НАШАТА ПРЕСТАВА ЗА ВСЕЛЕНАТА
Човекот одсекогаш тежнеел да открије како настанал, кои се неговите корени и, се разбира, зашто воопшто постоји. Ова најстара човекова желба, желба за знаење го натера човекот на размислување и да го изучува, не само создавањето на човештвото туку, иде многу подалеку во прошлоста, во време на создавањето на Земјата, Сонцето, па дури и на самата Вселена. Повеќето на луѓето живеат секојдневен живот скоро и не размислејки за тоа што го опкружува, а тоа е, материјата ( маса - простор, време, движење...) околу себе која е и составниот дел од живењето и опстанокот. Ретко кој мисли за материјата од кое е направена Сончевата светлост, светло кој што ни овозможува да живееме и да бидеме такви какви што сме (и без која е назамисливо нашето живењене), природата на гравитацијата на истото тоа Сонце, на природата на таа сила која нас не држи врзано за нашата звезда и не ни дозволува да одлутаме, и да се движиме по пат на далечните и безкрајните sвезди во просторот на Вселената. Се разбира ови се огромни тела - sвезди, Сонцето многу пати поголема од земјата, но постојат и ситни честички (од кои е составена материјата), поважни од нас и од Сонцето, честички од кое сме: и ние и Сонцето составени и од чија стабилност зависиме.
Потоа ќе се запрашаме, зошто природата е ваква каква што е? Кои се корените и судбината на вселената? Дали времето еден ден ќе почне да тече наназад? има ли конечни граници на човековото знаење? како изгледа едната Црна дупка...? Зошто го памтиме прошлоста а не иднината. Зошто постои вселената? Има многу вакви и слични прашања. Се среќаваме со нив секогаш и на секој чекор. Само еден поглед на ведрото небо во нас побудува мислата за просторот околу нас.
Самата пoмисла на тој безкрајен простор коj не опкружува, на милијардите години кои ни протекоа, и кои ќе протечат, и тие кои предстојат обично тоа делува застрашувачки. Се наоѓаме во планета опкружена со безкрајниот безживотниот простор!?
Сметаме дека сме моќни и, дека располагаме со сета моќ во природата. Но со самата средба со овој простор ќе забележиме колку сме неинформирани, мали и безпомошни. Вселената, тој протор околу нас, ни не можеме да влијаеме на случувањата кои што се далеку од нашето око, неговите закони и се што таму се случува - ние тоа никако не можеме да го промениме, но можеме да се обидеме и дознаеме како тоа во принцип делува и функционира .
Астрономијата е еден од најстарите науки и таа е универзална наука. За разлика од другите науки таа не се бави само со тоа што се случува во нашата планета и просторот околу неа, туку таа ја изучува целокупната вселена. Иако како историјата, астрономијата говори за прошлоста, а не само за прошлоста на Земјата туку прошлоста на Земјата, Сонцето, Вселената - историјата е ограничена на еден дел од времето, во времето на создавањето на човекот. За разлика од неа астрономијата патува далеко во прошлоста, неколку милијарди години наназад, до денот кога вселената беше се уште мала, до моментот на неговото раѓање.
Ова е и предносат на астрономијата над историјата - историчарите тоа тоа не можат да го видат, додека во астрономијата да, и ни сме на некој начин сведоци за тоа. Да погледнеме на ноќното небо: сите звезди кои ги гледаме ние ги гледаме онакви какви што биле пред извесни број на години. Ако погледнеме малку подобро можеме да ги забележиме и галаксиите. Додека ја гледаме Андромеда - галаксија (Месје 31, НГЦ 224 ), една од најголемите во локалната група..., кон неа ние патуваме во просторот време. Дене со помош на нашето знаење, со посуфистицираните апарати, ноќните телескопи..., можеме уште да патуваме, уште подлабоко и подалеку во прошлоста и да ги видиме објектите какви биле пред повеќе години.
Подеднакво одалечени од атомот и звездите, ние ги прошируваме нашите истражувачки видувања и размислувања за да потоа можеме да се вклучиме во тоа, како што е едното доста мало и тоа што е незамисливо големо.
По потрага на корените и судбината на вселената, ние говориме за постоењето на Бог или на моментните одсуства на Бог! Одиме во потрага по одговорот на значајните Ајнштановите прашања и другите научници, околу тоа дали Бог имал било каков избор пред да ја створи вселената. Ни се обидуваме да ја откриеме Неговата замисла, но доаѓаме до неочекуваниот заклучок, простор - вселена баз граници, без почеток, или крајот на времето, и без тоа ништо што Сторителот тука не го направил!
