Омилени стихови и поеми од странски писатели

[Hank Moody]

BALADA

Ohridskim trubadurima

Mudrosti, neiskusno sviću zore,
Na obične reči više nemam pravo!
Moje se srce gasi, oči gore.
Pevajte, divni starci, dok nad glavom
Rasprskavaju se zvezde kao metafore!
Što je visoko iščezne, što je nisko istruli.
Ptico, dovešću te do reči. Al vrati
Pozajmljeni plamen. Pepeo ne huli.
U tuđem smo srcu svoje srce čuli.
Isto je pevati i umirati.

Sunce je reč koja ne ume da sija.
Savest ne ume da peva, jer se boji
Osetljive praznine. Kradljivci vizija,
Orlovi, iznutra kljuju me. Ja stojim
Prikovan za stenu koja ne postoji.
Zvezdama smo potpisali prevaru
Nevidljive noći, tim crnje. Upamti
Taj pad u život ko dokaz tvom žaru.
Kad mastilo sazre u krv, svi će znati
Da isto je pevati i umirati.

Mudrosti, jači će prvi posustati!
Samo nitkovi znaju šta je poezija,
Kradljivci vatre, nimalo umiljati,
Vezani za jarbol lađe koju prati
Podvodna pesma javom opasnija.
Onesvešćeno sunce u zrelom voću će znati
Da zameni poljubac što pepeo odmara.
Al niko posle nas neće imati
Snagu koja se slavujima udvara
Kad isto je pevati i umirati.

Smrtonosan je život, al smrti odoleva.
Jedna strašna bolest po meni će se zvati.
Mnogo smo patili. I, evo, sad peva
Pripitomljeni pakao. Nek srce ne okleva.
Isto je pevati i umirati.

Многу е моќен. Само Бранко може вака со зборовите.

 

[Crazy in Love]

Прекрасно. Цел ден ко препрочитувам...

The Invitation by Oriah

It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.

It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon...
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.

I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.

I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.

It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear
the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.

I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.

I want to know
if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”

It doesn’t interest me
to know where you live
or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.

It doesn’t interest me
who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.

It doesn’t interest me
where or what or with whom
you have studied.
I want to know
what sustains you
from the inside
when all else falls away.

I want to know
if you can be alone
with yourself
and if you truly like
the company you keep
in the empty moments.

 

[Werther]

Што сакал всушност поетот да рече?

Што сакал всушност поетот да реше?
Дека песната не е песна
туку шума Дека листот хартија е молња
и дека моливот на масата
станува рудник за јаглен
секоја вечер

Што сакал поетот всушност да рече?
дека вечерта не е вечер
туку поплава во која тонат куќи
Дека куќите се гнезда
и дека жената станува птица
откако ќе се свлече

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека птицата не е птица
туку цвет фрлен в небо
Дека небото е капка вода
и дека реката е животно
што лази место да тече

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека животното не е животно
туку облак што плови над море
Дека морето е хоризонт што спие
и дека може да го разбуди
само остров или глечер

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека глечерот не е глечер
туку прозорец што кон вселената гледа
Дека вселената е дете

Влада Урошевиќ

 

[Zlatikevichius]

Што сакал всушност поетот да рече?

Што сакал всушност поетот да реше?
Дека песната не е песна
туку шума Дека листот хартија е молња
и дека моливот на масата
станува рудник за јаглен
секоја вечер

Што сакал поетот всушност да рече?
дека вечерта не е вечер
туку поплава во која тонат куќи
Дека куќите се гнезда
и дека жената станува птица
откако ќе се свлече

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека птицата не е птица
туку цвет фрлен в небо
Дека небото е капка вода
и дека реката е животно
што лази место да тече

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека животното не е животно
туку облак што плови над море
Дека морето е хоризонт што спие
и дека може да го разбуди
само остров или глечер

Што сакал поетот всушност да рече?
Дека глечерот не е глечер
туку прозорец што кон вселената гледа
Дека вселената е дете

Влада Урошевиќ

Офтопик, темава е за странски писатели и поети.

 

[SomeoNe!]

If—
BY RUDYARD KIPLING
(‘Brother Square-Toes’—Rewards and Fairies)

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream—and not make dreams your master;
If you can think—and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ’em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: ‘Hold on!’

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son!

 

[LupcoBocvarov]

Мој препев на сонетот на Вилијам Вордсворт

Олеснување од слободата
1
За тесните собички монахињите не се жалат,
испосникот е презадоволен со својата ќелија;
студентот и во замислениот замок е делија,
момите со смеа го вовираат ткајачкиот алат.
2
Весели и среќни, ко пчели по нектар трагаат,
се извишиле и повисоко од крстот на Водно,
со саати проповедаат колку им било згодно
што скудноста своја со пердуви си ја вагаат.
3
Таквиот затворенички манир и за мене важи,
па кога еднаш бев западнал во сонетна суша,
за таа творечка беља наумив секој да слуша -
да направам ќеф на душевните жени и мажи.
4
Кога слободниот стих ќе му стежне на поетот
за утешение нека ги навре оковите на сонетот.

