Мислам дека тешко некој може да достигне целосно просветлување.
Просветлен си онолку колку што на твојата душа и е удобно во твоето тело:smir:
Кога ја видов темата очекував дека дискусиите ќе бидат насочени во поинаков правец, но тоа е тоа немаме сите исти размислувања.
Јас би го додал само моето гледиште на работите:
Просветлен сум додека слушам омилена моја песна, просветлен сум додека го пијам утринското кафе, просветлен сум додека гледам насмевка на лицата на моите сестри, просветлен сум додека чувствувам љубовта на моите родители, просветлен сум кога имам слободен ден, само за мене, одмор за мојата душа и време да фантазирам со моите мисли.
Зошто ги посочив овие работи. Значи, јас не сум зависен од нив. Туку, кога ги доживувам, мојата душа е на нејзиното место и јас сум јас. Просветлување е уживање во дадениот миг, сатисфакција за самите нас.
Се е до начинот на кој ги доживуваш нештата.
На пр.
-Ја слушам мојата омилена песна, и уживам, зашто знам дека музиката е најсовршеното на овој свет (барем тое е мое мислење), а јас моментално го слушам најсовршеното од совршенството. За разлика од тоа, имало и моменти кога сум рекол "Аман со оваа песна, ја имам слушнато милион пати", а тогаш не сум доживеал буквално ништо, празнина.
-Пиење утринско кафе. Омилен ритуал, скоро секогаш сам го правам првото кафе, посебна шоља. Битен е соодносот на вода и кафе, температурата на која се пие кафето и терминот кога да запалам цигара. Значи, ако се поклопат сите тие работи, доживувам прогрес на просветлување. А лесно може да помислам, пиењето кафе е исто како и пиење на било која течност.
-Насмевка на лицата на моите сестри. Најголема среќа е да ги гледаш среќни, оние кои што ги сакаш. Исполнето чувство. А, нели лесно можам да не ја забележам насмевката на нивните лица.
-Љубовта на моите родители. Од љубовта на моите родители, настанале три деца. Тие три деца се одгледани со таа љубов. Таа љубов е пренесена на нас (зависи кој колку ја примил ) и се уште е во и околу сите нас (на моменти, различен е само интензитетот). А лесно таа љубов може да не се почувствува, и да помислам дека тоа е само обврска и грижа на моите најблиски.
Просветленоста асоцира на летот на една птица. Асоцира на слобода, на прелетување и гледање на светот од повисоко место. Колку е подолг и поуспешен летот, толку е поголемо просветлувањето.
Значи, со овие и со многу други работи се храни нашата душа. Но, никогаш не е доста и се посакува уште, уште. Тоа допринесува до осознавање на уште многу нешта, појава на прашања и нивни решенија, и пак појава на нови и нови прашања. Се така до бескрај. Барем тој пат никогаш не би требало да запре. Ако запре, душата ќе ни стане трула, не ќе можеме да се поднесиме самите себе. Затоа и реков дека "Просветлен си онолку, колку што на твојата душа и е удобно во твоето тело". И затоа мислам дека нема конечно просветлување.
Е сега , секое верување, обичај, традиција и суеверие, тука би ја додал и религијата, доведуваат до прекинување на тој пат, претставуваат пречка (барем за мене е така). Затоа што, верувањето во такви работи, само по себе носи и забрана за доживување на некои непознати работи. Верување, дека така се правело и се прави и дека тоа е исправно. Ама, од кај да знам јас, што е исправно, ако не пробам. Ако само слепо верувам. А за просветлување не треба страв, треба храброст, решителност да чекориш кон непознати работи.
На крајот, за просветлување се потребни позитивни и ведри мисли. Еден песимист, ни најмалку не може да биде просветлен. Негативен став на гледање на работите.
Не е битно кој колку е просветлен, битно е да се најдеш и прифатиш самиот себе со сите свои доблести и мани, да им се покажиш на сите оние кои што те опкружуваат и да се сакаш и цениш како таков.
Секој ден е нов ден, ни се случуваат нови работи кои влијаат колку ќе бидеме не/просветлени во тој ден. Ако денес не сме успеале, секогаш постои нов ден.
Мислам дека тешко некој може да достигне целосно просветлување.