Независно од развојот, или подобро кажано неразвојот, на човечкото општество во различни периоди на човековата историја, се менува по начинот како се толкува Вселената. Почнало со толкување Земјата како равна плоча која плива на вода ( Талес, 625 год. п.н.е) , а стигнавме до предпоставката до Бинг Бенг'от (Голема експлозија). За тоа што ќе се случи во иднина немаме престава и не можеме ни да замислиме. Секоја човечка епоха имало некоја своја визија за вселената, така е тоа и денес. Нашето толкување за создавањето и судбината на вселената се базира на модулот на Бинг Бенг.
Ваквата престава за вселената, денес на многумина им изгледа смешна и ние затоа требаме да сметаме, дека сме ние во овој поглед на некој начин и донекаде упатени во овие работи! Што всушност знаеме за вселената и од каде тоа го знаеме? Од каде просторот потекнува и каде оди? Дали просторот имал свој почеток, а ако имало што било пред него? Каква е природата на времето? Дали на тоа воопшто некогаш ќе му дојде крајот. Неговите достигнувања на полето на физиката навестуваат одговори на некои од овие прашања со кои поодамна се соочуваме. Тие одговори еден ден, на некои идни генерации, ќе им изгледат подеднакво очигледни како што ни и нам очигледно дека земјата кружи околу сонцето и дека Земјата е центарот на вселената.
Никола Коперник беше убеден, преку својата анализа на планетарните движења, дека Земјата е во центарот на вселената само толку колку што се и другите планети и Сонцето!
Единствено за тоа, времето ќе биде сведок, и за тоа, што од ова е точно односно неточно.
Значи, слободно може да се каже дека, времето почнува со Големата експлозија, во смисол дека времето пред тоа не може да се дефинира. Тука треба да се истакне дека овој “почетокот“ на времето, е многу поинаков од тие кои се порано наблудувани. Не постоји физичка нужност на тој почеток (може да се замисли дека Бог можел да ја створи вселената во било кој момент во прошлоста). Меѓутоа ако универзумот се шири, како што говори Хубеловиот закон, постојат физички причини кои налагаат почеток!
Оној кој не ја знае прошлоста тој нема своја иднина!
Човекот одсекогаш тежнеел да открије како настанал, кои се неговите корени и, се разбира, зашто воопшто постоји. Ова најстара човекова желба, желба за знаење го натера човекот на размислување и да го изучува, не само создавањето на човештвото туку, иде многу подалеку во прошлоста, во време на создавањето на Земјата, Сонцето, па дури и на самата Вселена. Повеќето на луѓето живеат секојдневен живот скоро и не размислејки за тоа што го опкружува, а тоа е, материјата ( маса - простор, време, движење...) околу себе која е и составниот дел од живењето и опстанокот. Ретко кој мисли за материјата од кое е направена Сончевата светлост, светло кој што ни овозможува да живееме и да бидеме такви какви што сме (и без која е назамисливо нашето живењене), природата на гравитацијата на истото тоа Сонце, на природата на таа сила која нас не држи врзано за нашата звезда и не ни дозволува да одлутаме, и да се движиме по пат на далечните и безкрајните sвезди во просторот на Вселената. Се разбира ови се огромни тела - sвезди, Сонцето многу пати поголема од земјата, но постојат и ситни честички (од кои е составена материјата), поважни од нас и од Сонцето, честички од кое сме: и ние и Сонцето составени и од чија стабилност зависиме.
Потоа ќе се запрашаме, зошто природата е ваква каква што е? Кои се корените и судбината на вселената? Дали времето еден ден ќе почне да тече наназад? има ли конечни граници на човековото знаење? како изгледа едната Црна дупка...? Зошто го памтиме прошлоста а не иднината. Зошто постои вселената? Има многу вакви и слични прашања. Се среќаваме со нив секогаш и на секој чекор. Само еден поглед на ведрото небо во нас побудува мислата за просторот околу нас.
Самата пoмисла на тој безкрајен простор коj не опкружува, на милијардите години кои ни протекоа, и кои ќе протечат, и тие кои предстојат обично тоа делува застрашувачки. Се наоѓаме во планета опкружена со безкрајниот безживотниот простор!?
