Текстот е од Лоза.мк.
Вистината за Македонските Лавови
Господи, чувај ме од зло и дај ми сила да ги одбранам мојот дом, мојот народ, мојата Македонија, амин.
Во целата организирана хајка против “лавовите” пострашно од нивното расформирање е токму моралното понижување на кое се изложени не само тие, туку и другите бранители на нашата земја. Ми се чини дека не постои друга институција или организација, која има претрпено толку силни атакувања врз себе, како полициските сили за брза интервенција “лавови”.
Во која било земја и која било воено-полициска формација се случуваат многубројни инциденти кои најчесто се иницирани од поединци. Меѓутоа, ретко каде можеме да сретнеме колективен напад врз истата, зашто постои име и презиме на припадникот кој го предизвикал инцидентот. Во нашата држава пак, со месеци се случуваат жестоки клевети, минимизирање, валкање на луѓето “ан блок”, кои од почетокот на војната до денес ја бранат нашата земја!
Но, да се потсетиме како беа формирани “лавовите”. Кога почнаа нападите на албанските екстремисти, во целиот период непрекинато се судрувавме со исти проблеми: непоседување воена техника, немање специјални единици за таква војна, дезорганизираност на многу нивоа во одбраната и основното потребно за позитивен исход на каков и да е успех – нерасполагање со доволно луѓе со волја и мотив да се борат во првите борбени редови! За жал, освен “волците” кои се потврдија како добро обучени и подготвени (но, половината од нив веднаш беа ангажирани за други намени?!), македонската одбрана се соочуваше со специфични форми на дезертерство: политичари кои ја заборавија својата заклетва; команданти кои си ја префрлаа одговорноста од еден на друг; многубројни примери на дезертирање, како што беа 250 професионални војници кои од почетокот до крајот на воената криза беа на боледување; се соочувавме со одбивање наредби на посебните единици на МВР преку трагикомични форми, кога цели автобуси ги снемуваше, а некои од нив влечејќи ги и тегнејќи ги “ги полнеа” во камионите или во транспортерите; ни се случи откажување команда на дел од “тигрите” среде борба на кумановскиот фронт и нивно заминување за Скопје, зашто се “налутиле” некому, оставајќи ги своите соборци незаштитени. Утрото кога го извршивме нападот врз Арачиново по тринеделни подготовки од страна на Генералштабот, од 250 планирани војници дојдоа само 60. При новонастанатите непредвидени околности, не постоеше ниедна друга можност, освен планот да го менуваме на самото место, така што пристигнатите војници се приклучија кон полицискиот контингент.Истиот ден имавме и примери кога екипажот од еден тенк во напад го запрел тенкот и напуштајќи го фронтот си заминал дома. А, дали воопшто заслужуваат да бидат спомнати дезертерите кои воопшто не се јавија на поканата за регрутација или оние на кои си уште не им беше врачена, зашто навреме избегаа од државата. Тоа беше првата причина зошто се појавија “лавовите”. Втората причина, беше фактот што сите дипломати кои не посетуваа во тоа време, настојчиво повторуваа дека нам никој не ни пречи да се бориме против терористите, но дека многу лошо се претставуваме пред светот кога врз населени места пукаме со топови, минофрлачи, хеликоптери, па дури и со авиони. Дури од нас се бараше да формираме специјални сили за брза интервенција кои ќе водат борба од куќа на куќа, гради в гради, на ист начин како што тоа го правеше нашиот противник, претходно обучен на Косово. Тоа се двете комплексни причини зошто беа формирани “лавовите”. А, до денес ниту еден политичар и кај нас и во светот што ја додава етикетата “паравојска”, се уште не дал објаснение во што се состои паравојноста на оваа специјална единица која е создадена со одлука на Владата на Република Македонија!
Постојат три заклучоци на три посебни седници на Советот за национална безбедност под претседателство на претседателот на Републиката, со кои се потврдува легитимноста на “лавовите” како дел од македонскиот легален систем на одбрана! Ако се осврнеме на ставовите на македонските позициски политичари, презентирани во нивните медиуми, “консументот” може да падне во заблуда од кого беше загрозен територијалниот интегритет и суверенитет на Македонија, дали од терористите на ОНА или од македонските “лавови”?! Дури се добива впечаток дека од толкавото “насилство” на “лавовите” е оправдан и масакрот извршен врз нашите жртви?! Бранителите кои претходните месеци во борбите се покажаа како исклучително храбри и издржливи, беа наречени “лавови” дури по битката за Арачиново. Припадниците на оваа единица не беа собрани од улица, туку напротив, тоа беа луѓе кои претходно беа легални резервисти во полицискиот и армискиот состав, дел од “тигрите”, дел од “волците”. Речиси сите команданти на таа единица претходно имаа заснован професионален однос во АРМ и МВР. И за кратко време станаа мит во нашата одбрана, мит на нашата сила, влевајќи самодоверба кај Македонците дека има кој да ги штити.”Лавовите” не откажаа ниту една команда и ниту еднаш не се повлекоа од борбена позиција!Секоја земја што се наоѓа во воена криза, ниту очекува целиот народ да се бори, ниту пак тоа е теоретски можно. Само два до три насто од граѓаните кои што се најхрабри и најиздржливи да бидат повеќе месеци во ископани ровови слушајќи фиукање на куршуми над нивните глави ја бранат државата. Но, затоа преостанатиот дел од народот е подготвен таквите жртви да ги слави и да им оддава почит. Да го споредиме односот на Албанците кон ОВК и ОНА со нашиот?! Нигде, па ни во Македонија, никој не очекува на првата борбена линија да се наредат магистри или доктори на наука! Но, уште помалку за очекување и за верување е третманот што бранителите го добиваат, бивајќи изложени на клевети и бербатење од секаков вид. Хероите се ставени на срамен столб, а дезертерите и разните лигавци и шминкери, кои исчезнаа кој знае каде, ги поучуваат, покривајќи ја на тој начин својата совест. Во целата организирана хајка против “лавовите” пострашно од нивното расформирање е токму моралното понижување на кое се изложени не само тие, туку и другите бранители на нашата земја.
Ние сме сведоци не само на техничкото расформирање на нашиот безбедносен систем, туку и на уништувањето на борбената волја за одбрана на нашата земја. Загрижувачки момент за мене е што последниот месец од различни нивоа на луѓе кои се бореа во минатата криза постојано слушам само една реченица: “Сега ако нè нападнат, не постои сила што ќе не натера да одиме на фронтот!”Токму затоа, сметам дека се уште не е доцна Македонија да ја победи побудата на самоуништување и национален нихилизам и достоинствено да им ја даде должната почит на дел од своите бранители. Дотолку повеќе што нивните барања имаат социјален карактер, а тоа проблемот го прави помал. Да не ја раскажувам приказната добро позната на секој Македонец, за овчарчето кое трипати ги лажело возрасните овчари дека доаѓа волкот. Но, затоа ќе поставам едно прашање: „Кој ќе се запраша: Дали постои можност, волците овој пат навистина да се појават?“ Тогаш, овчарите ќе дојдат ли да не одбранат?!
