Самоубиство!

[zmej gorjanin]

А тие се малцинство, овие "веќедушевноумрениве" како ги нарекуваш, ако не самоубијци?
Не се плашиш дека некој или нешто може да направи и ти душевно да скинеш конци, барем за мал временски период?

 

[Bodhidharma]

А тие се малцинство, овие "веќедушевноумрениве" како ги нарекуваш, ако не самоубијци?
Не се плашиш дека некој или нешто може да направи и ти душевно да скинеш конци, барем за мал временски период?

Eте, предложив термин .... полу-самоубијци.
Инаку за тоа второто, не можам да ти дадам дефинитивен одговор
За плашење не се плашам, скоро сум сигурен дека не би скинал конци.
Ама ај да не предизвикувам судбина

 

[zmej gorjanin]

Eте, предложив термин .... полу-самоубијци.
Инаку за тоа второто, не можам да ти дадам дефинитивен одговор
За плашење не се плашам, скоро сум сигурен дека не би скинал конци.
Ама ај да не предизвикувам судбина

Зошто полу, не знаев дека душата може да се дели на делови?

 

[Toecutter]

Anyway...
Самоубиството не е само повлекувањето на орозот или оптегнатото јаже.
Најчесто добива социјално колку толку прифатлив облик кој би го нарекол “самоубиство на рати“ или самоубиство со одложено дејство...
Покрај трагичните случаи кои се присутни во црните хроники, ТВ или живеат долго време во муабетите на улица, постои и она секојдневно “лагано“ умирање на неброена раја, често зазема форма на депресија, алкохолизам, лента дијазепам, три-четири кутии на ден, или било каква форма на самодеструкција, било каква форма на уништување на основиот биолошки императив, желбата, нагонот за живот.
Може да се шпекулира зошто тие луѓе не одат “чекор понатаму“ туку полека и со години а во некои случаи и децении се самоубиваат. Можеби немаат храброст, ако тој поим може да се употреби, можеби е нешто сосема друго.
Како и да е, тоа е тивкото малцинство, кое не е дефинирано ни од раса,пол,нацијоналност,религија...туку од црнилото, несреќата.

Секојдневно во вашата поблиска или подалечна околина можете да видите луѓе кои одамна закажале состанок со смртта, но го одбрале подалечниот пат, не помалку болен за оние кои го делат животот со нив, но барем со пустата надеж дека еден ден....еден ден што? Нешто..............

Она кое нуди бекство или барем пауза од притисокот,црнилото...е она кое истовремено убива...fuck it...

 

[Bodhidharma]

Зошто полу, не знаев дека душата може да се дели на делови?

Не смејам да ти кажам зошто полу, ќе ми го наруши концептот
Kaко и да ги наречам они не се самоубици, умрени се од дамна.
А постои и можност и никогаш и да не се родиле.

 

[zmej gorjanin]

Ако ги боли, ако патат, како може да не се родиле?

 

[Bodhidharma]

Ако ги боли, ако патат, како може да не се родиле?

Постои можност, не би можел да кажам деф. .....шпекулирам

 

[zmej gorjanin]

Постои можност, не би можел да кажам деф. .....шпекулирам

Не верувам, за да знаеш што е болка и тага, треба да знаеш и да се радуваш и да бидеш среќен.

 

[Bodhidharma]

Не верувам, за да знаеш што е болка и тага, треба да знаеш и да се радуваш и да бидеш среќен.

Постои радост и Радост, постои среќа и Среќа.

