинот на кој луѓето ги искажуваат своите емоции-некои тоа го прават преку книги,други преку драми,филмови сликање....
Како се во природата и уметноста еволуира па дури и имаше влијание врз хуманизмот и ренесансата,фактички секоја епоха остава уметнички белег за кој ние младите можеме барем да замислиме како било,освен ренесансата па романтизмот интересен е и периодот по втора светска војна кога од деструкцијата кај писателите преовладал нихилизам каде животот бил сведен само на бројка,типичен пример за ова е делото на Албер Ками.
Покрај фактот што преку уметноста ние ја имаме привилегијата да патуваме низ времето ние УЧИМЕ животни лекции-точно пример е драмата парите се отепувачка,печалбари романот злосторство и казна маестрално писателот успева да проанализира и прикаже лик и дури психолошки да го анализира.
Во романот Госпоѓа Бовари од Густав Флобер имаме доста интересно сиже но и неверство како и психоанализа за таинствените желби на една жена,исто така и поезијата зазема почесно место бидејќи овде навистина покрај стилски фигури,хиперболизација ние имаме КОПНЕЖ,имаме љубов како на пример Гавранот,понатаму Бисера а и лошата положба на населението е покажана со песната тутуноберачите.
Од искажаното можеме да заклучиме не само дека уметноста и изразувањето уметничко му се неопходни на човекот,туку тоа всушност и не прави луѓе,уметноста на крај краеви отвара врати,зголемува хоризонти и Делчев бил во право-навистина Светот е поле на Културен натпревар меѓу Народите.