Текстов е стар неколку месеци, кој не го прочитал нека седне и нека размисли малку.
Го посветувам на сите безкичмењаци, партиски војници, ЕУ аспиранти, Титови пионери...
линк
Доколку високосвесните дејци на македонската кауза биле до крај послушни, нашата историја ќе беше покуса за Карпошевото, Кресненското, Разловечкото, Илинденското востание... доколку се’ било до крај послушно, тешко дека ќе се конституираше Првото заседание на АСНОМ...
Човековата историја започнала со непослушноста, и не е неверојатно дека ќе заврши со послушноста. Ова тврдење на Ерих Фром, изнесено како почетна теза во неговиот есеј ,,Непослушноста како психолошки и морален проблем,, на прв поглед, изгледа парадоксално, но при првото нурнување во неговата суштина ќе се открие длабоката вистина. Фром тоа потврдно го илустрира со примерите на Адам и Ева, како и Прометеј.
Додека живееја во рајската градина Адам и Ева беа дел од таа природа. Сето тоа се промени кога решија да ја прекршат заповедта. Со принципот на непослушност тие го сторија првиот грев, каснувајќи од забранетото овошје, па Господ ги избрка од рајот, казнувајќи ги да бидат земни луѓе. Овие тези на Фром кулминираат со фантастичен резултат: со протерувањето од рајот, Адам и Ева станале независни и слободни луѓе. Првиот грев не го казни човекот, туку го ослободи, му овозможи да спознае дека мора да се потпира врз своите сопствени сили и да стане целосен човек.
Овој пример е библијски, вториот е митски. Прометеј го украде огнот од боговите и тие го казнија. Го оковаа на стрмата карпа, за да го излокаат до смрт морските бранови, но тој оттаму громогласно извикуваше: Повеќе сакам да сум окован на оваа карпа, отколку да бидам покорен слуга на боговите!
Ако оваа реченица на Прометеј и денес одекнува со несмалено ехо, треба да запомниме дека заради неговата непослушност тој успеа да остане во колективната меморија на цивилизацијата како меѓник во нејзиното создавање и развој.
Фромовите принципи се актуелни за нас, бидејќи ни’ овозможуваат да се погледнеме во сопствениот одраз и да сфатиме дека нашата пословична послушност не’ доведе до ова до кое што стасавме: кога прогласивме самостојна и независна Македонија не успеавме да наслутиме дека тие два државотворни принципа ќе бидат протресени до темел за период од само една деценија.
За да разбереме дека приципот на непослушност води кон победа, а принципот на послушност кон пораз, не треба да одиме многу далеку, доволно е да се свртиме кон сопствената колективна меморија, поточно историја.
Доколку високосвесните дејци на македонската кауза биле до крај послушни, нашата историја ќе беше покуса за Карпошевото, Кресненското, Разловечкото, Илинденското востание... Доколку грбот останувал свиткан пред големиот и моќен поробувач, тешко дека ќе се формираа партизанските одреди, дека ќе се минеше Февруарскиот поход, тешко дека ќе се конституираше Првото заседание на АСНОМ.
Во текот на зедничкиот живот во претходната федерација, многу често бевме послушни, па затоа се случуваше да не се спротивставуваме, да бидеме непослушни кога се кроеше, на пример, економскиот развој. Цинковиот концентрат ќе се топи во Велес и Македонија ќе се труе од тешките отрови, а Цинкарна Цеље ќе ни’ враќа бои и други премази направени врз база на македонскиот цинк. На "Колинска" евтино и’ ги продававме доматите, а Јанезите ни враќа скап кечап. Од куртовската капија тие во Германија регистрираа "ајвар", па сега ние мора на нашите тегли да ставаме етикети со "ајвер".
Послушноста направи Македонија да нема автопат се’ додека оној што беше наречен "Братство-Единство" не се амортизира до крај. Факти и аргуметни дека сме веќе до таа мера згрбавени од постојаното виткање на 'рбетот за времето на претходната држава, како израз на послушност, има многу, многу...