 

[MEDDLE]

Знам дека текстов подолу е огромен, но не ме мрзеше да го искуцам и да го постирам..
Ова е извадок од книгата - есеј, Митот за Сизиф (оглед за апсурдот) на Албер Ками, и тоа целата прва глава „Апсурдот и самоубиството“. Во книгата има и други заглавја кои говорат за самоубиството, но бидејќи оваа е почетна глава, решив да ви ја презентирам, па вие како сакате понатаму така прајте ))))

„Апсурдот и самоубиството


Постои само еден, навистина сериозен филозофски проблем: самоубиството. Да се суди дали животот заслужува или не заслужува да биде одживеан, тоа значи да се даде одговор на основното прашање на филозофијата. Остатокот – дали светот има три димензии, дали духот има девет или дванаесет категории – доаѓа дури отпосле. Тоа се игри; прво треба да се одговори на ова прашање. И ако е точно, како што тоа го бара ниче, дека еден филозоф за да биде достоен за почит треба да проповеда преку личен пример, ќе го сфатиме значењето на одговорот, бидејќитој ќе му претходи на завршниот чин. Тоа е она очигледното што срцето може да го почувствува, но што треба да се продлабочи за да му стане јасно на духот.

Ако се запрашам по што ќе судам дека таквото прашање е поитно од некое друго, ќе одговорам дека тоа е според постапките на кои обврзува. Никогаш не сум видел некој да умре поради онтолошки доказ. Галилеј, кој застапувал значајна научна вистина, мошне лесно се откажал од неа кога животот му бил доведен во опасност. Во извесна смисла, тој постапил добро. Таа вистина не заслужувала поради неа да гори на клада. Дали Земјата се врти околу Сонцето, или Сонцето околу Земјата, тоа е сосем сеедно. Се на се, тоа е безначајно прашање. Но, затоа гледам дека многу луѓе умираат затоа што сметаат дека животот не заслужува да се живее. Гледам и други кои парадоксално гинат поради идеи или илузии кои даваат смисла на нивниот живот (она што се нарекува причина да се живее истовремено претставува инзвонредна причина да се умре). Затоа сметам дека смислата на животот е најзначајното прашање. Како да се одговори на тоа прашање? За сите суштински проблеми, а тука мислам на оние кои можат да предизвикаат смрт и оние кои десеткратно ја зголемуваат желбата за живот, постојат само два начина на размислување: на Ла Палис (француски маршал убиен во битката кај Павија) и оној на Дон Кихот. Само рамнотежата на очигледното и на лирското може да овозможи истовремено да им пристапиме на емоцијата и на разбирливоста. Во еден предмет кој истовремено е толку скриен и токлу набиен со патетика, учената и класичната дијалектика, мора , значи да му го отстапи местото, тоа се подразбира, на посромен духовен став кој истоврмено произлегува од здравиот разум и од симпатијата.

За самоубиството секогаш се расправало само како за општествена опјава. Сосем спротивно, овде на самиот почеток, станува збор за односот помеѓу индивидуалната мисла и самоубиството. Таквиот чин се подготвува во тишина на срцето исто како и некое големо дело. Ни самиот човек тоа не го знае. Една вечер, тој пука или се дави. Еднаш ми раскажаа за некој управител со недвижности кој се убил зашто пет години пред тоа ја загубил ќерката и кој оттогаш многу се сменил, а настанот го „поткопал“. Не може ни да се посака поточен збор. Штом ќе почнеме да мислиме, стануваме поткопани. Општеството нема голем удел во овие почетоци. Црвот се наоѓа во срцето на човекот. Таму треба да се бара. Оваа смртоносна игра што води од луцидноста соочена со животот до бегство надвор од умот, треба да се проследи и да се разбере.

Многубројни се причините за самоубиство и општо земено, најзабележливите не биле инајделотворни. Ретко кој се самоубива (хипотезата сепак не е исклучена) поради размисла. Она што ја предизвикува кризата речиси никогаш не може да се контролира. Весниците често говорат за „интимни тагувања“ или за „неизлечива болест“. Овие објаснувања се прифатливи. Меѓутоа, потребно е да се знае дали токму тој ден некој пријател на очајникот со него разговарал со рамнодушен глас. Тој е виновникот. Бидејќи тоа може да биде доволно за да се прелеат сите огорчувања и сите охрабрувања што дотогаш биле потиснувани.

