Пред 18 години и 8 месеци, за Божиќ, ја добив оваа птица. Од тогаш почнав да и ги сметам годините иако беше два три месеци стара, значи можно е и да дочекала 19 години.
Денес умре. Од старост според мене. До вчера си стоеше на стапче а денес од утрово на тлото. Последната година дена не можеше да лета, но цврсто ми стоеше на прст. Питома беше но не даваше да ја фаќаш по глава. Сакаше да стои на рамо со саати и да ти го накака јако. Нема масакрирано ни едно цвеќе , мебел или слично. Го знаеше чекорот на секој од нас и за секој имаше различна песна при влегување. Нам куче не ни требаше, тука беше оваа нимфа која уште од патот насетуваше дека некој доаѓа и алармираше пиштејќи на цел глас.
Пробавме да и подариме другарче неколку пати, ама не си го даваше кафезот. Цели 18 ипол години живееше во еден кафез помал но доволно широк а последните месеци му се радуваше на огромниот кафез шо му го купив......
Нам денот ни е уништен, сите сме скршени, сите плачеме и осеќаме празнина. Ми замина другарчето кое што го носев на презентација во прво одделение во училиште, мојот сопатник во прва година средно, мојот неизоставен дел при матурирање, мојот пријател што ми ја масакрираше книгата по информатика од прва година факултет, мојот старец што пред пет месеци ме гризна благо шо му се појавив со капа од факултет во чест на дипломирањето и не ме позна.
Лесна ти земја братче, уживај на слобода сега....
Прегледај го приврзокот 178079
Ова ме потсети на мојот папагал кој моите ми го купија кога бев дете. Се разболе и умре многу брзо, но убавото време поминато со него во рок од 6 години мислам дека помина уште побрзо. До ден денес ми е жал за тој папагал