Сметаме дека сме моќни и, дека располагаме со сета моќ во природата. Но со самата средба со овој простор ќе забележиме колку сме неинформирани, мали и безпомошни. Вселената, тој протор околу нас, ни не можеме да влијаеме на случувањата кои што се далеку од нашето око, неговите закони и се што таму се случува - ние тоа никако не можеме да го промениме, но можеме да се обидеме и дознаеме како тоа во принцип делува и функционира .
Астрономијата е еден од најстарите науки и таа е универзална наука. За разлика од другите науки таа не се бави само со тоа што се случува во нашата планета и просторот околу неа, туку таа ја изучува целокупната вселена. Иако како историјата, астрономијата говори за прошлоста, а не само за прошлоста на Земјата туку прошлоста на Земјата, Сонцето, Вселената - историјата е ограничена на еден дел од времето, во времето на создавањето на човекот. За разлика од неа астрономијата патува далеко во прошлоста, неколку милијарди години наназад, до денот кога вселената беше се уште мала, до моментот на неговото раѓање.
Ова е и предносат на астрономијата над историјата - историчарите тоа тоа не можат да го видат, додека во астрономијата да, и ни сме на некој начин сведоци за тоа. Да погледнеме на ноќното небо: сите звезди кои ги гледаме ние ги гледаме онакви какви што биле пред извесни број на години. Ако погледнеме малку подобро можеме да ги забележиме и галаксиите. Додека ја гледаме Андромеда - галаксија (Месје 31, НГЦ 224 ), една од најголемите во локалната група..., кон неа ние патуваме во просторот време. Дене со помош на нашето знаење, со посуфистицираните апарати, ноќните телескопи..., можеме уште да патуваме, уште подлабоко и подалеку во прошлоста и да ги видиме објектите какви биле пред повеќе години.
Подеднакво одалечени од атомот и звездите, ние ги прошируваме нашите истражувачки видувања и размислувања за да потоа можеме да се вклучиме во тоа, како што е едното доста мало и тоа што е незамисливо големо.
По потрага на корените и судбината на вселената, ние говориме за постоењето на Бог или на моментните одсуства на Бог! Одиме во потрага по одговорот на значајните Ајнштановите прашања и другите научници, околу тоа дали Бог имал било каков избор пред да ја створи вселената. Ни се обидуваме да ја откриеме Неговата замисла, но доаѓаме до неочекуваниот заклучок, простор - вселена баз граници, без почеток, или крајот на времето, и без тоа ништо што Сторителот тука не го направил!
Независно од развојот, или подобро кажано неразвојот, на човечкото општество во различни периоди на човековата историја, се менува по начинот како се толкува Вселената. Почнало со толкување Земјата како равна плоча која плива на вода ( Талес, 625 год. п.н.е) , а стигнавме до предпоставката до Бинг Бенг'от (Голема експлозија). За тоа што ќе се случи во иднина немаме престава и не можеме ни да замислиме. Секоја човечка епоха имало некоја своја визија за вселената, така е тоа и денес. Нашето толкување за создавањето и судбината на вселената се базира на модулот на Бинг Бенг.
Ваквата престава за вселената, денес на многумина им изгледа смешна и ние затоа требаме да сметаме, дека сме ние во овој поглед на некој начин и донекаде упатени во овие работи! Што всушност знаеме за вселената и од каде тоа го знаеме? Од каде просторот потекнува и каде оди? Дали просторот имал свој почеток, а ако имало што било пред него? Каква е природата на времето? Дали на тоа воопшто некогаш ќе му дојде крајот. Неговите достигнувања на полето на физиката навестуваат одговори на некои од овие прашања со кои поодамна се соочуваме. Тие одговори еден ден, на некои идни генерации, ќе им изгледат подеднакво очигледни како што ни и нам очигледно дека земјата кружи околу сонцето и дека Земјата е центарот на вселената.
Никола Коперник беше убеден, преку својата анализа на планетарните движења, дека Земјата е во центарот на вселената само толку колку што се и другите планети и Сонцето!
Единствено за тоа, времето ќе биде сведок, и за тоа, што од ова е точно односно неточно.
Значи, слободно може да се каже дека, времето почнува со Големата експлозија, во смисол дека времето пред тоа не може да се дефинира. Тука треба да се истакне дека овој “почетокот“ на времето, е многу поинаков од тие кои се порано наблудувани. Не постоји физичка нужност на тој почеток (може да се замисли дека Бог можел да ја створи вселената во било кој момент во прошлоста). Меѓутоа ако универзумот се шири, како што говори Хубеловиот закон, постојат физички причини кои налагаат почеток!
Оној кој не ја знае прошлоста тој нема своја иднина!