Меѓутоа, ако е тешко да се определи точниот миг, суптилниот чекор во кој духот се определил за смрт, мошне е полесно од самиот чин да се извлечат консеквенците што тој ги наметнува. Да се изврши самоуиство значи, во извесна смисла и како во мелодрамата, да се признае. Да се признае дека животот не надминал и дека не го разбураме. Сепак, да не одиме предалеку со ваквите аналогии и да им се вратиме на секојдневните зборови. Тоа значи само да се признае дека животот „не заслужува да се живее“. Разбирливо, никогаш не е лесно да се живее. Човекот не престанува да постапува како што животот му наложува од бројни причини, меѓу кои најважна е навиката. Да се умре доброволно значи дека човекот го спознал, дури и инстинктивно, безначајниот карактер на таа навика, отсуство на каква било подлабока причина да се живее, бесмислениот карактер на секојдневните вознемирувања и безполезноста на страдањето.

Кога е, значи, тоа непредводливо чивство што на духот му го одзема сонот што е неопходен за живот? Светот што можеме да го објасниме дури и со лоши причини, ни е близок. Сосем спротивно, во свет што наеднаш е оставен без илузии и без светлина, човекот се чувствува како туѓинец. Тоа е прогонство без враќање, бидејќи на човекот му е одземено сеќавањето за загубената татковина или надежта за ветената земја. Овој раскол меѓу човекот и неговиот живот, меѓу актерот и декорот, токму тоа е чувството на апсурдност. Бидејќи сите здрави луѓе помислиле на сопствено самоубиство, можеме да признаеме без понатамошни објаснувања, дека постои непосредна врска помеѓу ова чивство и стремежот кон ништожност.

Предмет на овој есеј е токму тој однос помеѓу апсурдот и самоубиството, точната мера според која самоубиството претставува решение за апсурдот. Треба да се земе како начело дека она што човек кој не е измамник го смета за вистинито, треба да управува со неговите постапки. Верувањето во апсурдноста на егзистенцијата треба, значи, да го определи неговото однесување. Од оправдано љубопитство човекот ќе си го постави прашањето, јасни и без лажна патетика, дали зклучокот од ваков вид бара што побрзо да се напушти една несфатлива состојба. Јас овде говорам, се разбира, за луѓе кои се подготвени да бидат во согласност со самите себе си.

Јасно поставен, овој проблем може да изгледа истовремено нерешлив и едноставен. Меѓутоа, погрешно е да се претпостави дека едноставните прашања повлекуваат исти такви одговори и дека очигледноста подразбира очигледност. А приори, и со обратно изнесување ан проблемот, исто како што некој се убива или не се убива, се чини дека постојат само две филозофски решенија, на „да“ и „не“. Тоа би било премногу убаво. Меѓутоа, треба да се земат предвид оние кои секоташ прашуаат, без да донесат заклучок. Овде, јас речиси и не сум ироничен: се работи за мнозинството. Исто така, гледам дека оние кои одговараат „не“, постапуваат како да мислат „да“. Впрочем, ако го прифатам Ничеовскиот критериум, тие мислат „да“ на еден или на друг начин. Обратно, честопати се случува да се самоубијат оние кои биле убедени во смислата на животот. Овие противречности се постојани. Дури може да се каже дека тие никогаш не биле толку изразени како по ова прашање каде што сосем обратно, логиката изгледа токлу опсакувана. Општо место е да се споредуваат филозофски теории со однесувањето на оние кои ги проповедаат. Сепак треба да се каже дека меѓу мислителите кои одбивале да му се дадат смислата на животот ниту еден, освен Кирилов, кој и припаѓа на литературата, Перегринус (грчки филозоф) кој се раѓа од легендата и Жил Лекјер (француски неокритицист) кој се издига од хипотезата, ниту еден не отишол во својата логика дотаму да го отфрли животот. Честопати, во шега, се наведува Шопенхауер, кој го фалел самоубиството пред полна трпеза. Меѓутоа, во тоа нема ништо за шегување. Овој начин трагичното да не се сфаќа сериозно не е опасен, но на крајот доведува до осуда на оној кој така постапува.