Еве го оригиналот:
Nuns fret not at their convent’s narrow room;
And hermits are contented with their cells;
And students with their pensive citadels;
Maids at the wheel, the weaver at his loom,
Sit blithe and happy; bees that soar for bloom,
High as the highest Peak of Furness-fells,
Will murmur by the hour in foxglove bells:
In truth the prison, into which we doom
Ourselves, no prison is: and hence for me,
In sundry moods, ’twas pastime to be bound
Within the Sonnet’s scanty plot of ground;
Pleased if some Souls (for such there needs must be)
Who have felt the weight of too much liberty,
Should find brief solace there, as I have found.

http://blog.bestamericanpoetry.com/the_best_american_poetry/2014/04/wordsworths-sonnet-on-the-sonnet-nuns-fret-not-.html[DOUBLEPOST=1400094340][/DOUBLEPOST]

BALADA

Ohridskim trubadurima

Mudrosti, neiskusno sviću zore,
Na obične reči više nemam pravo!
Moje se srce gasi, oči gore.
Pevajte, divni starci, dok nad glavom
Rasprskavaju se zvezde kao metafore!
Što je visoko iščezne, što je nisko istruli.
Ptico, dovešću te do reči. Al vrati
Pozajmljeni plamen. Pepeo ne huli.
U tuđem smo srcu svoje srce čuli.
Isto je pevati i umirati.

Sunce je reč koja ne ume da sija.
Savest ne ume da peva, jer se boji
Osetljive praznine. Kradljivci vizija,
Orlovi, iznutra kljuju me. Ja stojim
Prikovan za stenu koja ne postoji.
Zvezdama smo potpisali prevaru
Nevidljive noći, tim crnje. Upamti
Taj pad u život ko dokaz tvom žaru.
Kad mastilo sazre u krv, svi će znati
Da isto je pevati i umirati.

Mudrosti, jači će prvi posustati!
Samo nitkovi znaju šta je poezija,
Kradljivci vatre, nimalo umiljati,
Vezani za jarbol lađe koju prati
Podvodna pesma javom opasnija.
Onesvešćeno sunce u zrelom voću će znati
Da zameni poljubac što pepeo odmara.
Al niko posle nas neće imati
Snagu koja se slavujima udvara
Kad isto je pevati i umirati.

Smrtonosan je život, al smrti odoleva.
Jedna strašna bolest po meni će se zvati.
Mnogo smo patili. I, evo, sad peva
Pripitomljeni pakao. Nek srce ne okleva.
Isto je pevati i umirati.

Многу е моќен. Само Бранко може вака со зборовите.

Ова е мој препев на песната “Балада: На Охридските трубадури“ од српскиот поет Бранко Миљковиќ.

1
Мудрост, невешто е сонцето в зори,
на обични зборови веќе немам право!
Срцево ми се гаси а погледот ми гори.
Пејте ми, старци, подгонете го стравот,
нека се распрсне во ѕвездени метафори.
Ниското скапува, високото е димна кула.
Птицо ќе ти дадам ред и ти да пееш
ако во туѓото срце своето си го чула.
Ти зајмив оган, не враќај пепелна хула.
Исто е и да се пее и да се мрее.
2
Сонцето е збор што не умее да спука.
Совеста не пее, зашто страв ја земал,
во осетливата празнина орел ме клука,
тој крадец на привиди е мојата скука,
прикован сум на карпата што ја нема.
На ѕвездите им признавме измамнички ќар,
ноќта и невидлива уште подебело црнее!
Запомни го тој пад како доказ на твојта жар!
Кога мастилото ќе созрее како крв од нар,
ќе биде исто и да се пее и да се мрее.
3
Мудрост, појаките први ќе си клекнат!
Само копиљот знае што е поезија права,
крадец на оган, со табиет поган и шекнат,
врзан за јарбол на лаѓа, нема да го смекнат
ни подводни песни поопасни од оваа јава.
Мртвото сонце во бакнеж се престорува
во пепелта што одмора во плод што зрее.
По нас, никој нашето не ќе го повторува,
ќе нема сила на славеите да се додворува,
зашто исто е да се пее и да се мрее.
4
Животот е смртоносен ама со инатска жила.
Страшна болест со моето име ќе се гордее.
Во питом пекол сме, јадот ич не ни е лилав,
но срцето е мадлесто па си обновува сила
за да пее - знаејќи дека секако ќе се мрее.

