Особено интересна работа е ова семејното стебло.
Вчера баш, бев на испомош кај вујко ми и се договоривме, здрави и живи, некогаш во иднина да видиме до каде можеме да идеме.
Потеклото ми е целосно од географска Македонија.
Знам само дека имам многу роднини во Скопје, Куманово, Велес и Штип. А и во другите градови се наоѓа по некој.
Знам и по некоја приказна од нивните животи.
Дедовците и обајцата биле партизани. Дедото од таткова страна, бил во партизани, а после 45 - та година и во ЈНА извесен период во чистење на балистички села во тетовско и гостиварско. Се истакнал кога го оставиле заедно со уште еден војник на стража да го чуваат затворот во Тетово (или Гостивар, не сум сигурен) додека да се врати бригадата од планината. Не сакале да убијат никого, само со митралезот од митралезкото гнездо пукале во воздух над главите на толпата која сакала да ослободи заробени балисти. Пред да стигне бригадата му останале уште некои 20 - на куршуми и две бомби.
Неговиот татко бил обичен земјоделец. Неговиот чичко пак, значи на мојот прадедо чичко, бил нешто како курир во ВМРО за тој реон, кога се движеле војводите им бил придружник.
Интересна приказна има за прабаба ми, на татко ми баба. Таа имала 5 браќа, сите биле во српска војска по време на Прва светска војна. Четворица загинале, кој на Цер, кој на Колубара, а еден бил заробен од австријците, однесен во Австрија, се вратил после 1918 со дрвена нога и научен германски јазик. Прабаба ми, во нејзиното село биле петта генерација доселеници од Прилепско некаде, убиле некаков бег па избегале.
Од страната на мојата баба по татко, нема некои особено интересни приказни, освен тоа што биле јатаци за ВМРО во време на српската окупација после 1918 година, па до расформирањето.
Од мајкина страна има појуначки поведенија
Дедо ми, еј тоа беше генијален човек. Се борел како партизан, а по војната станал жртва на тогашниот режим. Бил автономист, за Ченто. Со брата си, заедно фингирале дека се скарани заради политика, за да не ги гњават од УДБА. Така терале се до средината на 60 -те години, а притоа се среќавале тајно по шуми во точно определени денови од годината. Првиот алжирски претседател, Ахмед Бен Бела, после некоја средба на млади комунисти во Париз, го повикал дедо ми да помогне во борбата за независност на Алжир. Дедо ми одбил, што поради страв од УДБА, што поради страв за своето семејство, но му подарил часовник. Човекот имаше 8 одделение, но како да имаше докторат по повеќе науки. Неверојатно начитан. Кога го собрала УДБА, баба ми цела ноќ во сред лето горела книги, кои секако во тоа време биле забранети.
Неговиот татко, мој прадедо исто така има интересна приказна. По време на Првата светска војна го собрале српски војник. Ги преживеал Цер, Колубара, преминот преку Косово и Албанија, при што закачил тифус. Од Крф бил префрлен во Оран, Алжир, а од таму во Монако или Марсеј (тука има различни податоци, не е сигурно). Се вратил во Македонија некаде во 1921 година. Се вратил со француски пари. Не се знае дали во Оран бил како член на Француската легија на странци (зошто би го плаќале французите ако не е бил со нив) или бил на лекување од тифус.
Неговиот чичко, бил висок човек во ВМРО за неговиот реон и по време СХС го предал некој домашен предавник. Го врзале и го измачувале 5 српски џандари. Барале да им покаже каде е касата на Организацијата. Овој имал скриен мал пиштол во левата пазува. Се согласил да им покаже, само ако го одврзат за малку да се размрда. Откако го одврзале, ги убил сите пет џандара, ама на бегање преку врата од шталата каде што го мачеле, истиот тој претходен предавник од заседа му фукнал секира во глава и го оставил на место.
На дедо ми мајка пак, мојата прабаба, била мошне храбра и силна жена, кога се повлекувале турците, од ВМРО ја задолжиле да пренесе злато надвор од селото. Додека го пренесувала златото по пат се карала и со турците.
Од страната на баба ми и немам некои податоци, освен за нејзин брат кој бил егзекутиран во Софија. И тоа не за политика. Учел воена школа таму и се заљубил во некаква дама, сопруга на офицер. Го убил офицерот и го осудиле на смрт. Неговата мајка, моја прабаба се стегнала дури до Софија да бара амнестија од цар Борис 3-ти и царицата Јоана Савојска. Царицата била милозлива и се заложила да го ослободат човекот, но додека да стигне наредбата за ослободување, тој веќе бил егзекутиран.
Долго четиво, ама ете, нека стои запишано некаде.