Треба ли тогаш, пред овие противречности и нејаснотии, да се верува дека не постои ни најмала поврзаност помеѓу мислењето што може да се има за животот и чинот што се презема тој да се напушти? Да не претеруваме во таа смисла. Во приврзаноста на човекот кон сопствениот живот има нешто посилно од сите тешкотии на светот. Судот на телото вреди исто колку и судот на духот и телото отстапува перд уништувањето. Ние се свикнуваме на животот пред да ја стекнеме навиката да мислиме. Во таа трка која со секој ден се повеќе не втурнува кон смртта, телото ја задржува оваа ненадоместлива предност. Најпосле, суштината на оваа противречност се состои во она што јас би го нарекол избегнување, затоа што е, истовремено, и помалку и повеќе од разонода во Паскаловска смисла. Смртоносното избегнување, кое е трета тема на овој есеј, тоа е надежта. Надеж во некој друг живот што треба да се „заслужи“ или измама на оние кои не живеат поради самиот живот, туку за некоја голема идеја која го надминува, го надвишува, му дава смисла и го изневерува.

На тој начин се придонесува работите да се замрсат. И не залудно до сега луѓето воделе игри со зборови и се преправале дека веруваат оти одбивањето да му се признае смисла на животот нужно води до изјавата дека тој не заслужува да живее. Всушност, не постои никаков изнуден сооднос меѓу овие два суда. Потербно е само да не дозволиме да не заведат нејаснотиите, расколите и недоследностите на кои до сега укажавме. Потребно е да се тргне настрана и да се тргне кон вистинскиот проблем. Човекот се самоубива затоа што животот не заслужува да биде одживеан, еве ја несомената вистина – сепак јалова, бидејќи е банална. Меѓутоа, дали оваа навреда на жиотот, ова порекнување на егзистенцијата произлегува од тоа што животот воопшто нема смисла? Дали неговата апсурдност бара да му избегаме со посредство на надежта или самоубиството, ете што треба да се разјасни, да се испита и да се докаже ставајќи на страна се друго. Дали апсурдот бара смрт – на овој проблем треба да му се даде предност пред другите, независно од сите методи на мислење и игрите на незаинтересираниот дух. За нијансите, противречностите, психологијата што „објективниот“ дух знае секогаш да ги вовлече во сите проблеми, нема место во ова истражување и во оваа страст. Потребна е само една неправедна, односно логична мисла. ТОа не е лесно. Секогаш е едноставно да се биде логичен. Но речиси е невозможно да се биде логичен до самиот крај. На тој начин, луѓето кои умираат од сопствената рака ја следат, до самиот крај, склоноста на своето чувство. Размислувањето за самоубиството тогаш ми ја дава можноста да го поставам единствениот проблем што ме интересира: дали логиката е присутна до самата смрт? Тоа можам да го дознаам само ако продолжам, без несредни страсти, само во светлината на очигледното, со размислата чоешто извориште овде го наведувам. Тоа е она што го нарекувам апсурдно расудување. Многумина го започнале. Се уште не знам дали до крај се придржувале до него.

Кога Карл Јасперс, откривајќи дека е невозможно да се востави еинствен свет, извикува: „Ова ограничување ме води до мене самиот, таму каде што повеќе не се завлекувам над некое објективно гледиште што јас само го претставувам, таму каде што ни јас самиот ни егзистенцијата на другиот не можат за мене да претставуваат предмет на изучување“, тој ги оживува, по многу други пустите и безводни предели каде што мислата допира до своите граници. После голем број други, во тоа нема сомнение, но кои бездруго мошне брзале одтаму! На оваа последна пресвртница, каде што мислата се тетерави, стигнале голем број луѓе, дури и оние најпонизните. И се откажале од она што им е најдрагоцено, од животот. Други, господари на духот, исто така се откажале, но во својот најискрен револт тие пристапиле кон самоубиството на својата мисла. Сосем спротивно, вистинската заложба е таму да се одржиме, колку што е тоа можно и одблизу да ги испитаме необичните билки на тие далечни предели. Жилавоста и остроумноста се повластени набљудувачи на оваа нечовечна игра во која апсурдот, надежта и смртта разменуват реплики. И тогаш духот може да ги анализира фигурите на овој танц, едноставен и суптилен во исто време, пред да ги објасни и самиот да ги оживее. “

 

[zmej gorjanin]

Постои радост и Радост, постои среќа и Среќа.