 

[langelina]

Pobratimstvo lica u svemiru

Ne boj se! nisi sam! ima i drugih nego ti
koji nepoznati od tebe žive tvojim životom.
I ono sve što ti bje, ću i što sni
gori u njima istim žarom, ljepotom i čistotom.

Ne gordi se! Tvoje misli nisu samo tvoje! One u drugima žive.
Mi smo svi prešli iste putove u mraku,
mi smo svi jednako lutali u znaku
traženja, i svima jednako se dive.

Sa svakim nešto dijeliš, i više vas ste isti.
I pamti da je tako od prastarih vremena.
I svi se ponavljamo, i veliki i čisti,
kao djeca što ne znaju još ni svojih imena.

I snagu nam, i grijehe drugi s nama dijele,
i sni su naši sami iz zajedničkog vrela.
I hrana nam je duše iz naše opće zdjele,
i sebični je pečat jedan nasred čela.

Stojimo čovjek protiv čovjeka, u znanju
da svi smo bolji, međusobni, svi skupa tmuša,
a naša krv, i poraz svih nas, u klanju,
opet je samo jedna historija duša.

Strašno je ovo reći u uho oholosti,
no vrlo srećno za očajničku sreću,
da svi smo isti u zloći i radosti,
i da nam breme kobi počiva na pleću.

Ja sam u nekom tamo neznancu, i na zvijezdi
dalekoj, raspreden, a ovdje u jednoj niti,
u cvijetu ugaslom, razbit u svijetu što jezdi,
pa kad ću ipak biti tamo u mojoj biti?

Ja sam ipak ja, svojeglav i onda kad me nema,
ja sam šiljak s vrha žrtvovan u masi;
o vasiono! Ja živim i umirem u svjema;
ja bezimeno ustrajem u braći.

Tin Ujević klik

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Samo je san stvarnost

Samo je san stvarnostTu nema ni jučer, ni danas, ni sutra...
Preostaje samo nada i očekivanje.

Zbivanja su u mašti, a misli su snovi o snovima.
Povijest je niz halucinacija, čovječanstvo živi u opsjenama,
a pogiba sa laži na usnama.

Kada umrem, htio bih da moje ime pripadne ne jednoj ulici ni nekoj zvijezdi, no radije jednoj lijepoj, velikoj, mirišljavoj ruži.
Za mnom da zaplaču Marije, ali samo lijepe...
i da se skupe esencije proliju u ljubavnu izgaranje nad lomačom tijela.
Da smrt moja ne došavši prerano ni prekasno bude motiv za dublju, svečanu muziku energije
koja pročišćuje. Jer patnja mora da je zaslužila jednu vječitu ljepotu.
I sve ove riječi jednom nasumce bačene u vjetar, da se vrate drugi put, s dubljim stalnijim zvukom i čišćim značenjem,
da se dogodi saznanje proljeća.

Tin Ujević

 

[Shawn Spencer]

Омилена - Annabel Lee од Едгар Алан По

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea:
But we loved with a love that was more than love--
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me--
Yes!--that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we--
Of many far wiser than we--
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee:

For the moon never beams, without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling--my darling--my life and my bride,
In her sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.

 

[Androdaira]

What if
all women were bigger and stronger than you
and thought they were smarter

What if
women were the ones who started wars

What if
too many of your friends had been raped by women wielding giant dildos
and no K-Y Jelly

What if
the state trooper
who pulled you over on the New Jersey Turnpike
was a woman
and carried a gun

What if
the ability to menstruate
was the prerequisite for most high-paying jobs

What if
your attractiveness to women depended
on the size of your penis

What if
every time women saw you
they’d hoot and make jerking motions with their hands

What if
women were always making jokes
about how ugly penises are
and how bad sperm tastes

What if
you had to explain what’s wrong with your car
to big sweaty women with greasy hands
who stared at your crotch
in a garage where you are surrounded
by posters of naked men with hard-ons

What if
men’s magazines featured cover photos
of 14-year-old boys
with socks
tucked into the front of their jeans
and articles like:
“How to tell if your wife is unfaithful”
or
“What your doctor won’t tell you about your prostate”
or
“The truth about impotence”

What if
the doctor who examined your prostate
was a woman
and called you “Honey”

What if
you had to inhale your boss’s stale cigar breath
as she insisted that sleeping with her
was part of the job

What if
you couldn’t get away because
the company dress code required
you wear shoes
designed to keep you from running

And what if
after all that
women still wanted you
to love them.

Carol Diehl, For the Men Who Still Don’t Get It

 

[Kangchenjunga]

“Death,” Rainer Maria Rilke

Before us great Death stands
Our fate held close within his quiet hands.
When with proud joy we lift Life’s red wine
To drink deep of the mystic shining cup
And ecstasy through all our being leaps—
Death bows his head and weeps.

