Искачувањето на врвот
Орле на планината Вишешница над Тиквешко езеро со еден другар го планираме уште поодамна, а вчерашниот 02.01.2021, сончев и прекрасен ден беше како измислен за тоа.
Тргнавме изутрина околу 6 и 30, а не сме многу далеку од таму околу 30/35км. Возевме до селото Шешково, тоа е над Тиквешко одприлика со километри на половина од езерото и врвот. Околу 8/9 км не многу добар пат, да не речам лош, кој се вози со постара/повисока кола или џип.
Стасавме во селото, на селската чешма има маркација за накај врв, а не испратија две вакви верверици
Ова во секој случај не можеше да биде лош знак.
Продолживме нагоре десно од селото и по 10/15 минути уште на старт веќе следуваше заебанција.
Лоша маракција која укажува по на десно, а таму се приметува некое патче, не ни подзастанавме да видиме лево, десно..
Само продолживме...
Всушност маркацијата требаше да биде наваму...
Ова го направивме на враќање...
Продолживме на десно по стрелката, а натаму едно добри 20 минути одење по океј патче, ама сфаќаме дека нема маркации, а со тоа сфативме и дека многу веројатно имаме утнато...
Почнавме да сечиме на лево, затоа што знаевме одприлика во која насока треба да движиме и каде се наоѓа врвот иако не го гледавме пред нас...
Се што гледавме беше густа шума, грмушки и понекаде карпи и камења...а да и го*на, се зафркаваше другарот вика ова е нашите маркации денеска.
Ме праша он, сакаш да се вратиме или продолжуваме вака, ја бев категоричен да продолжиме, он е многу поспремен од мене трча ултра trails и има возено точак и до 350 км во еден ден по секакви услови.
Така да на мене беше дали ќе продолжиме по екстремно кон врвот. Во секој случај е многу ризично и by the book требаше назад и од почеток...
Околу саат и пол hardcore искачување, на некои места и со лазење бидејќи немаше како да се помине, буквално ние отваравме пат ама знаевме дека сме во права насока и дека ќе успееме...
И кога ете ти го дрвцево...
Кога го видовме прекрасно чувство не облеа и веќе искачувањето до врвот ни беше само чиста рутина.
После него следува добро и не стрмна патека која ја одевме со големо задоволство и буквално заслуживме да ја поуживаме.
Натаму делот од турата што фактички треба да биде потешкиот дел го поминавме лаганица и многу брзо.
Овој дел до врв е фин исто фин предизвик, со камења нешто налик на Солунска глава, ама доста лизгави, затоа треба многу внимателно исто и при спуштање надолу.
И со сите тие заебамции се искачивме релативно за океј време околу 3 и пол часа
На врв погледот е феноменален (360°), но иако сончево дуваше силен ветер, има и кантичка со боја за да си оставите некој потпис/траг/печат.
За назад и надоле беше боза, се враќавме по регуларниот маркиран пат по кој ако одевме и немаше ова толку да го памтам...
Од првиот дел, завршив со подискината капа, подскршени наочари, подскинати чизми, скинати тренерки, а назад на трња ја закачив и јакната...
И покрај се предобра авантура и одличен ден што ќе го паметам...
Здравје и едвај чекам да се вратам таму во пролет, целото тоа во зелена боја би било....
Ако некој го интересира нешто плус слободно пишете...