Сума сумарум, одлично првенство беше! Рекорди не ни очекував, а добивме еден светски, неколку CR и неколку топ5 all time времиња.
Тејлор „троскокна“ едвај пола патика зад рекордот на легендарниот Џонатан Едвардс. Не само што видовме дебел Кениец, него и го фрли копјето колку Јан Железни. Бартолета во скок во далечина у последна серија го собра златото. Шуменков покажа дека и Русите уште знаат да трчаат. Кубанката откако ја замоли летвичката и ја погали со градите, успеа во тоа и освои злато во скок со стап.
Лавилењ и Холтзепе разочараа, Перковиќ исто, но никој не разочара ко Американците во спринтерските дисциплини, за убаво и за многу години.
Кенијците и Етиопјаните класика на долги патеки, секако измешани со Мо Фарах кој направи „трипл-дабл“ и трето првенство по ред доминираше во двете дисциплини.
Нормално, никој не ни ги трепереше срцата како „Громовникот“, но уште две атлети мислам дека заслужија да се најдат рамо до рамо со него и Фарак. Ненормалната Дафне Шиперс која без двоумење е suprise package на првенството, не во поглед на очекувањата за злато него во поглед на тоа дека постигна трето време во историјата кое може да го надмине. На крај, Ештон Итон, според мене најдобрата атлета во светото моментално, во сите дисциплини на десетобојот постигнуваше резултати кои ги имаа полуфиналистите во тие single дисциплини, факт кој е ненормален ако земеме во предвид колку е поненормално во пет дена да трчаш/фрлаш/скокаш 10 дисциплини.