 

[Hank Moody]

U dokolici jastuka
gutljaji slobode
Prekrij mi oči
dlanovima
Strpljenja imam
za još par stoljeća
ali na ovoj planeti
vrijeme nas guta
neumitno
prebrzo
Prekratko je
premalo je
sve što želimo
sve što čuvamo
„Nisam ti dospio reći“
pjeva Arsen
na samrtnoj postelji
moje babe
Moj djed već godinama
tiho pjevuši „Čamac na Tisi“
i svakog jutra
ljubi njenu fotografiju
A ja noćima
pokušavam da ti kažem
Prekratko je
prebrzo je
Premalo je
vremena
Prekrij mi oči
dlanovima
Dani će trajati
duže

Igor Varga, „Treća uspavanka”

Игор го открив случајно на фб. Потоа најдов уште многу работи од него овде.
Во моментов ми е еден од омилените. Знае како со зборовите, ги плете, создава приказни.

 

[Crazy in Love]

Оваа ми е една од омилените поеми, морав да ја ставам тука.

The More Loving One - W.H. Auden

Looking up at the stars, I know quite well
That, for all they care, I can go to hell,
But on earth indifference is the least
We have to dread from man or beast.

How should we like it were stars to burn
With a passion for us we could not return?
If equal affection cannot be,
Let the more loving one be me.

Admirer as I think I am
Of stars that do not give a damn,
I cannot, now I see them, say
I missed one terribly all day.

Were all stars to disappear or die,
I should learn to look at an empty sky
And feel its total dark sublime,
Though this might take me a little time.

 

[LupcoBocvarov]

Шекспир сонет 130
Нема атрибут на сонцето кој кај љубената се јави;
од коралот ронки црвенило нејните усни просат;
ако снегот е бел, нејзините гради се сиво-кафјави;
вместо од златни жици, од црни е нејзината коса;
Сум видел многу дамаски рози, црвени и бели,
но такви слични не сум видел на нејзиниот бут;
и, парфемите имаат далеку помирисен прелив
од оној со кој сум се запознал во нејзиниот скут.
Добро знам, музиките понежен звук емитираат,
но сакам таа да ми зборува, макар и со грешки.
Не сум видел како точно богињите левитираат
но мојата љубена божествено се движи пешки.
А сепак, жими небо, мојата љубена е поуникатна,
од било која жена опишана како сончева и златна.

 

[Eru]

The Fall of Gil-galad - Tolkien


Gil-galad was an Elven-king.
Of him the harpers sadly sing:
The last whose realm was fair and free
Between the mountains and the sea.

His sword was long, his lance was keen.
His shining helm afar was seen.
The countless stars of heaven's field
Were mirrored in his silver shield.

But long ago he rode away,
And where he dwelleth none can say.
For into darkness fell his star;
In Mordor, where the shadows are.

 

[Zlatikevichius]

Не дека некој ќе ја отвори темава да чита, знаеме сите колку сме по поезијата во државава, но дека се попалија ко млади мајмуни еден куп незнајни јунаци во минативе неколку денови дека некој или нешто сакал(о) да и наштети на поезијата која сите тоооолку многу ја сакаат и која се убија препрочитувајќи ја, еве, да прочитаме и нешто од она што добило Златен венец до сега:

_________________________
Се роди човек

Дрвја,
паднете ничкум потајум!
Ровјо непослушна,
задави се в шум!
Се роди човек.
Тој – беден е! Друмник сам на друм!
Подајте му
на бедникот!
Подајте му на бедниот,
сега, в мигов кус,
од мајчино млеко
вкус,
и одаја
без провев пуст
подајте му на бедниот.
Со збрани веѓи, гледај, гледа тој,
намрштен гледа на светот,
со неспокој,
и плаче човекот.
Тој –
бедниот тој!
Подајте му на бедниот.
Подајте му го најпрвиот
чекор, со страст,
в уши – од песна лулкина глас.
За трите мечиња од сказните, в час,
прочитајте му
на бедниот.
Нека го знае ноќниот мрак,
дневниот сјај,
нека се привикне на брег без крај.
Подајте му азбука, ај.
подајте му
на бедниот.
Нека поверува во добрината,
нека проверува
како се чека бедата зината.
На трудот непојмлив вистината
нека ја изучи
бедниот.
Ќе израсне човекот.
Тој –
А вие –
од земјините колови од очите свои,
сета таа земја
без граница што стои,
дајте му ја
на бедниот...!
Но, нека сам
си најде љубов.
Не бива
да му се подаде љубов.
Само на бедни
подаваат љубов.
А тој –
Не, не е беден тој!

Роберт Рожденственски, СССР, 1966