Да и најбитно, тие се индивидуални за сите, затоа и не можеш да процениш или да кажеш за некој дека е веќе мртов.

 

[Bodhidharma]

Да и најбитно, тие се индивидуални за сите, затоа и не можеш да процениш или да кажеш за некој дека е веќе мртов.

Да се индивидуални треба да постои индивидуа.
Во повеќето случаи постои crowd a индивидуата е изгубена во
гужвата. Изгубена - мртва, исто му се фаќа.
Лесно да одвоиш индивидуа од гужва, ама тоа
бара да си индивидуа....и многу лесно е, ти гарантирам

 

[shutrak]

Еве, мојата прва и последна сериозна реплика до тебе.

Моето евентуално плачење над моето евентуално мртво чедо кое евентуално извршило самоубиство е мое право и моја работа, а неговото евентуално самоубиство е негово право и негова работа.


Толку едноставно...

koga se raboti za teriski del od filozofija veroispoved., sociologija ., ochigledno e deka si bil dobar uchenik-student.,....
no zhivotot nikogash ne e teorija ., tuku sekogash e praksa i toa teshko problematichna ., i tuka veke pagja tvojata maska na seznajko ., solenje pamet., i baranje tochki i zapirki., ednostavno se gubish vo realnosta ., izguben si vo prostor i vreme choek.,
daj te molam preispitaj se i vidi shto si napishal., i koga citirash ne gi vadi rabotite od kontekst., i da ostavash samo kako tebe ti odgovara ., bidi celina

ne tvoja tuku ovoa e moja posledna seriozna replika na tvoite teoretiziranja., za vaka ostliva tema ..pa ushte i zgora zboruvash i vo ime na tvoeto potomstvo........ daj te molaam barem da prekuteshe., vaka ispagja deka .......e navistina ne postojat zborovi za tvojata mentalna sostojba po ovoa prashanje a tolku barav ., barem malku nekoj zbor da ti go olesni razmisluvanjeto ., no ne neajdov ., izvini..........
zboruvash za solza na majka ., a dali znaesh kolku taa majchina solza vredi., ne neznaesh nitu pak jas ., fala mu na toj tamu nekade neshto i nikogash da ne osoznaeme ., no spored kazhuvanja na nekoi majki ., deluvalo porazitelno razurnuvachki i nemala cena ., a ti ja derogirashe na zhabokrechina..

i kraj na prikaskata ne se ni trudi da mi replicirash., veke definitivno ne ti zimama nishto napishano za seriozno i validno.......pozdrav

 

[zmej gorjanin]

Да се индивидуални треба да постои индивидуа.
Во повеќето случаи постои crowd a индивидуата е изгубена во
гужвата. Изгубена - мртва, исто му се фаќа.
Лесно да одвоиш индивидуа од гужва, ама тоа
бара да си индивидуа....и многу лесно е, ти гарантирам

Колку треба да си арогантен за да кажеш дека некој е мртов, а ти ни самиот не можеш да си го решиш сопствениот проблем?

 

[Bodhidharma]

Колку треба да си арогантен за да кажеш дека некој е мртов, а ти ни самиот не можеш да си го решиш сопствениот проблем?

Кој проблем?
Какво решавање?
Состојба е во прашање, а не проблеми кои интелектуално
можеш да ги решиш. Ако до сега не се разбравме, а и не можеше да
разбереш не те окривувам нема ни во наредните неколку саати.
Затоа да се тргнеме од неконструктивнава дебата најдобро.
Поздрав до некој следен допис.