Што се случува кога го читате Фрејзер?
Просто неверојатно. После едно чудо лоши, долги, кратки, испрекинати и неповрзани соништа и лошо свареното утринско кафе кое ми го дозагорчи почетокот на денот, тргнав на работа. Излегов порано од вообичаено, бидејќи мајка ми, свесно или несвесно, ме избрка од дома со смрдеата на запршка од кромид што ја подготвуваше уште од рано изутрина (МРФФФГГРРРЈЈММРРЃГ, ова беше пцовката што успеа да се процеди во тој момент, сега преведена на книжевен јазик). Откако пред нос ми избегаа трите автобуса, по дваесетминутно чекање на следниот автобус, сепак задоцнив на работа и покрај тоа што бев тргнала порано. Крајно изреволтирана, подготвена на кавга дури и за најмала ситница, влегувам во автобусот и замислете куриозитет - шоферот ја пуштил „The Unforgiven“ од Металика и тоа ја рокнал до даска. Во тој момент злобно ги протрив дланките, бидејќи знаев дека на уште многу луѓе денот од рано сабајле ќе им тргне со нервоза. He бре, не ве лажам јас, прво навистина почувствував наслада кога ми светна дека увцата навикнати на: „Неко вози мотор, неко вози трактор, ја и моја мала мотокултиватор“ или „Куче лаје, а ја мислим ти си, отишо си, сарму пробао ниси“ денот ќе го започнат со „The Unforgiven“ и навистина нема никогаш да му го простат ова на шоферот, a богами и на себеси што порано не слегле од тој автобус. Ма не, да не ме сфатите погрешно, јас не сум љубител на хеви металот, ама, па зошто само јас да сум денес лошо расположена?
И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете, во Скопје не се градеше олку ни после земјотресот, и не, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога внимавате нешто да не нагазите, неизбежно го нагазувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: И така, испречувајќи им се на патот на неколку веќе постоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
Влегувам во канцеларијата и притоа го извршувам сето она рутинско „добро утро“: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со помалку грижа на совест за типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, беспотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид. Сигурно и вам ви е познат оној став што секогаш го користиме како изговор кога не знаеме што точно да правиме со себе и велиме „само малку, колку да утепам време“, а го кажуваме со длабоко потсвесно сознание дека времето нѐ утепува нас.
И така поразена од длабоко всадените егзистенцијалистички манири на веков, станувам да си ги протегнам нозете, кога гледам нешто светка во мојата ногавица. Претпазливо ја посегам раката, бидејќи предметот наликува на запалка, zippo или копија на zippo. Просто бев шокирана. Од каде запалка во мојата ногавица, кога јас дури и не сум пушач. Најлогично беше да помислам дека се наоѓала на работното биро, од кое без да сетам сум го турнала, а тоа бесшумно паднало токму во мојата ногавица... Набрзо ме напушти логичното расудување, па си велам, можеби ќе бидам малку неразумна, ама мора да признаете дека приказните за магии сѐ уште постојат, особено во нашава бајковидна земјичка. Претпоставувате, мора да станува збор за некоја современа магија која секако има за цел да ми наштети, знаете кога ќе тргнете од анализа на симболот на огнот и бла, бла, 6ла... Сето тоа поврзано со до пред неколку часа сонуваните кошмари, дефинитивно ме наведе да поверувам во тоа, па дури и толку да се убедам што потоа ми беше шубе да го фатам предметот со рацете. Со морничаво чувство го фаќам предметот, зашто сигурно немаше да се шетам со предметот во ногавицата и да ги привлекувам сите љубопитни погледи врз себе, кои беа потенцијално урокливи.
Го вадам светкавиот, метален предмет од ногавицата и гледам дека тоа е memory stick, ама со скинато синџирче. Е, дури сега пребледев, душата ми слезе во петиците. Па зарем е можно, ај кажете вие, овие фрлачиве на магии толку многу да се модернизирале? He можеле да најдат некое обично синџирче, ако веќе тоа им требало за правење магии? Ете, си реков, некој сака да ѝ наштети на мојата четиригодишна сериозна љубовна врска, преку симболот на скинатото синџирче, ама што е пак сега симболиката на memory stick-от? Па си реков добро, штом на некого му се давале толку пари за мене да ми направи магија, ќе соберам барем храброст да го удостојам и видам што има на него. Можеби некакви застрашувачки и заканувачки фотографии кои ја пророкуваат мојата судбина? Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна... половина час не можев да престанам да се смеам... Па тоа беше малото на колешката од соседната канцеларија, која утрото ме повика заедно да испиеме по едно кафе. Како не ми текна порано дека можеби е тоа, дека можеби паднало во мојата ногавица од нејзиното работно биро.
Туку како сега да ѝ го вратам? Што ќе си помисли, пак, таа? Дека сум ѝ го украла? Дека сакам да ѝ навлегувам во интимата, во приватниот живот? Дека сум некаков болен воајер? Дека можеби јас нејзе ѝ правам магии?
Марта Маркоска
