Новинарството кај нас, и не само кај нас, одамна не ги задоволува критериумите на таа, и онака сомнителна професија, која има доста сличности со проституцијата (посебно со онаа кај МТВ, ха ха).
Најчесто слабо платени(освен неколкумина одбрани), секогаш зависни и контролирани од некого, тие се мали, евтини и секогаш лесно заменливи шрафчиња во машината која меле и мие мозоци без престан. Освен одредени исклучоци кои си одбрале теми надвор од политикантското секојдневие, никогаш не сум ги вреднувал високо нашите новинари.
Една од најбесмислените работи се студиите за новинарство што ги имаме. Тоа што е општо во новинарската професија е премногу општо (за да истераат цели студии), а за специјализација на одредени теми си има други школи. Економист, правник, книжевник со доволно дарба и спонтаност, секогаш ќе биде подобар во однос на темите поврзани со неговото образование отколку новинар кој нешто начул и прочитал (обично половина час пред да започне со работа), но всушност нема поим за што се работи, па импровизира, што не е никаква реткост.
За тоа како се препишуваат (не мислам на пренесување, туку на текстови под кои стои име и презиме на наши новинари, а текстот е само собран од некаде) вести од други, странски гласила, колку е бедно нивното преведување и колку многу, генерално, нашиве се неписмени не вреди да се пишува. Доволно е да се чита за да се види до каде е дојдена работата.
