Еве едно мислење од мене. Ќе го разделам во неколку точки за да биде поразбирливо. Инаку не, јас нема да се жалам во МОН. Немам доволно образование и кредибилитет.
1. Колку што сум запознаен со научно-образовниот процес, МОН не ги бира насловите за самите есеи. МОН дава само директива по која програма да се работи. Самиот образовен процес + дневните подготовки спаѓаат во задолженијата на самиот наставник. Ако по програмата на МОН има пишување есеј, не доаѓа со наслов. Во самата процесна програма планираш во која работна недела ќе имаш есеј, а во дневната подготовка задаваш тема (а не наслов). Затоа ти како наставник создаваш тема, даваш извори за истражување, и посочуваш насоки во кои треба да се движи самото пишување.
2. Ако на некој му дадеш наслов да пишува, му го ограничуваш мисловното поле. Насловот најчесто е последната работа во еден есеј. Насловот доаѓа од пишувањето на идеи, од преточувањето на знаењата во зборови и реченици. Си доаѓа сам од себе.
3. Критичко размислување не се постигнува со помпезни и излитени наслови. Најозбилно. Таа помпезна реченица може да се каже на поедноставен начин, а да носи многу посилна порака. Именките и глаголите имаат огромна моќ. Придавките се помпезни. Придавките доаѓаат од самото вдахновение и фантазија на тој што чита. Најлошо нешто е да тераш некој да размислува со придавки. По автоматизам го насочуваш да суди. А ако го насочуваш да мисли со глаголи и именки, имаш дејствија и ликови. А на една приказна треба дејствија и ликови.
4. Пишувањето есеи е пола креативен процес, пола е редовно вежбање. Не можат сите да бидат креативни на ист начин. Ама сите можат да вежбаат за да си ги преточат мислите во разбирливи реченици.