Непослушноста како став, земен од пркосот на Прометеј, овозможи Македонија да конституира своја држава во рамките на временски одредената поранешна федерација, како и да го потврди тој статус, по нејзиниот распад во 1991 година. Но, уште од тогаш (аргументи против нема) повторното почна виткање на 'рбетот, поради што повторно се покажа дека послушноста е наша одлика и карактерна црта, особено изразена кај оние на кои им даваме мандат, во наше име, да ги водат државните работи.
Според она што го направивме со мирното заминување на веќе растурената ЈНА, покажавме дека пред непослушноста се повлекува и сила која беше страотно помоќна во однос на голораките граѓани на Македонија. Но, потоа, на првиот поголем испит паднавме: ги послушавме ставовите на Европската Унија низ кои беа преточени никогаш незаситените грчки барања, па го сменивме Знамето и Уставот. Иако граѓаните се обидоа да искажат непослушност со големиот протест против Лисабонската декларација на ЕУ, тогашниот државен естаблишмент не беше на нивото на Прометеј, туку го примени принципот на послушност, па го претрпе првиот пораз.
За да се извлечат граѓаните на Македонија од оваа каша, треба недвосмислено, трајно и упорно, да се афирмира принципот на непослушност од секој и секого и да се освои сечијата лична слобода. Илузија е да се смета дека граѓаните од албанско етничко потекло во Македонија ќе освојат повеќе слободи и права ако отворено, безрезервно и недосмислено, стојат зад барањата на нивните богови, без разлика дали се политички, национални, мафијашки, криминални... Послушноста кон нивните барања за да ги извојуваат зацртаните цели со воени средства, што и го сторија со потпишувањето на Охридскиот договор и се’ што од тоа произлезе, не се ништо друго, туку послушност кон сопствените богови. Принципот на непослушноста на Прометеј е универзална, важи за секој свиткан 'рбет. Слободата како врвен дострел на секој човек, секоја индивидуа, не познава никаква послушност, никаво ограничување.
На крајот, завршната теза на Фром: послушноста ќе го уништи човештвото.
Го посветувам на сите безкичмењаци, партиски војници, ЕУ аспиранти, Титови пионери...
линк
Доколку високосвесните дејци на македонската кауза биле до крај послушни, нашата историја ќе беше покуса за Карпошевото, Кресненското, Разловечкото, Илинденското востание... доколку се’ било до крај послушно, тешко дека ќе се конституираше Првото заседание на АСНОМ...
Човековата историја започнала со непослушноста, и не е неверојатно дека ќе заврши со послушноста. Ова тврдење на Ерих Фром, изнесено како почетна теза во неговиот есеј ,,Непослушноста како психолошки и морален проблем,, на прв поглед, изгледа парадоксално, но при првото нурнување во неговата суштина ќе се открие длабоката вистина. Фром тоа потврдно го илустрира со примерите на Адам и Ева, како и Прометеј.
Додека живееја во рајската градина Адам и Ева беа дел од таа природа. Сето тоа се промени кога решија да ја прекршат заповедта. Со принципот на непослушност тие го сторија првиот грев, каснувајќи од забранетото овошје, па Господ ги избрка од рајот, казнувајќи ги да бидат земни луѓе. Овие тези на Фром кулминираат со фантастичен резултат: со протерувањето од рајот, Адам и Ева станале независни и слободни луѓе. Првиот грев не го казни човекот, туку го ослободи, му овозможи да спознае дека мора да се потпира врз своите сопствени сили и да стане целосен човек.
Овој пример е библијски, вториот е митски. Прометеј го украде огнот од боговите и тие го казнија. Го оковаа на стрмата карпа, за да го излокаат до смрт морските бранови, но тој оттаму громогласно извикуваше: Повеќе сакам да сум окован на оваа карпа, отколку да бидам покорен слуга на боговите!
Ако оваа реченица на Прометеј и денес одекнува со несмалено ехо, треба да запомниме дека заради неговата непослушност тој успеа да остане во колективната меморија на цивилизацијата како меѓник во нејзиното создавање и развој.
Фромовите принципи се актуелни за нас, бидејќи ни’ овозможуваат да се погледнеме во сопствениот одраз и да сфатиме дека нашата пословична послушност не’ доведе до ова до кое што стасавме: кога прогласивме самостојна и независна Македонија не успеавме да наслутиме дека тие два државотворни принципа ќе бидат протресени до темел за период од само една деценија.
За да разбереме дека приципот на непослушност води кон победа, а принципот на послушност кон пораз, не треба да одиме многу далеку, доволно е да се свртиме кон сопствената колективна меморија, поточно историја.
Доколку високосвесните дејци на македонската кауза биле до крај послушни, нашата историја ќе беше покуса за Карпошевото, Кресненското, Разловечкото, Илинденското востание... Доколку грбот останувал свиткан пред големиот и моќен поробувач, тешко дека ќе се формираа партизанските одреди, дека ќе се минеше Февруарскиот поход, тешко дека ќе се конституираше Првото заседание на АСНОМ.
Во текот на зедничкиот живот во претходната федерација, многу често бевме послушни, па затоа се случуваше да не се спротивставуваме, да бидеме непослушни кога се кроеше, на пример, економскиот развој. Цинковиот концентрат ќе се топи во Велес и Македонија ќе се труе од тешките отрови, а Цинкарна Цеље ќе ни’ враќа бои и други премази направени врз база на македонскиот цинк. На "Колинска" евтино и’ ги продававме доматите, а Јанезите ни враќа скап кечап. Од куртовската капија тие во Германија регистрираа "ајвар", па сега ние мора на нашите тегли да ставаме етикети со "ајвер".
Послушноста направи Македонија да нема автопат се’ додека оној што беше наречен "Братство-Единство" не се амортизира до крај. Факти и аргуметни дека сме веќе до таа мера згрбавени од постојаното виткање на 'рбетот за времето на претходната држава, како израз на послушност, има многу, многу...
Непослушноста како став, земен од пркосот на Прометеј, овозможи Македонија да конституира своја држава во рамките на временски одредената поранешна федерација, како и да го потврди тој статус, по нејзиниот распад во 1991 година. Но, уште од тогаш (аргументи против нема) повторното почна виткање на 'рбетот, поради што повторно се покажа дека послушноста е наша одлика и карактерна црта, особено изразена кај оние на кои им даваме мандат, во наше име, да ги водат државните работи.
Според она што го направивме со мирното заминување на веќе растурената ЈНА, покажавме дека пред непослушноста се повлекува и сила која беше страотно помоќна во однос на голораките граѓани на Македонија. Но, потоа, на првиот поголем испит паднавме: ги послушавме ставовите на Европската Унија низ кои беа преточени никогаш незаситените грчки барања, па го сменивме Знамето и Уставот. Иако граѓаните се обидоа да искажат непослушност со големиот протест против Лисабонската декларација на ЕУ, тогашниот државен естаблишмент не беше на нивото на Прометеј, туку го примени принципот на послушност, па го претрпе првиот пораз.
За да се извлечат граѓаните на Македонија од оваа каша, треба недвосмислено, трајно и упорно, да се афирмира принципот на непослушност од секој и секого и да се освои сечијата лична слобода. Илузија е да се смета дека граѓаните од албанско етничко потекло во Македонија ќе освојат повеќе слободи и права ако отворено, безрезервно и недосмислено, стојат зад барањата на нивните богови, без разлика дали се политички, национални, мафијашки, криминални... Послушноста кон нивните барања за да ги извојуваат зацртаните цели со воени средства, што и го сторија со потпишувањето на Охридскиот договор и се’ што од тоа произлезе, не се ништо друго, туку послушност кон сопствените богови. Принципот на непослушноста на Прометеј е универзална, важи за секој свиткан 'рбет. Слободата како врвен дострел на секој човек, секоја индивидуа, не познава никаква послушност, никаво ограничување.
На крајот, завршната теза на Фром: послушноста ќе го уништи човештвото.